Dus, je kon gewoon promotie krijgen door willekeurige plekken te bezoeken en er iets te doen voor Team Rocket? Dat vond Barbara wel aantrekkelijk. Ze was sowieso liever buiten dan binnen en een beetje rondkijken en zeggen wat je had gezien was niet erg. Het feit dat ze niet echt het onderzoekende type was weerhield haar er niet van om gemotiveerd te zijn om er eens lekker op uit te gaan. Haar plan was heel simpel. Wat was er nou beter dan de zee? Daar kon Team Rocket vast wel iets mee. Wat wist ze niet, en dat zou eigenlijk al een teken moeten zijn dat het een dom idee was, maar dom was precies wat Barbara was.

Ze dacht er ook niet bij na dat het regenseizoen een vreselijk moment was om te gaan zwemmen. Gelukkig voor Barbara had ze zeebenen en zou ze hiermee alleen een grotere kans hebben op het oplopen van een verkoudheid. Water had ze vrijwel nooit problemen mee. Captain had precies hetzelfde, maar voor hem was dat net iets logischer. Hij was namelijk een water type Pokémon. Zwemmen was voor hem haast nog natuurlijker dan lopen.

Barbara koos een willekeurig stuk zeewater uit – oftewel het stuk waar ze het dichtste bij was, want ze was ook wel een beetje lui – en sprong er in met Captain. Ze greep de Wartortle vast en droeg hem op om een richting op te zwemmen. Al snel kwam ze tot de conclusie dat de zee vooral bestond uit water. Wat een interessant onderzoek zeg. Als ze nu terug ging naar TR, zou ze dan al iets krijgen? Wat een domme organisatie was het dan.

Toch ging ze nog niet stoppen met haar zwemtocht. Ten eerste omdat ze het lekker vond, ondanks dat het water ijskoud was. Dat was eigenlijk de enige reden. Ja, en ze vond het leuk om tijd door te brengen met Captain. Dat was op zich ook best belangrijk.

Ze had niet verwacht daadwerkelijk iets te zien waarvan ze zelf ook vond dat het interessant was. Vlak bij de kust van de stad viel haar een ingang op van een gebouw. Het zag er compleet verlaten uit en bovendien was het zo erg verstopt dat ze niet het idee had dat veel mensen er regelmatig kwamen. Het kon zelfs zo zijn dat ze deze plek nu helemaal op zichzelf had ontdekt. Score! Hoeveel zou ze voor zo’n ontdekking kunnen krijgen? “Cap, daar!” Ze wees naar het gebouw om ook de Wartortle zijn aandacht er heen te sturen. Wat ze niet wist was dat hij allang zijn blik op het gebouw had gericht. Haar aanwijzing was genoeg om hem zijn koers te laten veranderen en al snel kwamen ze aan bij het stuk land voor het gebouw. Barbara klom er op en kneep voor zo ver dat mogelijk was het water uit haar vlecht.  Daarna legde ze haar handen op haar heupen en keek ze eens goed naar wat ze voor zich had. Opvallend waren de hekken en borden die duidelijk bedoeld waren om gevaar aan te duiden en dus mensen juist weg te jagen bij het gebouw. Dat interesseerde Barbara allemaal niet zo veel. “Ik denk dat ik zojuist m’n promotie heb gevonden,” grijnsde de roodharige. “Kom mee.” Ze stapte naar voren, de Wartortle haar op haar hielen volgend.

Binnen het gebouw kwam ze al snel tot de conclusie dat het er erg donker was. “Wat een rotplek,” gooide Barbara er meteen uit. “Ik snap dat ’t verlaten is.” Desalniettemin wilde ze kijken of er nog iets interessants was. Een donker hol was vast niet iets wat Team Rocket kon gebruiken en ze wilde wel die beloning kunnen innen. Ze stapte naar voren, haar hakken nagalmend door de ruimte. Captain volgde haar nog steeds. Hij leek het veel interessanter te vinden dan de roodharige. Hij merkte echter ook op dat ze niet zo alleen waren als zijn trainer waarschijnlijk dacht. De spanning die in de lucht hing kon maar één ding betekenen: elektrische Pokémon…

“Kan er niet een lampje aan ofzo?” klaagde Barbara. Captain rolde met zijn ogen. Hij was haar op het moment eigenlijk wel zat. Als ze zo graag licht wilde moest ze daar naar gaan zoeken en niet constant lopen klagen. Hij mocht haar nog wel genoeg om te besluiten dat hij het voor haar zou doen. Een kleine opening in een muur trok zijn aandacht en liet hem van zijn huidige pad afwijken. Hoe lang het zou duren voor Barbara door had dat haar partner niet meer achter haar liep kon nog wel eens verschillen. Daar maakte hij zich echter geen zorgen over. De roodharige kon prima voor zichzelf zorgen en hij ook. Hij begaf zich door het gat. De andere ruimte was een stuk donkerder dan de vorige. Met moeite kon hij dingen van elkaar onderscheiden. Was dat nou een paneel met een hoop knoppen? Captain stapte dichterbij en sprong via de bijpassende bureaustoel op het paneel. Er waren een hele hoop knoppen te zien. Welke moest hij drukken? Hij kon proberen alles in te drukken. Of misschien was het die grote rode knop rechtsboven wel gewoon. Met een schouderophaal besloot hij om de rode knop in te drukken. Een luid gebrom klonk en voor hij het wist werd hij verblind door lamplicht. Bingo!

Vanuit de andere ruimte klonk geschreeuw en gescheld. Barbara had het licht natuurlijk niet verwacht. Dat ze hier om had gevraagd vergat ze expres. Dit was namelijk niet hoe ze het bedoelde. “Een waarschuwing was fijn geweest!” riep ze, niet wetend wie ze nou eigenlijk aansprak. Ze keek rond om te zien of er iemand in haar nabije omgeving was en kwam er achter dat er een aantal Pokémon kwaad naar haar aan het kijken waren.

Tenminste, waren het wel Pokémon? Het waren gewoon Pokéballs met ogen en vliegende magneten. Waar sloeg dat nou op? “Wat?” beet ze de dingen toe, niet van plan om beleefd te doen tegen zoiets stoms. Eén van de kleinere bollen keek bozer en rolde een stukje haar kant op. Daarbij begon hij wit te gloeien. Voetstappen lieten haar omkijken en tot haar verbazing kwam Captain haar kant op gerend. “Daar ben-“ Ze kon haar zin niet afmaken. Een explosie verraste haar. Stof waaide langs haar heen en haar oren piepten door de knal. Het was een wonder dat ze haar evenwicht niet had verloren door de schokgolf. Stomverbaasd keek ze om. De Pokéball zag er uit alsof… nouja, alsof hij ontploft was. Captain’s schild zat ook onder de roet. Hij had zich er in teruggetrokken en kwam nu weer naar buiten. Dat hij Barbara had beschermd door voor de Pokéball te springen drong niet tot de roodharige door. Ze vond het veel interessanter dat die ballen blijkbaar konden ontploffen. Dat was echt een coole skill. Zo’n bal wilde ze wel.

“Ik wil zo’n bal!” maakte Barbara bekend aan Captain. Die keek haar aan alsof ze niet goed snik was. “Die grote! Die wil ik!” Ze wees naar de grootste bal die in de omgeving lag. Om een of andere reden zorgde dat dat de rest en de magneten wat afstand namen. Alsof ze bang waren voor Barbara. Ha! De grote bal rolde een stukje hun kant op. Barbara verwachtte al bijna dat hij ook zou ontploffen, maar dat gebeurde niet. In plaats daar van draaide hij ineens keihard om zijn eigen as. Een witte schokgolf baande zich een weg richting Captain. “Water Pulse!” Als countermove maakte Captain een water bal tussen zijn poten en gooide deze tegen de witte golf in. De twee moves leken ongeveer even sterk. Het gevaar was geweken.

“Nog eens!” Het leuke aan Water Pulse was dat het verwarring kon doen ontstaan. Daarom wilde Barbara graag dat de move raakte. Ze had er niet op gerekend dat de bal ineens keihard zou gaan rollen. Dat was vast een Rollout aanval. Het was een effectieve zet om de Water Pulse te ontwijken. Oké, dan ging Barbara het toch gemener spelen? “Brick Break!” Hun tegenstander kwam met een flinke vaart op Captain af gerold. Toch haalde Captain krachtig uit met zijn poot, zonder ook maar te overwegen om te ontwijken. Een piraat krabbelde niet zomaar terug. Zijn poot was niet sterk genoeg om de bal meteen tot stilstand te brengen, maar hij werd wel flink vertraagd. Hij bleef druk zetten op de Pokémon, waardoor deze steeds langzamer ging. Zelf werd hij hierbij naar achteren geschoven. De bal was bijna tot stilstand gekomen toen Barbara gemeen grijnsde en haar volgende zet riep. “En nu Aqua Tail!” Captain sprong op en hulde zijn staart in water. Met een krachtige slag kreeg hij de bal weer in beweging – deze keer achterwaarts. Hij rolde naar een muur toe, waar hij met een zachte tik tegen tot stilstand kwam.

Het was alsof er een bom ontplofte. Letterlijk. De bal begon te gloeien, net als zijn voorganger. Captain had meteen door wat er gebeurde en ook Barbara begreep deze keer de hint. Luid vloekend dook ze ineen, zichzelf zo klein mogelijk makend om zo weinig mogelijk puin in haar gezicht te krijgen. Captain deed hetzelfde als voorheen. Deze keer viel het Barbara nog net op dat hij een Iron Defense gebruikte om extra schade tegen te gaan. Toch was het een enorm harde klap die het hele gebouw leek te doen schudden – betekende dat dat het een aardbeving was, omdat het gebouw ondergronds zat? Hoe dan ook duurde het even voor de stofwolk was weggetrokken. Enkele losse puindeeltjes hadden wondjes in Barbara’s gezicht veroorzaakt. Niks ernstigs, gelukkig.

Ze richtte haar blik op Captain. Er was maar één emotie in te lezen: ‘dude holy shit’. Daarna liet ze haar blik afwenden naar de plek waar de bal had gelegen. Er was alleen een hoop puin en een gat in de muur over. Dang… Daar ging haar boembal…

Terwijl Barbara aan het rouwen was over de ontplofte bal, besloot Captain een kijkje te nemen in de nieuw ontstane ruimte. Het was er stoffig, en hij kon meteen al raden dat er niet vaak mensen kwamen. Het hele gebouw gaf die vibe eigenlijk. Deze extra ruimte was echter anders. Het was alsof het speciaal gemaakt was om verborgen te zijn. Om iets of iemand te verbergen. Was dat niet iets waar Team Rocket baat bij had? Dingen verbergen?

Hij seinde verbaal naar Barbara dat ze naar hem toe moest komen en al snel kwam de roodharige over het puin geklommen. “Wat?” snauwde ze hem liefkozend toe. De Wartortle was gewend aan haar botte toon en gebaarde daarom maar gewoon met zijn hand naar de ruimte. Nu liet ook Barbara haar blik ook rond gaan. “Nice make-out spot,” merkte ze op. Meer interesse leek ze niet te hebben, want ze veranderde vrijwel meteen het onderwerp weer. “Kom, we gaan zo’n bal vangen.” Ze klom weer terug door het gat. Captain zuchtte en rolde met zijn ogen. Het zou hem verbazen als ze ooit verder dan Grunt kwam. Een aardappel was zelfs nog slimmer. Toch besloot hij haar terug naar buiten te volgen, al was het maar om te zorgen dat ze zichzelf niet zou laten ontploffen. Ze mocht dan wel dom zijn, hij gaf wel nog steeds om haar.

Hij volgde haar het gat door en merkte al snel een verhoogde spanning op in de ruimte. Barbara merkte dit ook, want haar haren wilden niet meer goed blijven zitten. “Grootste nadeel aan zeewater: ’t is een ziekte voor je haren…” gromde ze in zichzelf terwijl ze een poging deed tot het fatsoeneren van haar haren. Vanuit haar ooghoek zag ze iets bewegen. Ze richtte haar aandacht er op en zag tot haar geluk dat het zo’n ontploffende bal was. “Cap! Kom snel! Deze wordt van mij!” Ze pakte al een lege Pokéball in haar hand, alsof ze van plan was om het ding zonder gevecht te vangen. Zo dom was ze nou net nog niet. “Rapid Spin!” Captain vloog als een draaiend schild langs Barbara en bracht wat wind in haar haren. Hij knalde hard tegen de rood met witte bal aan, waardoor deze een stuk naar achteren rolde. De momentum besloot hij te gebruiken voor een Rollout aanval, waarmee hij snel op de Wartortle af rolde. Barbara wist al hoe ze daar tegen in konden gaan. “Brick Break!”

Krachtig haalde Captain uit naar de rollende bal. Het lukte beter om hem tot stilstand te krijgen dan de grotere bal. Dit was nog maar een eitje. Wat schattig. Het werd iets minder schattig toen de bal vonken van zich af liet slaan. Even dacht Barbara dat dit ook weer een explosie aanval was, maar dat bleek niet het geval. Het was maar een elektrocutie. Captain weerhield zichzelf er van om een pijnkreet te laten klinken. Het duurde hem te lang voor Barbara een volgende zet riep, dus deed hij zelf maar gewoon een Aqua Tail om die irritante bal bij zich weg te krijgen. De vonken gleden nog even over zijn lichaam, maar de schade leek beperkt gebleven.

Behalve dat zijn Aqua Tail een nog betere momentum had gegeven dan de Rapid Spin en de bal nu met minstens twee keer zo veel snelheid op Captain af kwam. Voor hij het wist werd hij geramd en schoof hij een stukje naar achteren. Zijn evenwicht verloor hij niet. Zijn geduld wel. “Alweer?” gromde Barbara. “Brick Break!” Hetzelfde trucje weer. Wat de bal kon, konden zij ook. Captain haalde uit met zijn poot op precies het juiste moment. De bal leek te vertragen, maar stilstand bereikte hij deze keer niet. Hij was zelfs sterk genoeg om Captain aan de kant te duwen en alleen maar meer snelheid te krijgen. “Wat de..” Dat had Barbara niet verwacht. Toch ging ze het niet opgeven. “Aqua Tail!” Met die zet had hij de momentum gekregen die hij nu had, dus konden ze het daarmee ook weer opheffen, toch? Iets met wiskunde ofzo. Dat was niet d’r sterkste punt. Captain omhulde zijn staart met water en sloeg hard tegen de bal, maar opnieuw werd hij alleen maar aan de kant geduwd. Aqua Tail was ook niet sterk genoeg, schijnbaar. Oké, nou, dan kon die bal het krijgen ook. De sterkste water move in Captain’s arsenaal. “Hydro Pump! Stop die Seedot!” Een straal van water onder enorme druk schoot op de bal af en raakte hem volop. Barbara dacht echt dat ze hem hiermee tot stilstand hadden kunnen krijgen. Ze was dan ook stomverbaasd toen de bal ineens door de straal heen brak en Captain een flink stuk naar achteren knalde. De Wartortle begon het nu ook te voelen. Rotding. Waarom wilde Barbara hem ook alweer hebben? Oh ja, het kon ontploffen… Want dat was overduidelijk waardevol…

De bal was nu zo snel, dat Barbara niet eens meer een bevel riep. Captain moest het zelf oplossen. Hij hoorde het ding van achteren aan komen rollen en zette zo snel hij kon een Protect op. Hij draaide zich een halve cirkel om en liet het schild zijn werk doen. De klap was hard, maar Protect slaagde er in om Captain van zijn ondergang te beschermen. Als Barbara nou eens besefte hoe handig dit soort moves waren, dan had dit niet zo ver hoeven komen… Gelukkig was het nu voorbij en kon Captain verder vechten.

En dat was nodig ook. De bal bleef niet stilzitten. Een Electro Bal werd op Captain af gevuurd. Daar wist Barbara gelukkig wel een counter move tegen. “Dat kunnen wij ook! Water Pulse!” Captain vormde een bal van water tussen zijn handen en wierp hem op volle kracht op de bal van de bal af. De twee aanvallen raakten elkaar, waardoor een kleine ontploffing ontstond. Die kans pakte Captain om een Rain Dance te doen en zijn water moves vanaf nu sterker te maken. Het plafond werd ineens verhuld achter donkere regenwolken en het begon binnen te regenen. “Heh? Hoe kan dat nou?” vroeg Barbara verward. Ze had schijnbaar ook nog nooit een Rain Dance gezien. En dat was dan de trainer van een Wartortle… Ze moest zich schamen.

De wilde Pokémon nam opnieuw het initiatief om een aanval te doen. Deze keer een Charge Beam. Ook hier dacht Barbara een slimme oplossing voor te weten die helemaal niet zo slim was. “Oh, maar daar kunnen wij ook al iets tegen! Hydro Pump!” Barbara nee. Captain wist niet hoe hij haar moest uitleggen dat dit een vreselijk idee was. Een demonstratie, misschien? Captain deed de Hydro Pump met tegenzin en voelde meteen de consequenties. Vonken gleden over zijn lijf en nu liet hij toch wel een korte pijnkreet horen. Elektrische aanvallen waren geen grapje. Het leek er op dat de roodharige ook in zag dat dit niet haar beste counter move ooit was. “Ben je een mietje, Cap? Kom op!” moedigde ze haar Pokémon aan. De Wartortle wist dat ze het goed bedoelde.

Het grootste probleem was dat ze afgeleid was en daardoor weer niet de eerstvolgende zet innam. Voltorb gebruikte de aanval Swift, welke in principe altijd raakte. Gelukkig kwam Barbara deze keer wel met een goede tegenzet. “Bubble! Pak ze in!” De bubbels die Captain afvuurde waren dankzij de Rain Dance sterk genoeg om de Swift tegen te werken. Het was nog beter geweest als ze sterker waren geweest en daardoor de bal hadden geraakt, maar dit was ook acceptabel. Nu was het echter weer tijd om schade te doen. Barbara wilde die bal immers vangen. Hij nam opnieuw zelf het initiatief door een andere sterke water move te gebruiken. Surf. Hij omringde zichzelf met water en stuurde deze vloedgolf vervolgens de ruimte door. De verschillende voorwerpen die los door de ruimte stonden werden, mits ze licht genoeg waren, van hun plaats gehaald door de kracht van het water. Ook de bal kon niet op dezelfde plek blijven liggen. De aanval had zeker wat schade gedaan, ondanks dat water niet extra effectief was tegen zijn type.

Toch was het gevecht duidelijk nog niet voorbij. De bal viel meteen weer aan met een Sonic Boom. Barbara zag dit en besloot in de tegenaanval te gaan – zoals ze vrijwel elke keer had gedaan. Haar techniek leek echter veranderd. “Ga er tegen in met Rapid Spin! Volle kracht!” Captain wist niet zeker wat haar bedoeling was, maar besloot te gehoorzamen. Hij trok zich terug in zijn schild en sprong razensnel draaiend op de tegenstander af. De Sonic Boom raakte hem en vertraagde hem, maar hield hem niet tegen. Hij voelde hoe zijn schild impact maakte met de rood met witte bal en liet bij het terugkaatsen zijn lichaamsdelen weer uit zijn schild steken. Met een grijns wilde hij op de grond landen, maar dat mocht schijnbaar niet van hun tegenstander. Die rolde op Captain af, omhuld door elektrische energie. De klap was raak en hard ook. Captain werd een stuk naar achteren geschoven. De klap liet iets knappen bij Captain. Al die frustratie die hij had om die stomme bal, en misschien ook wel de stupiditeit van zijn trainer, dat werd hem even te veel. Zonder er verder bij na te denken zette hij zijn tanden in zijn tegenstander. Een Bite aanval. Hij was niet van plan om los te laten. Met zijn klauwen kon hij ook nog eens voorkomen dat de bal begon te rollen. Hij kon werkelijk geen kant op. Captain was even vergeten dat hij zichzelf hiermee het perfecte doelwit maakte voor de aanval die Barbara juist verliefd had gemaakt op de ronde Pokémon. Self-Destruct.

De bal begon te gloeien. Captain liet niet los. Barbara telde één en één bij elkaar op en zag in dat dit een harde klap voor haar Wartortle ging zijn. Sowieso, als die bal ontplofte, dan kon ze hem niet meer vangen. Dat was precies niet wat ze wilde dat er gebeurde! Oh, en ze wilde ook nog eens niet nóg meer puin in haar gezicht. De lege Pokéball in haar hand kwam nu van pas. “Ik dacht het dus effe niet!” riep ze, de bal gooiend. Ze had geluk dat hij niet op Captain terecht kwam, want dan was er niks gebeurd. De rood met witte bal verdween in de rood met witte bal, waarna laatstgenoemde bal hevig heen en weer begon te schudden. Captain liet zich op één knie en één poot vallen en nam even de tijd om te rusten. Als de bal weer open sprong, zou hij Barbara moeten beschermen, en daar had hij alle energie voor nodig die hij bij elkaar kon sprokkelen. Hopelijk was het niet nodig…

Captain used Rapid Spin! It hit!
Voltorb used Rollout! Captain countered using Brick Break! Both hit, though the latter is stronger!
Voltorb used Spark! It hit!
Captain used Aqua Tail! It hit!
Voltorb used Rollout! It hit!
Captain used Brick Break! It hit, but couldn’t stop Voltorb’s Rollout!
Voltorb’s Rollout continues!
Captain used Aqua Tail! It hit, but couldn’t stop Voltorb’s Rollout!
Voltorb’s Rollout continues!
Captain used Hydro Pump! It hit, but couldn’t stop Voltorb’s Rollout!
Voltorb’s Rollout continues!
Captain used Protect! Rollout was stopped!
Voltorb used Electro Ball! Captain countered using Water Pulse! The moves cause a small explosion.
Captain used Rain Dance! Water type moves are stronger now.
Voltorb used Charge Beam! Captain used Hydro Pump! Captain is shocked, but the Hydro Pump also hits!
Voltorb used Swift! Captain used Bubble! The attacks collide.
Captain used Surf! It hit!
Voltorb used Sonic Boom! Captain dodged using Rapid Spin! Rapid Spin hit!
Voltorb used Spark! It hit!
Captain used Bite! It hit!
Voltorb used Self-Destruct!
BUT WAIT! Barbara throws a Pokéball before Voltorb can finish its attack! Will it stay?!

De bal bleef dichtzitten. Captain zuchtte opgelucht. Barbara juichte. Ze was helemaal blij met haar ontploffende bal. Captain kon zich alleen maar indenken wat voor schade ze met dat ding ging aanrichten. Hij had niet het idee dat het haar veel goeds zou opleveren, maar goed. Ze was gelukkig, en dat was ook belangrijk.

De spanning in de lucht werd weer hoger en met één blik om zich heen kon de Wartortle al ontcijferen waarom. Het gevecht had de aandacht van een aantal Pokémon getrokken. Ze waren omringd door Voltorb en Magnemite. Barbara had het duidelijk nog niet gezien. Zij liep op haar gemak naar de nu gevulde Pokéball en pakte hem op. “Wij gaan nog veel lol hebben samen,” sprak ze hem toe met een grijns. Ergens wilde Captain haar plezier niet verpesten – ook omdat hij het haar verdiende loon vond als één van de wilde Pokémon nu in haar gezicht zou opblazen. Zijn drang om haar te beschermen was echter sterker. Hij was wel haar partner. Partners waren er voor elkaar.

Dus gaf hij haar een stomp tegen haar knie. De roodharige vloekte en wierp hem toen een boze blik toe. Captain wees meteen naar één van de Magnemite die nu zelfs dichterbij kwam. Barbara ving het ding met haar blik, keek er een paar tellen naar met een lege staar en besloot toen schijnbaar dat het haar niet boeide. “Wat? Die hoef ik niet,” maakte ze bekend. Vervolgens draaide ze zich om, zag ze meer Magnemite, en begreep ze de boodschap van Captain pas echt. Ze waren omsingeld.

Een frons verscheen op haar gezicht. En nu? Captain was nog verzwakt van het gevecht met de boembal. Hij kon waarschijnlijk nog wel vechten, maar niet tegen zo veel Pokémon tegelijk. Haar bal was al helemaal verzwakt. Die kon ze dus sowieso vast even weg stoppen. Terwijl ze dat deed, kreeg ze een idee. “Cap?” Barbara hield haar armen uitnodigend voor hem open. Hij had al een vermoeden wat ze van plan was, dus deed hij gewoon mee. Hij sprong in haar handen, met zijn rug naar zijn trainer toe. “Water Gun!” droeg de roodharige toen op. De straal water duwde de Pokémon die hen in de weg stonden aan de kant, zodat er genoeg ruimte kwam om langs te rennen. Een manische lach ontsnapte de piraat. Wat heerlijk dit. Captain was sowieso beter dan welke ontploffende bal dan ook.

Eens zien, wat was de route in dit gebouw ook alweer? Rechtsaf? Ja, daar was Barbara van overtuigd. Ze liep rechtsaf, en dat liep recht naar een doodlopend einde. Ze vloekte hardop. Ze hoefde zich eigenlijk niet eens om te draaien om te zien dat er boze Pokémon achter hen stonden. Barbara hield Captain in haar armen terwijl hun tegenstanders dichterbij kwamen. Eén Magnemite kwam gevaarlijk dicht bij haar gezicht en liet vonken van zijn magneten af springen. “Ik hoef geen poef-kapsel, thanks,” beet Barbara hem toe, waarna ze één hand vrijmaakte en de Pokémon aan de kant duwde. Ze was er klaar mee. Vastberaden stapte ze tussen de Pokémon door. Haar actie bleek zo onverwachts dat het groepje even niet wist hoe ze er op moesten reageren. Ze herstelden zich echter al snel. Eén Voltorb rolde agressief achter haar aan en raakte haar tegen haar enkel. De roodharige verloor haar evenwicht en viel achterover, waardoor Captain met zijn volle gewicht op haar borst viel. Het tijdelijke gebrek aan lucht in haar longen liet haar snakken naar adem. Kwaad duwde ze zichzelf weer overeind. Het beeld wat ze zag was maar al te bekend. De gloed om de Voltorb kon maar één ding betekenen: hij stond op het punt om te ontploffen. Instinctief rolde ze zichzelf en Captain honderdtachtig graden, waardoor hij nu onder haar lag. Ze vormde een koepel over hem heen. Net op tijd om de ergste schokgolf en al het puin voor hem op te vangen.

Barbara weigerde om zich te laten vallen nadat de explosie voorbij was. De rook trok langzaam op, waardoor ze Captain kon aankijken. Aan zijn blik te zien had hij niet verwacht dat ze zich voor hem zou gooien. “Beter je bent me dankbaar,” gromde de roodharige met een grijns. Als ze niet al duidelijk gewond was had Captain haar vast een stoot met zijn vuist gegeven. Nu gaf hij de prioriteit aan overeind komen. Hij kroop onder haar uit en probeerde haar met zijn korte armpjes te helpen. Barbara merkte echter al snel dat opstaan haar niet zo goed af zou gaan. Ze kon het niet zien, maar ze had zo’n vermoeden dat haar rug en benen flink gewond waren. Waarom droeg ze ook alweer zulke onthullende kleding?

Dus in plaats van op te staan liet ze zich juist vallen en ging ze met haar benen over elkaar en steunend op één hand zitten. Ze keek Captain aan en schudde haar hoofd. “Sorry bud, ik heb effe een momentje nodig.” Captain keek haar bezorgd aan. “Trek niet zo’n lang gezicht, ik overleef het wel.” Nu was zij degene die hem een duwtje tegen zijn schouder gaf met haar hand. Het werkte om hem iets minder bezorgd te laten zijn, want hij ging naast haar zitten. Barbara had zo best een tijdje kunnen blijven zitten, maar helaas duurde het niet heel lang voor de Magnemite en Voltorb hen gevonden hadden. Voor de zoveelste keer klonk er gevloek. Zij en Captain konden ze op het moment allebei niet aan. Ze had versterking nodig. Wie kende ze ook alweer? Haar gedachten gingen meteen naar die hottie die haar had leren schieten. Perfect. Terwijl ze haar Holocaster pakte en het nummer zocht stond ze op om zich te verplaatsen. Blijven zitten zou sowieso haar dood worden. Al lopend liet ze het apparaat overgaan. “Pak op, pak op, pak op…” mompelde ze in zichzelf, af en toe achterom kijkend hoe groot de afstand tussen hen en de wilde Pokémon was. Zodra ze het geluid hoorde veranderen begon ze te praten, er niet bij stilstaand dat het zowel de voicemail als het oppakken van de Holocaster kon zijn. “Blythe! Ik heb je nodig. Ik ben gewond en er zitten hier boze Pokémon – veel boze Pokémon. Please kom. New Mauville.” Pas nadat ze de dingen had gezegd die ze het belangrijkst vond, luisterde ze pas of haar bericht überhaupt aan zou komen.  

Ze inspecteerde het voorwerp in haar handen van verschillende kanten. Blythe hield hem op een afstandje, dan weer dichterbij, en kneep er zachtjes in. Een hard, piepend geluid vulde de ruimte en ze liet het ding pardoes uit haar handen vallen. Rode ogen staarden ongeïnteresseerd naar het speeltje dat naar de grond was gedenderd. Blythe rechtte haar rug, schraapte haar keel en bukte zich om het weer op te rapen. “Ook niks?” vroeg ze aan de zwarte, hondachtige pokémon. Nala richtte simpelweg haar blik op Blythe. Meer hoefde er ook niet als reactie te komen. “Ik ben bang dat we niks voor je gaan vinden, dan,” zuchtte de cowgirl. “Ik heb niet echt de behoefte om alle drukke straten van Mauville af te zoeken.”

Het uitje naar Mauville was bedoeld als afleiding voor zichzelf; en ze had van Aiden gehoord dat kauwspeeltjes het erg goed deden bij gezelschapspokémon. Blythe had het in ieder geval geen slecht idee gevonden, ze wilde best een kleinigheidje voor Nala kopen. Het enige probleem was dat de Mightyena niet zo’n speels karakter had. Ze had geen enkel interesse in de speeltjes die Blythe voor haar uitkoos.

De brunette stond eigenlijk op het punt om het op te geven. Ze legde het speeltje terug op zijn plek en wierp een blik op de rest van het gangpad waar ze in stond. Nala deed hetzelfde – en kwam plotseling in beweging. Nonchalant trippelde ze naar een bak met felgele tennisballen. Blythe’s mondhoeken kropen een beetje omhoog. De Mightyena pakte een tennisbal in haar bek. Haar trainer dacht dat het daar wel zou stoppen, maar zodra de bal goed en wel in haar bek lag, pakte Nala een tweede in haar bek. Blythe’s kleine glimlach maakte plaats voor een frons. Euh…

Twee was nog niet genoeg. De pokémon maakte aanstalten om een derde te pakken. De brunette kwam in beweging en liep met geheven handen op de bak af. “Ho ho ho – dat is wel genoeg,” probeerde ze de Mightyena te sussen. Nala richtte haar rode ogen vragend op Blythe. “Waarom beginnen we niet klein?” De cowgirl hurkte bij de pokémon neer en hield haar hand richting Nala’s bek, woordloos vragend of ze het los wilde laten. Dat gebeurde alleen niet. “Nala,” sprak Blythe haar op waarschuwende toon toe. Een schuldbewuste blik verscheen in die rode ogen, maar ze vertikte het nog steeds om de twee tennisballen los te laten.

Blythe hoorde een geamuseerde grinnik. Ze keek opzij en zag de enige werkneemster van de pokémonspeciaalzaak staan. “Geeft niet hoor, daar heb ik wel een trucje voor.” De jongedame kwam dichterbij en liet haar hand in het zakje van haar schort glijden. Blythe staarde alert naar de handeling, terwijl Nala zacht begon te grommen. Totdat de hand weer verscheen en een heerlijke geur haar neus binnen kroop. “Als je ze loslaat, heb ik iets veel leukers voor je,” sprak de werkneemster haar toe. Ze knielde naast Blythe neer en hield haar gesloten hand naar voren. De brunette keek sceptisch van de hand naar haar pokémon; en zag, tot haar verbazing, dat de twee tennisballen de vergetelheid in vielen. In dit geval op de grond. Ze stuiterden nog even na en rolden tegen Blythe’s voeten op.

De werkneemster giechelde en opende haar hand. Een speciaal pokémonkoekje kwam tevoorschijn. Blythe kon het voor één seconde in zijn volle glorie aanschouwen, voordat Nala het snoepje met haast een paar vingers van de jongedame erbij verorberde. “Braaf,” glimlachte de werkneemster. Met haar hand reikte ze naar de Mightyena, wie zich gewillig in haar nek liet aaien. “Wat een aanhankelijke Mightyena,” prees ze. Blythe kwam terug ter aarde. Ze ving per direct de blik van de ander. “Oh, euh, bedankt. Ik heb haar van een fokker,” vertelde ze een beetje afwezig. “Dan weet die fokker heel goed wat ‘ie doet,” ging de werkneemster verder. “Mightyena zijn normaal best agressief en koppig.”

Nala stond op het punt om de tennisballen weer te pakken, maar haar trainer was haar voor. “Nee,” waarschuwde ze de pokémon opnieuw. “Ik zal ze voor je meenemen, maar ik moet ze eerst afrekenen.” De jongedame lachte. De twee kwamen vrijwel tegelijk overeind en Blythe maakte aanstalten om naar de kassa te lopen. Voor ze de kans kreeg, sprak de ander haar weer aan. “Houdt ze van apporteren?” Ze knikte naar Nala. De cowgirl keek kort naar haar pokémon en fronste. “Weet ik niet. Ik wist niet dat ze zo van tennisballen hield, eigenlijk.” Ondanks dat ze veel van haar tijd met de Mightyena spendeerde, wist ze niet zo veel van haar. Dat was niet zo gek als je naging dat ze elkaar nog niet zo lang kenden. “Mocht je het willen proberen heb ik ook een werpstok. Ze zijn goedkoop, maar ook van plastic, dus ze gaan wel snel kapot,” legde de jongedame op schuldige toon uit. “Maar je kan er veel verder mee gooien. En je handen worden niet zo vies.” Ze lachte weer en keek vluchtig naar Blythe’s handen. Die volgde haar blik en kon niet ontkennen dat het speeksel niet zo lekker aanvoelde.

“Waar liggen ze?” vroeg de brunette. Met een ‘volg me maar’ liep de werkneemster naar een ander gangpad. Ze plukte al een werpstok van het rek en gaf hem aan Blythe om aan te kunnen voelen. Lang hoefde de cowgirl niet na te denken. Als dit haar kon helpen met Nala, dan vond ze het niet erg om een paar extra centen neer te leggen. “Bedankt,” mompelde ze tegen de verkoopster. Ze gebaarde naar de kassa om aan te duiden dat ze wel klaar was. Gedrieën liepen ze naar de toonbank en sloeg de werkneemster de artikelen aan. Op dat moment voelde Blythe haar Holocaster in haar broekzak trillen. Een beetje geërgerd reikte ze naar het toestel om op te nemen.

“Speciaal voor jou zal ik er wat lekkers bij doen,” sprak de jongedame met een knipoog tegen Nala. Haar rode ogen lichtten op. Blythe stond op het punt om er wat van te zeggen, maar ze had haar Holocaster eigenlijk al opgenomen, dus drukte ze hem tegen haar oor. “Ha–” Een stem die haar vaag bekend voorkwam vulde haar gehoorgang. In alle ophef was ze vergeten om de beller te bekijken. Blythe hief vragend een wenkbrauw. Waarom dacht deze dame dat ze daar de tijd voor had? Een beter vraag was zelfs: waarom dacht ze dat Blythe een goede hulp zou zijn?

Ze was niet harteloos. Het was iemand die ze kende, want ze had haar nummer. “Je hebt geluk dat ik in Mauville ben,” reageerde ze met een zucht. “Ik kom er zo snel mogelijk aan. Zoek een veilige plek op. Moet ik iets meenemen?”

De verkoopster keek haar beduusd aan. Blythe zag aan haar houding dat ze zich zorgen maakte, maar hield haar hand op voor het geval dat er vragen gingen komen. Daar had ze geen tijd voor. Met haar vrije hand gebaarde ze dat ze een tasje wilde. Gehaast zocht ze naar haar pasje om te betalen, terwijl de jongedame alles netjes in een plastic tasje stopte. De brunette betaalde vlug, bedankte haar voor alle hulp en snelde met haar nieuwe aankopen de winkel uit. Nala trippelde gehaast achter haar aan. “Kun je ook een beetje vechten?” vroeg ze aan de Mightyena. Ze zag een vastberaden uitdrukking op haar snoet verschijnen.

Een boot naar New Mauville was niet moeilijk te vinden. Blythe wist waar ze zijn moest, want ze was er al eerder geweest. Ze probeerde de herinneringen van de afgelopen keer geen leiding voor haar te laten zijn. Het verleden moest in het verleden blijven. Zwijgend bereikte ze haar nieuwe eindbestemming en stapte ze alert de boot uit. Nala sprong naast haar aan wal.

Goed. Waar ben je?

Ze hoefde geen detective te zijn om het volgende te kunnen doen. “Nala, kun je de geur van een mens oppikken?” Haar Mightyena duwde haar neus in de lucht, voor ze die tegen de grond drukte en rond begon te lopen. Eerst in een grote cirkel, voor ze in een schuine lijn terug kwam gelopen en haar oren rechtop gingen staan. Blythe bekeek het tafereel aandachtig. “Heb je iets gevonden?” Haar antwoord kwam niet in de vorm van een blaf, maar in de vorm van een actie. Nala trok een sprintje in de richting van het verlaten gebouw en snuffelde er driftig langs af. Blythe vloekte binnensmonds en ging er, zo snel als ze kon opdragen, achteraan.

Het duurde niet lang of Nala had een ingang gevonden. De cowgirl keek er sceptisch naar, zich herinnerend wat er de vorige keer gebeurde, maar trok de conclusie dat ze weinig keus had. Als ze de persoon wilde helpen, dan moest ze haar twijfels aan de kant zetten. Waarom had ze eigenlijk niet gecheckt wie haar belde? Daar was het nu in ieder geval te laat voor. Met tegenzin ging Blythe naar binnen.

Vreemd. Dat was het eerste dat er door haar heen ging. Waarom wist ze niet. Iets klopte er gewoon niet. Het was er veel te stil voor haar gevoel. Was dit wat dat gezegde betekende? Hoe meer ze naar binnen vorderde, hoe donkerder het werd. Blythe pakte haar Holocaster erbij en gebruikte de zaklampfunctie. Nala bleef ongestoord door snuffelen. Ze kwamen uiteindelijk bij een trap uit.

Terwijl haar Mightyena een diepe, lage grom produceerde, luisterde Blythe aandachtig naar de andere geluiden. Om de onverklaarbare rede hoorde ze geknetter. Het klonk haast dreigend. Een en een optellen was niet zo moeilijk. “Nala,” hoefde ze maar te zeggen, voor haar pokémon als een bezetene de trap af raasde. Blythe deed haar best om zo stil als ze kon af te dalen, maar haar sporen en haar hakken maakten dat een fikse uitdaging.

Ze was nog net op tijd om te zien dat Nala naar een aantal pokémon gaapte. Een paar Voltorb verloren hun energie en vielen rustig in slaap. De Mightyena liet het daar niet bij; met een Scary Face en een Roar hoopte ze de Magnemite en overige Voltorb op een flinke afstand te houden. Blythe nam dit moment om naar de hulpvrager te roepen. “Snel, ren ze voorbij!”

Haar naam werd genoemd, direct erop gevolgd door een figuur die in het licht van haar Holocaster kwam te staan. Blythe hoefde niet lang te kijken om het knalrode haar te herkennen. Dat had ze nog niet eens nodig gehad door de opmerking die volgde. “Barbara,” begroette de cowgirl haar, voor zichzelf een bevestiging om wie het al die tijd al was gegaan. Natuurlijk, de piraat was de enige waar ze de afgelopen tijd haar nummer aan had gegeven. Op het commentaar gaf ze geen reactie. In plaats daarvan draaide ze zich om en snelde naar boven. “Nala,” riep ze over haar schouder, waardoor de Mightyena langzaam achteruit naar de trap stapte en de rest achtervolgde. Af en toe gromde ze gevaarlijk naar beneden, erop lettend dat de pokémon niet al te dicht in de buurt kwamen.  

Het geklik van Barbara’s hakken verloor zijn tempo, totdat Blythe ze helemaal niet meer achter haar hoorde. Als vanzelf stopte ze en draaide ze zich met een ruk om. Barbara stond enkele treden bij haar vandaan stil. Wilde ze soms dood? Was dat het? Daar had ze Blythe’s hulp niet voor nodig, maar als het moest, zou ze het nog eigenhandig doen voordat de pokémon hen hadden ingehaald. “Hard,” zei Blythe scherp, ondanks dat het niet haar bedoeling was om te snauwen. De druk werd haar teveel. “Vuur, ijs, elektriciteit, whatever. Kom je nog?”

Wanneer je je in een levensbedreigende situatie begaf, wilde het nog wel eens voorkomen dat je mentale bewustzijn afleiding zocht. Dat kon in de vorm van een film van je leven, waar Blythe veel vaker dan haar lief was al mee te maken had gehad. Sommige stukjes wilde ze juist begraven laten – en als het moment daar was, hoopte ze dat haar geliefde hersenen daar ook naar zouden luisteren. Op het moment ervaarde ze, Arceusdank, geen flashbacks. Ze vroeg zich vooral een aantal vragen af. Waarom was ze hier; wat was het nut van haar aanwezigheid? Het antwoord kwam in de vorm van een uitspraak. Niet van haar, maar van de vrouw die het lef had gehad om haar hulp in te roepen. Blythe vroeg zich direct erop af waarom ze Barbara was komen helpen. Kon het zijn dat ze een zwak voor haar had? Met zulke verwoordingen betwijfelde ze het zeer.

Haar zintuigen stonden op scherp, en toch ging alles aan haar voorbij. Als vanzelf rende ze Barbara achterna en droeg haar pokémon op om haar tanden in een knetterende kabel te zetten. Nala voerde zonder te aarzelen de opdracht uit. Met flink wat geknars en gerammel kwam de massieve deur in beweging, en ontnam daarmee het zicht op de aanstormende pokémon. Blythe kon alleen niet ontspannen. De zwarte deken om hen heen was niet bepaald opluchtend te noemen. “Oké Sherlock. En nu?” Een vuurpokémon hadden ze niet. Niet voor zover Blythe wist, in ieder geval.