We're going on a trip in our favorite rocking ship. [PATROL + LIMA MATTON]

Soul wierp een geamuseerde blik op Lima toen ze, helemaal in haar element leek het wel, aandachtig de instructies opvolgde van de vrouw. Hij had haar nog nooit echt gezien met haar haren in een knot en het zag er heel erg anders uit, maar ook wel mooi. Het gaf haar een strengere uitdrukking, maar niet een die haar lelijk maakte of iets in die richting, But then again, Soul dacht niet dat hij Lima ooit lelijk zou vinden, zelfs niet als ze haar haren heel kort zou knippen. Soul volgde haar met zijn ogen, maar toen kwam Edward opeens weer bij hem staan. “Soul, dit is je kans,” fluisterde hij. Hij wees naar een groep meiden en Soul voelde de zenuwen al opkomen. Toch knikte hij, nam het dienblad met de flyers aan en liep naar de groep meiden toe. “Dag dames, mag ik één minuutje van jullie tijd?” De meiden keken opzij en giechelden toen ze Soul in serveersteroutfit en alles voor hun neus zagen staan, het dienblad nonchalant in de lucht gestoken. “Alleen als we een foto mogen trekken met je!” riep er één uitbundig waarop de rest begon te lachen. Soul deed zijn best om niet met zijn ogen te gaan rollen en gaf in plaats daarvan een speelse knipoog. “Klinkt goed.” Vervolgens begon hij aan zijn uitleg over het café en gaf hun de flyers. “Hé, misschien kunnen we hier reserveren voor Laura’s verjaardag over een uurtje!” riep er één naar de andere meiden. Hij zag dat de meiden bedachtzaam knikten en toen naar hem glimlachten. “Nou, een deal is een deal. Laten we die foto maar maken.” Hij hoopte dat hij niet zo onwennig klonk als hij zich voelde. Maar ze leken er niks van in de gaten te hebben, want ze kwamen allemaal vrolijk om hem heen staan terwijl iemand anders van de groep de foto maakte. Toen kreeg hij opeens van elke meid een kus op zijn wang gedrukt en joelend verdwenen ze, met hun flyers zwaaiend, in de verte. Soul zuchtte en ging weer terug naar binnen, zijn hoofd inmiddels zo rood als een tomaat. “Zeg me alsjeblieft dat die cakejes al klaar zijn en dat ik dit nooit meer hoef te doen,” zei hij half jammerend tegen Edward, zijn vrouw en Lima. Maar Edward leek heel tevreden te zijn en de vrouw keek hem met schitterende oogjes aan. Oh nee. Hij moest dadelijk weer zijn charmes gebruiken, hè? Charmes die hij niet eens had. Zucht.

De cakejes leken nog niet klaar te zijn. Het zou nog vijf minuten duren eer dat ze klaar waren en op die vijf minuten moest hij ervoor zorgen dat hij nog wat mensen lokte. Hij zuchtte toen ze hem een kneepje in haar hand gaf. “Als je maar niet denkt dat ik dit leuk vind,” mopperde hij. “Ik flirt veel liever met jou.” Hij gaf haar een knipoog en ging weer naar buiten. Een klein groepje jongens had zich voor het café verzameld, hadden een radio tussen hun in gezet en waren een paar dance moves aan het uitoefenen. Soul bewoog met zijn hoofd op en neer en toen leek het groepje hem op te merken. “Als ik met één van jullie dat duet van daarnet kan nadoen, komen jullie dan vanavond hier een drinken?” De jongens keken elkaar even twijfelend aan, maar toen knikten ze en wenkten Soul. Een geheim talent van hem – en waar hij liever van wilde dat Lima het niet wist – was dat hij kon dansen. Redelijk goed zelfs. Hij vond nummers waarbij hij helemaal los kon gaan het beste. En dan niet zoiets als de tango, maar meer iets in de richting van breakdancen; dansen waarbij hij zijn handen kon gebruiken en stoere moves kon maken met zijn voeten. De jongens zetten de radio opnieuw aan en nadat Soul gebiologeerd had gekeken naar hoe ze hun dance moves deden, gaf hij een knikje en voegde zich bij een jongen met een bruine huidskleur die hem toeknikte. De radio werd opnieuw aangezet en Soul voerde de bewegingen uit die hij daarnet had gezien. Hij maakte een paar fouten, maar maakte er op een gegeven moment zijn eigen solo van en dat leken de jongens wel te appreciëren, want ze begonnen te joelen en te klappen. Als laatste act boog de jongen met de bruine huidskleur zich naar voren en sprong Soul in een voorwaartse salto over hem heen. Er werd geklapt en Soul zag dat de tas, die de jongens hadden neergelegd voor geld waarschijnlijk, al wat voller was dan daarnet. De jongen voor hem stak zijn hand uit en Soul nam deze aan. Ze knepen hun handen samen en gaven elkaar vervolgens een high five. “Bedankt, man! Over welk café had je het nu?” Soul viste uit zijn broekzak een paar flyers tevoorschijn en gaf deze aan de jongens waarna hij voor de zekerheid nog eens in de richting van het café wees. De jongens klopten hem op zijn schouder en zeiden dat ze vanavond zeker zouden langskomen en Soul liep weer terug, tevreden zijnde. Zijn haar zat in de war, zweet droop langs zijn voorhoofd naar beneden en hij was weer zo rood als een tomaat, maar zijn glinsterden als nooit tevoren en er was als het ware een glimlach – een échte glimlach – rond zijn lippen te zien. Hij ging weer naar binnen om te kijken of de cakejes nu wel al klaar waren.

Soul keek toe hoe Lima haar cakejes aan het maken was, maar haar pogingen staakte toen ze zijn gezicht zag. Om eerlijk te zijn zou hij ook een beetje achterdochtig worden als hij Lima opeens met een bezweet voorhoofd, glinsterende ogen en haar hoofd zo rood als een tomaat binnen zag komen. Niet omdat hij vermoedde dat ze vreemd was gegaan of zo, maar eerder omdat hij dacht dat ze misschien problemen had gehad met iemand anders. Hij wilde haar echter niet vertellen over zijn geheime danstalent, maar hij wilde ook geen ruzie met haar omdat ze dacht dat hij dingen voor haar verzweeg, belangrijke dingen die ze wel moest weten. En dus wuifde hij het weg. “Laten we het erop houden dat ik wat dingen met mijn lichaam heb gedaan.” Wauw. Dat was geen goede tip. En alsof Edward wist hoe slecht hij was in hints geven, kwam hij net op dat moment binnen en legde een hand op Soul’s schouder. “Dat waren echt een paar mooie dansmoves, jongen. Ik weet zeker dat die jongens zich aan hun woord gaan houden en straks langs ons komen.” De man leek echt tevreden te zijn en op de één of andere manier gaf dat Soul een gevoel van voldoening. Hij had verwacht dat hij boos zou zijn op de man omdat hij zojuist zijn geheim had verraden, maar waarom zou hij daar boos op zijn? De man wist in eerste instantie niet eens dat hij het geheim moest houden. Hoopte hij. En dus draaide hij zijn hoofd weer terug naar zijn vriendin. “Ik denk dat het misschien leuker is als we de cakejes zelf presenteren. En als je je schort aanhoudt, kunnen mensen zien wie dat het gemaakt heeft. Ik zou geen credit willen nemen voor iets wat ik niet eens gemaakt heb.” Hij gaf haar een knipoogje en wachtte vervolgens tot ze weer naar buiten zouden gaan, die cakejes met wat flyers aan de mensen mee zouden geven en hopelijk hun taak als “afgehandeld” konden beschouwen.

Net toen Lima haar vraag stelde, tikte Edward Soul op de schouder en hield een paar flyers voor. Alleen waren het dit keer geen gewone flyers, maar zat er aan elke flyer een bonnetje geniet. Toen Soul las wat er op het bonnetje stond, gaf hij een knikje ten teken dat hij het begreep en hield hij de flyer met het bonnetje naar Lima gericht. “Ik denk dat dit wel zal helpen.” De flyers waren ongeveer gelijk aan het aantal cakejes en de bon was bedoeld om mensen met een gratis drankje naar het café te lokken waar ze waarschijnlijk meer gingen bestellen omdat de meeste mensen met iemand anders samen naar een café gingen en niet alleen. De flyers en de cakejes alleen zouden misschien niet de truc doen, maar Soul was ervan overtuigd dat dit een stuk beter zou werken. Als ze dan ook nog de juiste dingen zeiden met de juiste overtuiging in hun stem, zou het misschien wel eens goed kunnen dat ze meer mensen lokten dan dat ze daarstraks hadden gedaan. “Laten we het eens uitproberen,” sprak hij. Hij zou blij zijn als ze hier dadelijk mee klaar waren, want het pakje begon irritant te zitten en bovendien had hij het wel gehad met dit café. Alleen het dansen had hij echt leuk gevonden, maar dat was dan ook wel alles. Soul liep naar buiten en ging ervanuit dat Lima hem zou volgen. Hij had de flyers met de bonnetjes netjes in zijn handen en wachtte tot de eerste mensen hun zouden opmerken. De cakejes trokken natuurlijk sneller de aandacht dan de flyers en Soul ging naast Lima staan zodat hij telkens opnieuw hetzelfde kon zeggen, namelijk: “Ter ere van de opening van Crawdaunt’s Sweets Cafe hebben we hier een paar heerlijke cakejes die u kan proeven. Ook hebben we een flyer met een bon die u kan besteden aan een gratis drankje. Wij hopen u binnenkort zo snel mogelijk te zien en hopen dat het cakeje in de smaak valt!”

Soul onderdrukte een zachte zocht. Hij zwoer dat als hij dit werk nog één keer in zijn leven moest doen dat hij echt gewoon ging janken. Dit was vreselijk. Hij snapte niet hoe mensen dit als hun vaste job konden doen. Om nog maar niet te spreken over de vervelende reacties die je soms kreeg van anderen en mensen die zich aan je opdrongen zoals die ene kerel – waar hij misschien straks nog wel wat meer van kon verwachten – en dat meisje waarbij Lima echt boos was geworden. Hij vond het nog steeds beschamend dat ze hem had moeten beschermen, maar hij begon er al iets meer overheen te komen. Het was gewoon alleen een vreselijke deuk in zijn ego, maar voor de rest was het wel oké. Soul lachte zijn typische glimlach toen Lima naar hem glimlachte en niet veel later werden de drie cakejes ook nog weggegrist. “Kom,” zei hij snel tegen Lima. “Wegwezen hier. Ik denk dat ze nu wel genoeg volk binnen hebben.” En hij draaide zich om en liep terug naar het café waar Edward hun met een brede glimlach op aan het wachten was. Toen Soul langs Edward keek, zag hij dat verschillende mensen met hun bonnetjes aan het zwaaien waren en dat er zelfs één meisje aan het bellen was en diegene aan de andere kant van de lijn aan het informeren was over het nieuwe café. De vrouw van Edward kwam bij hun staan en leek tranen in haar ogen te hebben. Edward sloeg een arm om haar heen en Soul voelde zich even awkward worden bij het idee dat de vrouw dadelijk echt in huilen uit zou barsten. Vervolgens begon Edward een heel verhaal over hoe hij dit vroeger altijd graag had willen doen, maar dat ze nooit het geld hadden gehad en dat hun twee er nu voor gezorgd hadden dat er daadwerkelijk volk naar het café kwam en dat het zo’n goed idee was van Lima om die cakejes te bakken. Soul probeerde zo geduldig mogelijk over te komen terwijl hij wachtte tot Edward klaar zou zijn met zijn relaas en hun eindelijk zou laten gaan. Hopelijk.

Oh oh. Ook zonder in het café te kijken, wist Soul wat er ging komen toen hij zijn blik liet kruisen met die van Edward’s vrouw. Dit meende je niet. Hij onderdrukte een vloek. Als ze pech hadden, zouden ze hier nog zitten tot de late namiddag en dan begonnen de rotklusjes pas echt. Dronken mensen die hun poten niet thuis konden houden, Grunts die achterlijk moesten doen, Pokémon die vrij over straat renden en de weg verloren, mysterieuze figuren die van alles in hun schild voerden en de Rangers die dan moesten uitzoeken wat er aan de hand was,… Om dan nog maar niet te spreken wat er zou gebeuren als ze hun patrouille moesten volhouden tot na de avondklok. Hij had weinig zin in amok met Team Rocket, maar hij kon ook niet zomaar weglopen. Niet na wat ze tot nu toe al hadden gedaan. En dus volgde Soul Lima met een zuur gezicht en trok Edward hem mee. Hij begon uit te leggen wat Soul moest zeggen – wat gek genoeg verschilde met de tekst die Lima kreeg – en duwde hem vervolgens een dienblad in zijn handen. “Hé, Blondje, voor mij nog drie biertjes!” Als je me zo nog één keer noemt, duw ik die biertjes ergens waar dat de zon niet schijnt. Maar hij had bij zijn vorige aanpak al geleerd dat dat niet de juiste was en dan zouden ze dit café misschien nooit kunnen verlaten. “Och, laat hem maar,” sprak een jongen naast hem opeens. Toen hij naast zich keek, zag hij een jongen met een bruine huidskleur, een knappe uitstraling en hetzelfde pak als wat hij droeg. “Negeren is het beste. Zeg, ik zag je daarstraks met mijn broer dansen. Je hebt eigenlijk best wel talent.” Wauw, wat een kleine wereld was dit toch. “Bedankt,” zei hij dus maar. De jongen knipoogde naar hem. “Mijn naam is Dean, by the way. Roep me maar als je hulp nodig hebt.” En met een laatste knipoog liep Dean weg waarna Soul zijn dienblad oppakte en naar de twee irritante jongeren liep die om hun bestelling aan het klagen waren. Ondertussen speurde hij met zijn ogen naar Lima om te zien hoe het met haar ging.

Lima leek ook iemand te hebben waar ze mee kon praten en dat zorgde ervoor dat Soul’s mondhoeken lichtjes omhooggingen. Het was altijd fijn om te zien dat zijn vriendin nieuwe vrienden maakte. Hij hoopte dat hij met Dean ook wel iets in de trant van vrienden kon worden, want zijn vriendenkring was niet erg groot at the moment. Dat was ook natuurlijk wel een beetje zijn eigen schuld omdat hij niets liet weten aan anderen en eigenlijk meer initiatief zou moeten nemen, maar hij vroeg zich altijd af waarom hij alles moest doen als de ander ook gewoon contact konden opnemen. Hij nam altijd maar aan dat als de ander hem niks stuurde dat er wel geen interesse zou zijn en dan verzette hij zijn gedachten gewoon. Misschien zou deze ervaring met dit café hem wel leren dat hij het anders moest aanpakken. “Mogen we die lekkere chick waar jij naar kijkt er ook bij hebben? Want dan wil ik wel het dubbele betalen.” Het duurde even voordat Soul doorhad dat de jongens Lima bedoelden en hij klemde zijn kaken al op elkaar. “Moet ik mijn baas erbij halen? Want die zet jullie gewoon buiten, hoor. We willen hier aangename mensen hebben, geen herrieschoppers.” Opeens was Dean achter hem verschenen met een strakke blik in zijn ogen. De jongens mompelen wat, maar lieten Soul wel met rust en Soul besloot om gewoon met Dean mee te gaan om bestellingen op te nemen. “Bedankt,” zuchtte hij. “Als het aan mij lag, had ik me niet echt Ranger-achtig gedragen.” Dean gaf hem joviaal een klopje op zijn schouder. “No worries, dude. Als ze zoiets hadden gezegd over Cevella zou ik ook kwaad zijn geworden.” Toen Soul hem raar aankeek, wees de jongen naar een meisje die net nog bij Lima stond. “Je vriendin?” Hij grinnikte toen Dean rood werd. “Nog niet, maar dat komt nog wel!” Soul rolde met zijn ogen en liep samen met Dean mee om zijn dienblad te vullen met nieuwe bestellingen. “Ik weet wat,” zei hij vervolgens. Dean keek hem geïnteresseerd aan. “Als Lima en ik een date tussen jullie twee kan regelen, wil jij er dan voor zorgen dat wij hier alsjeblieft weg mogen?” Hij zag nieuw volk binnenstromen en hij had geen idee hoe ze hier anders weg konden geraken, want Edward en zijn vrouw leken wel heel tevreden over hun te zijn en Soul wist dat er ook nog andere taken op hun wachtten. Uiteindelijk gaf Dean een knikje. “Deal. Ik ben benieuwd.” En dus pakte Soul zijn dienblad weer op en ging naar een tafeltje – die zich toevallig bij Lima in de buurt bevond – waarna hij haar zachtjes het plan toefluisterde.