[Scavenger Hunt] I hate this

En het was weer eens een ochtend zonder Matthew, de jongen was altijd vroeg weg en voor zijn werk. En dan had je hem… De freeloader, zo kon je hem wel noemen want hij had geen werk… Verdiende geen geld… Liftte mee op het werk en geld van de ander. Niet dat hij zou mogen werken van Matthew waarschijnlijk, maar oke, hij kon altijd blijven dromen oke. Ook al waren de meeste dromen bedrog, dat wist hij ook wel. Zoals altijd begon hij zijn dag met een douche. Meer voor Matthew dan voor hem. Maar ook hij vond het wel fijn om zijn dag niet stinkend te beginnen. Na zijn gebruikelijke douche ging hij naar beneden om daar naar de keuken te stappen en een baguette pakte om nog in de oven te doen. Hij pakte een mes en begon het brood open te snijden. Niet de zijkanten, maar het midden. Hij haalde het brood eruit, waarna hij kaas op de ondergrond begon te leggen, daarna ham en dan een soort mix met allerlei groenten en melk… en nog veel meer andere dingen. Daarna nog een eitje er in, gevolgd met geraspte kaas erover. En zo de oven in. Heerlijk, hij kon niet wachten op zijn eten. Het duurde nog wel even voordat het klaar was though… Dat was wel een nadeel… Hij kon het niet meteen op eten. Hij moest echt wachten tot zijn eten klaar was en dat was best… irritant. Maar oke, in de tussentijd kon hij dus wat aan het huishouden doen… en een kop koffie zetten voor zichzelf om te drinken. Want koffie was altijd goed om de dag mee te beginnen, zeker als je iets die dag ging doen. Al was hij over het tweede nog niet zo zeker of hij iets ging doen… maar oke. Hij zuchtte even en haalde een hand door zijn haar, terwijl hij Rem uit zijn pokébal liet om even over zijn koppie te aaien. “Hey Remmie.” Sprak hij even rustig tegen de electrike, die zijn kopje tegen zijn hand aan duwde. Matthew had niks tegen hem, voor zo ver hij wist. Dus hij kon Rem wel los laten hier in huis. Hij glimlachte even en aaide de pokémon over zijn hoofd. Rem was echt zijn starter. Ook al leek het soms wel alsof het Lindo was, het was toch echt wel Rem. En hij had dan ook een voorliefde voor zijn trouwe makker waar hij al een tijdje mee rond reisde. Yeah… Rem was een brave jongen. Good boy.. Hij was ook al best sterk, maar niet echt zo over powered sterk zoals Lindo bijvoorbeeld, maar zeker wel sterk genoeg om de meeste pokémons kunnen te verslaan. Dus in dat opzicht had hij wel een goed team. Sowieso qua sterktes, moest hij zeker toegeven. Maar hey. Hij stond rustig op, waarna hij terug naar de keuken liep om zijn eten uit de oven te halen en op een bord te leggen. Nom. Hij pakte nog water zout en peper, samen met een vork en een mes natuurlijk, waarna hij naar de tafel liep en ging zitten. Oh, bijna het eten voor Rem vergeten. Dat was niet zo slim en eerlijk van hem. Hij stond weer op, een stuk moeilijker dan eerst, want even serieus, wie vond het nou echt fijn om zo snel nadat je eindelijk weer op je stoel zat op te staan? Ook al was dit wel zijn eigen schuld en dat wist hij zelf ook wel, maar oke. Hij pakte een bakje, waarna hij wat brokjes erin deed en deze terug bracht voor Rem. Hij zette de bak neer, waarna hij zelf ook begon te eten van zijn broodje. Nom. Hij had nog geen paar happen genomen of hij voelde zijn Holocaster trillen. Wat nu weer? Hij wilde net gaan genieten van zijn welverdiende ontbijt, maar blijkbaar mocht hij dat zelfs niet, om te janken eigenlijk. Hij had zoveel honger… Maar vol tegenzin pakte hij zijn phone om te zien dat Team Rocket hem een berichtje hadden gestuurd. Hoe geweldig. Hij moest een pakketje gaan afleveren, waarom kozen ze hem hiervoor? De jongen die supersnel verdwaalde stuurden ze op weg om een pakketje af te leveren. Ja… Nee.. Dat gingen ze dus even niet doen. Maar hij had geen keuze, bleek maar weer. Zelfs als hij het zou negeren zouden ze wel boos op hem worden omdat hij het al had gezien. Dus… Dat werd snel het eten naar binnen proppen. Want anders zou hij niet op tijd daar zijn om het pakketje op te halen en weg te brengen. “Rem, we moeten opschieten.” Sprak hij, waarna hij snel wat eten in zijn mond propte en de Electrike even op keek… Echt met zo’n blik van what the hell bruh. En dat snapte hij vol. Want hij vond dit ook bullshit. Maar oke, het moest, helaas voor hen. Dus ze moesten eerst naar Lumiose gaan, wat al een pain zal zijn, dan nog naar een of andere locatie waar het naar toe moest. Geweldig. Nadat hij het broodje snel naar binnen had gewerkt, pakte hij zijn jas om naar buiten te lopen. Verdomd.. Waarom moest hem dit nu overkomen man… Hij wilde dit echt niet. Maar oke. Hij pakte zijn sleutels en liep naar buiten, waarin hij Rem mee wenkte. Tijd om te gaan man.

Sigh… Melvin zuchtte even terwijl hij een hand door zijn hand haalde en rond keek. Het was koud buiten, zeer koud. Dus hij had zijn dikke jas aan met een sjaal om, net zoals dat hij handschoenen aan had en wel geteld -ja echt waar- drie paar sokken om zijn teentjes warm te houden. Zijn kraag stond hoog, om de kou zoveel mogelijk weg te houden van zijn lichaam. Want ja, Melvin was ’s werelds grootste koukleum dames en heren. Hij hield totaal niet van de kou. Hij kon er ook niet goed tegen. Onder zijn jas had hij dan ook een dikke trui aan, want anders was hij dood gegaan van de kou hier. Nee, kou was echt niet iets voor hem. Warmte ook niet hoor. Bij te warm weer kon hij ook niet functioneren helaas. Hij was een lastig persoon, oke. Dat konden ze wel concluderen en dat wist iedereen waarschijnlijk ook wel. Naja, niet dat iedereen hem kende maar dat konden Chinma en Matthew vast wel concluderen uit zijn gedrag. Over het algemeen bleef hij dan ook liever binnen dan buiten met dit weer, want er stond een gure wind en dat liet hem extra rillen. In het zonnetje zonder die wind er bij ging het nog wel buiten, maar nu er die gure wind stond… Brr. Het was echt niet zijn ding. Dat was wel één van de redenen dat hij Hoenn wel miste hoor… Er was niet echt een ‘winter’ zoals ze die hier kenden. Het waren moessons waarbij er een droge en een natte was. De natte was wel stom hoor, want dan regende het veel en dat was ook niet fijn. De droge was ook niet fijn omdat het dan echt zwaar benauwd was en gewoon niet lekker was om naar buiten te gaan. Nee, de zomers die hier waren, waren veel beter dan de moessons van Hoenn. Die waren meestal niet zó warm dat hij er dood aan ging. Soms wel, natuurlijk, maar dan was het niet langer dan een paar weken achter elkaar. Niet constante hitte. Dat was namelijk meer het probleem. Het was jammer dat hij vrijwel niet het weer kon beïnvloeden.. Of maar voor tijdelijk… Wow dat zou hij moeten doen. Sunny Day de hele tijd gebruiken zodat het constant redelijk warm zou zijn. Daar was hij het wel mee eens. Hij keek even naar Rem, die naast hem liep. Rem zou hem wel helpen om goed aan te komen bij de plek waar hij een pakketje moest ophalen, hoopte hij. Anders was het een beetje jammer. Nou, Rem was wel een soort geleidehond, dus in dat opzicht was dat niet zo heel erg. Hij zou hem beetje bij beetje helpen… Ook al kende Rem de omgeving ook niet zo goed, maar beter dan hem. Als hij zou afdwalen zou de pokémon waarschijnlijk een tackle of iets gebruiken… Tenminste iets om hem terug op het goede spoor te zetten. Dat zou hem al een heel groot deel schelen, dat zeker. En gelukkig was het niet al te ver van Matthews huis af, dus veel kon er niet mislopen. Hij was eerder banger voor waar hij naar toe moest gaan. Want dat kende ze waarschijnlijk allebei niet… Oh well… Dat zou vast nog wel een keer goedkomen. Met nadruk op een keer. Dat was zeker niet vandaag. Naja, heel misschien. Met nadruk op heel misschien. En zelfs als hij de weg goed zou lopen, dan zou er sowieso wel iets mis gaan. Want even serieus. Er ging altijd wel iets mis. Er ging nooit iets goed in het leven van Melvin Masamune. Helaas.

Hij wist niet hoe, maar het was hem gelukt, mede dankzij zijn goede maatje Rem, om veilig en wel aan te komen in Lumiose om het pakketje op te halen. Melvin zuchtte even en keek naar de pokémon. Hij moest nu nog even die persoon vinden.. Oh. Dat was niet al te moeilijk. Vooral omdat die persoon hem recht aan keek. De hele tijd. Ja, dat zou hem vast wel zijn. Hij liep naar hem toe en keek naar de man. Die hem, eng genoeg, ook maar bleef aan kijken. Recht in zijn ogen. Alsof hij hem ging identificeren als een robot. “Melvin Masamune, toch?” sprak de man even, waarop Melvin even rustig knikte en naar de man keek. Dan had hij waarschijnlijk het goede adres gevonden. Hij kreeg een tasje overhandigd, waarop de man hem rustig aan keek. “Zubats. Ze zijn overal.” Klonk er van de man af, waarop Melvin even knipperde terwijl de man weg begon te lopen. Dat was… Apart. Oftewel hij moest nu eerst gaan uitzoeken waar hij naar toe moest met dit koffertje voordat hij er überhaupt naar toe kon? Hij kreunde even geërgerd. Kon deze dag nog slechter dan dit? Hij kende de regio amper, laat staan dat hij dit soort raadseltjes kon uitvogelen. Eens even kijken. Zubats, dat betekende dat het in een cave moest zijn. Want even serieus, zubats waren altijd in een cave te vinden. Daarbuiten soms ook wel, maar in een cave, whoeh, daar kon je ze echt heel veel vinden. Dus als je een zubat wilde, dan was dat de plek waar je het beste kon zoeken. Maar alsnog, hij kon dus alle plekken uitsluiten, behalve de caves. En daar hadden ze er ook nog een hele hoop van. Als in, echt heel erg veel. Dus het werd nog maar de vraag of hij de juiste cave kon vinden. Maar in dat geval had hij wel een soort map nodig waarop hij alles kon zien dus… Besloot hij maar een winkeltje voor touristen in te lopen om een kaart te kopen van Kalos. Waarom had hij hier niet eerder aan gedacht? Goh, Melvin, wat was je toch slim… Not. Hij zuchtte even en wreef over zijn hoofd, waarna hij op een bankje ging zitten en de kaart open sloeg. Rem sprong ook op het bankje en ging naast Melvin zitten, ja, het was een heel gedoe dit.. Hij vouwde de kaart rustig open en begon met zijn vinger langs de dorpjes te glijden… Was er nergens een soort naam waar hij van zou denken ‘Goh, dit zou het kunnen zijn’? Hij zuchtte even en pakte zijn holocaster erbij. Oke dan, dan maar de opzoeken welke cave’s hier in Kalos het zou kunnen zijn. Hij begon de cave’s af te werken… Om vervolgens te stoppen bij een beschrijving. Wacht eens even… “Connecting Cave, also known as the Zubat Roost, is a small cave that connects Route 7 to Route 8 and Cyllage City.” De Connecting cave? Dat klonk wel goed… Het had de Zubat Roost… Dus Zubats… En een cave..? Dat klonk wel als de juiste plek, moest hij zeggen. Hij knikte even rustig en grijnsde iets. Oh yeah, dat klonk zeker goed. “Rem, ik weet waar we naar toe moeten.” Ongeveer. Niet te vergeten dat hij snel de weg kwijt raakte en dat dus dan ook sowieso zou doen. Hij pakte het tasje weer op en gooide deze op z’n rug. Zou vast niets breekbaars in zitten, toch? En anders, jammer dan. Hij wilde niet eens weten wat er in zou zitten. Het waren niet zijn zaken en dat zou het ook nooit worden ook. Gelukkig maar voor hem. Nou, misschien zouden het ooit wel zijn zaken worden, maar daar ging hij eigenlijk niet van uit om het maar zo te zeggen. Hij keek even naar Rem en wenkte hem mee. “Let’s go.” Sprak hij even rustig tegen de pokémon, die hem maar een beetje verward aan keek. Want ja, hij had de pokémon niet verteld waar ze heen gingen. Dat was ook niet zo handig, rangers konden immers altijd op de loer liggen hm? Ja, hij dacht daar wel over na hoor, het was niet dat hij dom was… En anders kon hij altijd nog Rem erachter aan sturen. Het was een Electrike, die kon veel sneller rennen dan een mens. Dus dat kwam wel goed hoor.

Dus het was tijd om te gaan lopen. Het scheelde dat in Lumiose zelf grote bordjes stonden met waar hij naar toe moest, anders was hij daar de weg al kwijt geraakt. En hij liep op een grote weg, die bijna alleen maar recht door ging.. Dus in principe was het moeilijk om hier te gaan verdwalen, al heeft hij wel eens momentjes gehad waarop hem dat wel was gelukt… Maar dat ter zijde. Hij moest door een poort gaan met een hele grote ‘5’ erop, want dat betekende route 5. Route 5 zou leiden naar Camphrier Town. Daar moest hij ook nog doorheen zien te komen en als laatste zou hij ook nog eens moeten proberen om door Route 7 te komen. Als hij daar allemaal langs zou komen, dan was daar de Connecting cave. En kon hij eindelijk het pakketje af leveren. Dus dat zou nog wel een hele trip worden moest hij zeggen. Dus het was maar goed dat hij een reismaatje had, anders had het alleen nog maar langer geduurd. Hij liep rustig door de stad, zoekende met zijn twee kleurige ogen naar het bordje voor Route 5… Want daar zouden ze maar mee beginnen niet waar? Eerst Route 5, dan pas door gaan naar de rest van het stappenplan. Want hey, dat was zeker ook wel even belangrijk als de rest van het plan. Maar het allerbelangrijkste was gewoon dat hij veilig en wel zou aan komen op de plaats van bestemming en daarbij dus ook het pakketje veilig en wel zou afleveren. Oh… Daar was Route 5. Lekker opgelet Melvin. Hij was serieus best wel trots op zichzelf dat hij dit zonder problemen had gevonden. Wie weet wat er allemaal mis had kunnen gaan. Maar raad eens, er was niks mis gegaan! Kassa! Oke… Dus nu stond hij op Route 5. Het ging goed nu, nog niks verkeerds… Hij moest nu alleen zeer op zijn hoede zijn. Hij keek even naar Rem, terwijl hij de tas met een hand vast hield om zeker te zijn dat hij deze nog had. Als je nu naar hem zou kijken zou je eerder denken dat hij een pokémon trainer was dan een Team Rocket Grunt. Hij was slonzig gekleed, een rugzakje op zijn rug en een pokémon naast hem. Jup, dat leek zeker wel op een pokémon trainer en dat kon hem alleen maar in zijn voordeel werken. Alleen zijn leeftijd werkte een beetje tegen maar hey, hij leek ook jonger dan zijn leeftijd. Niks mis mee toch? In dit geval zeker niet. Daarbij waren er nog zat pokémon trainers die net begonnen en ouder waren dan dat hij was, dus in dit geval maakte het zeker niets uit. Hij liep rustig verder over de route, terwijl hij de omgeving wel in de gaten hield… wat er voor zorgde dat hij vaak genoeg van het pad af ging en de electrike hem steeds meer een beetje terug duwde naar het goede pad… Oh.. Thank you dear… Dat vond hij wel fijn. De Electrike wist niet eens waar ze naar toe moesten lopen, maar deed toch wat hij dacht wat goed was en dat apprecieerde hij wel in de pokémon. Zolang hij niet tegen de pokémon zei dat hij daar wel écht heen moest was het in principe gewoon goed en zou de pokémon het ook accepteren. Als hij dat niet zei dan duwde hij hem gewoon terug. Dus dat was een goede combinatie, al zei hij het zelf. De pokémon was er dan ook immers totaal aan gewend dat hij dit deed. Als je keek naar Shiki bijvoorbeeld, die kan hier amper voort bewegen en kent dus ook niet zo goed wat hij allemaal doet. Lindo volgde hem gewoon maar en deed niks… Buttermilk kende hem nog te kort om hem zo te behandelen. De shiny Stunky was gewoon te dom en Milo die doet alles alleen maar om zijn aandacht te krijgen… Dus die kon hij daarop niet vertrouwen. Nee, zijn Rem was daar toch wel het meest geschikt voor en één van de weinige pokémon waarbij hij zoiets toe liet. Want dat deed hij ook niet zomaar bij allerlei pokémon. Hij dwaalde weer af, waardoor Rem even gromde en hem weer terug het pad op duwde. Ja sorry man… Hij kon er ook niet zoveel aan doen. Oké, misschien kon hij iets meer opletten en minder nadenken, dat scheelde meestal ook wel… Maar daar had hij eigenlijk niet veel zin in als hij eerlijk was. Naja, daar had hij de concentratie niet voor, dat was beter verwoord. Hij zuchtte even en keek naar de groene pokémon, die hem ietwat boos naar hem keek. “Sorry Rem.” Sprak hij even met een onhandige glimlach. “Wel heel erg bedankt.” Yeah… Zonder de groene pokémon was hij soms nergens…

Melvin keek even op toen hij een stadje dichterbij zag komen. Dat moest dan Camphrier Town zijn toch? Het zag er wel naar uit… Dus hij ging er maar van uit dat het Camphrier Town was. En dat was zeker een goed iets. Dat betekende dat hij ongeveer op de helft van zijn reis zat! Dat was zeker een goed iets. Ergens wilde hij gaan stoppen om iets te gaan drinken ofzo… maar aan de andere kant wilde hij van dit pakketje af zijn en dat was eigenlijk wel een prioriteit. Al hadden ze niet gezegd dat het zo snel mogelijk bezorgd moest worden… maar weer aan een andere kant stond er nu wel iemand te wachten op zijn pakketje… Nee, hij zou wel doorlopen. De verleiding zou hij echt moeten weerstaan. “Rem, laat me hoe dan ook niet verleid worden door wat dan ook.” Sprak hij even zuchtend tegen de pokémon, die meteen even instemmend knikte en hem nauwlettend in de gaten begon te houden. Al die geuren waren zo verleidelijk… Al dat eten dat hij rook man… Het rook zo aanlokkelijk… Maar hij moest toch echt wel door met lopen. Helaas voor hem… Hij zuchtte even diep, waarna hij de geur zoveel mogelijk negerend door begon te lopen. Hij haatte het, hij wilde echt iets proeven. Rem keek hem echter iedere keer grommend aan, als van: ‘Als je dat doet dan doe ik je wat.’ En dat weerhield hem eigenlijk wel om niets te gaan kopen of om te gaan stoppen voor eten. Al had hij pittig veel honger. Negeren Melvin… Negeren… Hij moest alles echt gewoon negeren… Echt heel hard… En dat was zo moeilijk man… Maar wat had hij liever? Zich laten verleiden door de lekkere geuren, gebeten worden door een Electrike en iemand nog langer laten wachten of heelhuids op tijd komen bij die man die het pakketje wilde? Dan koos hij toch eigenlijk liever de tweede optie… Als hij eerlijk was. Hij moest er maar gewoon aan geloven. Hij zou gewoon door moeten lopen.

Het duurde dan ook niet lang of hij had Camphrier Town verlaten en zich een weg gebaand naar Route 7… Hij was er nu dus wel echt bijna! Dat was wel heel fijn moest hij toegeven. Hij was blij als hij er vanaf was… En misschien kon hij daarna nog wel eten halen daar! Ja dat vond hij dus nu een super goed plan van zichzelf! Oke, dus dan moest hij nog wel een beetje tempo maken, want anders was het nog niet goed he. Hij krabbelde even achter zijn hoofd en keek naar de bijna rechte lijn die hij moest lopen. Dat was niet moeilijk… Dat kon hij wel… Vast wel. Hoopte hij tenminste. Want anders was het wel weer echt een dom gevalletje van een sukkel zijn. En eerlijk, hij was wel een sukkeltje. Een hele grote sukkel. En anders had hij nog steeds Remmie aan zijn zijde, dus hij hoefde niet bang te zijn, toch? Dat hoopte hij maar, want anders zou hij echt daar nog ergens verdwaald raken… Of binnen dat kasteel lopen… Dat was namelijk wel een cool kasteel moest hij zeker toe geven. Misschien wilde Matthew een keer met hem daar naar toe? Dat klonk wel als een leuk plan, maar waarschijnlijk zou de ander daar geen zin in hebben of geen tijd. Want tijd had de jongen al niet zo veel voor zijn gevoel… Maar oke. Anders was het jammer, dat was wel zeker. Het was gewoon een ideetje, het was niet dat ze dat echt moesten doen… Hij liep zuchtend verder, gelukkig was dit geen lange route, anders was hij wel echt fucked geweest moest hij zeggen. Want zijn concentratie werd alleen maar minder. Hij was dan ook meer dan blij toen hij zag dat de cave al steeds dichterbij kwam. Yes! Dat was een gelukje. Dat klonk wel fijn eigenlijk. Hij zag er alleen zwaar tegen op dat er zoveel Zubats zouden zijn… Nee echt, hij haatte Zubats. Stomme pokémon. Flutdingen. Hij had niet zo snel haat voor een pokémon… Maar Zubats… Pfoe. Innerlijke haat kwam dan wel naar boven hoor. Maar dat kwam ook goed uit want Zubats haatte hem ook altijd, stomme dingen. Het was een pure haat haat relatie, zoals hij het maar noemde. Hij mocht hen niet en zij mochten hem niet. Het was dan ook geen verassing dat toen hij de eerste stap in de cave had gezet de Zubats hem zowat meteen aan vlogen. Alsof ze hem verwachtten. Oh wat was dit fijn… not. Hij gromde even. “Rem! Discharge!” beval hij de pokémon, die meteen discharge begon te gebruiken op de Zubats die aan kwamen vliegen. Mel gromde even, maar er kwamen er alleen maar meer tot zijn ergernis. Wat erg dit. Echter werd hij opeens opzij geduwd door Rem, waardoor hij omviel. Wha-?! Rem nam een klap op van een Zubat die naar hen gevlogen was en viel ietwat omver. Wow… Rem… Ugh… “Gebruik spark!” beval hij de pokémon, maar Rem leek niet te luisteren. In plaats daar van gebeurde er iets anders… De pokémon begon te gloeien. Dit was niet de eerste keer en hij herkende dan ook meteen wat er gebeurde… Dat was.. Evolutie? Rem? Wow… De Pokémon begon te gloeien en te groeien… Waardoor er na een tijdje een Manectric stond in al zijn glorie. Oh yes… Hier genoot hij eigenlijk wel van. Hij glimlachte breed naar Rem. Oh hell yes, dat was zijn pokémon man… “Gebruik Roar!” beval hij de Manectric, waarna er een brul hoorbaar was en de meeste zubats meteen wegvlogen, omdat ze schrokken van de plotselinge brul. Melvin glimlachte breed en rende zowat naar de pokémon toe om hem te knuffelen. “Lekker Rem!” sprak hij met een trotse blik en een brede glimlach. “Je bent zo cool…” yeah… Hij glimlachte breed en knuffelde hem wat steviger. “Thank you…” sprak hij tegen de pokémon, waarna hij op stond. “Kom, laten we dit snel afronden.” Sprak hij tegen de pokémon, die even knikte. Melvin begon weer verder te lopen en zag al snel een man staan. De man leek te wachten op iets of iemand, waardoor Mel even bedenkelijk naar de man keek. Zag er niet uit als een ranger… En anders stuurde hij Rem achter hem aan. Dan hield hij dat niet lang vol om te stelen kon hij zeker wel vertellen. Hij liep naar hem toe en keek de man neutraal aan. “Ik moet bij jou zijn gok ik?” sprak Mel even tegen de man, waarop de man overeind kwam en even rustig knikte. “Heb je de rugtas?” vroeg de man. Wat was dat nou weer voor een vraag? Natuurlijk had hij die man… Hij haalde de rugtas van zijn rug af en hield het op. “Dit toch?” sprak hij even tegen de man, die even rustig knikte en hem afwachtend aan keek. Wat nou? Hij kon zich mateloos irriteren aan dit soort mensen. “Pak aan dan.” Sprak hij ietwat boos tegen de man, terwijl hij het verder van zich af hield. De man leek even te schrikken en pakte het pakketje over, waarop Mel even zuchtte. “Dan is dit het toch?” De man knikte even en Mel stopte zijn handen in zijn zakken. Mooi. Dan was dat ook weer gebeurd.