[Holiday Feast] All Around the Christmas Tree

De straten van de stad maakten al snel plaats voor een meer natuurlijke omgeving. De geur van zeewater overweldigde de brunette. Hier zouden ze vast wel Pokémon kunnen vinden. Ze vertraagde haar pas en nam de tijd om op adem te komen. Ra cirkelde ver boven haar. Of dat betekende dat ze heel dichtbij was of dat hij een oogje in het zeil hield wist ze niet. Zij had ook andere prioriteiten, want ze zag al zeker wel een kleine Pachirisu verborgen in het gras die ze wilde gaan lokken. Waar had ze die berries gest- shit wacht. Die had ze laten staan. Ze draaide zich om en maakte zich klaar om weer de andere kant op te rennen, waardoor ze Taylor aan zag komen. “Tay! De berries!” waarschuwde ze. Pas daarna zag ze dat de blondine het mandje in haar hand droeg. Thank Arceus. “Geef me er eens eentje?” deed ze een slappe poging om haar paniek te verhullen en te doen alsof ze een plan had - wat niet geheel onwaar was. Ze hield haar hand uit naar haar zusje, verwachtend dat die er wel eentje aan haar zou geven.

De zoute zeelucht kriebelde haar neus, die ze automatisch een keer wiebelde alsof het zou helpen met wennen aan de geur. Taylor zag dat Tiffany verderop tot stilstand was gekomen en vertraagde haar tempo een beetje. De brunette draaide zich op haar hielen om. Ze herkende iets van paniek in haar ogen, maar had een tel langer nodig om te beseffen waarom. Het werd zelfs naar haar geschreeuwd. De blondine fronste, wachtte tot ze haar zus bereikt had en pakte een van de berries in haar hand. Daarna gaf ze de mand aan Mordecai, wie het handvat zonder problemen in zijn bek overnam. “Ga maar diep.”

Taylor nam een bes in haar hand, maar in plaats van hem als een normaal mens te geven zei ze iets over diep gaan. Een smerige opmerking lag op het puntje van de brunette’s tong. Ze maakte hem niet omdat ten eerste het haar zusje was ew, en ten tweede was ze een beetje gefrustreerd omdat het allemaal weer moeilijker moest dan nodig. “Nee,” zei ze dan ook resoluut. “Je geeft me gewoon die bes. Hoe eerder we die Pokémon lokken, hoe beter.” Het ging haar eigenlijk helemaal niet zo om het juist volbrengen van haar taak. Waar haar woede van begon te borrelen, was dat Taylor het waagde om haar te commanderen terwijl zij zelf net een duidelijke opdracht had gegeven.

Er kwam een vastberaden nee en dat was natuurlijk niet het antwoord dat ze wilde. Onverwacht ook. Taylors wenkbrauwen zakten verder omlaag. Hoe kwam Tiffany erbij dat ze zo tegen haar mocht spreken? “Wat is ‘t magische woord?” vroeg ze aan haar grote zus. Elite of niet, ze was niet van plan om zich zo rond te laten commanderen. De enige reden dat ze de berry niet alsnog zo hard mogelijk weggooide, was omdat de brunette een goed punt had. Hoe eerder ze hier klaar waren, hoe sneller ze weer dingen kon doen die er echt toe deden. Om Tiffany net een beetje extra te treiteren, gooide ze de berry met een klein boogje van haar ene naar haar andere hand.

Ging Taylor haar nou echt als klein kind behandelen? Tiffany’s boze frons werd dieper en ze maakte de beweging om haar armen over elkaar te leggen, om al snel er aan herinnerd te worden dat dat niet meer kon. “Ik ben te oud hiervoor. En jij ook,” zei ze terwijl ze haar armen zo nonchalant mogelijk weer langs zich liet hangen. Haar blik was voor heel even op de verte gericht, maar toen ze iets in haar ooghoek zag bewegen kon ze het niet helpen er naar te gluren. Taylor gebruikte haar beide handen om de bes naar zichzelf over te gooien. En toen brak er iets in Tiffany. Haar hand balde zich tot een boze vuist. “Ohja, gaan we het zo spelen?” snauwde ze boos. Ze deed een stap in Taylor’s richting en haalde uit op het moment dat de bes in de lucht was, in de hoop deze weg te slaan. Ongeacht de uitkomst van haar roekeloze actie draaide ze zich om om weer een paar stappen weg te doen bij haar zusje. “Ik doe het wel alleen!” riep ze nog naar achteren.

Te oud? Schijnbaar niet oud genoeg om te beseffen dat je netjes om dingen moest vragen. Taylor stond op het punt om dit over haar lippen te laten vallen, maar Tiffany was haar voor. De woede die ze over zich heen kreeg, was nog meer onverwacht dan het gecommandeer van eerder. Haar pupillen verwijden toen de brunette een stap dichterbij deed, maar ze kneep ze in een reflex dicht zodra een hand haar kant op kwam. Taylor deed automatisch een stap naar achteren, voelde Tiffany’s arm tegen de hare aan tikken en had geen vat meer op de locatie van haar berry. Een tel later opende ze nieuwsgierig haar ogen. Ze zag de rug van haar zus, maar geen berry. Verward keek ze opzij, waardoor de opmerking van Tiffany haar half ontging.

Een paar meter bij hen vandaan lag een Wingull op zijn zij. Haar berry lag ernaast. Taylor kon aan de houding van de pokémon zien wat er was gebeurd. Het wezen sprong overeind en fladderde kwaad op Tiffany af. Instinctief kwam de blondine in beweging en haalde dit keer zelf uit. Ze mepte de vogel nog net op tijd aan de kant, de scherpe snavel geheel toevallig vermijdend. Taylor hoopte dat de Wingull weg zou vliegen. In plaats daarvan hoorde ze hem kwaad kwetteren. De blondine hief sceptisch een wenkbrauw. “Oh ja joh, jij en welk leger?” reageerde ze bot. Alsof dat het teken was, vulde de lucht zich ineens met een heel leger aan Wingull. Mordecai gromde waarschuwend. “... Ruh roh.”

Tiffany was nog minstens vijf meter van de Pachirisu van eerder verwijderd toen hij plotseling wegrende. Boos bleef ze staan. Wat had ze nou weer gedaan? Te hard gestampt, zeker. Ze kon ook niks meer goed doen sinds ze haar arm kwijt was. Om het nog erger te maken klonk er ineens een heel irritant gekwetter achter zich. Taylor deed vast een poging om haar boos te maken. Nou, ze zou flink teleurgesteld worden, want Tiffany was niet van plan om in te geven. Misschien dat ze zelfs gewoon Ra erbij riep en een eindje verderop bezig ging. Ja, dat was een goed plan. Ze keek omhoog om haar oranje vriend te zoeken, maar zag in plaats daarvan een witte waas. Waren dat… Wingull? Tiffany keek toch maar om naar Taylor. Wat moesten ze doen? Oh ja, wacht, zij was de leider. Zij mocht de bevelen geven. “Ren!” riep ze, een willekeurige richting kiezend. Alsof dit het teken was voor de Wingull doken ze snel achter elkaar naar beneden, op het tweetal en de Houndoom af.

Ra probeerde vanuit de lucht te doen wat hij maar kon. Met zijn vleugels wapperde hij hard om de windrichting te veranderen, maar de Pokémon kwamen om hem heen en zetten zo toch de achtervolging in. Hij wilde niets drastisch doen zonder bevel van Tiffany. Hij besloot daarom dezelfde richting in te vliegen als de groep meeuwen en zocht naar een gaatje om zich bij zijn partner aan te kunnen sluiten. Tot zover had hij geen succes.

“Shit, oh shit, shit,” viel er over Taylors lippen. Ze hoorde Tiffany roepen dat ze moesten rennen en draaide op haar hielen om. Ze ging als een speer achter de brunette aan. Mordecai kwam achter haar aan en haalde haar bij, waardoor haar blik kort zijn kant op ging. Hij had de mand met berries stevig in zijn kaken geklemd. “Mor, pass!” droeg ze hem op. Ze hield haar handen naar hem toe – en hij gooide de mand met een soepele beweging haar richting op. Met moeite ving ze hem op; er vielen een aantal berries uit die ze behendig moesten ontwijken. “Vlammenw–” De blondine greep direct naar haar hoofd, waar een Wingull zijn snavel in probeerde te boren. Woest wapperde ze met haar hand om hem weg te krijgen. Mordecai duwde zichzelf van de grond af en gebruikte het momentum om de vogel aan de kant te beuken.

Ze zaten klem. Aan de ene kant was de weg terug naar de Ranger base. Aan de andere kant de zee. Geen van beide waren goede opties, want het was overduidelijk geen weer om in de zee te gaan zwemmen en de ranger base kon geen grote groep Pokémon – wacht eens even. Was het niet juist de bedoeling om Pokémon naar de base te brengen? Vanuit haar ooghoek ving ze de oranje kleur van haar Charizard op. “Ra!” riep ze naar hem. “Hou ze bij elkaar, ik heb een plan!” Ze wendde haar koers af en rende terug richting de stad. Taylor zou vast wel snel begrijpen wat Tiffany van plan was.

Mordecai landde netjes op zijn poten. Taylor wilde hem dankbaar een knikje geven, maar zag vanuit haar ooghoek dat Tiffany ineens naar de stad afboog. De blondine hoorde iets over een plan. Ze betwijfelde of het goed was – en toch volgde ze haar grote zus richting de bewoonde wereld. Een slecht plan was altijd beter dan geen plan. Een paar meter verder realiseerde ze zich wat Tiffany van plan was. “Goed idee!” riep ze de brunette toe. “Alles verdelen, dan hebben wij minder last.” Of de organisatie daar blij mee zou zijn was een tweede. Die zouden alleen maar klagen over dat ze de mensen van dit soort situaties moesten beschermen. Nou, zij was ook een mens en ze verdiende het verdorie niet om gepikt te worden.

Wat Taylor met ‘verdelen’ bedoelde wist Tiffany niet. Haar bedoeling was alleen maar om deze enorme groep Pokémon in één keer bij de base te krijgen. Omdat daar haar concentratie bij lag reageerde ze niet op haar zusje. Boven zich dwong Ra de Wingull terug in formatie wanneer ze af leken te wijken. De natuurlijke omgeving werd vervangen voor gebouwen. Waar Tiffany niet bij stil had gestaan, was dat er mensen in de stad liepen. De meeste wisten op tijd opzij te stappen voor zij of de horde meeuwen die haar achtervolgde tegen ze aan konden beuken. Een enkeling moest ze met een schijnbeweging omzeilen. Dat werd natuurlijk opgevolgd door binnensmonds gevloek. Ze hoopte dat karma hem terug zou pakken in de vorm van vogelpoep. Van veraf kon Tiffany het bekende Ranger-rood al herkennen. Ze had geen flauw idee hoeveel van de Wingull haar nog volgden.

De stad bereiken was één ding, maar in de stad zijn was een ander. Tiffany bleef doorrennen. Taylor had geen flauw idee waar ze heen gingen, maar ze amuseerde zich wel, zo op de achtergrond van de brunette. Mensen hoefden ze haast niet voor uit te wijken; die sprongen al aan de kant voor haar grote zus. Ze zag dat Tiffany bijna tegen iemand aan knalde en had al moeite om haar lach in te houden. Die liet ze de vrije loop toen ze zag dat diezelfde man werd ondergepoept door een van de Wingull. Taylor verloor haast haar evenwicht. Ze struikelde nog net niet over haar eigen voeten terwijl ze de man passeerde. Nadat ze haar balans weer had teruggevonden, zag ze het bekende dak van de Rangerbase in beeld komen. Pas toen klikte het echt. Taylor zette zich meer af in de hoop een laatste sprintje te kunnen trekken. Ze ging regelrecht op de deuren van de base af.

Automatische schuifdeuren waren een zegen als je op volle vaart aan het rennen was. Een fractie van een seconde leek het er op dat de deuren te laat zouden openen en Tiffany zichzelf van een nieuwe kant zou laten zien aan de Rangers. Toen ze alsnog in beweging kwamen viel er een opluchting over haar heen die aanvoelde als een warme douche na een lange werkdag. Ze baande naar de eetzaal, waar ze één van de klapdeuren vastgreep en zichzelf er omheen zwaaide met dank aan haar momentum. Ze vond haar voeting en bleef staan om de deur open te houden. Luid kwetterend vlogen de Wingull de ruimte in. Paniek was onvermijdelijk. Er werd gerend en gegild. Really, guys? “Gebruik jullie stylers!” instrueerde de brunette. Er waren sowieso genoeg rangers aanwezig om deze chaos tot een einde te brengen.

Ze kwam iets later dan Tiffany de base in. Bij de eetzaal viel ze opnieuw over haar eigen voeten. Een tweetal stappen vooruit belette haar van een ontmoeting met de vloer. Voor ze goed en wel kon begrijpen wat er gebeurde, gooide ze zichzelf tegen de overige klapdeur op en duwde hem open. Het mandje met de bessen denderde naar de grond. Luid hijgend keek ze toe hoe de vele Wingull een ode aan de horrorfilm Birds maakten. Haar longen branden. Taylor was dan ook geneigd om niks meer te doen. Pas bij het horen van Tiffany’s stem kwam het in haar op dat ze wel meer móest doen, wilde ze niet slachtoffer van een hoop scherpe snavels worden. Ze keerde Mordecai terug en liet Jack verschijnen. “Hypnosis,” brulde ze naar hem, terwijl ze driftig naar haar Styler zocht.

Taylor deed iets slims. Zo’n grote groep was moeilijk in bedwang te krijgen met stylers. Er waren al genoeg vliegende projectielen in de zaal, en dan had ze het niet alleen over de Wingull zelf. Waar Taylor gebruik maakte van haar zandkasteel, pakte Tiffany de Pokéball van haar shiny Budew er bij. Ze kon helaas geen slaapverwekkende aanvallen, maar verlamming kwam daar dicht genoeg in de buurt. “Hathor! Stun Spore!” Het goudgele poeder verspreidde zich om de kleine plant Pokémon heen. Ze was niet goed in richten en haar bereik was minimaal door haar formaat. Lichtelijk teleurgesteld fronste Tiffany naar het wezen. Een Wingull die boven haar langs vloog maakte een crash landing nadat hij in aanraking was gekomen met het poeder. Het was niet perfect, maar het was effectief genoeg. Om beter te kunnen helpen greep Tiffany alsnog naar haar styler. Haar optimisme zakte terug naar haar schoenen zodra ze er aan werd herinnerd dat ze twee handen nodig had om het apparaat te bedienen.