Christmas blues [Open]

Met Louie op zijn schouder kon er niets mis gaan. Hij had gemerkt dat, wanneer hij rondliep met een sterke Pokémon, andere trainers snel geneigd waren hem uit te dagen voor een gevecht. Hij was dan wel een trainer, maar hij vond het niet altijd leuk om om de tien stappen uitgedaagd te worden voor een gevecht. Daarom was Louie een perfecte kandidaat om mee te nemen. Zo leek hij op een beginnende trainer. Beginnende trainers waren geen uitdaging, voila. De logica leek hem solide. “Oehoe! Oehoe!” Zong de kleine Rowlet vrolijk terwijl ze een stukje aan het lopen waren. Het was de tweede keer sinds zijn verhuizing dat hij weer in Lumiose City was. De vorige keer had hij er maagpijn van gekregen. Maar deze man was hoopvol, en probeerde het gewoon nog een keertje. Hij keek opzij, naar Louie. Hij had geluk een dergelijke Pokémon te mogen hebben. Hij was perfect voor hem. Hij hield van muziek, was lekker rustig en kon zich ook nog eens goed gedragen. Daarnaast zijn jonge Pokémon altijd extra schattig. Dat telt ook mee. Maak je geen zorgen hoor, hij hield stuk voor stuk van al zijn Pokémon. Het is gewoon belangrijk om er af en toe bij stil te staan dat hij een mazzelaar is. Maargoed, Lumiose City dus. Waarom? Nou, vandaag stond op de planning om naar zijn favoriete banketbakker langs te gaan van vroeger. Ze zouden het vast leuk vinden om te zien hoe hij opgegroeid was. Daarnaast had hij erg veel zin in taart. Taart zoals ze die alleen daar kunnen maken. Maar allereerst moesten ze daar natuurlijk zien te komen. Het was lang geleden, en zó goed kende hij de weg echt niet meer. Zo goed kende hij die vroeger ook al niet eigenlijk. Hij is een beetje een dagdromer. Echter, op zeldzame momenten had hij door wat er om hem heen gebeurde. En hij kreeg er een rilling van. De gevoelstemperatuur van die Snorunt was aanstekelijk. Niet ver van de Pokémon verwijderd zat een dame. Jean-Pierre keek een beetje moeilijk haar richting in. Was er iets.. aan de hand? Had ze een glaasje water nodig? Hij kon het maar moeilijk inschatten. Wat was deze waarheid? Sommigen zouden zeggen dat de waarheid iets is dat bestaat, maar niet gezien kan worden. Gezien iedere waarheid een interpretatie is die verschilt van mens tot mens. En dat het achterhalen van deze échte waarheid zinloos was. Zelf vond hij dat hij niet per se de échte waarheid hoefde te weten om een fijn leven te hebben. Hij kon er alleen maar op hopen dat hij, en iedereen om hem heen gelukkig is. Louie stopte nu met zingen. Hij merkte dat Jean-Pierre weer eens vast zat in zijn eigen hoofd. Het groene vogeltje wist niet wat hij moest doen. Wat deed je als je trainer gewoon maar wat voor zich uit aan het staren was? De anderen hadden vast geweten wat ze moesten doen.

Had de waarheid eigenlijk wel iets met geluk te maken? Of was geluk een eigen bedachte waarheid? Hij vond het voor nu even te lastig. Hij dacht graag over dit soort dingen, maar waarschijnlijk ging hij dit vraagstuk niet in één dag kunnen tacklen. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen. Het meisje dat hij net had zien zitten, voordat hij in gedachten was verzonken, sprak hem aan. Wat had ze eigenlijk gezegd? Hij had het helemaal niet meegekregen. "Oehoe." Deed Louis, om even te laten merken dat hij er ook nog was. Een golf van bezorgdheid schoot door zijn lichaam heen. Het was eigenlijk.. heel onverantwoord om zo weg te dromen als hij een kind bij zich had. Hij moest wat voorzichtiger worden als hij alleen met Louis op pad was. Maar nu even reageren op het meisje. "Sorry." Zei hij oprecht. "Ik heb je eigenlijk niet gehoord." Hoe vaak hij dat al niet had moeten zeggen in zijn leven. "Ik moet eigenlijk nu ook weg. Is het dringend?" Als het dringend was kon hij namelijk misschien nog wel wat tijd vrij maken.