[Holiday Feast] Please Do Nothing To The Cook

Terwijl Amal op zoek ging naar een pan, zorgde Dylan dat hij een groot mes en een snijplank tot zijn beschikking had. Precies op dat moment plaatste een behulpzame ranger een mandje met bessen bij hem op het aanrecht. Met een kleine buiging bedankte Dylan zijn collega. Het luide gekletter liet hem opschrikken en omdraaien, zijn hand op zijn borst geplaatst. Daar stond Amal met een flinke pan in zijn hand. “Ja, die is goed,” keurde de jonge Ancora. Zijn blik speurde de grond af, maar zo te zien waren er geen pannen gevallen. Tegen de tijd dat hij zich weer tot het keukenblad wilde keren kreeg hij opnieuw de schrik, deze keer door luide muziek. De instrumenten dreunden chaotisch door elkaar heen. Met een vertrokken gezicht zuchtte Dylan de frustratie weg. Als anderen dit fijn vonden, moest hij zich daar bij neerleggen. Hij was niet naar de bewoonde wereld getrokken om zijn gewoontes bij anderen op te dringen. Waar zijn aandacht heen ging was het fruit wat gesneden moest worden. Voor hij daar aan begon sloot hij zijn ogen en betuigde hij zijn dank aan Arceus.

Als bidden niet in zijn bloed had gezeten was Dylan geheid afgeleid geraakt door alle stoorzenders om hem heen. Koken was leuk, maar de enorme keuken van de ranger basis begon hem toch op de zenuwen te werken. Natuurlijk drukte hij dit gevoel zo snel mogelijk weg, zichzelf niet toestaand om een negatief beeld te vormen van zijn collega's noch zijn werkomgeving. Immers bood de jonge Amal wel zijn hulp aan en dat maakte toch een hoop weer goed. "Er mag zo'n twee liter water in de pan, dat mag gekookt worden." Met soepele bewegingen sneed Dylan ondertussen een aantal berries, zo veel tegelijk als mogelijk was. De stukjes die hij als klein genoeg beoordeelde vonden hun plek in een middelgrote kom. "Kun je ook vragen of- whoa!" Zijn zin werd afgekapt door een ruk aan zijn pols. Meteen strekte hij zijn vingers om er zeker van te zijn dat het mes niet op plaatsen kwam waar het niet mocht komen. Wacht, waarom wilde zijn partner ineens dansen? Zijn bewegingen waren slechts genoeg om Dylan een klein beetje heen en weer te trekken. "Uhm," begon hij, "ik wil niet de pret bederven, maar moeten we niet zorgen dat onze taak wordt vervuld?" Verwarring stond in de blik die op Amal gericht werd.