Autonomous Chaotic [Open]

"Jazeker," Begon hij met zijn antwoord. Blythe liet merken dat ze het leuk zou vinden om het verhaal verder te horen, dacht hij. Dus dat ging hij maar lekker doen ook. Schijnbaar werkte het. "Ik was samen met Kate gevraagd voor een interview op TV. Op dat moment hadden we allebei zes gymbadges verzameld. En ze wilden de nieuwere trainers eens laten weten hoe het is om lekker bezig te zijn met je Pokémon." Ging de rest van zijn antwoord. Hij had heel even maar droogjes Kate haar naam genoemd. Nog niet eens haar achternaam. Hij had het laten klinken alsof ze dikke maatjes waren die elkaar al eerder kenden, maar eigenlijk.. om heel eerlijk te zijn.. wist hij vrij weinig van haar en hebben ze eigenlijk ook geen contact meer gehouden. Hoe zou het nu met haar gaan?

Hij was al wild aan het nadenken over Kate en hoe ze stiekem tijdens gevechten zich als een wild ongetemd beest gedraagt, en zo de Gyms verslaat. Wat een twist! Oh.. wacht even. Mevrouw Blythe ging verder met hun gesprek. Hij zou haast zijn vergeten dat hij in gesprek was. "Uhm.." Zei hij om zichzelf tijd te geven een antwoord te verzinnen. Die vraag had hij niet verwacht. "Ja om.." Hij vernauwde even zijn ogen tijdens het nadenken. "De normale dingen denk ik. Trainer zijn gaat niet alleen om vechten natuurlijk." Begon hij. Hey, dat klonk al als een goed begin. Hij complimenteerde zichzelf door een glimlach op zijn gezicht te toveren en ging verder. "Lol maken met je Pokémon is super leuk! En reizen ook! En nieuwe mensen ontmoeten. Zoals wij nu. Ik heb zelfs eens met Joey een lang gesprek gehad over wat een goede manier is om je team samen te stellen." Oh maar hij realiseerde zich ineens iets. Hij ging er deze hele tijd van uit dat Blythe aan de Gyms meedeed. Waarschijnlijk kwam het door haar sterk uitziende Weavile. "Betekend dit dat jij niet meedoet aan de Gyms?" Vroeg hij toen maar.

Zo langzamerhand begon de moed hem toch wel een beetje in de schoenen te zakken. Blythe was zo dubbel. Ze reageerde vaak zo kort, net zoals nu, met haar 'nee', maar aan de andere kant had hij ook steeds het gevoel dat ze toch wel wilde dat hij verder sprak. Maar hoe moest hij dat nu doen als hij zelf degene was die steeds het initiatief moest nemen om het gesprek op gang te houden? Wilde ze nou vrienden worden? Of was er iets dat haar tegenhield? Of wilde ze dat juist niet, maar deed ze gewoon beleefd? Van die korte antwoorden waren toch helemaal niet beleefd? Die kappen toch juist een gesprek makkelijk af? Toen Jean-Pierre weer in een spiraal van Socratische vragen terecht was gekomen sprak Blythe verder. Oh.. even wachten dan. "Zo hé! Alola. Dat is wel ver weg zeg." Was het eerste dat zijn mond verliet. Hij wilde eigenlijk vragen naar waarom ze nu hier was, in plaats van Alola, maar ze gaf hem gewoon niet de indruk een gesprek te willen. En dat vond hij jammer, want ondanks haar gedrag leek ze hem wel iemand waar hij op z'n minst af en toe een leuk gesprek mee kon hebben. "Ik ben zelf eigenlijk van Kalos." Zei hij dus toen maar. Misschien dat ze op deze manier in een gespreksonderwerp zouden rollen.

Hij lachte even. Ohja, zij kende het verhaal natuurlijk niet. "Nou, eigenlijk komt dat.." Voor hij zijn zin kon afmaken trok Blythe's Weavile zijn aandacht. Net als Blythe keek hij om zich heen. Hem kostte het nog een seconde langer dan Blythe om te zien wat er aan de hand was. Weer een robot. Oh jee, hij was eigenlijk vergeten dat die er waren. Wist hij überhaupt dat er meer waren? Misschien had hij zichzelf aangepraat dat die vorige, de enige was. Wat de waarheid ook mocht zijn, ze zaten nu met een nieuwe robot. "Misschien is deze vriendelijk." Stelde hij voor. "Doelwit vastgesteld." Zei deze robot, net als de vorige. Wat een timing.. Hij wist even niet goed wat hij moest doen hoor. Hij werd er eerlijk gezegd een beetje door overdonderd. Wat Allegro deed was stoppen met lopen. Hij zakte een beetje door zijn knieën. Ofwel iedereen zou afstappen, ofwel hij zou makkelijk een flinke aanloop kunnen nemen. Gelukkig wist deze mjan wel wat hij moest doen als ze agressieve robots tegenkwamen. Dat komt zo vaak voor, daar moet je altijd op voorbereid zijn hoor.

Nog voor hij goed en wel doorhad dat dit toch echt een stressvolle situatie ging worden, waren Blythe en Sheriff al klaar om in actie over te gaan. Het kostte voor hem even een seconde om te beslissen of hij bleef zitten of niet. Hij besloot dat hij zo dicht als mogelijk bij Allegro wilde zijn. Vanaf zijn rug kon hij hem bevelen geven. En als het moest haalde hij iemand anders van zijn team erbij. Hem viel niet zozeer de vorm en het oog van de robot op. Voor Jean-Pierre ging het meer om de bewegingen die het ding maakte. Het was erg gehaast. Zo gehaast, hij zou bijna zeggen dat het ding zou omvallen als het een poot minder had, en zijn oog wilde draaien. Dit beleefde Jean-Pierre in de vorm van stress die van de robot door de hele kamer pulseerde. En het was erg onprettig. "Wow!" Was het enige dat hij kon uitbrengen, op het moment dat Blythe een bevel gaf. Twee ballen werden tegen elkaar gekletst. Het werd tijd om iets te doen. "Mud-Slap!" Allegro opende zijn mond en schoot een straal modder tegen de robot op. Het leek het ding niet veel te doen eigenlijk, buiten hem even tegenhouden. Er zat nu gewoon een kwakje modder op zijn lichaam tussen zijn oog en benen.

Er was niet echt een oorzaak, maar nadat de modder tegen de robot aan was geklotst kreeg Jean-Pierre het nummer Billy Jean van Michael Jackson in zijn hoofd. Geheel toevallig gesynchroniseerde de verandering in oogkleur mooi op de muziek. Zelfs al ging het oog enkel van rood naar geel. Wat de muziek in zijn hoofd verder nog deed was hem motiveren om door te gaan. Ze waren daar met vier tegen één. Dit konden ze makkelijk handelen, dacht hij op dat moment. Op dat moment wilde de robot Allegro gaan aanvallen. De mammoetpokemon zette zich schrap.. maar.. de robot rende weg. Hij was echt met stomheid geslagen. Ook Jean-Pierre. Allegro bleef vooruit staren toen Blythe naar hem keek. Na een lange tijd met Jean-Pierre gereisd te hebben wist hij dat hij soms de focus moest behouden, gezien zijn trainer daar soms moeite mee had. Een seconde later, net zoals Blythe dat deed, keek Jean-Pierre naar haar. De muziek speelde niet meer in zijn hoofd. Hij voelde een knoop in zijn maag. Dit zat niet goed. Wat hij echter niet doorhad was dat hij dit gevoel gewoon overnam van Blythe door naar haar te kijken. Hij hield zich voor dat hij het veranderen van de kleur van de ogen van de robot hem dwars zat. “Ik weet het ook niet.” Zei als reactie op de vragende blik van de zwartharige. “Denk je dat hij versterking gaat halen?” Vroeg hij zich hardop af toen hij lichtelijk, met zijn rug achterovergebogen, naar boven keek. Allegro blies eens bezorgd wat lucht uit zijn neus om de aandacht te trekken. Jean-Pierre keek meteen naar hem. Is er wat?

Ze wilde het niet weten. Niet? Hey joh, komt wel goed. Meestal gebeuren er niet zulke erge dingen met trainers. Dacht hij hoopvol. Maar Allegro was degene die nu écht de hoofdrol aannam. Zowel Blythe als Jean-Pierre keken hem nu vragend aan. “Wat wil je zeggen?” Normaal was het zo simpel voor hen om elkaar te begrijpen, maar hij had hem nog nooit eerder zo gezien. De Mamoswine bromde wat, kijkend naar zijn trainer, en gaf toen een knik in de richting van waar de robot naartoe was gerend. Jean-Pierre dacht voor een seconde na en knikte toen begrijpend. “Ik denk dat we toch moeten gaan.” Zei hij met een kleine hoeveelheid aan schuldgevoel. Ze hoefde niet per se mee, maar hij zou haar wel graag bij zich hebben. Maar als ze niet wilde zou hij dat begrijpen. Ze moest immers afgaan op het gemompel van iemand anders zijn Pokémon.

Blythe stemde, soort van, in met het plan dat eigenlijk niet echt een plan was. Sheriff had de smaak.. of geur.. of wat dan ook al te pakken en liep hen voor. Jean-Pierre knikte naar Blythe dat het prima was dat de snelle Weavile voorop ging en richtte zich op Allegro. “Ik denk dat je achteraan moet lopen kerel, anders kunnen we niet zo goed vooruit kijken.” Het was misschien niet leuk om te horen, maar het was wel waar. Het was op dat moment dat Jean-Pierre zich realiseerde dat hij het enorm leuk vond dat Blythe en hij allebei een Ice type bij zich hadden. Dat betekende iets toch? Dat ze voorbestemd waren dit avontuur te beleven met elkaar. Was hij zich nu bewust van hoe het lot te werk ging? Dat was wel speciaal zeg. Die gedachte liet hem tevreden glimlachen. “Ik was toch altijd al meer een binnenmens.” Grapte hij naar Blythe toen hij zelf stappen begon te zetten om het gebouw in te lopen.