Voor het eerst in haar leven voelde Noa zich nerveus en opgelaten toen ze haar kamer rond liep om haar spullen in haar tas te stoppen. Ze had een beslissing genomen.. eentje waarvan ze zelf nog niet helemaal wist of ze dit wel écht wilde, maar haar besluit stond toch vast. Het was alsof ze voor een heel groot publiek moest staan om een speech te houden terwijl ze wist dat ze dit alleen maar zou gaan vertellen aan een persoon. Nou ja haar leidinggevende.. dat was nog niet het ergste maar Kenai.. dat zou pas een groot drama worden. Haar Lucario zou woest op haar zijn als hij erachter zou komen waarom ze ging stoppen met haar werk als Ranger. Dat was ook de reden waarom het meisje besloten had om alleen met Ronin dit gesprek te gaan voeren omdat ze niet zeker wist of ze wel uit haar woorden zou kunnen komen in het bijzijn van haar Lucario. Even slaakte ze een diepe zucht waarop ze haar ogen richtte op haar tas of al de spullen erin zaten die ze nodig had, voor ze zou vertrekken. Het rode apparaatje en haar uniform lagen nog op haar bureau omdat ze dit ging inleveren bij haar werkgever.
Ronin kwam op vier pootjes naar haar toegelopen, nadat het gele wezentje van het bed gesprongen was, waarop hij haar even kort bezorgd aanstaarde met zijn donkerbruine kraaloogjes. “Pikachu..?” vroeg hij ietwat voorzichtig aan het meisje maar deze forceerde een glimlach rond haar lippen. “Ik ben oké, jochie,” mompelde ze tegen het gele wezentje. “..maak je maar geen zorgen,” voegde ze aan de woorden toe. Aan zijn uitdrukking te zien hielpen de woorden niet echt omdat hij wél beter wist. Noa had al zo’n vermoeden dat ze haar Pikachu niet in de maling kon nemen, waarop ze uitnodigend op haar schouder klopte. Ronin reageerde er verder ook niet op omdat hij zich, zonder iets te zeggen, een weg baande naar haar schouder. Vervolgens sloeg ze een van de hengsels van haar rugzak om haar schouder en pakte met haar vrije hand het uniform en capture styler van het eikenblad af.
Noa had zich nog nooit zo verschrikkelijk rot gevoeld omdat ze wist dat haar harde werk binnen de rangers veel tijd en moeite had gekost. Het leek alsof haar benen vast zaten aan twee metalen ballen want iedere stap die ze probeerde te zetten voelde loodzwaar aan. Hoe dichterbij het kantoor kwam van haar werkgever, hoe zwaarder haar benen aanvoelde. Even zuchtte het meisje diep voor ze haar hand op de deurklink legde na te hebben geklopt. ‘Kom binnen.’ klonk het vanachter de deur. Noa knikte kort voor ze de klink naar beneden duwde en een vastberaden gezichtsuitdrukking forceerde op haar gelaat. Ze voelde zich op dit moment alles dan vastberaden toen ze in de ogen keek van haar werkgever. Voor even flitste het beeld voor haar ogen van het moment dat ze met Kenai voor het eerst voor dit bureau stond om de eed af te leggen. Samen waren ze dit avontuur aangegaan waar ze met Lucario ook een veel betere band had gekregen als voorheen. Noa wist niet wat er zou overblijven van hun hechte vriendschap zodra de Lucario erachter zou komen dat ze zou stoppen met haar werk als Ranger.
“..dus je hebt je besluit genomen?” klonk de stem van haar werkgever waardoor het meisje opschrok uit haar gedachte en haar blauwe ogen op de persoon richtte. “..j-ja.. ik stop definitief,” reageerde ze waarbij een geforceerde glimlach tevoorschijn kwam om haar lippen. Ronin probeerde vanuit zijn ooghoeken haar aan te kijken maar dit mislukte doordat hij niet goed haar gezicht kon zien. De vrouw stond op vanuit haar bureaustoel en liep om het bureau heen om naar Noa toe te lopen. Het meisje overhandigde haar uniform aan de vrouw die het van haar aan pakte en op het eikenblad neerlegde waar ze haar hand naar uitstak. “Noa, het was me een genoegen om je te mogen leren kennen. Ik vind het heel erg jammer dat je weggaat want je had als Ranger heel veel potentie,” vertelde ze waar Noa wat onbeholpen haar schouders bij op haalde. Zelf had ze daar een andere mening over maar hield wijselijk haar mond. De reden dat ze gestopt was, was omdat ze vast liep met haar volgende rang, geen idee hebbende wat de andere drie functies haar zouden brengen, buiten een hoop verantwoordelijkheid en veel zwaardere trainingen met haar Pokémon, dat ze hen liever niet aan wilde doen. Er hing al een rare sfeer tussen haar Pokémon onderling waar Kenai de oorzaak van was en ze wilde dat dat zou stoppen. Want de druk op zijn schouders was het hoogst omdat hij haar partner was en er werd van hen verwacht dat hun trainingen zwaarder zouden worden zodra ze die mogelijkheid had gehad om te stijgen in rang. Dat was niet echt iets dat ze had verwacht toen ze zich wilde inschrijven bij de academie.. dat het voor veel druk zorgde bij haar partner.
Noa ontwaakte uit haar gedachte om op de vrouw te reageren, waarbij ze een oprechte glimlach rond haar mondhoeken vormde. De rangers hadden haar niet alleen maar negatieve dingen opgeleverd want er waren genoeg dingen die op haar pad waren gekomen. Ze had veel kunnen leren over Pokémon en de tijd die ze had kunnen spenderen met Kenai toen ze nog alleen met elkaar waren. Dus een negatief beeld van hen had ze totaal niet. “Dat gevoel is wederzijds,” mompelde Noa net verstaanbaar genoeg maar met een brede glimlach. Het meisje pakte de hand aan van de vrouw en schudde deze kort voor ze de hand weer losliet. De vrouw knikte waarop Noa haar oude styler tevoorschijn haalde en er kort een blik op wierp. Ze had zoveel meegemaakt met dat apparaat dat het haar bijna pijn deed om er definitief afscheid van te nemen. Vervolgens gaf ze het rode apparaatje aan de vrouw die het van haar aan pakte. “.. veel succes met wat je gaat doen en als je je alsnog bedenkt dan ben je altijd welkom,” sprak de vrouw tegen haar met een vriendelijke glimlach op haar gezicht.
Het meisje knikte op de woorden voor ze zich langzaam omdraaide en richting de deur liep, halverwege draaide ze zich nog even om, om te kunnen reageren op de eerdere woorden van de vrouw. “Ik zal het onthouden maar ik denk niet dat het nodig zal zijn,” zei Noa met een vastbesloten uitdrukking op haar gezicht. Voordat ze zich omdraaide om door de deur te lopen, zag ze dat de vrouw nog kort knikte met een lach op haar gelaat. Noa besloot hier verder niet meer op in te gaan en liep met Ronin aan haar schouder door de Academie. Wanneer was het voor laatst dat ze hier door deze gangen had gezworven? Ze had geen idee. Noa wierp, voor een laatste keer, nog een blik op de hal voor ze door de grote schuifdeuren naar buiten liep. Ze had nog geen idee wat ze wilde gaan doen nu ze gestopt was met haar werk als ranger.. maar dat ze het wat rustiger aan ging doen was een feit. “Pikachu..?” piepte Ronin waar hij van zijn plek sprong en haar vragend aankeek. Noa richtte haar blauwe ogen op het gele wezentje en zakte door haar benen om op ooghoogte met hem te praten. “Je wilt zeker weten waar we nu heen gaan?” vroeg ze aan het wezentje dat knikte en met zijn zwarte kraaloogjes naar haar bleef staren. Vervolgens knikte hij kort een reactie te geven. Noa sloot haar ogen terwijl een klein grijnsje rond haar mondhoeken vormde en ze haar hand op zijn kleine kopje legde. “We zien wel.. waar het schip strand..” En met deze woorden kwam ze overeind en wenkte naar haar Pikachu die snel achter haar aan drentelde.
“Pika! Pikachu!”
[closed]
