[Scavenger Hunt] The Good, The Bad and Flynn :D

Flynn keek over de vlakte met zijn ogen half dicht geknepen. Zand waaide heen en weer terwijl de zon fel scheen. Een zweetdruppel rolde over de zijkant van zijn hoofd. Hij had zo'n hekel aan al dit zand. De Lumiose Badlands... Zand en rode rotsen van klei zo ver het oog reikte. Toch moest hij toe geven dat hij vanwege zijn werk hier wel af en toe kwam.
Hij keek naar beneden, naar zijn arm. Een stalen koffertje was gemaakt met handboeien om zijn pols. Het zag er ongelooflijk stoer uit zo. Een enkele kerel lopend langs de snelweg met een koffer vast aan zijn pols. Maar toch kon Flynn het gevoel niet van zich af schudden dat hij in een actie verhaal zat. De persoon met de koffer was altijd de eerste die dood ging. Het stalen koffertje on zijn pols was ook geen loze zaak. Er was zo veel gebeurd op HQ in de afgelopen paar dagen.
Hun executive, Gerardo Rieno, was blijkbaar ongeschikt verklaard door de baas helemaal bovenaan de ladder. Dus moesten documenten en andere belangrijke dingen vervoerd worden en door andere leden van hogerop opgehaald worden. Door de rangers konden ze dat niet zomaar in de steden doen en moest het dus in het midden van niemandsland. Ook had hij vage instructies gekregen over de locatie.
“Pas op voor de sterke wind in dit gebied, want deze neemt regelmatig zand mee.”
Een stevige windvlaag sloeg zand tegen de zijkant van zijn hoofd. Het nare zand bleef hangen in het zweet dat over zijn hoofd heen rolde. Met een grom deed hij een zonnebril op. Hij voelde hoe droog zijn mond was en spuwde een rochel op de weg. “Sterke wind met zand... Kan niet anders dan de Lumiose Badlands zijn...” Zei hij geërgerd.
Hij sjokte door langs het droge wegdek. Dood, bruin gras was hier en daar te zien langs de weg. Zelfs in deze tijd van het jaar was het hier onuitstaanbaar. Het was warm, of in ieder geval veel warmer dan elders. Maar nu in de winter waren de nachten ook onuitstaanbaar. Flynn zuchtte geïrriteerd en sjokte door.
De instructies waren vaag, de omgeving was irritant en het was bloedheet. Flynn trapte uit frustratie een kiezeltje vooruit. Hij zuchtte en zei tegen zichzelf: “Je doet dit alleen maar voor de promotie. Dan hoef je niet in een krot te wonen.” Flynn grijnsde net op het moment dat de wind weer op laaide en hem zandstraalde. Hij tufte het zand uit zijn mond en trapte het kiezeltje weer. Wat een vervelende klus was dit toch.
Hij keek naar zijn veldfles en schudde zijn hoofd. Dat was een slecht idee als het zo warm was. Hij stak daarom maar een sigaret op en blies rustig de dikke rook uit. Dit leek echt te veel op het begin van een film. Flynn moest het koffertje ergens midden in de Lumiose Badlands achter laten. Nu nog zien waar het midden exact was. Hij haalde zijn holocaster uit zijn broekzak en deed hem aan. Geen signaal... Flynn zuchtte verslagen. Hij was echt meer een steden mens.
Hij keek om zich heen naar de grote open vlakte. Hij kon vaag de Lumiose Power Plant in de verte zien en verder was het zand en rode klei die bakte in de zon. Hij moest het koffertje achterlaten op een locatie die niet voor de hand lag en niet in het open was. Plus het moest in het midden van de Badlands zijn.
De vorige keer dat hij hier was werd hij gedwarsboomd door een ranger. Hij had niet eens iets fout gedaan. Hij nam nog een teug van zijn sigaret hen keek om zich heen. Hij moest een verhoogde positie zien te vinden en dan het midden van de Badlands bepalen. Hij zag in de verte een grote steen, ver van de weg af. Flynn nam een slok van het water dat hij bij zich had en liep het warme zand op. Hij liep stevig door, maar lette wel op dat hij niet midden in een Trapinch kuil stapte. Dat moest hij er nu niet bij hebben.
Het zand was zwaar om door te lopen, maar hij moest wel. Zijn zonnebril hielp wel, maar zijn pols voelde door de handboeien best warm aan. Waarom was Team Rocket nu in zo'n chaos? Hem kon het weinig deren, het was een kans om hogerop te komen. Alleen al voor het vaste inkomen zou hij het doen. Een vast inkomen, dat was iets dat hij nog nooit had gehad. Flynn nam nog een slok van het water en keek voor zich uit. Zijn rode ogen brandde met een intensiteit. “Ik zal niet meer onderaan de ladder staan.” Zei hij met een gemene grijns. Des te hoger in rang hij zou komen, des te minder hij naar anderen hoefde te luisteren. Hij was alleen bij Team Rocket gebleven omdat zij de enige waren die door hadden hoe de wereld werkte. De sterkste heersten en de zwakken hadden geen recht van spreken. En hij had te veel meegemaakt, te veel bruggen verbrand, te veel gestolen om zwak te worden. Als hij in deze wereld zou staan, dan was het bovenaan.
Flynn was even afgeleid door zijn gedachtegang en zag de schaduw niet over hem heen vliegen. Hij keek op en kon niets zien, die zon scheen te hard. Plotseling hoorde hij een roestige kreet die hem verrast op deed kijken. Een grote vliegende pokemon dook naar beneden vanuit het beschermende licht van de zon. Het dook met aanzienlijke snelheid neer, op Flynn af. Hij keek omhoog en hield zijn zonnebril vast. “Oh Muk, nou dit weer.” Zei hij nog net voordat hij weg kon duiken.
De pokemon was een Skarmory, dat was wel duidelijk door het snijdende geluid dat de vlijmscherpe nagels maakten toen Flynn weg dook. Flynn rolde door en stond op. Hij ontblootte zijn tanden en wierp een pokeball op. Uit het felle licht kwam Daren tevoorschijn met een brede grijns en gemeen gegrinnik. De Skarmory vloog weer door en cirkelde hoog boven hen. Flynn nam nonchalant een slok van zijn water, keek of de koffer in orde was en liep door. Hopelijk zou de Skarmory hen met rust laten nu dat ze met z'n tweeën waren, maar de kans was klein. Misschien had hij bij Echo in het lab een Repel mee moeten nemen... Nu was het daar te laat voor.
Daren vloog rustig naast hem een grinnikte terwijl hij de vliegende pokemon in de gaten hield. Flynn sjokte door met de hoop dat de grote pokemon hen met rust bleef laten. Daren was best leuk gezelschap al zei hij niets en kon hij alleen maar zijn pokemon naam roepen en gemeen lachen. Toch was het beter dan alleen lopen door de woestijn. Flynn had het er nu al mee gehad, maar hij kon niet anders. Hij moest dit paketje goed afleveren, vooral als het hem hogerop kon helpen... Of dat als hij het niet deed hij ook zou verdwijnen net als die knakker van HQ.
Flynn rookte zijn sigaret op en wierp deze weg op het droge zand. Hij was best dicht bij de grote rots gekomen. “We zijn er bijna.” Zei hij rustig tegen Daren, maar toen hoorde hij die roestige kreet van de Skarmory weer. “Laat maar.” Voegde hij er geërgerd aan toe. Hij pakte de koffe vast met beide handen en begon te rennen richting de grote rots. Maar de Skarmory landde voor hem, opende zijn vleugels en schreeuwde bedreigend naar Flynn. Flynn trok een geërgerd gezicht en riep: “Daren val aan met Shadow Ball!” Een duistere bal van energie en spookachtige aura schoot langs hem tegen de Skarmory aan.
De Skarmory gaf een kreet die bijna verontwaardigd klonk. Flynn grijnsde en zei plagen: “Dat is wat je krijgt als je zo vervelend doet.” Ondertussen was Daren langs Flynn gevlogen en zweefde nu tussen hem en de Skarmory. De Skarmory keek woest naar Flynn en haalde uit met zijn licht blauw licht gevende vleugels. De Air Cutter aanval schoot naar voren. Daren kruiste zijn armen en ving de aanval op. Hij werd naar achteren geworpen door de kracht van de aanval en vloog zo door Flynn heen. Een koude rilling schoot door Flynn heen toen hij dit voelde en sprong naar achteren. Daren hervatte zich en ging voor zijn trainer staan met een verontschuldigende blik. Flynn maakte een afkeurend gebaar met zijn armen en riep: “Val aan met Night Shade!” Een duistere straal energie die enorm veel leek op zwarte bliksem schoot naar voren en trof de Skarmory op zijn romp. De grote stalen vogel slaakte een roestige kreet en vloog weg.
Flynn tufte op de grond en riep er achteraan: “En blijf weg!” Het gefladder van de Skarmory's vleugels werd zachter en zachter. Flynn knikte en gebaarde Daren mee te lopen. “Goed gedaan.” Zei Flynn met een grijns. “Hij zou ons nu wel met rust laten.” Voegde hij er aan toe.

Ze kwamen beide aan bij de grote rots. Daren keek omhoog en grijnsde. Flynn keek hem droogjes aan en zei cynisch: “Vind je het zo leuk dat ik moet klimmen met een koffer om mijn arm?” De Gengar grinnikte en werd onzichtbaar. “Dacht ik ook.” Zei Flynn nep ontdaan. Hij vond een richel en klauterde er op. Het gewicht aan zijn arm was veel, maar niet zodanig veel dat het hem bezeerde. Het maakte klimmen wel een stuk moeilijker. Hij kwam overeind en zag nog een stuk waar hij verder kon. Hij zetten een stap en voelde met zijn voet of het hem ging lukken. Moest te halen zijn. Hij deed zijn ander voet er achter aan, maar toen deze neer kwam brokkelde de steen onder zijn voet weg. Flynn viel naar achteren en zwaaide wild met zijn armen, niet dat het hielp, maar Daren verscheen en duwde Flynn weer overeind tegen de steen. Flynn greep zich in paniek vast aan de steen en keek met grote ogen naar Daren. “Jij blijft bij mij.” Zei hij hijgend. Daren grijnsde en meteen voelde Flynn hoe de omgeving wat koeler werd. Oh ja, een Gengar diende als een soort warmte gat dat de omgeving koeler maakte. “Jij blijft nu sowieso bij mij, ik kan wat verkoeling gebruiken.” Voegde hij er aan toe. Hij haalde zich op en stond nu bovenop de grote steen.
Zo ver het oog reikte was er zand en rode klei. Het hele landschap spreidde zich voor hem uit als een canvast van geel, rood en oranje. Flynn deed zijn zonnebril recht en keek over de vlakte heen. Het was verlaten, net een woestijn... Hij ging in kleermakerszit zitten en nam nog een slok van het flesje water. Hij deed het koffertje in zijn schoot en draaide het naar hem toe. “Ik vraag me af wat er in zit.” Zei hij tegen niemand in het algemeen. Daren zweefde nieuwsgierig om het koffertje heen. Toen hij aanstalten maakte om er in te vliegen zei Flynn streng: “Waag het!” Het was niet hun plaats om te weten wat er in het koffertje zat, ook al zouden ze er in kijken waren het waarschijnlijk dingen die hun alleen maar problemen konden opleveren. Nee dit was niet hun taak. Hij hoefde niet te weten wat er in zat, alleen waar hij het heen moest brengen.
Hij ging languit zitten op de warme rots en keek over de vlakte heen. Het middelpunt was moeilijker te vinden dan het eerst zou lijken. Toen Flynn eenmaal een idee had waar het was keek hij of er iets bezienswaardig in de buurt was waar hij op kon focussen. Hij wilde namelijk niet verdwaald raken midden in de woestijn. Het enige dat hij kon zien dat een beetje leek op een goede ontmoetingsplaats was een groepje cactussen waarvan eentje een eindje van de rest af stond in een kronkelende houding. Dat kwam vast door al die windstoten.
Toen Flynn eenmaal besloten had dat dit zijn doel wel moest zijn kwam hij overeind. Daren vloog om hem heen met een vragende blik. Flynn wuifde hem weg en zei: “We gaan.” Van de steen af komen was veel makkelijker dan er op komen merkte Flynn op. Al gauw stond hij weer met beide benen op het warme zand van de Badlands. Nu nog een uur of zoiets door de hitten heen sjokken... Die richting op. Hij stak nog een sigaret op en begon te lopen.

Het zand sleepte aan zijn voeten. Hij voelde zich zwaar. De koffer was door de aanwezigheid van Daren nu minder heet en veel fijne voor zijn pols. Toch vond Flynn het nog steeds vreselijk om zo door de woestijn te moeten sjokken. Hij was niet echt een binnen mens, maar zeker weten wel een stadsmens. Al dit zand kwam overal en schuurde als een bezetene. Terwijl hij zich dit bedacht waaide er weer een stevige wind over de vlakte, die de grond weer veranderde van kleur door de hoeveelheid zand die het verplaatste. Flynn werd van achteren volledig gezandstraald. Zelfs Daren, een spook nota bene, zat onder. Als een Mightyena schudde ze beide het zand van zich af. Flynn blies de rook van zijn sigaret uit en wierp weer het zoveelste uitgerookte sigaretje over zijn schouder weg.
Het zand maakte een krakend geluid onder de laarzen van Flynn. Flynn's uitdrukking was vrijwel emotieloos terwijl hij met zijn zonnebril op door liep. Zijn Gengar hield alles om zich heen in de gaten, zo nieuwsgierig was hij nou ook wel weer. Wat Flynn betreft was er knap weinig te zien hier, maar Daren was snel geamuseerd, wat hij met een luid gegrinnik ook duidelijk maakte. Flynn keek recht voor zich uit en begon na te denken, een gevaarlijke bezigheid.
Hij begon te denken over alles wat hem overkomen was de laatste tijd... Te veel om op te noemen. Hij was na een lange tijd van stilte eindelijk die Team Rocket ladder op geklommen. Hij was nog een agent, maar hij ging vooruit. Hij had Claudia weer ontmoet nadat hij haar in zijn verleden en hart had achtergelaten... En waarschijnlijk was hij haar weer verloren. Deze gedachte liet Flynn tegen zijn betere oordeel toch een flinke slok nemen van zijn veldfles. Hij wilde niet weer alleen zijn. Hij had een hekel aan anderen en was echt liever alleen, maar dit was anders. Claudia was anders. Ze was zo veel voor hem, maar hij was een compleet ander mens dan haar. Ze leefden na al die tijd nog steeds in compleet andere werelden. Zij stond in het licht en hij in de duisternis, de echte wereld.
Flynn schudde betreurd zijn hoofd. Hij was haar waarschijnlijk al het moment dat hij zich aansloot bij Team Rocket kwijt geraakt... Toch moest hij verder. Daren leek Flynn's zorgen op te merken en vloog vragend om hem heen. Flynn probeerde hem weg te wuiven, maar Daren liet Flynn niet met rust. Hij zuchtte zwaar en keek zijn pokemon aan. “Ik begrijp het al. We hebben werk te doen, geen tijd voor afleiding.” Zei hij begrijpend, maar de gedachte aan Claudia was nooit ver weg.
Flynn stapte door over de vlakte. Daren hield de warmte weg, maar de zonnestralen waren werkelijk wreed. Hij moest toe geven dat hij de pokemon die hier voor kwamen best van overleven wisten. Het was echt bijna niet uit te houden en het was nota bene winter... Daren leek van de warmte geen last te hebben. Gengar waren eigenaardige pokemon. Hij hele lichaam diende als een sluis voor warmte en ze konden onzichbaar worden, dus als je door eentje opgejaagd werd werd het steeds kouder en kouder. Dit liet veel mensen in paniek schieten, een van Daren en vele Gengar's favoriete bezigheid. Een stel pestkoppen waren het. Toch kwam Daren vaak enorm van pas.
Daren trok plotseling aan Flynn's mouw. “Wat is er?” Vroeg Flynn verveeld. Daren grijnsde en wees naar iets ver achter hen. Flynn draaide zich om en zag een grote stofwolk in de verte. Hij deed zijn zonnebril af en haalde een verrekijker uit zijn rugzak. Hij deed zijn best om er door heen te kijken met een koffer hangend aan zijn pols. Ver in de verte op de vlakte reed iets met enorme snelheid over het zand heen. Het waren drie mannen op motorbikes die over het zand heen denderden. Naast hen vloog een Skarmory laag over de grond. “Muk...” Zei Flynn rustig terwijl hij zijn verrekijker weg deed. Die Skarmory van eerder was waarschijnlijk gewoon een verkenner geweest. “We gaan bezoek krijgen Daren.” Zei Flynn daarna droogjes. Het had geen zin om te rennen. Ze zouden hem snel inhalen op motorbikes. En schuilen had op zo'n lege vlakte geen zin... Flynn zuchtte langzaam en liep maar verder nadat hij zijn zonnebril op deed. Hij kon nu gewoon wachten tot ze hem hadden ingehaald, maar hij had alsnog een taak te doen en dat was een taak die hij zo snel mogelijk wilde afhandelen.
Daren hield de drie mannen en de Skarmory in de gaten terwijl ze verder liepen.

Niet korter dan tien minuten later hoorde Flynn het geluid van de motors. Hij checkte nog een ker of de koffer goed vast zat en draaide zich rustig om. De kerels op de motors leken of wat je zou verwachten als uit een film. Ze hadden onnodig veel leer en bandanas net als een logo op hun leren jassen. Waarschijnlijk was het een kleine biker bende die wel eens mensen in de woestijn lastig vielen. Een stel sneue patsers die alleen zwakke en geïsoleerde mensen durfden aan te vallen. Flynn gebaarde naar Daren en meteen werd Daren onzichtbaar.
De motorbende kwam aan en ze cirkelde in een brede cirkel driftend om hem heen. Het gelach van de mannen was diep en nogal irriterend. Flynn hield zijn hand over zijn ogen om zich te beschermen tegen het zand dat ze met hun motors aan het oplaaien waren. De Skarmory vloog cirkelend over hen heen tegen de draai van de motorbende in. Flynn merkte op dat de mannen voor hem stopten en van hun motorbikes af stapten. Flynn grijnsde gemeen en keek omhoog naar de Skarmory die rustig achter de drie mannen landde. De Skarmory gaf een roestige kreet en daarna was het stil.
De zon scheen hard, de wind waaide rustig en de stofwolk blies over. Flynn stond tegenover de drie bikers met een koffertje aan zijn pols gebonden en een hand klaar boven zijn riem met pokeballs. De grootste van de drie bikers liep naar voren met een grote grijns en zijn ogen gefixeerd op de weerspiegelende zonnebril van Flynn. Hij sloeg zijn armen uit om er dreigend uit te zien en zei met een grijns, met niet al te veel tanden: “Dus... Daar zijn we dan.” Flynn haalde simpelweg zijn schouders op en stak een sigaret op. “Daar staan jullie dan.” Antwoordde hij nonchalant. De grijns van de biker verdween als sneeuw voor de zon. “Wat zit er in de koffer?” Vroeg hij daarna kortaf. Flynn keek rustig naar de koffer en verstevigde zijn grip er op. “Ik heb werkelijk geen idee, maar ik denk dat het ons allemaal goed zou doen om dat niet te weten.” Legde Flynn kil uit. De biker grijnsde en gebaarde met zijn hoofd richting Flynn.
De twee andere bikers, minder groot maar wel gespierd, liepen langs de grotere man terwijl ze hun knokkels kraakten. Flynn grijnsde en liep heel rustig naar achteren terwijl hij zijn sigaret uit zijn mond spuugde. De eerste man schoot naar voren en haalde uit. Het was een precieze klap, maar er was te veel ruimte voor Flynn om gewoon te kunnen ontwijken. Flynn stapte rustig naar achteren, maar toen de man een trap naar voren uitvoerde stapte Flynn naar voren. Hij stond recht voor de man en gaf hem een knietje midden in z'n... Je weet wel. Met een misselijke kreun zakte de man op de grond. De andere man sloeg Flynn midden in zijn buik met zo'n kracht dat Flynn duizelig naar achteren waggelde. Flynn tufte op de grond en grijnsde in een poging de misselijkheid tegen te houden. De man stapte naar voren en haalde uit met zijn getatoeëerde arm naar Flynn's grijnzende smoel. Hij dook naar voren en ontweek de slag. Hij haalde daarna naar boven uit met het koffertje en sloeg deze volop tegen de kin van de biker. Het was een stevige klap en de biker viel bewusteloos achterover tegen de andere die kreunend op de grond lag.
De grotere biker schudde teleurgesteld zijn hoofd en liep in een brede boog om Flynn terwijl zijn Skarmory hem volgde. “Het is lastig om sterke mannen te vinden.” Zei hij teleurgesteld. Flynn draaide zijn blik om naar de man en zei simpelweg: “Het is makkelijker dan mensen vinden om je vuile werk te doen.” Dit schoot blijkbaar in het verkeerde keelgat. De biker balde zijn vuisten en zei pissig: “Daarom doe ik het zelf dan maar.” Flynn grijnsde, deed de man na hoe hij zonet deed met zijn gespreide armen en zei nonchalant: “Kom maar op.”
De man gebaarde naar voren en de Skarmory schoot met enorme snelheid richting Flynn met zijn metalen klauwen klaar om hem aan stukken te scheuren. Flynn glimlachte en riep: “Daren, nu!” Plotseling verscheen Daren tussen de Skarmory en Flynn. De Skarmory probeerde verschrikt af te remmen, maar het wilde niet werken. Daren had een gemene glinster in zijn ogen en zijn lange tong stak hangend uit. Hij gebruikte Lick tegen de Skarmory en tijdelijk verlamd viel deze omver. Daren schoot meteen in de lach. Het bleef ook in een gevecht gewoon een pestkop. Flynn grijnsde gaf Daren een thumbs-up.
De biker keek geschrokken naar zijn verlamde Skarmory. “Waarom is iedereen zo nutteloos?!” Riep hij met een zekere hoeveelheid zelfmedelijden. Flynn grijnsde en maakte een afkeurend gebaar terwijl hij riep: “Daren val aan met Shadow Ball!” De Skarmory lag op zijn zij, verlamd te wezen en Daren schoot een duistere bal van energie midden in de romp van de verlamde pokemon. De Skarmory schreeuwde het uit van de pijn. Flynn keek de biker streng aan over de bovenkant van zijn zonnebril. Zijn rode ogen vuur spuwend, zei hij: “Het spijt me vreselijk, maar je treft me tijdens werktijd. Dat betekend dat ik je hier niet zomaar kan laten weg lopen zonder je er flink van langs te geven. Daarnaast... Ik ben niet op mijn best humeur.” De moed zonk de biker in de schoenen en een rilling schoot door zijn rug heen.
Zijn aandacht werd gegrepen door een lichte beweging van de Skarmory's klauw. Met zijn moed weer een beetje bij elkaar geraapt riep hij: “Skarmory, val aan met Metal Claw!” Flynn keek met een ruk om en zag hoe de Skarmory snel overeind kwam en met zilver licht gevende klauwen naar Daren uithaalde. Daren kruiste zijn stompe armpjes en ving de klap op. Een Gengar kon wat hebben, maar in deze situatie was Daren een beetje in het nadeel. Zijn korte armpjes boden namelijk niet bepaald veel bescherming van aanvallen. Daren werd ook door de klap achteruit geduwd, maar hij hervatte zichzelf en zweefde rustig ietsjes over de grond. Flynn grijnsde en riep: “Daren val hem aan met Dark Pulse!” Daren knikte grinnikend en een moment later pulseerde er een duistere energie van Daren af in golven. Het sloeg in op de Skarmory en verdween even snel als het gekomen was.
De Skarmory keek Daren streng aan en Daren keek sadistisch terug. Flynn wist dat deze biker gewoon een drempel was, een hinderend obstakel dat hij zo snel mogelijk uit de weg wilde ruimen. De biker balde zijn vuisten en riep: “Skarmory! Val aan met Steel Wing!” De vleugels van de Skarmory begonnen en fel zilver te gloeien en meteen sprong deze richting Daren in een lage vlucht. “Daren ontwijk en val aan met Shadow Punch!” Riep Flynn met gebalde vuist. Daren zweefde uit de weg van de Skarmory, maar werd alsnog door de vleugels van de Skarmory geraakt. De spanweide van de pokemon was indrukwekkend. Daren kreunde van de pijn en werd onzichtbaar. Eventjes was het stil. De Skarmory keek zoekend om zich heen, tot plotseling de biker riep: “Achter je!” Daren was achter de Skarmory verschenen en hief zijn vuist. Zijn vuist werd omringd met een donker paarse aura die woest wapperde in de waaiende wind. Hij haalde uit en raakte de Skarmory in zijn rug. De pokemon wankelde naar voren en keek woest om naar de grinnikende Gengar.
“Skarmory val aan met Peck!” Riep de biker boos. Flynn keek rustig toe en zei nonchalant: “Daren gebruik Night Shade.” Daren knikte en hield zijn twee armpjes samen. Een zwarte energie die leek op kronkelende bliksem schoot naar voren richting de Skarmory. De Skarmory hief zijn snavel en Flynn kon zien hoe deze een licht blauwe gloed begon te krijgen. De Skarmory stormde naar voren richting de Night Shade aanval. De pokemon schoot naar voren en gebruikte zijn snavel om zich een weg te banen door de zwarte bliksem heen. Het leek alsof de gloeiende snavel door de zwarte bliksem heen sneed als een mes door boter. Toch deed de Night Shade hier en daar, waar het tegen de grote stalen vogel aan kwam, wat schade. Maar de Skarmory was in een mum van tijd bij Daren. Compleet uit het veld geslagen werd Daren midden in zijn romp getroffen. De kracht achter de klap was genoeg om Daren van de Skarmory af te lanceren. Daren schoot naar achteren met enorm geweld. Hij landde op de grond en rolde even door.
De biker lachte. De man stapte naar voren, dicht bij Daren en riep naar Flynn: “Zo veel voor de stoere praatjes!” De Skarmory leek trots op zichzelf te zijn, maar keerde snel zijn aandacht op Flynn. Dreigend liep de Skarmory langzaam richting Flynn. Hij fladderde met zijn massieve stalen vleugels en liet een roestige kreet horen die over de lege vlakte heen galmde. Flynn keek enorm ongeïnteresseerd naar de Skarmory en vroeg ongelofelijk kalm: “Hoe lang ga je voor bewusteloos spelen Daren?” De biker keek geschrokken om toen hij zich besefte dat de Gengar omhoog zweefde alsof hij herrezen was. De ogen van Daren waren niet meer zo speels als ze eerst waren en de biker deinsde van schrik achteruit. Flynn grijnsde gemeen naar de Skarmory voor hem en knipte simpelweg met zijn vingers.
Daren schoot naar voren met zijn vuisten gebald. Geschrokken keek de Skarmory om naar zijn belager. De Gengar schoot zo snel naar voren zo laag over de grond dat zand achter hem verschoof en een zandwolk vormde. De Skarmory haalde in paniek uit, maar Daren zweefde door de vleugel heen en gaf hem een gigantische Sucker Punch tegen de onderkant van zijn snavel. De rookwolk haalde Daren en de Skarmory in en overviel beide pokemon. De biker keek angstig om zich heen terwijl zijn twee kompanen wakker begonnen te worden.
De zandwolk verdween langzamerhand. De Skarmory stond wankel en viel daarna met een dof metaal geluid tegen de grond. Daren zweefde om de bewusteloze pokemon een grinnikte gemeen. Zijn speel ding was kapot. De biker trok lijk bleek en haalde met bevende hand een pokeball tevoorschijn. Hij keerde de Skarmory terug. Flynn grijnsde alleen maar naar de groep bikers die angstig bij elkaar stonden. Daren draaide naar hen toe met een speelse glinstering in zijn ogen. Nieuwe speeltjes? Daren vloog dichtbij de bikers en riep plotseling heel hard: “Boooo!!!” Flynn had nog nooit zo'n verwijfde gil gehoord van drie gespierde bikers. Met lijk bleke gezichten en hun trots in stukken sprintte de drie mannen naar hun motorbikes. Daren wilde er achteraan vliegen om ze door te pesten maar Flynn floot hem terug.
De bikers reden zo snel ze konden weg van Daren en Flynn vandaan. Flynn klopte Daren op zijn ijzig koude schouder en zei met een gemene grijns: “Heel goed gedaan jongen.” Daren grinnikte zachtjes en zuchtte daarna. Hij had best wat schade opgelopen in dat gevecht, maar ja. Flynn glimlachte zachtjes naar zijn pokemon en zei rustig: “Jij hebt wel wat rust verdiend.” Hij keerde Daren terug in zijn pokeball. Flynn had er daarna meteen spijt van, het was nu weer enorm warm om hem heen. Hij haalde zijn schouders op, stak een nieuwe sigaret op en liep door naar de groep cactussen.

Hij kwam aan bij die vreemde cactus die in een vreemde bocht gegroeid was en keek om zich heen. Het was nu wat later op de dag en gelukkig dus niet zo stervent heet als in de middag. Maar goed ook want zijn water begon op te raken. Al was hij dit keer beter voorbereid geweest op de woestijn dan de eerste paar keren. Hij kon niemand zien, maar kreeg het gevoel dat hij bekeken werd. Het kon ook gewoon aan hem liggen. Hij was normaal niet zo paranoïde, want hij was meestal degene waar anderen bang voor waren. Zijn rode ogen bedekt onder de zonnebril gleden over de vlakte heen en stopten weer bij de groep cactussen. Zelfs van zo dichtbij leken ze te wapperen door de hitte van de lucht. Een eigenaardige eigenschap van de woestijn waar Flynn nooit aan had kunnen wennen.
Met een zucht van opluchting ging hij zitten in de schaduw van de vreemde cactus. Eindelijk had hij een beetje bescherming van de zon. Hij blies de rook van zijn sigaret uit en drukte het laatste beetje van de sigaret uit in het zand, waar hij de peuk ook gewoon liet zitten. Het leek net een klein torentje dat uit het zand op stak, het enige teken van beschaving in kilometers en het was een uitgedrukte peuk... Mensen waren soms ook vreselijk en geen enkel zo vreselijk als hij. Flynn kreeg een trotse glimlach op zijn gezicht bij de gedachte, maar hij realiseerde zich dat er ook wat ergere types waren binnen team rocket die genadeloos waren voor alles en iedereen. Hij was dat ook wel, maar op een andere manier. Hij geloofde in het recht van de sterkste, maar blinde en kreupele mensen was iets anders... Niet dat het hem ooit had weerhouden ze te verjagen uit de stad na de avondklok of van ze te stelen, maar hij had ze geen pijn gedaan. Ondanks alles wat men over hem dacht was hij geen monster. Jawel, maar niet een wreed monster.
Hij slaakte een verveelde zucht en ging rechtop zitten. Hij vroeg zich af of hij het wel bij het juiste eind had gehad... Vast wel, maar je wist het maar nooit als Team Rocket cryptisch ging doen. Wat hij wel wist was dat hij nu moest wachten. Wachten om het koffertje dat om zijn pols gebonden was met handboeien af te leveren aan iemand... Wachten, want daar was hij goed in.