We're going on a trip in our favorite rocking ship. [PATROL + LIMA MATTON]

Het waren Soul en Sceptile. De blonde jongen had een knikje naar zijn pokémon gegeven die een Leaf Blade tevoorschijn haalde. Op het moment had ze meer vertrouwen in de pokémon dan in zijn trainer. Zoals min of meer verwacht haalde de pokémon uit naar de grond, niet naar de man, al zat er vrij weinig tussen. Lima keek nauw toe hoe Soul richting de man liep. Hij leek rustiger te zijn dan daarnet, toch wist ze nooit helemaal zeker wanneer hij weer zou kunnen ontploffen. De blonde jongen pakte enkel de zak met pokéballs en liep weer weg. “Wat is het nu?” Lima trok haar wenkbrauw op bij de woorden van de dief. Was hij nou echt zo'n idioot. Iedere ziel kon zien dat hij in het ultieme nadeel was? “Ga je niks doen of wat? Nadat je me daarnet de hele tijd bedreigde, ga je echt niks doen?” Lima liet haar blik op en neer gaan. De man die daar nog steeds bedreigd door meerdere pokémon op de grond werd gehouden. Soul die met zijn rug richting haar stil was komen te staan. “Niet vandaag. Vandaag is je geluksdag.” Lima gaf een tevreden en goedkeurend knikje toen hij haar kort aankeek. Hij leek weer gekalmeerd te zijn en kon daardoor weer helder denken. “Sceptile, zorg dat hij met ons meekomt zodat we hem af kunnen leveren aan een agent. Je weet wat je moet doen als hij tegenstribbelt.” De Sceptile gaf een knikje terug richting zijn trainer. Op haar beurt gaf Lima een knikje richting haar pokémon. De Mienfoo liet de benen van de man los zodat deze kon opstaan terwijl de Weavile een stap achteruit zette. Beide hadden ook wel door dat het hun taak was om de man onder controle te houden als hij wilde vluchten. Soul kwam haar kant op en stond naast haar stil. De vingertoppen van de blonde jongen raakte haar hand aan. Lima pakte zijn hand vast, gaf er een klein kneepje in... en liet los. Het was goed dat hij nu gekalmeerd was maar dat wilde niet zeggen dat zijn gedrag van eerder was vergeten. Natuurlijk was ze er niet echt boos om maar toch wilde ze dat hij er nog wat over na zou denken. Ze had er namelijk niet echt behoefte aan om zulke situaties nog een keer te moeten doormaken.

“Ik…” begon Soul. Hij volgde zijn woorden niet recht op, het duurde even voor hij weer sprak. “Het ligt nog steeds te gevoelig,” kwam er mompelend uit Soul's mond. Dat begreep ze ook wel. Het was iets wat waarschijnlijk zo goed als zijn hele leven gevoelig zou blijven liggen. Dan dan echter niet weg dat hij zich moest leren beheersen. Zulke uitbarstingen konden ook behoorlijk in zijn nadeel werken als het een beetje tegen zat. “Maar ik had anders moeten reageren, dat weet ik ook wel. Het zou niet de eerste keer zijn dat ze me bij de base vertellen dat ik mijn opdrachten rustiger aan moet pakken.” Lima schudde een keer zacht haar hoofd. Hij leek in ieder geval door te hebben dat hij niet meer zo moest uitbarsten in zulke situaties. Al leek het nog steeds of hij een beetje de ernst er van er vanaf probeerde te lachen. “Maar ik bedoelde het nooit boos naar jou toe,” mompelde Soul. Lima rolde een keer met haar ogen, dat was voor haar echt wel duidelijk. Hij dacht simpelweg niet na op zulke momenten. “Je weet hoeveel ik om je geef. En… hoe onzeker ik soms kan zijn over…” En toen werd het ongemakkelijk. De manier waarop hij kuchte liet haar mondhoek lichtelijk omhoog trekken. Dat was wel een hele slechte manier om het minder ongemakkelijk te maken. “Het lijkt erop dat we bijna bij het politiebureau zijn.” Het mocht wel duidelijk zijn dat hij zo snel mogelijk van het gespreksonderwerp af wilde. "Haal Sceptile anders even terug, anders krijg je agenten die gaan zeuren." Hij kon niet ontkennen dat het er een beetje grof uit zag en dat agenten nogal fel waren op hun 'doe geen mensen pijn' gebeuren.