[Holiday Feast] Please Do Nothing To The Cook

Kerst was een traditie waar ze in het dorp van Dylan ook een groot feest vierden. Ze kwamen met alle families bij elkaar en zongen liedjes in het kaarslicht, smullend van de lekkernijen die de koks voor hen hadden gemaakt. Het was een bijzonder feest, ook al was de manier waarop ze het vierden eigenlijk niet heel anders dan veel van de gebruikelijke rituelen. Het grootste verschil was dat er geen alchemisch doel was. Het enige wat ze wilden bereiken was elkaar gelukkig maken en gezellig bij elkaar zijn.

Bij de Rangers was er schijnbaar nog weer een ander doel. Het gelukkig maken van Pokémon. Ook hier wist Dylan al heel veel van, want in zijn dorp waren ze erg gesteld op het gezelschap van wilde Pokémon. Hij had een paar van de recepten die hij bij zijn vertrek had gekregen meegenomen om speciaal voor de Pokémon die zouden langskomen te maken. Toen hem werd verteld dat hij niet in zijn eentje te werk zou gaan, was hij al helemaal dolgelukkig. Hij deed niets liever dan samenwerken. Hij dacht zelfs dat hij niks in zijn eentje kon. Gelukkig voor hem hoefde het ook niet!

Dylan was flink op tijd bij de keuken aangekomen. De spullen die er stonden waren voor hem wereldvreemd. Zo glimmend, zo ingewikkeld. Moest hij dit allemaal gaan leren begrijpen in één dag? Toch besloot hij de echte rondleiding uit te stellen tot ook zijn partner was gearriveerd. Samen zijn was immers het belangrijkste van het kerstfeest.


[+ Amal]

Een eenzame ziel strompelde de keuken binnen. Dylan ging er meteen van uit dat dit zijn partner moest zijn. De anderen hadden immers hun werkmaatje al bij zich gehad. Enthousiast stapte hij op de exotisch uitziende vreemdeling af. Hij had zijn rug recht en een warme glimlach op zijn gezicht toen hij tot stilstand kwam. “Hallo!” groette hij. “Het is me een eer om met een sterke Ranger zoals u samen te mogen werken.” Dat de ranger een hogere rang had kon hij meteen zien aan de kleding. Dylan droeg zelf nog het uniform van de studenten, maar deze jongen was die tijd zo te zien al voorbij. Wat spannend. Misschien kon hij wel leuke verhalen vertellen over de avonturen die hij had beleefd! Maar eerst moest hij zich nog voorstellen. En daarna kregen ze nog die rondleiding – mits er nog tijd was. “Ik draag de naam Ancora.” Hij maakte een kleine buiging, want zo hoorde het volgens hem.

Wat een beleefde collega was hij tegen het lijf gelopen! Dylan straalde meteen van vreugde. Mensen vonden hem vaak raar vanwege de gewoontes van zijn dorp, maar tot nu toe ging het goed. Tot hij zijn familienaam had verteld en een verwarde reactie terugkreeg. Exotisch? Dat was een bijzonder compliment. “Ik kom uit een dorp ver hier vandaan. Het kan zijn dat deze naam hier niet gebruikelijk is, maar waar ik vandaan kom is hij heel normaal. Mijn familie is er zelfs trots op dat wij hem mogen dragen.” Hij begon zijn zegje voorzichtig, maar kon het toch niet laten om wat trots uit te stralen aan het einde. Hij miste zijn familie wel hoor. Maar Arceus wilde dit van hem, dus hij kon niet terug. “Welke naam draagt u?”

Zijn collega stelde zich wel op een heel vreemde manier voor. Heh? Hij… was Amal? Dylan fronste in zijn verwarring. Ondanks dat hij de vreemdeling niet wilde beledigen, kon hij niet anders dan er naar te vragen. Immers was dat één van de meest voorkomende manieren om aan kennis te komen: communicatie met je medemens. “Mijn excuses als deze vraag wat bot overkomt, maar… u bent uw familienaam?” Wat een vreemde gewoontes hadden de mensen van Kalos. Dylan vond ook het idee dat er Rangers nodig waren best apart. Het was helemaal niet moeilijk om vreedzaam met Pokémon om te gaan, maar de mensen buiten het dorp leken er zo veel moeite mee te hebben – en dat terwijl het enige wat je nodig had een sterke band met Arceus was.

Nee. Amal was zijn naam. Dat maakte het helemaal niet duidelijker voor Dylan. Hij stond met een frons te kijken, zijn hand naar zijn kin getild. Kregen mensen buiten het dorp geen familienaam? Dat was verschrikkelijk… Nee, wacht, dat kon helemaal niet. Marchetti had een achternaam en een voornaam. Misschien verschilde het per persoon. Dat was de enige logische verklaring die hij kon bedenken. Er verscheen ernst in zijn blik en zijn hand verplaatste zich naar zijn borst. “Het spijt me om dat te horen.” Plotseling stond er een andere ranger naast hen. Een jongedame met twee paardenstaartjes. Ze hield twee keukenschorten omhoog. Met een brede glimlach nam Dylan er eentje aan en hij bedankte haar met een kleine buiging.

Dylan knipperde verward met zijn ogen door de kleine woordwisseling van Amal en de jongedame. Hoe kon het hebben van een relatie er voor zorgen dat je niet meer met anderen om mocht gaan? Konden ze niet gewoon met hun drieën gezellig iets gaan doen? Mocht je met een relatie niet meer met mensen van het andere geslacht omgaan? Wat een akelige wereld was dit, zeg. In gedachten verzonken bond Dylan het schort om. Het meisje liep ondertussen weer weg. Zodra het ding vast zat richtte hij met een frons op zijn voorhoofd zijn blik op Amal. Hij moest antwoorden hebben. “Waarom kan ze niet met je omgaan?” vroeg hij oprecht verward. “Ze gaf je niet eens de kans om te zeggen wat je wilde doen met haar…” Hij had het er maar moeilijk mee.

Zijn vraag kreeg een vraag terug. Dylan werd er even door overrompeld. Het was voor hem heel normaal om dingen te vragen die hij niet begreep, zeker nu hij in een wereld was waar veel dingen waren die hij niet begreep. Hij keek een beetje zorgelijk, en dat veranderde niet toen Amal vertelde dat hij dingen met haar wilde doen die haar vriendje niet zou goedkeuren. Er kwam een nieuwe vraag in hem op. “Maar… Waarom wil je die dingen dan met haar doen?” Hij wilde niet weten wat voor dingen. Als haar vriendje het al niet goedkeurde, dan vond Dylan het waarschijnlijk ook verschrikkelijk. Hij begon het zelfs eng te vinden om met Amal samen te werken, maar zijn wens om Arceus trots te maken was te sterk. Hij had beloofd om ieder mens te helpen, en daar hoorde deze jongen bij. Daarom liep hij om hem heen en pakte hij de touwtjes van het schort over, welke hij voorzichtig aan elkaar vast knoopte.

Amal had duidelijk een hele andere filosofie dan Dylan. Puur omdat dingen leuk en lekker waren kon hij ze doen, zelfs als er iemand was die er fel op tegen was? Waren dit raadsels die hij terplekke verzon om Dylan alert te houden? Het was wat vreemd, maar de jonge Ancora kon niet ontkennen dat hij interesse had gekregen om zijn partner beter te leren kennen. De vraag wat ze gingen doen kon Dylan meteen beantwoorden. “Ik zie daar nog een leeg stuk aanrecht, daar kunnen we terecht.” Hij had het gevoel dat het plekje voor hen voorbestemd was, en liep er daarom zonder op goedkeuring van Amal te wachten op af. “Ik heb een paar recepten van mijn familie meegekregen. Kunnen we een grote soeppan bemachtigen?”