Autonomous Chaotic [Open]

I'm the one at the sail, I'm the master of my sea.

Blythe weerhield zichzelf met al haar macht ervan om met haar ogen te rollen. Ze wilde Jean-Pierre niet boos maken uit angst dat ze ervoor gestraft zou worden. Zelfs met Sheriff aan haar zijde vond ze het link. In plaats daarvan richtte ze haar aandacht op de Mamoswine, welke als Allegro werd voorgesteld, en nogal… Vreemd hun kant op keek. “… Wat is hij aan het doen?” vroeg Blythe zich hardop af. Ze had zijn eerdere pogingen om de robot aan het lachen te krijgen niet gezien, dus was dit scenario extra vreemd voor haar.

I'm the one at the sail, I'm the master of my sea.

Blythe fronste. Een enorme mammoet die een robot aan het lachen wilde maken was wel het laatste wat ze van vandaag had verwacht, maar toch stond ze hier nu met diezelfde mammoet en robot. Ze kon eigenlijk haar ogen niet geloven en daarom besloot ze het maar te nemen zoals het was. Niet teveel over piekeren, ondanks dat ze daar inmiddels heer en meester in was geworden. Ze koos ervoor om zich maar op haar eerdere doel te focussen: en dat was het verkennen van dit gebied, kennelijk nu met een andere partner in crime dan alleen Sheriff. “Hm,” was het enige dat haar mond verliet, waarna ze zich naar het gebouw draaide en het zorgvuldig bekeek. Als ze het zich niet verkeerd herinnerde, dan ging het eigenlijk diep de grond in en waren er meerdere ingangen. Dat betekende dat ze niet terug hoefde te lopen, maar op zoek kon naar een andere. Blythe deed een aantal passen naar voren en zag toen iets dat op een ingang begon te lijken. “We kunnen daar wel naar binnen, denk ik,” gaf ze aan, een tikje onzekerheid in haar stem, terwijl ze haar blik op Jean-Pierre richtte. Hij was de man. Ze was gewend dat die de beslissingen moest maken en knopen moest doorhakken.

I'm the one at the sail, I'm the master of my sea.

Jean-Pierre was… Heel anders. Ze herkende zijn gedrag niet. Zo had ze een man nog nooit zien doen. Daar werd haar muur alleen maar hoger van, omdat ze zich nu op onbekend terrein gaf. Blythe wist niet hoe ze moest reageren op zijn vreemde fratsen, dus deed ze maar wat haar het veiligste leek om te doen: het negeren. Op haar hoede keek ze naar Allegro. Ze vertrouwde het niet helemaal, maar wist ook dat ze niet kon weigeren. Dat was onbeleefd, was haar geleerd, dus knikte ze – hoewel stijfjes – instemmend op het voorstel. Blythe wist hoe ze op paardpokémon moest rijden, maar ze was nog nooit op een mammoet geklommen. Daarom keek ze wat onzeker naar Jean-Pierre terwijl ze naar de pokémon toe liep, gevolgd door Sheriff. Die hield alles haarscherp in de gaten.

I'm the one at the sail, I'm the master of my sea.

Meneer Jean-Pierre was zo vrij om te laten zien hoe je op een gigantische mammoet klom. De gedachte dat hij sterke onderarmen moest hebben spookte door haar hoofd – en dat maakte haar situatie niet beter. Het betekende dat hij haar makkelijk kon overmeesteren, mocht hij dat willen. Een gedachte die Blythe liever in een donker hoekje stopte. Het lukte haar alleen niet. Dat ze vlak voor hem kwam te zitten toen ze zelf op Allegro klom, hielp ook niet veel. Haar eigen spieren spanden meteen aan en ze vond het moeilijk om te relaxen. Blythe werd zich er pijnlijk van bewust hoe dicht ze bij elkaar zaten – wat voor Jean-Pierre niet eens zo hoefde te zijn, maar voor haar voelde het wel zo – en had meteen spijt van haar beslissing om samen met hem op onderzoek uit te gaan. “Ik zit,” deelde ze stijfjes mee. Sheriff bleef lekker veilig op de grond. Dan kon ze ook het snelst ingrijpen.

I'm the one at the sail, I'm the master of my sea.

Blythe vervloekte zichzelf toen Jean-Pierre door leek te hebben dat er iets aan de hand was. Hij keek alleen niet op haar neer. Wat was dit nou? Hield hij rekening met haar? Nee, dit moest een val zijn. Zodra ze haar muur wat afbrokkelde, nam hij natuurlijk zijn kans. Blythe bleef daarom hard voor zichzelf, ondanks dat de stem van haar therapeut in haar gedachten rondspookte om haar te vertellen dat ze af en toe best soft voor zichzelf mocht zijn. “Ja hoor,” loog Blythe tegen Jean-Pierre. “Het is nieuw. Ik moet even wennen.” Hoe sneller ze gingen, hoe sneller de cowgirl weer afstand tussen hen kon creëren.

I'm the one at the sail, I'm the master of my sea.

De mammoet liep superlangzaam. Blythe kon wel vloeken. Natuurlijk deed hij dat. Ze had net aangegeven dat ze moest wennen en dat had Jean-Pierre anders opgevat. Ze weerstond de neiging om te zuchten en besefte toen iets. Hij was weer… Rekening aan het houden met haar. Blythe fronste. Nee, dit hoorde gewoon bij zijn spelletje. Dat ging alleen niet bij haar werken. Ze had hem door. Net op dat moment zei Jean-Pierre iets wat ze niet verwacht had. Hij noemde Allegro zacht. Blythe richtte haar blik op de vacht onder haar. Haar aandacht ging ook naar haar handen, welke op de rug van de mammoet rustten. “Ja,” was eruit voor ze er erg in had. “Dat had ik niet verwacht.” Oh oeps. Daar ging een stukje van haar muur. Blythe rechtte haar rug. Een metafoor voor het heropbouwen.

I'm the one at the sail, I'm the master of my sea.

Blythe wist niet wat hij probeerde, maar ze vond het niet zo fijn dat hij zoveel vragen stelde. Wat was zijn doel? Probeerde hij iets te achterhalen wat hij tegen haar kon gebruiken? Dit keer was het haar eigen stem die tegen zichzelf schreeuwde dat ze moest stoppen. Waarom ging ze überhaupt naar therapie als ze letterlijk nog steeds iedereen wantrouwde? Het korte debat met zichzelf moest maar even wachten. Blythe vond het namelijk ook niet zo netjes om geen antwoord te geven. Dat, en ze was bang dat er consequenties aan vast zouden zitten. “Ja,” reageerde ze kort. Ze had geen flauw idee wat ze anders moest zeggen. Een prater was ze niet echt. Dat de aandacht bij haar lag, vond ze maar niks. Daarom besloot ze de rollen om te draaien. “Hoe lang heb je Allegro al?”

I'm the one at the sail, I'm the master of my sea.

Jean-Pierre had geen moeite met antwoord geven. Hij was zelfs nonchalant erover. Dit verbaasde Blythe wel een beetje. Wat haar nog meer verbaasde, was het geluid dat de Mamoswine niet veel later maakte. Sheriff keek alert hun kant op, maar ze ontspande zich geleidelijk toen ze zich besefte wat het betekende. Blythe leek dat ook een beetje te doen. “Jullie hebben een interview gedaan?” vroeg ze, zodat de jongeman wist dat hij verder mocht vertellen, als hij dat graag wilde. Ondertussen keek ze voor zich uit om te zien hoe ver het nog naar de deur was. Zo te zien waren ze er bijna.