Autonomous Chaotic [Open]

De 'ja' was genoeg. De 'nee' registreerde hij eigenlijk niet echt meer. Vervolgens probeerde hij met zijn hand Mimi te vinden. Voorzichtig. Toevallig vond hij haar klauw, en hield die even vast. Oh de vraag. Haha, die kwam pas laat binnen. "Ik wel.." Zei hij bedenkelijk. Mimi was zo stil. Een sis achter zich. Zal wel betekenen dat.. uh.. ja dat wist hij eigenlijk niet. Het waren op het moment een beetje te veel dingen hoor. "Mimi, ben je okay?" Ze kreunde wat ontevreden. "Je klinkt in ieder geval nog als jezelf." Het grapje kon haar op het moment even niet schelen. Jean-Pierre zocht naar haar buik, en legde zijn hand erop. "Ik denk dat we allemaal even gaan rusten." Aha, dus dat Blythe wel of niet helemaal okay was was met dan toch onbewust opgevallen. Mooizo. Hij ging zelf ook even op zijn rug liggen. Gewoon voor het idee. Hm.

In eerste instantie was het plotse licht helemaal niet fijn. Dus hield hij zijn hand ook voor zijn ogen de eerste paar tellen. Naast hem hoorde hij een geïrriteerde Mimi knorren. Wat dan toch weer een glimlach op zijn gezicht toverde. Hij wist niet waarom hij het zo aandoenlijk vond. Na nog wat geknipperd te hebben zag hij Blythe bij haar Holo Caster. "Je bent gewoon een tovenaar." Zei hij onder de indruk. Soms, heb je gewoon even een vrouw nodig. Hij ging even rechtop in kleermakerszit zitten en keek naar Mimi, die nu snel een wat meer respectabele houding aannam. Ze wilde niet laten zien waar ze pijn had. Dat was dan wel weer iets dat hij niet zo fijn vond. Hij liet zijn lange lichaam opstaan en streek zijn kleding recht. Toen keek hij omhoog. Niet dat er genoeg licht was om daar iets te zien. "Toch wel een beetje raar." Zei hij dromerig. "Maar daar kunnen wel weer komen toch?" Hij keek weer eens even naar Blythe.

Het was de bekende 'ik vind het zo leuk hoe jij bent' glimlach die verscheen op zijn gezicht. "Dus Sheriff.." Zei hij, naar boven kijkend. "Waar heb je leren toveren?" Het is zelfs de schrijver even niet duidelijk of hij nu probeert te negeren dat hij angstig is, of dat hij daadwerkelijk er nu al van overtuigd is dat ze hier uit komen. Toen Mimi zag dat de kamer door werd geschenen, duwde ze zich zo snel als ze kon rechtop, en op haar achterpoten. Armen over elkaar natuurlijk. En haar blik naar haar trainer gericht. Wat Blythe daarna zei was iets waar hij het wel mee eens was. Een weg moet er altijd zijn. Net zoals zijn vader altijd zei: Er is altijd een weg. Die gedachten liet hem weer wat neutraler voor zich uit kijken. Hoe zou het nu met pap gaan? Mimi liep wat moeilijk, dichter naar haar trainer. Ze blies even wat warme lucht op zijn wang. "Oh," Een zachte grinnik. "Mooizo." Vervolgens vond zijn vinger zijn wang. "Misschien was het helemaal niet de bedoeling dat we op de vloer zouden vallen. Maar moest die ook open gaan..?" Geniaal? Gestoord? Logisch? Belachelijk? Wie weet.

Het bewegende licht pakte Jean-Pierre’s aandag volledig. Het deed hem vergeten hoe Sheriff had gereageerd op zijn vraag. “Wa~ uh. Oh ja.” Hij kon niet geloven dat hij een opmerking had gemaakt die hen in de goede richting had gebracht. Jean-Pierre klemde zijn tanden op elkaar en fronste, terwijl zijn mondhoeken ongemakkelijk omhoog gingen. Oeuuh, dit was even moeilijk. Meestal in films hadden van die detectives of avonturiers van die goede vragen of opmerkingen. Maar hij kon niks bedenken. Buiten: glijbaan. Maar hij had zo het gevoel dat het niet heel veel ging toevoegen. Hm, maar wacht eens. Blythe had wel zo’n goede opmerking gedaan. Jean-Pierre hield zijn hand op, en deed zijn mond open. Alsof hij wat heel dringends wilde zeggen. Maar er kwam niks uit. Op dat moment blies Mimi twee kleine vlammetjes uit haar neus. Kalmpjes draaide haar trainer zijn hoofd naar haar toe. “Is er iets?” Mimi sloot haar ogen in frustratie. Soms, kon ze zich heel erg storen aan zijn warhoofdigheid.