Autonomous Chaotic [Open]

Mauvile City was een stad waar hij zo ondertussen al verschillende keren was geweest. Het was een van die steden, in ieder geval voor hem, waar je steeds terug naar toe blijft komen. Er was altijd iets te doen. Esthetisch gezien was het erg mooi en er was genoeg te doen voor zowel trainers als voor muzikanten. Hoewel ze hier meer van techno hielden. En dat vond JP een heel leuk toeval. Als het al toeval was dan.. Maargoed, daar liep hij dus weer rond. Een beetje zijn eigen ding te doen. Maar hij kwam tot een bepaalde realisatie. Het was erg rustig. En er was eigenlijk ook niks speciaals georganiseerd in de stad. Het was een keer een normale dag in de stad. Oh.. nouja, geen punt hij kon vast iets verzinnen toch? Hij liep een beetje door de stad en merkte dat er ook gewoon heel weinig mensen buiten waren. Niet dat het er uit zag als een spookstad. Maar voor een stad zo groot als deze moest specifiek vandaag echt iedereen een drukke werk en of schooldag hebben of iets dergelijks. Want het was echt rustig buiten de oude van dagen die er rond liepen. Achja, je kunt niet altijd een goeie dag hebben. Totdat.. hij zich iets herinnerde. Iets dat hij al had willen bekijken vanaf de eerste dag dat hij in Mauvile City was binnengekomen. Er was namelijk een verhaal over een plan dat de stad vroeger had gehad. Een ondergrondse stad met vierenzestig verdiepingen. Het plan was stopgezet. Maar JP wilde toch wel eens zien hoe ver ze waren gekomen en wat ze allemaal in de stad wilde gaan neerzetten. Een technologische stad zoals deze kon vast een hoop coole dingen verzinnen en maken. Hij besloot om eens te gaan opzoeken hoe hij daar dan precies moest komen. Want dat wist hij eigenlijk niet.

Na een kort bezoekje bij het VVV van Mauvile City, die gelukkig open was, kon hij achterhalen dat er een soort veerpont van de stad naar New Mauvile voer. Echter leek het vandaag een rustdag na de feestdag van gisteren te zijn en was de pont niet beschikbaar. Het was echter wel mogelijk om een roeibootje te lenen. Zolang die maar teruggebracht zou worden. Én er was natuurlijk een eigen risico gezien er geen professional bij was. De eigenaar van de pont zou tevens ingelicht worden dat er een roeiboot in gebruik was om verwarring te voorkomen. Dusja, hij maakte zijn weg naar het water en daarmee dus ook de roeiboot. Hij legde voor de zekerheid nog even extra een briefje in de loods waarin hij duidelijk maakte wat de situatie was. Het leek hem het beleefde ding om te doen. En toen begon het. Boot in het water, moeite met erop gaan staan en vervolgens zitten. Roei roei roei je boot, la la la la laaa, hubbe die hobbe die hibbe die ha tra la la la laaa. Hij had pijn in zijn armen, en het had ook ongeveer twintig minuten geduurd. Maar hij kwam dan toch echt eindelijk bij de ingang aan.

Hij parkeerde zijn boot op het vaste land en verstopte de peddels ergen in de struiken, zodat die niet gestolen zouden worden, óf dat iemand gewoon met zijn boot er vandoor zou gaan. Niet dat hij niet meer kon terugkomen, maar het was nu wel zijn verantwoordelijkheid en die nam hij serieus. Hij klopte even zijn kleren af en liep vervolgens het pad op. Schijnbaar was het iets waar toeristen nogal graag naartoe gingen, dus er was een pad. Hij hoopte dat er niet van die suffe winkeltjes waren met souvenirs waar je niks aan had. Winkeltjes zijn alleen leuk als ze ook echt coole unieke dingen verkopen, vond hij. Maargoed, er was dus een hele mooie grote ingang aan het einde van het pad. Het voelde aan een gigantische garagedeur, maar het zag er veel meer technologisch uit. Hij had eigenlijk verwacht dat er allemaal biepjes en lichtjes aanwezig zouden zijn maar dat viel enorm mee. Op dat moment besloot hij te gaan nadenken over veiligheid. Hij besloot dat hij iemand van zijn team mee moest nemen voor het geval dat er iets mis zou gaan. Dat was namelijk best mogelijk gezien er een dikke kans was dat hij de enige was die hier vandaag zou zijn. Als hij dan in de problemen zou komen zou hij het zelf moeten opknappen. En je weet maar nooit of dat ook echt mogelijk is. Hij besloot dat Allegro de beste optie zou zijn. Als hier dingen mis zouden gaan met de elektrische bedrading of iets dergelijks zou hij er geen last van hebben.

Samen liepen ze naar binnen. En er viel eigenlijk meteen iets heel leuks op toen ze een paar verdiepingen omlaag waren gegaan. Er was een kleine robot die de rommel van de stad aan het opruimen was. Het zag er erg geavanceerd uit. Maar ook enorm schattig. Het was ongeveer een meter hoog en het van die grote ogen. Onweerstaanbaar. Hij zou er haast een willen kopen, maar dat kon waarschijnlijk niet. Allegro en hij besloten er op af te lopen en eens te kijken hoe dat robotje precies zijn werk deed. Hij had, net zoals een conciërge, een klein wagentje. Alle rommel die hij had kneep hij fijn met zijn handen en propte het daarna in zijn wagentje. Het was heel koddig. “Hallo vriendje, wat ben jij hard aan het werk zeg. Wat goed van jou dat je de stad zo goed schoon houdt.” Zei Jean-Pierre vriendelijk. Het robotje draaide zich met zijn grote ogen naar Jean-Pierre en strekte zijn armen uit. Het was net alsof hij hem een knuffel wilde geven. Jean-Pierre maakte ook al aanstalte om een knuffel te geven.. maar toen zei de robot: “Doelwit vastgesteld.” In een absoluut enge robotstem. Holy muk! Zijn ogen werden rood.. en de twee heren besloten dat rennen het slimste was, want dit ding was eng. Jean-Pierre sprong op Allegro’s rug en sprintte weg. De robot rende keihard achter ze aan. Niet goed. Niet goed.

Rennen. Paniek. Hijgen. Een vrouw. Gehaastheid. Ontsnappen. Wacht.. een vrouw.. Allegro was er gewoon langs gerend. Maar JP draaide even zijn hoofd om. Ze was wel gevaarlijk dichtbij de Robot gekomen. "Allegro wacht even we kunnen haar niet achterlaten." Allegro rolde met zijn ogen.. Jean-Pierre en vrouwen.. hield het dan nooit op? Soms was hij echt net die Ranger die af en toe in het nieuws kwam voor zijn Mukkie ups. Ze renden dus terug. Maar.. zij renden hun kant op zag hij nu. Oeps. Hij leunde opzij zodat Allegro makkelijker langs ze kon rennen. De robot was eerst gefocussed op de vrouw en haar pkmn met de verentooi. En toen.. omdat de twee heren langs renden op hén. Maar ze waren sneller! Dus de focus lag weer snel op de dames die weer dichter bij de robot waren. Hoorde hij nu elektrische schokjes van de robot af komen? Nee zal wel niet.

"Terugdraaien!" Waren die elektrische geluiden de dingetjes in de robot die kapot aan het gaan waren? Maar één manier om er achter te komen. Dus Allegro stormde er maar weer op af. Dat was het moment dat ze hoorde dat ze voor Icy Wind gingen. "Jij ook!" Ook Allegro opende zijn mond en blies een koude lucht naar de robot toe. Hopelijk zorgde de gecombineerde kracht van de aanvallen voor een bevriezing. Het leek ook nog te werken en met piepende band.. uh.. poten kwam Allegro tot stilstand. Pfoe, dat ging net goed. Tijd voor een mopje. Jean-Pierre ging een beetje arrogant voorover zitten en deed net alsof hij zijn niet echte cowboyhoed een tikje gaf. "Howdy partn.. wow!" Hij viel bijna van Allegro af. Snel zette hij zich weer rechtop. "Ahem.." deed hij beleefd. "Gaat alles goed?"

Ze kwam op hem over als een van die stoere mensen. Zo eentje die je kon tegenkomen in zo'n café voor stoerlingen. Waar het riekt van de alcohol en sigaren. Zo'n plek waar iedereen eng lijkt, maar stiekem gewoon best wel lief is. Was zij er ook zo eentje? Ze leek in ieder geval niet zo geschrokken te zijn van de robot. Misschien deed ze wel vaker dingen met robots. Een robotmakende cowboy. Oh dat moest hij opschrijven, dat was nog een leuk idee voor een film. En toen vroeg ze hoe het met hem ging. "Mijn hart is nog een beetje aan het racen, maar dat komt zo wel goed denk ik." Het was, helaas, voor hem niet de eerste keer dat iets of iemand hem zó de stuipen op het lijf had gejaagd. Maar nu kon hij wel 'robot' op de checklist aankruisen. Hebben we die ook weer gehad lol. Dus.. "Wie denk je dat we moeten inlichten over deze robot?" Hij wist het eigenlijk niet. Wie ging over dat soort dingen? Bestond er een baan als: professionele robot dingeser? Misschien wist de mevrouw het.

Hij keek een beetje vreemd op door haar schijnlijk apathische houding. Ze was net ook aangevallen? Normaal gesproken vlucht je, of onderzoek je het, maar zij deed geen van beiden. Dat soort typjes kende hij wel. En meestal was het zo dat die types, uiteindelijk, zich het meeste zorgen om dit soort dingen maakte. Hij durfde te wedden dat ze zo deed om hem te beschermen. "Nou, hij was wel bepaald werk aan het doen toen ik hem tegen kwam." Zei hij terwijl hij van Allegro af stapte. Hij ging op een metertje of drie afstand van de bevroren robot staan. "We kunnen toch niet zomaar, zo iets gevaarlijks hier laten staan? Ofwel?" Het was alsof hij de vraag zowel aan haar stelde, als ook aan zichzelf. Hij was een beetje in zichzelf aan het denken. Had hij een morele plicht? Of moest hij nu even aan zichzelf denken? Moeilijk moeilijk.

Mja, de robot stond inderdaad vast. Was hij te bezorgd aan het doen. Te paranoïde? Ze waren wel aangevallen net door iets waar hij niets van begreep. En toen pas kreeg hij een vraag op wat hij daarnet gezegd had. Oh, daar had mevrouw dan wel weer interesse in. Hij had heel even de neiging om te zeggen: "Hij was autopsies aan het doen op lijken, alvorens hij ze in een afvalcontainer dumpte." Maar dat deed hij toch maar even niet. Sommige grappen waren gewoon niet goed getimed. "Ik denk opruimen." Bij nader inzien kon dat ook wel shady overkomen eigenlijk. Hm. Maar wacht eens! Daar ging het helemaal niet over! Dat ding was duidelijk gevaarlijk! Iemand moest ingelicht worden. "Iemand moet ingelicht worden, dit vind ik veel te gevaarlijk." Zei hij dus ook. "Ik denk dat ik als eerste de politie inlicht." Hij stopte zijn hand in zijn broekzak om zijn Holo Caster te pakken. Boh, waarom moest hij nou toevallig vandaag een broek dragen met diepe zakken?

Beetje naar links. Beetje naar rechts. Waar is rechts. Ah, daar had hij 'm! 'Of' Hij keek meteen om, en liet zijn Holo Caster los. De mevrouw begon over de maker. Die moest in de buurt zijn. Nou.. het was nou ook niet bepaald zo dat zijn moeder altijd rondhing bij haar creaties, maar, ze zal het wel beter weten. Wat wist hij nou van robots? Hij wilde in ieder geval wel eens zien wat deze dame in petto had. Met een glimlach stak hij zijn hand naar haar uit. "Nu dat we partners zijn zal ik me maar even voorstellen.
Ik ben Jean-Pierre." Hij hoopte dat ze haar handen gewassen had nadat ze vieze dingen had aangeraakt. Dat was, mits ze vieze dingen zou hebben aangeraakt natuurlijk. Allegro was ondertussen zijn eigen ding aan het doen. Die was expres scheel aan het kijken naar die robot. Hij probeerde het aan het lachen te maken. Maarja, dat mocht niet baten helaas.

Yeck! Zo'n zwak handje. Jean-Pierre keurde er mensen niet op af, maar echt heel prettig voelde het niet aan. Maar.. ze had een aparte naam zeg. Die had hij nog niet eerder gehoord. Maar hij vond het wel mooi. Het had een bepaalde spoed erin. Een bepaalde zelfverzekerdheid. Zou deze mevrouw ook echt zo zijn? Een man kon dromen. En dat.. deed Jean-Pierre sowieso al de hele dag. Daarna was Sheriff aan de beurt. Hij knikte naar de Pokémon. "Howdy." Verdorie! Hij kon zichzelf niet inhouden! Het was een reflex! Cecille had een slechte invloed op hem! Smoesjes smoesjes. Hij vouwde zijn handen in elkaar. Want hij was vergeten zijn eigen wolle vriend voor te stellen. "Ohja," Begon hij, en maakte een theatrale beweging met zijn armen. "En dit is Allegro." Op dat moment schrok de geconcentreerde Mamoswine op en keek iedereen aan met een derpgezicht. Perfect Allegro, je bent en blijft een clown.