Scavenger Hunt - It's a package.

<sub>Een nieuwe dag brak aan met een nieuwe opdracht. Eerder die dag, terwijl Floyd nog druk bezig was met ontbijten, had hij een telefoontje gekregen. In eerste instantie had hij gewoon willen afdrukken zodat hij simpel weg kon genieten van zijn eten en koffie, maar hij had dan toch besloten om de telefoon op te nemen. De enige reden tot die actie was omdat het van de basis was. De laatste tijd was het echt één grote chaos als je het Floyd vroeg. De chaos was nog erger dan het normaal was. Misschien wilde ze wel bellen om te zeggen dat de basis was ontploft erdoor. Je wist namelijk maar nooit met sommige van de idiote leden. Er waren er genoeg die heel graag de boel in de fik wilde steken en er veel genoegen uit zouden halen. Dat waren de idioten waar Floyd liefst niets mee te maken wilde hebben. Hij had al eens weten aan te tonen dat het niets uit haalde om zo iemand wat gezond verstand bij te brengen.
Eigenlijk was hij wel benieuwd geweest toen hij het telefoontje had gekregen. ‘Jep.’ Hij was nog aan het ontbijten dus ze moeste niet verwachten dat hij het langste gesprek in de geschiedenis wilde houden. Of dat hij zijn best zou doen voor een zeer beleefd gesprek. Sowieso moest je op het laatste niet echt wachten. Er waren weinig mensen waar hij met plezier tegen zou spreken. ‘Capo Floyd Duncan?’ klonk er aan de andere kant van de lijn. De persoon wilde dus bevestiging. ‘Jep,’ was weeral het korte antwoord. Hij nam ondertussen een sandwich vast om daar een hap van te nemen. Met wat geluk zou het gesprek niet veel te lang duren en kon hij snel weer genieten van wat hij voor zich had liggen. De stem aan de andere kant van de lijn herkende hij in elk geval niet. Dus niet iemand waar hij met liefde tegen zou gaan spreken. Hij was al geen fan van vreemdelingen omdat hij wist dat hij de meeste niet kon uitstaan. Daarom hield hij ook zijn kant van het gesprek tot het minimum.
‘U wordt verwacht in Moss Deep city bij de basis, er wacht een opdracht op u,’ zei de andere stem. Floyd gaf niet gelijk antwoord in in de plaats daarvan nam hij zijn tas koffie vast om enkele slokken te nemen. Dus hij had weer een opdracht die hij moest zien te volbrengen. Wat ging het die keer zijn? Daarvoor moest hij eerst ook weer richting Moss Deep city gaan omdat ze het niet zo maar over de telefoon wilde zeggen. ‘Hallo?’ De persoon aan de andere kant werd ongeduldig of het duurde gewoon zo lang voor Floyd een antwoord gaf. ‘Sure, ‘k zal sevens afkomen.’ Floyd hing nadien gewoon op en stak zijn holocaster weer weg. Hij nam echt nog zijn tijd om al zijn eten in rust op te eten. Waarom zou hij zich ook haasten. Als het heel dringend was dan zou de persoon gewoon gezegd hebben wat de bedoeling was en hebben gezegd dat hij zich zou moeten haasten. Maar dat was niet gebeurd dus kon Floyd gewoon zijn tijd nemen om nog in rust te eten. Helaas niet in stilte, want dat had je in een pokémon center nooit. Teveel volk.
Uiteindelijk had Floyd genoeg en stond hij op van zijn stoel. Het was dan maar eens tijd geworden om te vertrekken naar Moss Deep city. Om de reis sneller te maken ging hij waarschijnlijk Waglington weer gebruiken. Hoe vaak hij die week niet al op zijn pokémon had gezeten, het werd tijd dat hij weer met beide benen op de grond bleef. Net zoals het tijd werd om eens van vakantie terug te keren blijkbaar. Dat had de basis zelf besloten aangezien ze hem weer eens persoonlijk hadden opgebeld. Maar goed dat hij een mooie vakantie had gehad. Zijn plateau die hij gebruikt had liet hij gewoon op de tafel staan wanneer dat hij naar buiten wandelde. Normaal moest je zelf je eigen rommel weggooien, maar daar had hij nu eens geen zin in gehad dus moesten andere het maar voor hem doen. Er liep genoeg personeel rond in het pokémon center om één plateau weg te leggen.
Eenmaal dat hij buiten was liet hij gelijk de grote Hydreigon uit zijn bal. ‘Here we go again,’ sprak Floyd droogjes. Hij streelde het beest even over zijn schouder voordat hij met een korte zucht zichzelf op de rug hees. het was niets voor hem om zo vaak om de rug van een pokémon te zitten. Het was gewoon niet goed voor zijn knie om heel de tijd dezelfde houding aan te moeten nemen. Hij had er achteraf alleen maar last van en dat wilde hij nooit echt laten tonen. Als hij liet zien dat hij pijn had, dan zouden mensen kijken en wanneer je bekende tegen kwam was dat niet goed. Zeker niet als het mensen waren waar je niet echt mee overeen kwam. Sowieso dat het dan ook nog eens de mensen waren die het door zouden vertellen en uiteindelijk wist iedereen het. Zo waren de meeste mensen namelijk. Ze waren als een lopend vuurtje dat de hele wereld rond ging als het nieuws belangrijk genoeg was. Maar goed dat er ook mensen waren die het allemaal niet zo belangrijk vonden en zich bezig hielden met hun eigen problemen en wist hij veel wat nog. Floyd bijvoorbeeld.
‘Laten we dan maar eens vertrekken zeker? Moss Deep City is de besteming.’ En met die woorden besloot Waglington om op te stijgen en te vertrekken voor weer eens een lange rit. Gelukkig niet zo lang als van Kalos naar Hoenn of van Hoenn weer naar Kalos. Dat was pas een hel van een lange reis. Floyd wist niet precies waar hij op dat moment was, maar het was zeker niet Moss Deep City. Maar hij was wel in Hoenn dus dat scheelde heel wat. Misschien dat het zelfs maar een ritje kon worden van een kwartier of zo iets. Dat zou goed meevallen en kon hij nog wel aan.

De rit duurde gelukkig niet lang zoals dat hij verwacht had. Eenmaal hij in Moss Deep was liet hij zijn pokémon weer terug keren zodat hij vervolgens de base zou kunnen vinden. Zo vaak was hij er nog niet geweest, maar hij wist in elk geval wel waar dat het was, dus vond hij het nog redelijk makkelijk. Hij liep gewoon naar binnen zonder dat hij iemand één blik gunde. Het was dat hij toch niemand kende en het was niet dat hij vrienden wilde maken. Floyd wilde zijn missie en dan weer weg gaan. Daarbij zou niemand hem echt aanspreken of een goede dag wensen en daar was hij blij om. Hij ging gewoon regelrecht naar zijn contactpersoon die hem had gebeld. De persoon zat aan de bar en Floyd ging naast hem op een barkruk zitten. Er kwam iemand naar hem toe om te vragen of hij wat wilde hebben en dus bestelde hij een koffie. Het was altijd een goed moment voor koffie.
‘Dus wat is het?’ vroeg Floyd toen gelijk aan de andere persoon. De man had niet verwacht zo direct te moeten beginnen dus moest hij even naar zijn woorden zoeken. De zwartharige jaagde zich ondertussen nog steeds niet af. Zijn blik was wel al gevallen op een pakketje dat op de bar lag in de buurt van de andere persoon. Verder schonk hij er niet teveel aandacht aan, want hij kon toch niet door de doos heen zien. Wat was dan het nut om ernaar te blijven kijken? Het was namelijk niet zo dat hij er veel wijzer van ging worden. ‘Dit pakketje moet worden afgegeven aan iemand anders van Team Rocket samen met nog een x aantal andere pakketjes. De andere zijn toegewezen aan collega’s van je en het kan dat ze nu al onderweg zijn. Laat ik zeggen dat de pakjes met zorg behandeld moeten worden. Ze zijn van grote waarde voor Team Rocket,’ begon de andere persoon tegen Floyd te zeggen. Nog steeds stond zijn blik even ongeïnteresseerd als anders wat niet speciaal was. Hij luisterde enkel aandachtig zonder zijn eigen inbreng erover te geven. Het was zijn taak om te begrijpen wat hij moest doen, niet zijn taak om zelf uit te vissen wat hij moest doen. Dat waren twee andere zaken. Daarom dat Floyd in afwachting van verdere uitleg nog eens een slok nam van zijn koffie. Die hadden ze ondertussen gebracht en de damp kwam er nog van af. Goed, hij wilde geen koude koffie hebben.
De andere man schraapte daardoor zijn keel even. Sowieso had hij toch iets van inbreng verwacht, maar die kwam niet, zelfs niet na een ongemakkelijk lange stilte. Als Floyd niet wilde praten met je, dan moest je niet verwachten dat hij wat zou zeggen. Het zou dan mooi stil blijven. ‘Een exacte plek van aflevering weet ik helaas niet, zoveel is men niet doorgebrieft.’ Dat begon ook al geweldig. Moest hij een pakje gaan afgeven, maar had hij geen adres. Ze moesten niet verwachten dat Floyd heel Hoenn zou gaan doorkruisen gewoon om de juiste persoon te vinden. Hij was niet gek. ‘Maar men heeft mij wel een tip gegeven om je zoektocht te vergemakkelijk. Een tip in de vorm van een raadsel die luidt als volgt; Een sterke energie beïnvloedt deze plaats, welke is ontstaan uit een gefaald project,’ vertelde de man hem en gelijk trok Floyd een vreemd gezicht. ‘Serieus?’ vroeg hij aan de man. Hij moest ontdekken waar hij heen moest aan de hand van een raadsel? Voor zover dat hij wist was hij nog altijd geen detective. Het was niet zijn job om raadsels te ontcijferen, maar hij moest het ermee doen. Veel andere opties waren er toch niet. Dus dat wilde zeggen dat Floyd eerst nog dat raadsel moest ontcijferen. ‘Tis toch in Hoenn?’ vroeg hij aan de andere persoon, maar die wist even weinig. Hij haalde namelijk zijn schouders op en zei daarbij dat hij geen enkel idee had. Fijn. Dat had hij natuurlijk weer. Een raadsel was als een kruiswoordraadsel, hij had er een hekel aan omdat hij er absoluut niet goed in was. ‘Een sterke energie beïnvloedt deze plaats, welke is ontstaan uit een gefaald project,’ herhaalde Floyd nadenkend. Terwijl dat hij nadacht, nam hij ook nog enkele slokken van de koffie die ondertussen goed was van temperatuur. Misschien had hij wat alcohol nodig. Zijn hoofd ging vast beter werken als hij niet nuchter was. Dat of het ging verkeerd. Daarom dat hij besloot om de alcohol maar achterwege te laten en nog te drinken van de koffie. ‘Een gefaald project en er is een sterke energie…’ Hoe moest hij weten waar dat was? Hij was geen wandelende encyclopedie. Het zou makkelijk zijn als dat wel het geval was.
Zijn eerste koffie was al snel op en daarom dat hij er nog een nieuwe bestelde. De man naast hem keek verveeld om zich heen, maar maakte geen aanstalte om weg te gaan. Dat begreep Floyd wel en het was goed. In zijn ogen mocht de andere ook pas gaan nadat hij wist waar dat hij heen moest. Daarbij had hij nog het pakketje dat hij moest krijgen. ‘Ik denk dat ik erachter ben, het is New Mauville,’ zei Floyd zeker van zijn zaak. Door zijn plotse standvastige toon schrok de andere persoon even op. Hij was vast beginnen dagdromen, maar er werd niet gelijk gezegd of het juist was of niet. ‘Dan is hier nog het pakketje dat je mee moet nemen en moet afgeven op de juiste plek.’ Het pakketje werd aan hem over gehandig. Erg groot was het niet, maar wel te groot om in een rugzak te stelen. Om het pakketje op de juiste plek te krijgen ging nog een hele uitdaging worden als je het aan hem vroeg. Misschien kon hij het wel aan één van zijn pokémon vastbinden. Dat moest een optie zijn die doenbaar was.
Floyd nam nog zijn tijd om de koffie op te drinken voordat hij recht stond van zijn barkruk. De doos nam hij vast en even bekeek hij het beter, maar er was niets speciaal aan op te merken. Zonder verder nog gedag te zeggen tegen de andere man wandelde hij weer naar buiten. Waglington mocht hem naar de juiste plek brengen en vanaf daar zag Floyd wel hoe dat het verder ging gaan.

Na een nieuwe reis die dag naar weer een andere stad, was Floyd eindelijk aangekomen bij Mauville city. Een stad die zoals gewoonlijk veel te vol zat met mensen en je moest moeite doen om er doorheen te geraken. Soms was dat echt lastig. Het was midden op de dag, wat wilde zeggen dat heel veel mensen hun pauzes gebruikten om langs alle winkels te wandelen en van alles en nog wat te kopen. De mensen die moesten verkopen, die probeerde je dan weer vanalles aan te smeren. Op die manier was het zeer vermoeiend om door de menigte te wandelen, zeker als je er niks mee te maken wilde hebben. Natuurlijk dat hij een pokémon erbij kon halen. Als hij dat deed, dan lukte het hem vast wel om een vrije doorgang te creëren. Het leek hem enkel geen slim plan om dat te doen. Sowieso dat hij dan alle aandacht naar hem toe trok en het was niet de eerste keer dat hij erdoor problemen kreeg. Om een reden vonden mensen het niet fijn als hij zijn pokémon uit zijn bal liet of als die er zelf uitkomen. Dat was iets waar dat Floyd achter was gekomen, toen zijn Mimikyu uit de bal ontsnapt was. Mensen leken te flippen onder de aanwezigheid van de kleine pokémon die nog zo onschuldig was. Toen had hij ook ruzie gekregen met de plaatselijke ranger en dat was genoeg voor hem om het niet terug te doen. Hij wilde het pakje gewoon afleveren en als de Rangers zich gingen moeie, dan vond hij dat toch maar niets. Het zorgde teveel voor problemen en dat was te vermoeiend voor Floyd.
Floyd keek met half dichtgeknepen ogen opzij wanneer dat zijn arm werd beetgenomen door iemand. Het was de eigenaar van een winkel die hem met een hele grote glimlach aankeek. Dit was dus één van die verkopers die hem iets wilde aansmeren. Normaal gezien was één kwade blik genoeg om ze weg te jagen, maar dat leek op dat moment niet genoeg te zijn. ‘Laat. Los,’ zei Floyd op een dreigende manier tegen de man en dat leek wel genoeg te zijn. Vluchtig liet de man hem namelijk los. ‘Mijn uiterste excuses meneer, ik wilde enkel een paar vragen stellen,’ zei de man met de grote glimlach. Die glimlach wilde Floyd er met heel veel plezier afkloppen, maar dat zou ook niet zijn beste plan ooit worden. Dus moest hij zich inhouden. Het was zeer frustrerend dat de man gewoon toch wilde proberen zijn zin door te laten dringen. ‘Wat nu als ik helemaal niet wil luisteren naar je belachelijke vraagjes?’ Zoals gewoonlijk had Floyd niet een vriendelijke toon opgezet, maar toen was het ook met opzet. Hij wilde die kerel gewoon weg krijgen. Hij had helemaal geen tijd voor al die zever. ‘Ook niet even? Het zal niet meer duren als vijf minuten,’ zei de man die echt maar bleef proberen. Het was een geluk dat zijn glimlach in elk geval al van zijn gezicht was verdwenen en dat hij Floyd zijn arm niet meer vast had in zijn greep. Rotman dat het was. Daarom dat de jongen met de zwarte haren zich omdraaide en dichter naar de man toe wandelde. Zijn eigen gele ogen waren gefixeerd op die van de man en hij keek zo met een dreigende blik in zijn ogen naar hem. ‘Een nee is en blijft een fucking nee. Dus voor ik je hoofd tegen een muur ram is het een slim plan om je mond te houden en iemand anders lastig te vallen met je slechte verkoopkunsten,’ zei Floyd op een ijzige kalme toon. Het zag ernaar uit dat de man er toch even niet goed van was. Met zijn mond vol tanden staarde hij naar de zwartharige. Zo dat was het, eindelijk was hij af van de man die zijn tijd lang genoeg verspild had.
Floyd kon dan ook eindelijk verder wandelen. Om hem heen kon hij nog steeds het luide gebabbel horen van de verschillende andere verkopers. De man waar dat hij net geforceerd mee had moeten spreken was in elk geval wel stil. Straks durfde hij helemaal geen mensen meer aan te spreken, maar hij zag toch ook wel dat Floyd geen goed type was? Iedereen kon dat aan hem zien en toch...toch lieten ze zich vangen en stond verkopen van hun producten bovenaan zijn lijst. Zeer typisch voor verkopers. Floyd moest er helemaal niets van hebben. Het was een ras apart in zijn ogen. Net zoals vrouwen. Het was geen worden dat de man met de zwarte haren een hekel had aan verkopers, want hij had nu eenmaal een hekel aan bijna iedereen. Maar dat waren zorgen waar hij zich al niet meer druk om maakten. Hij was het gewoon geworden om vervelende mensen tegen te komen en je kon ze best zo kalm mogelijk benaderen. Dat was nog altijd de beste manier om ze af te schrikken. Een dreiging maken en ondertussen gewoon kalm blijven. Vaak was dat indrukwekkender voor die mensen dan als je ging roepen en tieren dat je weet ik veel wat ging doen met hem. Dat haalde negen op de tien keer helemaal niets uit. Terwijl mensen schrik kregen als je kalm bleef en je emoties voor jezelf hield. Ze konden je dan veel minder goed inschatten en dat deed het. Dat dacht Floyd in elk geval toch en waarschijnlijk zat hij er ook niet zo ver naast. Zoveel mensenkennis had hij niet, maar genoeg om te weten dat hij gelijk had. Niet dat hij altijd gelijk had, want natuurlijk waren er momenten dat het bewezen kon worden dat hij ongelijk had met het één of het anderen.

Floyd zijn voorval met de verkoper was zo in elk geval al gedaan. Dat wilde zeggen dat hij verder kon zoeken naar een weg naar New Mauville. Het zou een plek zijn dat ooit ook een winkelcentrum moest worden, maar het project was stopgezet. Dat wilde dus zeggen dat het verboden gebied was en dat het niet vanzelfsprekend was om er te geraken. Natuurlijk waren een liften die je kon gebruiken, maar die gebieden waren misschien onbereikbaar? In elk geval kon Floyd het proberen om een lift naar boven te nemen. Als het werkte dan was het geen probleem en anders moest hij een andere manier zoeken. Misschien door de trap te nemen. Dat ging misschien nog het makkelijkste worden, al kon het ook heel hard tegen slaan. Floyd zijn eerste stop ging echter de lift zijn, waar die ook mocht zijn. Het eerste wat de man deed was gewoon door de gangen lopen van het winkelcentrum, maar zijn gevoel voor richting was niet zo ideaal. Zo kwam hij steeds op dezelfde plek terecht zonder de liften tegen te komen. Misschien maar goed dat ze hem niet naar een bos gestuurd hadden, als hij daar iemand moest vinden was het een ramp geworden. Hij zou dan nooit op de juiste bestemming kunnen aankomen. Daar was Floyd voor de volle honderd procent zeker van. Maar in een winkelcentrum niet. In een winkelcentrum hadden ze namelijk een kaart van alle winkels. Zo kon iemand zich makkelijk oriënteren en de plek zoeken waar hij of zij heen wilde gaan. Dat was dus wat de man met de zwarte haren nodig had, een kaart van de oppervlakte van het winkelcentrum. Daar gingen vast wel de liften op staan.
Het was een geluk voor Floyd dat de kaart van het winkelcentrum makkelijker te vinden was dan de liften. Veel makkelijker zelfs. Hij deed er nog geen vijf minuten over om er één te vinden en tot zijn geluk stond er niemand bij. Zonder al te veel moeite kon hij dus naar de kaart toe gaan en scande zijn gele ogen meteen de volledige map. Gelukkig dat hij kon kaartlezen anders had hij er ook niet veel aan gehad, maar het lukte zonder al teveel problemen. Hij zag op de kaart waar de liften hoorde te zijn en na het enkele keren te hebben herhaald in zijn hoofd wist hij de route. Het enige wat hij moest doen was de hoek om gaan en dan heel de tijd rechtdoor om uiteindelijk na enkele winkels een kleine inham in te slaan. Was niet moeilijk. Daar had hij zelfs zijn slechte gevoel van richting niet voor nodig. Dus ging Floyd maar op pad met het pakketje nog steeds onder zijn armen. Het woog niet al te veel, maar als je het heel de tijd moest vasthouden werd het toch een last. Waarom had hij geen grunt kunnen inhuren om het te dragen in zijn plek? Dat zou nog eens leven zijn. Helaas waren alle grunts tegenwoordig zo eigenwijs en dacht niemand nog dat ze moesten luisteren. Iedereen dacht dat ze aan de top van de voedselketen stonden.
Lang duurde het niet toen dat het hem eindelijk was gelukt om de liften te bereiken en hij had pech gehad. Er vertrok juist een lift wanneer dat hij eraan kwam en van de twee die er waren was er één defect. Het enige dat hij nog kon doen was op het knopje drukken in de richting dat hij moest gaan en wachten tot de lift weer terug zou keren. De andere deed niets, maar dat was normaal als het defect was. Er waren eerder veel mensen ingestapt in de lift die dat wel werkte, dus kon het wel eens een hele lange tijd duren voordat iedereen was uitgestapt en Floyd kon instappen. Om zijn tijd te verdoen keek hij om zich heen, maar er was werkelijk niets interessant dat hij kon zien. Alles was saai en het wachten werd hij al snel beu. En met snel bedoelde hij echt snel want de lift was sowieso nog geen minuut weg. Nee hij wilde simpelweg gewoon van dat pakketje af zijn zodat hij kon melden dat zijn missie een succes was geweest. Het was ook gewoon een makkelijke opdracht in zijn ogen en hij wilde er niet al te veel tijd in steken. Had Floyd even pech dat hij er al enkele uren reizen op had zitten. Dan kon hij eigenlijk ook nog eens spreken van geluk, want als hij geen pokémon had gehad die zijn gewicht kon dragen had hij heel de weg mogen wandelen. Als dat zo was geweest, was hij nog altijd onderweg. Er bestond dan geen enkele kans dat hij op tijd zou arriveren. Sowieso ging het hem dan niet in één dag lukken wat toen wel het geval was. Hij moest enkel in New Mauville geraken en dan was het in orde.
ZIjn reeks van gedachten werd onderbroken door het geping van de lift. Dat wilde zeggen dat hij eindelijk kon instappen, maar eerst nog moest wachten. Een hoop andere mensen moesten eerst nog de lift uit komen voor hij naar binnen kon. Hij versperde even de weg van de andere mensen zodat hij rustig kon proberen te zien of het zou lukken om de lift te nemen, maar helaas. De knopjes van de verdieping waar hij moest zijn waren afgeplakt en nadat hij erop klikte ging het ook niet branden. Met andere woorden zou het niet werken dus kon hij niet meer doen dat de lift weer verlaten. Achter hem hoorde hij een hoop mensen klagen omdat hij eerst in was gestapt, de weg had geblokkeerd en er dan weer uit was gegaan voor niks. Ze begrepen het natuurlijk niet, maar Floyd kon mooi een andere oplossing gaan zoeken. Fantastisch ook. De trap ging gegarandeerd ook niet zo makkelijk zijn. Hij kon toen al voorspellen dat er iets verkeerd zou lopen.

De trap wist hij tot zijn verbazing nog redelijk snel te vinden. Hij had besloten om niet rond te lopen als een torchic zonder kop en was gelijk naar een kaart gegaan. Zo had hij weer de locatie van de trappen in zijn hoofd geprent om er dan heel te gaan, maar hij wist dat het niet makkelijk ging zijn. Er stond een bewaker aan de trappen met aan zijn zijde een Houndoom die op de grond neer lag. Het zag er naar uit dat de pokémon aan het slapen is, maar Floyd kon de oren van het dier zien bewegen. Dat wilde zeggen dat het ding toch alerter was als je zou denken. Wanneer dat de man met zijn zwarte haren minder als vijf meter in de buurt was opende de hond zijn ogen en hief hij zijn kop op. De wilde ogen waren gelijk op de jongeman gericht en die besloot om stil te blijven staan. ‘Ik moet passeren,’ probeerde Floyd toch maar. Hij kon het altijd proberen, maar hij vreesde dat het niets zou uitmaken. Echter kon het nooit geen kwaad om te proberen. De Houndoom stond echter gelijk grommende op aangezien zijn baasje de bewaker ook wel zag dat Floyd niet het brave type was. ‘Dat kan ik niet toelaten,’ zei de bewaker op een strenge toon. FLoyd kon het niet laten om een diepe zucht te laten horen, waarom kon het ook nooit eens makkelijk gaan?
‘Als je me niet door laat ga je er spijt van hebben,’ zei de zwartharige jonge man die er een pokébal bij haalde. Hij had vast geen andere keuzen. De Houndoom stond ondertussen ook volledig recht en zetten zich tussen de jongen met de zwarte haren en zijn bewaker. Nog altijd had Floyd er geen zin in, al kon wat extra training nooit geen kwaad. Hij moest echter zien dat zijn keuzen van pokémon niet te groot was zodat hij niet super veel aandacht zou trekken van omstanders. ‘Het is verboden voor onbevoegde om naar New Mauville te gaan.’ Dus het ging hem niet lukken om er gewoon langs te geraken wat wilde zeggen dat hij nog maar één optie over had. Hij liet de pokémon die in de bal zat uit haar bal en gelijk schoot de Houndoom ook naar voor. De pokémon van de tegenstander wilde gelijk toeslaan terwijl de andere pokémon verscheen, maar faalde. Crucio was sneller dan de Houndoom en zonder enige problemen wist ze de bite van de Houndoom te ontwijken. Met een triomfantelijke grijns op haar gezicht keek de pokémon naar de Houndoom. Ze ging wel eens laten zien wie de sterke was van de twee. Floyd had genoeg vertrouwen in zijn pokémon om te geloven dat het geen probleem ging worden. Hij wilde zelfs gaan zitten en naar achter leunen en dan nog kon het goed komen, maar hij was van plan toch wat bij te sturen. Als hij hielp ging het gevecht vast eens zo snel gedaan zijn als anders en dat was toch wat Floyd wilde. Hij wilde enkel dat verdomde pakje een keer kunnen afleveren zonder alle problemen die zich al hadden voorgedaan.
Het moest niet moeilijk zijn om te winnen tegen de Houndoom, maar het moest gebeuren dus besloot Floyd maar direct om ervoor te gaan. ‘Begin met een Fairy wind,’ sprak Floyd. Het bleef raar om te bedenken dat de kleine lieve pokémon met de mond op haar kop een fairy type was. Maar het werkte tegen een Dark Type dus dat zat helemaal goed. Een roze wind dat precies stofdeeltjes bevatten vloog dan ook af op de hond die dat er hard door werd geraakt, maar zich er niet door liet doen. Er werd vervolgens vuur afgevuurd op de Mawile, maar die kon het weer zonder al teveel moeite ontwijken en besloot om zelf ook terug aan te vallen. Die keer met een Iron Head waar de Houndoom hard mee werd geraakt. Terwijl dat de Mawile na de aanval gewoon op vier poten landen, vloog de Houndoom naar achter en zo tegen zijn trainer. De trainer struikelde vervolgens en viel achterover enkel bevond de trap naar beneden zich daar. Floyd keek best even pijnlijk toen hij zowel trainer als pokémon naar beneden zag vallen. De bewaker kreunde in elk geval nog toen hij eenmaal de onderkant van de trap had bereikt, maar hij leek zeer veel pijn te hebben. Ook niet moeilijk na de tuimel dat hij gemaakt had. Zijn Houndoom bleef er beschermend bij. Zo’n kort gevecht had hij nog nooit meegemaakt, maar hij nam er vrede mee. Hij ging er zeker niet over klagen want dat wilde zeggen dat hij gewoon verder kon gaan met zijn missie.
Met enkele rustige passen begaf hij zich dichter naar de eerste traptrede toe om naar beneden te kijken naar de Bewaker die er lag. Het zag er niet goed uit, maar hij ging het vast en zeker wel overleven. Floyd zou in elk geval niet naar beneden gaan om te helpen of de hulp van iemand anders inschakelen. Er liep genoeg volk rond en er was zeker wel iemand die gezien had wat dat er precies gebeurd was. Floyd kende de man niet, dus had hij er geen medelijden mee. Hij nam enkel de trap nog richting het verlaten deel van mauville city zodat hij daar eindelijk het pakje kon gaan afgeven dat in zijn armen lag. Eindelijk. Hij had er lang genoeg mee moeten sleuren, dus werd het wel eens tijd dat hij het kon afgeven aan de persoon die het effectief wilde hebben. Als hij nu eens wist wat erin zat, zou het al een heel pak beter zijn geweest, maar nee. Voor de zwartharige bleef dat ook nog een heel groot geheim. Eén waar dat hij misschien nooit achter zou komen. Tenzij dat ze het hem uiteindelijk gingen vertellen of hij moest iemand dwingen om het hem te vertellen. In elk geval ging hij ervan uit dat het wel iets belangrijks moest zijn, want anders zouden ze er allemaal niet zo geheimzinnig over doen. Dan gaven ze hem misschien iets anders als een raadsel om erachter te komen waar een zeker pakketje moest worden afgegeven.

De weg naar het juiste verdiep verliep vervolgens soort van vlekkeloos. Hij kwam niet nog meer bewakers tegen die zouden proberen om hem weer weg te krijgen. Dat was altijd fijn. Het enige dat een beetje tegen zat was de pijn die hij door de vele treden kreeg in zijn knie. Ook al wilde hij het zelf niet toegeven was hij ook een kreupelen of gehandicapt als je het zo wilde noemen. Enkel en alleen omdat een beedrill hem niet mocht. Maar verder was hij veilig en wel boven geraakt, dus werd er nog maar één ding van hem verwacht. Hij moest ervoor zien te zorgen dat hij op de juiste plek terecht kwam zodat hij het lompe pakketje kon afgeven. Ondertussen had hij ook Crucio, zijn Mawille weer laten terugkeren omdat hij er anders teveel op moest letten. Zo lang was de pokémon nog niet in zijn team, dus wist hij ook nog niet voor de volle honderd procent, of de pokémon bij hem bleef of niet. Voor hetzelfde geld liep die weg als die iets zag wat haar erg interesseerde.
New Mauville was in elk geval een hele vreemde plek om door te wandelen. Het leek inderdaad op een winkelcentrum, maar het was volledig verlaten. Er was helemaal niets te zien buiten lege winkels en hier en daar nog enkele apparaten die ze gebruikt hadden voor het bouwen. Alles was alles verlaten en zag het er niet naar uit dat het ooit nog levend ging worden. Een project dat gestopt en mislukt was tegelijk. Misschien maar goed ook, want als het winkelcentrum uit nog meer winkels bestond, kon Floyd er al helemaal niet meer komen. Dan wist hij nooit meer hoe dat hij buiten moest weten te geraken door zijn gevoel van richting. Het was er in elk geval verschrikkelijk groot en Floyd wist niet goed waar hij eerst moest kijken. Misschien dat de persoon waaraan hij het pakje moest afleveren in een winkelruimte zat? Of hij kon even goed zitten daar waar de wc’s waren of gewoon ergens op de gang. Er waren oneindig veel mogelijkheden en Floyd wist niet waar hij eerst moest zien. Daarom begon hij elke winkel in en uit te wandelen in de hoop iemand tegen te komen. Helaas was enkel winkel leger dan leeg en keer na keer werd hij teleurgesteld. Het pakketje begon ondertussen enkel vervelender te worden. Dat kwam doordat Floyd wist dat hij er vanaf kon zijn als hij gewoon iemand tegen kwam. Als hij iemand tegen kwam kon hij het pakketje afgeven en dan was hij er vanaf. Daarom dat het voor hem zo een last werd omdat hij er niet vanaf wist te geraken. Eerlijk had hij echt iets of iemand nodig die de doos van hem kon overnemen. Maar een geluk dat het geen zwaar pakketje was of hij zou nog harder klagen.
Uiteindelijk dacht Floyd dat hij toch verkeerd zat of zich vergist had van dag. Wist hij veel. Nog steeds was hij niemand tegen gekomen. Langs de andere kant had die andere persoon zich misschien vergist van dag en dan kon Floyd nog lang rondlopen. Als hij kon en wist dat het niet belangrijk was, had hij misschien rechtsomkeer gemaakt, maar dat kon hij niet doen. Er stond veel op het spel en daarom moest hij het pakketje zien af te geven aan de juiste persoon. Wie had ooit verwacht dat een pakketje afgeven zo moeilijk was?
Zijn voetstappen echode ondertussen bij elke stap dat hij zetten. Het was alsof hij werd achtervolgt, terwijl dat er niemand anders was. De reden dat hij zijn voetstappen zo goed hoorde kwam omdat het een grote lege ruimte was waarin het geluid vrij spel had. Het werd een ritmisch en aangenaam geluid om naar te luisteren. Eén waarvan je in slaap zou kunnen vallen of waarmee ze je konden hypnotiseren. Maar voordat kon gebruiken zag hij dan toch eindelijk een figuur opduiken. Een vrouw die tegen de muur aan stond en duidelijk aan het wachten was op iemand. Het kon geen toeval zijn. Floyd wandelde er gelijk op af en de persoon ging ook rechter staan toen ze doorhad dat er iemand op haar af kwam wandelen. Eindelijk kon hij zijn pakketje gaan afgeven. ‘Moet ik bij jou zijn?’ vroeg hij aan de persoon die even knikte. ‘Inderdaad, ik ben hier om het pakketje over te nemen, bedankt of het te brengen,’ zei de persoon. Floyd keek even onderzoeken naar de vrouw, maar gaf uiteindelijk een korte knik. Hij kon er wel inkomen dat zij de juiste persoon was dus vertrouwde hij het. Natuurlijk kon je niemand voor de volle honderd procent vertrouwen. ‘Voor ik je het overhandig heb ik één vraag,’ ging Floyd nog verder. Als hij eenmaal het pakketje overhandigde was de kans zeer klein dat hij nog echt gerichte antwoorden kreeg. Daarom dat hij zijn kans moest grijpen voordat het te laat was. ‘Enig idee wat erin zit?’ Natuurlijk dat hij dat aan haar vroeg. Als je uren rond liep met een pakketje in je handen, dan wilde je natuurlijk wel weten wat er juist in zat. Hij had er nog niet mee liggen schudden, want voor hetzelfde geld zat er iets breekbaars in. De vrouw schudde echter met haar hoofd en Floyd liet een verslagen zucht horen. Dan wist hij het waarschijnlijk nooit. Ach ja, er was zeer weinig dat hij daaraan zou kunnen doen dus liet hij het voor wat het was. Hij stak het pakketje dan maar naar haar uit zodat ze het zou kunnen aanpakken. Misschien dat hij haar niet zo vlakaf had moeten vertrouwen, maar daar kwam hij zeker nog wel achter. Floyd ging allang blij zijn als hij het pakketje niet meer moest vasthouden en hij eindelijk weer wat vrijheid had in zijn armen. ‘Bedankt,’ zei de andere persoon nog en dat was waarop Floyd even een korte knik gaf. Hij wilde er niet meer woorden aan vuil maken.</sub>

<sub>Floyd had echt verwacht dat hij er vanaf zou zijn als hij het pakketje eenmaal zou afgeven aan de persoon die er had gestaan. Zat hij even helemaal verkeerd. Het was een val geweest en dan nog één die geplaatst was door de domme Rangers. Hij had het kunnen weten dat de vrouw niet van Team Rocket was. Daarvoor had hij enkel verder moeten doorvragen, maar in de plaats daarvan had hij te snel conclusies getrokken. Enkel omdat hij van het pakketje af wilde zijn en daar was hij de mist in gegaan. Sowieso was Floyd iemand die mensen haten, maar de Rangers waren nog een klasse erger. Ze stonden bovenaan de lijst...bijna. Dat ze echter zijn missie hadden proberen te verpesten kon er niet in bij hem. Dat was iets wat ze absoluut niet hadden mogen doen.
Nog voordat de Ranger weg begon te lopen, de andere kant op, had Floyd geprobeerd om haar nog vast te grepen. Helaas kon hij alleen maar een deel van het stof van haar vest raken. Dat was het enige en toen was ze weg. Ze had zich razendsnel uit de voeten weten te maken en het enige dat Floyd kon doen was hopen dat hij haar ook weer zou kunnen inhalen. Dat zou echter nog een hele uitdaging voor hem worden, maar het moest hem lukken. Mooi niet dat hij zijn missie zou laten verpesten door een domme ranger.
Daarom dat Floyd gelijk de achtervolging inzetten. Zo snel als zijn benen het toe lieten, liep hij achter haar aan. Elke keer dat zijn voet hard op de grond terecht kwam tijdens het lopen, ging er een pijnscheut door zijn hele lichaam die begon bij zijn knie. Enkel moest hij de pijn zien weg te bijten, want het was iets waar hij achteraf pas last van mocht hebben. het pakketje terug krijgen was zijn prioriteit. Dus wist hij de pijn te negeren zo goed als het mogelijk was en liep hij achter de ranger aan. De vrouw was verdomd snel, maar het moest lukken.
Echter kon Floyd zien hoe de vrouw haar hand naar een pokébal reikten en gelijk deed Floyd hetzelfde. Hij zou zich absoluut niet laten doen door de vrouw en tegelijkertijd lieten ze allebei een pokémon uit hun bal. Bij de rangers verliet er een Drapion de bal, terwijl dat Floyd Viserys uit zijn bal liet. De Aerodactyl deed niets liever dan pokémon aanvallen zonder te wachten op commando’s en hij had er geen moeite mee om iets hard toe te takelen. Vooral omdat het hem niet kon schelen of iets pijn leed of niet. Vechten, daar leefde hij haast voor. Op deze manier kon Floyd gewoon achter de ranger blijven aanlopen en het gevecht dat hen gingen hebben zelf oplossen. Misschien dat hij zelfs geen pokémon moest gebruiken daarvoor. Alles ging vast wel goed komen. In het slechtste geval haalde hij toch Waglington boven en dan mocht de Ranger pas beginnen lopen. Hoe het ook ging verlopen, hij zou het pakje wel terug krijgen.

Ondertussen lagen Viserys en de Drapion een eind achter Floyd en de Rangers en hielden ze zich bezig met hun eigen strijd. In de ogen van de Aerodactyl waren pretlichtjes te lezen. Beide hadden zich over elkaar gezet en keken elkaar onderzoekend aan. Ze probeerde duidelijk de zwakte van de andere te vinden, maar dat was niet zo makkelijk als je enkel keek. Viserys kon echter niet wachten om gewoon in de aanval te schieten. Zijn staart ging heen en weer. Hij was ook wat door zijn poten gezakt zodat hij op de andere af kon gaan. In het gebouw zou hij niet de ruimte hebben om te vliegen, maar hij kon zijn vleugels nog steeds gebruiken om snelheid te maken en hij wist vast wel een blijf met zijn grote lichaam. Viserys wilde echter niet meer langer wachten en hij zette zich af. Hij gebruikten enkele krachtige slagen om bij de Drapion in de buurt te kunnen komen.

Een luide brul was te horen door de gangen en het reikten zelfs Floyd en de ranger die nog steeds aan het lopen waren. De zwart harige jonge man zag hoe dat de Ranger even achter haar keek om te zien wat het precies was. Echter waren de twee pokémon al lang niet meer in zicht en kon je enkel de geluiden horen die echode door de gangen. Het klonk angstaanjagend en ergens was het jammer dat hij er niet bij was. Hij had graag willen zien wat er gebeurde, maar eerst moest hij die Ranger onderuit krijgen. De ranger die ondertussen besloten had om weer een gang in te slaan en zo weer wat afstand wist te creëren tussen haar en Floyd. Zijn knie had ondertussen al enkele keren hard zitten kraken, maar hij kon niet opgeven. Floyd moest verder gaan.

De Aerodactyl had ondertussen vurige tanden in de Drapion gestoken en liet niet los. Met de kleine poten die aan zijn vleugels hingen hield hij de paarse pokémon ook nog eens vast. De andere pokémon probeerde zich weer los te krijgen door toe te slaan met een Night Slash. Het raakten de Aerodactyl hard en hij liet los om enkele stappen naar achter te zetten. De Drapion ha niet verschrikkelijk veel schade nagelaten, maar in elk geval was hij wel weer vrij. Daarom greep hij meteen zijn kans en gooide hij toxic spikes op Viserys af. Doordat de pokémon niet in staat was om te vliegen in de veel te kleine ruimte hadden de spikes hun gewenste effect. Kleine paarse bellen kwamen van de grond en uiteindelijk ook van de vliegende pokémon af. Het was niet goed dat hij besmet was, maar hij zou er wel tegen kunnen. Het was dat hij niet zwak was tegen poison types en hij lag ook in het voordeel met zijn level, dat kon hij voelen. Daarom bleef hij ook niet stil zitten nadat hij vergiftigd was geweest. Hij zou winnen en daar ging het bij ophouden. Verliezen stond niet op de planning.
Daarom dat hij toesloeg met een Acient Power wat flink wat schade wist toe te dienen. het zorgde er zelfs voor dat het gebouw een beetje beefde onder de kracht. De Drapion zakte daardoor even door zijn benen en daar greep de Aerodactyl zijn kans. Met een Thunder Fang sloeg hij vervolgens toe en het zorgde voor het gewenste effect. De andere pokémon verlamde half en dat kon in zijn voordeel werken als de andere wilde aanvallen. Het ging sowieso veel moeilijker worden. De Drapion probeerde toch nog om wat te bereiken tijdens het gevecht. Hij viel aan met een Thunder Fang om te proberen ook de andere pokémon te verlammen, maar daarin faalde hij zwaar. Zelfs met zijn grote lichaam wist hij de tanden makkelijk te ontwijken en hij sloeg met zijn staart naar de andere pokémon. Viserys had duidelijk meer ervaring dan de andere pokémon en wist hem zonder al te veel problemen te raken. De Drapion vloog daardoor de andere kant op en smakte met zijn hoofd tegen de muur aan. Nadien besloot de grote Aerodactyl het nog af te maken met een Take Down. Hij ging zo op een hoge snelheid op de andere af. Om meer snelheid te krijgen gebruikten hij zijn vleugels, als klauwde hij soms naar het plafond en de muren aan zijn zijden om zo vooruit te kruipen. Het was een angstaanjagend zicht om op je af te zien komen, maar de Drapion kon nergens heen. Hij zat vast en werd zo geraakt. Zonder zich in te houden ging de Aerodactyl op de andere pokémon af en kwam daarbij hard tegen hem aan. Het zorgde ervoor dat er een onnatuurlijk bij de Drapion vandaan kwam en nadien lag die Knock out op de grond. Een triomfantelijke brul en vooral één die door bot en merg ging vulde de gangen. Natuurlijk was hij blij met zijn overwinning.

Ondertussen was Floyd zijn achtervolging nog niet gedaan, maar wanneer hij de brul hoorde zag hij de Ranger even vertragen. Dat was wanneer hij zijn kans greep en enkele grote passen nam om de afstand te verkleinen en vervolgens naar voorsprong. Zijn armen had hij gestrekt en zo greep hij de Ranger vast. Uiteraard vielen ze met twee hard neer op de stenen vloer. Zijn armen sloeg hij rond de Ranger heen en die verloor haar evenwicht door het gewicht van Floyd. Zo viel de naar voor en de landing was voor geen van beide aangenaam. Ook al wilde hij los laten door de steken die hij voelde, het mocht niet. Hij hield stevig beet en samen rolde ze nog een eind verder over de grond. Het was goed dat het buiten koud weer was en dat Floyd daarom een dikke jas aan had, anders lagen zijn armen gegarandeerd open. Enkel zijn knie, dat zat niet goed. Door het lopen en de landing deed het verschrikkelijk veel zeer, maar hij kon nog niet stoppen.
Onder hem lag de Ranger te kronkelen in een poging vrij te komen en dat lukte haar uiteindelijk toen ze begon te stampen, maar niet voor Floyd zijn vuist, haar gezicht raakten. Ze was zo even verward en die kans greep de zwartharige. Zo snel als dat hij kon stond hij recht en daarbij zetten hij zo min mogelijk gewicht op zijn knie. Het deed verschrikkelijk veel zeer. Half mankend wandelde hij op de Ranger af en greep haar vast bij haar kraag. Zo trok hij haar overeind en drukte hij haar tegen de muur. Iedere keer als hij moest wandelen, mankte hij onbewust.
Toen dat de twee gevallen waren, was het pakketje ook weg geschoven en eigenlijk kon Floyd het gaan halen, maar hij wilde geen risico’s nemen. Zijn gele ogen stonden woedend en de Ranger had ook wel door dat ze in de problemen zat. ‘Durf mij dit nooit nog te flikken,’ dreigde hij kwaad en zijn vuist lande nog eens tegen het meisje haar gezicht. ‘Ga maar tegen al je Ranger vriendjes en vriendinnetjes zeggen dat het de volgende keer niet zo mooi af loopt als dit nog eens voorvalt.’ Zijn mes liet hij mooi in zijn jaszak steken omdat het anders helemaal uit de hand zou lopen en zat wilde hij niet hebben. Daarbij moest de Ranger nog een boodschap overbrengen aan haar mede collega’s. ‘Zeg maar dat dit door Floyd komt.’ Tot dan was het de zwartharige nog gelukt om redelijk onder de radar te blijven bij de Rangers, maar daar kon natuurlijk altijd verandering in komen. Ze mochten gerust weten dat hij in het team zat, want dan wisten ze voor wie ze moesten uitkijken. Het meisje zag het duidelijk allemaal niet meer zitten, maar dat hij geen reactie kreeg irriteerde hem enkel harder. Daarom liet hij zijn vuist terecht komen in haar maag en dat zorgde er toch voor dat ze dubbel klapte. ‘K-komt in orde,’ zei het meisje met het beetje adem dat nog in haar longen had gezeten nadat het er uit was geklopt. ‘Goed.’ Floyd liet haar los, maar in diezelfde beweging gooide hij haar aan de kant. Het lukte haar niet om recht te blijven staan en zo struikelde ze over haar voeten. Weer viel ze op de grond neer. Floyd gunde haar vanaf dat moment geen enkele blik meer en mankte naar het pakketje toe. Eén hand had hij op zijn knie liggen alsof het iets zou veranderen. Het deed verdomme veel zeer en hij moest dan nog weg geraken. In elk geval kon hij rustig het pakketje op pakken. Hij zat nu weer met het pakketje in zijn handen, maar hij hoopte dat de Ranger het op zou geven en gewoon ging vluchten. Dat zou ideaal zijn voor hem. Als de Ranger weg was, dan kon hij ook even op de grond gaan zitten en zijn knie wat rust geven. Hij hoopte maar dat het niet te erg was en dat hij niet weer naar het ziekenhuis moest. Het was allemaal zo gevoelig en fragiel allemaal. Maar dat waren weer al zorgen voor laten.</sub>