We're going on a trip in our favorite rocking ship. [PATROL + LIMA MATTON]

Soul kon het niet laten om even met zijn ogen te rollen toen Lima haar vraag stelde. Sinds hij samen was gekomen met haar, merkte hij dat iets meer een softie was qua zijn brute gedrag dan hij eerst was. Maar dat wilde niet zeggen dat dat volledig verdwenen was en nu kwam dat soort gedrag ook weer duidelijk naar boven. “Lima,” zei hij op een zuchtende toon, “je moet niet zo emotioneel denken. Het is niet alsof we haar gaan dwingen of zo, we gaan haar alleen voor een keuze laten. Bovendien wil jij toch ook verder met de patrol gaan?” Hij had echt geen zin om hier een hele middag te blijven omdat Edward’s vrouw dacht dat ze niet zonder hun konden. Soul had allang gezien dat Dean, dat meisje en de andere serveersters het nu wel zouden redden zonder hun hulp. Ze hadden alle hulp verleend die ze konden verlenen en dus was het echt niet langer nodig om hier te blijven. Maar het was ook weer niet alsof ze zomaar konden gaan, want dan zouden de mensen de Ranger Base informeren en dan kregen ze daar weer herrie mee. “Desnoods, als ze niet wil, dan verzin ik wel iets anders voor Dean. Maar misschien wil ze wel, vindt ze hem ook leuk en draait dit allemaal heel mooi uit. Dan kunnen zij op date gaan en wij zijn van deze verschrikkelijke opdracht af. Moeten we alleen wel bedenken hoe we het gaan aanpakken, want dat moet natuurlijk wel subtiel gebeuren.” En subtiliteit was niet bepaald een optie met deze drukte, maar hoe wilden ze het anders doen dan? Ze konden niet anders. Of ze moesten echt langer blijven hier en daar had hij nou net geen zin in.

Hm. Misschien moest hij toch eens werken aan dat subtiel zijn. Bijvoorbeeld zijn vriendin aanspreken waar niemand het kon horen. Opeens stond het blonde meisje waar ze het over hadden voor hun neus en gaf ze uitleg over Dean. “Oh…” Dat wist hij niet. Dean had het niet laten overkomen alsof hij al eerder een move had gemaakt. Misschien moest de gozer toch maar eens gaan proberen om haar te vergeten en iemand anders te zoeken als het zo zat. Het meisje leek niet bepaald kwaad te zijn over te feit dat hij een date had willen regelen tussen hun, maar om eerlijk te zijn, kon hem dat ook weinig schelen als ze wél kwaad was geweest. Hij was immers op een patrol en hij wilde graag nog voor de irritante nachtlui klaar zijn zodat Lima en hij samen nog iets konden gaan doen. En dat ging niet als ze hier te lang moesten blijven. Maar hij gaf toe dat een kwartiertje wel aannemelijk klonk en dus knikte hij op Lima’s woorden. “Ja, we appreciëren het énorm.” De blonde meid kneep haar ogen wat naar hem samen, maar Soul deed net alsof hij niks in de gaten had en gaf een knipoogje naar Lima. “Nog een kwartier, prinses. Laten we er het beste van maken!” riep hij overdreven enthousiast uit en draaide met zijn ogen waarna hij een snelle kus op haar wang drukte. Vervolgens ging hij langs de twee meiden door zodat de blonde meid waarschijnlijk tegen zijn vriendin kon gaan klagen over hem – niet dat dat hem ook maar iets boeide, want de kans dat Lima naar dat gezeur luisterde was toch vrij klein – en pakte snel een dienblad over van Edward’s wankelende vrouw. Seriously, wie trok dan ook zo’n hakken aan om mensen te gaan bedienen? “Bedankt, lieverd,” zei ze tegen hem en ze glimlachte naar hem. Soul onderdrukte de neiging om iets over de wrat op haar kin te zeggen en knikte stijfjes waarna hij zich omdraaide en snel verder ging met bedienen. Een kwartiertje was immers zo om en bovendien had hij net twee mensen naar de kleedkamers zien gaan die zich waarschijnlijk gingen omkleden om hun te vervangen.

Oké, je mocht hem er gerust aan herinneren dat als hij zich ooit inschreef voor deze job dat hij dit geen uurtje moest doen, maar een aantal uur achter elkaar. En elke dag weer opnieuw. Dan zou hij het wel gewoon bij Quests en patrols voor de Ranger Base houden. Hoe hielden Dean en die blonde dit in Arceus’ naam uit? Hij was iets meer dan drie kwartier nu bezig en hij had zere voeten, zijn kaken deden zeer van de neppe glimlach die hij op zijn gezicht hield en zijn arm begon stijf te worden van dat dienblad constant omhoog te houden en zijn vingers deden zeer van de bestellingen neer te pennen. Hij durfde te wedden dat Lima ook maar wat graag naar een volgende opdracht over wilde gaan. En net toen hij zich begon af te vragen of ze zich dan maar ziek moesten melden, stonden opeens twee mensen klaar om hun over te nemen. Ze glimlachten naar hun, bedankten hun en keerden zich vervolgens naar Edward’s vrouw toe. Soul begreep dat het tijd was voor Lima en hem om ook naar Edward’s vrouw te gaan zodat ze hopelijk te horen kregen dat ze niet meer nodig waren en dat ze weg mochten gaan. Hij was dit café echt spuugzat en hij durfde te wedden dat er wel andere dingen waren dan een café dat uit de nood geholpen moest worden, gevaarlijkere dingen en interessantere dingen. Bovendien begon het toch wel tegen het einde van de middag te lopen en ’s avonds kwamen de gevaarlijkere types op straat. En hoewel hij Lima graag voor dat soort gevaar wilde behoeden, kon hij ook weer niet ontkennen dat hij echt gek werd van deze omgeving en dat hij veel liever met zo’n gevaarlijke types in aanvaring kwam dan zijn tijd te verdoen in dit café. “Ik denk dat ze ons gaan overnemen,” sprak hij en hij deed zijn best om zijn gelukzalige glimlach bij dat idee te onderdrukken. Als hij al gelukzalig kon glimlachen, that is. Zijn kaken deden echt rot veel pijn en hij was er gewoon echt klaar mee. Hij liep al richting Edward’s vrouw en kon het niet laten om Lima half met zich mee te sleuren. Edward’s vrouw draaide zich naar hun toe en Soul wachtte op wat ze ging zeggen. Waren ze klaar hier?

Soul kon nog maar net een kreet van geluk inhouden toen aangegeven werd dat ze inderdaad mochten gaan. Eindelijk! Eindelijk konden ze de straat opgaan en iets interessants gaan doen. Als ze nu even de tijd kregen om deze achterlijke kleding… Een luide gil weerklonk en Soul zuchtte al nog voordat hij het aparte figuur langs het raam zag rennen. Well, dat kreeg hij ervoor als hij te vroeg ging juichen. Hij voelde snel aan zijn riem of hij wat Poké Balls mee had en concludeerde dat hij maar één Poké Ball bij zich en dat hij geen idee had wie dat was. Gelukkig waren de Pokémon die hij in zijn team had zitten allemaal snel en zouden ze deze man in no time in kunnen halen. Soul was niet zo voor de harmonieuze, rustige oplossingen. En hij zou ook zeker zijn Poké Ball tevoorschijn hebben gehaald als iets voor hem hem niet afleidde. Zijn ogen gingen wat wijder open toen hij zag dat Lima’s nogal korte rokje steeds omhoog wapperde telkens als ze zich weer afzette om een stap verder te rennen. Oh. Waar ben je mee bezig, idioot? Je moet deze stad veilig houden. Je hebt geen tijd om jezelf af te laten leiden door je vriendin! Soul schudde zijn hoofd, wist nog net zijn evenwicht te behouden en pakte de Poké Ball stevig vast in zijn hand. “Ga, wie je ook bent!” riep hij vervolgens niet al te subtiel uit. Hij fronste toen hij zag dat het Sceptile was. Niet zijn eerste beste keuze, maar hij nam aan dat Sceptile hem prima geholpen had tijdens de Quest met Kate en bovendien had hij nu een Mega Stone voor de Pokémon waardoor hij veel sterker was. “Sceptile, zorg dat je die man die daar een eind voor ons rent de pas af kan snijden!” riep hij. Zijn Pokémon knikte en rende, veel sneller dan hun natuurlijk, vooruit. Voor zijn eigen veiligheid rende hij wat harder en ging vervolgens naast zijn vriendin rennen. “Ik had toch tenminste gehoopt dat we ons nog konden omkleden voordat we gingen rennen,” sprak hij zo nors mogelijk tegen haar, maar dat viel niet echt mee tijdens het rennen. Het was maar goed dat hij iets van sport deed, anders had hij nu ook al geen conditie meer. Salamence’s Poké Ball lag nog in het café, dus daar konden ze nu niet op rekenen.

Soul rolde met zijn ogen toen Lima hem praktisch gezien opdroeg om niet te zeuren en gewoon door te blijven rennen, ook al zei ze het niet met zo veel woorden. In principe mocht hij ook niet klagen, want hij had in elk geval geen rok aan die de aandacht van iedereen trok omdat het zo gracieus omhoog wapperde. Wat hem er trouwens aan liet herinneren dat hij beter achter haar was blijven rennen zodat voorbijgangers er niet te veel naar konden kijken, maar hij had nu andere prioriteiten. Zoals de man die gevangen leek te zijn door Sceptile en Cozen, Lima’s Weavile. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen toen ze uiteindelijk allemaal stilstonden en keek de man met een scherpe blik aan. Hij zag dat de man een amateur was en geen lid van Team Rocket, wat de missie een stuk makkelijker zou maken. Hij zag ook dat de man een zak op zijn rug had hangen en rolde met zijn ogen. Seriously? En net op dat moment scheurde de zak ook nog eens open zodat er twee Poké Ball’s op de grond vielen. Soul trok zijn wenkbrauw op toen hij een Poké Ball zag liggen welke een stickertje op zich had; overduidelijk afkomstig van een klein meisje. “Waar gaat de wereld toch heen,” sprak hij, met zijn hoofd schuddend. “Echt zielig om een weerloos meisje aan te vallen en haar Pokémon te stelen, hoor.” De man haalde zijn schouders op. “Ze vindt wel een andere,” sprak hij. Hij had een nerveuze blik in zijn ogen en dat werd er niet beter op toen Soul hem fel aankeek. “Nee, ze gaat geen nieuwe vinden. En weet je waarom niet? Omdat jij het naar haar terug gaat brengen.” Opeens zag hij Fever voor zich die haar Pokémon kwijt was geraakt omdat iemand hem had gestolen. Hij schudde even zijn hoofd. Hij moest zich blijven focussen. “Weet je wat? We maken een deal. Ik krijg het meisje en jij krijgt de Poké Ball’s.” Het duurde een fractie van een seconde voordat Soul doorhad dat de man het over Lima had en met een woeste kreet kwam hij naar voren en vloog de man aan.

Adrenaline gierde door zijn aderen en hij was bijna bij de man gekomen als Cozen, de Weavile van zijn vriendin, er niet tussen was gekomen. “Alsof jij mij iets aan zou doen,” zei hij tegen de Weavile, maar toch bleef hij stilstaan terwijl hij de man woest aankeek. Hij draaide zijn hoofd in de richting van zijn vriendin en keek haar strak aan. Het was dezelfde kille blik die hij in zijn ogen had bij hun eerste ontmoeting en bijna leek het even alsof ze geen relatie hadden. Zijn handen waren tot vuisten gebald en hij klemde zijn kaken nijdig op elkaar. “Ze is van Fever’s leeftijd, Lima.” Dit zei hij zachter zodat de man het niet zou horen. “Mensen zoals hij moeten boeten voor dit soort dingen.” Hij schudde zijn hoofd. “Maar ik dacht al wel dat je het niet zou begrijpen.” Hij richtte zich weer naar voren… en merkte dat de man niet meer op zijn plek stond. Godsamme. Hij sloeg zijn arm nijdig over elkaar heen draaide zich weer terug naar zijn vriendin toe. “Heb je nu je zin? Nu is hij ontsnapt! Als je me nu gewoon had laten doen, had ik hem allang die spullen terug kunnen laten brengen.” De dief was zo slim geweest om de op de grond gevallen Poké Ball’s ook mee te nemen en er vervolgens weer vandoor te gaan. Dan moesten ze hem maar gaan zoeken. “Ik weet niet wat jij gaat doen, maar ik ga hem zoeken.” Hij was te boos om zich zorgen te maken over wat ze voelde en kwaad zijnde wenkte hij zijn Sceptile. “Zoek die kerel. En als je hem vindt, verwond hem dan zodanig dat hij niet direct weg kan komen.” De Sceptile keek even twijfelachtig van Soul naar Cozen en toen naar Lima. Soul keek zijn Pokémon strak aan en hief zijn wenkbrauw op. Zuchtend gaf zijn Pokémon toe en ging weg, waarna Soul nog één blik op Lima wierp en vervolgens in dezelfde richting als zijn Pokémon ging.

Lima kwam niet achter hem aan, maar dat had hij om eerlijk te zijn ook zeker niet verwacht. Als ze ruzie hadden, dan praatten ze dat nooit meteen uit. Het was alleen nogal sneu dat ze zo snel ruzie hadden gekregen op zo’n korte tijd, maar hij moest ook eerlijk toegeven dat het stressniveau tijdens zo’n patrouille vrij hoog lag, al zeker als het binnen een bepaald tempo moest gebeuren. Sommige opdrachten waren dan wel redelijk makkelijk, maar kostten gewoon veel tijd omdat het heel erg afhing van hoe andere mensen reageerden zoals die opdracht met dat café. Dan moesten ze gewoon al heel veel geluk hebben dat er mensen naar hun toekwamen en dat ze toehapten op wat ze te bieden hadden. Hij gaf toe dat Lima’s idee met de cakejes ook echt wel geholpen had en dat ze gewoon geluk hadden gehad dat ze dat café zo snel mochten verlaten. Maar dit was weer een opdracht dat echt onvoorspelbaar was en dat op zijn zwakte inspeelde: Fever. Hij merkte steeds vaker dat als er een kind was gemoeid met zijn Quest of missie dat hij opeens een heel ander persoon werd, dat hij niet ten goede veranderde. Opeens werd hij weer terug kil en misschien zelfs wel sadistisch. Kortom: eigenlijk niet de persoon die hij wilde zijn. Het was helemaal niet zijn bedoeling om kwaad te worden op Lima en kil te reageren, precies op dezelfde manier hoe hij had gereageerd tijdens hun eerste ontmoeting. Die persoon wilde hij juist niet meer zijn, maar de nachtmerries gevuld met dromen over Fever en hoe het geweest had kunnen zijn als hij er iets aan had kunnen doen, begonnen hun tol te eisen. Het feit dat er kinderen gemoeid waren met de meeste missies en Quests hielp ook niet echt.

Sceptile zag er zenuwachtig uit terwijl hij voor zijn trainer uitrende en Soul onderdrukte een zucht. Hij had zijn Pokémon nooit zo onder druk mogen zetten, niet met die dief in de buurt en ook niet met Lima in de buurt. Sure, soms wisselde hij harde woorden met zijn Pokémon en ze wisten goed genoeg dat ze hun best voor hem moesten doen, maar het was nooit zijn bedoeling om zijn Pokémon tot iets te dwingen dat ze niet wilden doen. Houndoom was nu eenmaal een Pokémon die het niet erg vond om zichzelf tot een redelijk sadistisch niveau te verlagen en mensen pijn te doen als dat nodig was, maar Salamence en Sceptile hadden die drang totaal niet. Salamence werd alleen boos als hijzelf pijn had of als iemand Soul echt iets aan wilde doen, maar zelfs dan zou het nooit in de Pokémon opkomen om iemand opzettelijk pijn te doen. Sceptile deed net alsof hij de nonchalance zelf was binnen het team, maar leek het minder leuk te vinden als opeens van hem werd verwacht dat hij zijn grenzen verlegde om een missie succesvol te beëindigen. Misschien vond hij het idee om een mens te verwonden ook wel gewoon heel eng, hoe terecht het dan ook zou zijn. Houndoom had ook heel andere tijden meegemaakt dan de andere twee in zijn team waardoor het voor hem makkelijker was om zijn trainer te begrijpen, hoewel Soul zich voor kon stellen dat de Pokémon het ook nog altijd eens was met Soul’s zware aanpak. Of misschien gaf de Pokémon er gewoon niet zo veel meer om omdat hij het belangrijkste in zijn leven op Soul na verloren was. De gedachte deed pijn en in plaats van woede voelde Soul nu tranen opkomen die hij maar met moeite kon verbijten door zijn kaken hard op elkaar te klemmen.

Zijn voetstappen weergalmden door de kleine straatjes en de wind tegen zijn gezicht herinnerde hem aan zijn opdracht, herinnerde hem aan waarom hij ook alweer aan het rennen was. Met moeite wist hij zijn emotionele uitbarsting te onderdrukken, maar Sceptile had het gezien. Hij zag het aan de uitdrukking van zijn Pokémon. “Laat me met rust,” sprak hij kil tegen zijn Pokémon. Sceptile rolde met zijn ogen en vertraagde zijn tempo zodat hij naast zijn trainer aan het rennen was. De Pokémon was hem aan aan het kijken en Soul deed zijn uiterste best om niet terug te kijken. Hij wilde geen emotie laten kennen. “Je hoeft hem niet te verwonden als je dat niet wilt,” zei hij zo nonchalant mogelijk. De Pokémon richtte zich weer naar voren en toen Soul opzij keek, zag hij dat een klein glimlachje rond de lippen van zijn Pokémon te vinden was. Hij merkte de glimlach op zijn eigen gezicht pas op toen hij Lima in de verte zag staan en algauw klemde hij zijn kaken op elkaar zodat hij stopte met glimlachen. Zowel Sceptile als hijzelf kwamen tot stilstand toen ze zagen dat de dief al op de grond lag en even fronste Soul, maar toen zag hij dat Lima’s Mienfoo aan de benen van de dief hing. Het stelde hem wel lichtelijk tevreden dat de man schijnbaar hard op zijn gezicht terecht was gekomen, want zijn huid lag op zijn wang een beetje open. Hij knikte naar Sceptile en de groene Pokémon ging naar voren. Hij haalde uit met een Leaf Blade, maar sneed enkel tegen de stoep, recht langs het gezicht van de man. De man leek nu iets minder praatjes te hebben en Soul liep kalm naar hem toe. Hij pakte de zak waar de man de Poké Ball’s in had zitten af en liep weer weg van de kerel. “Wat is het nu?” hoorde hij de kerel roepen. “Ga je niks doen of wat? Nadat je me daarnet de hele tijd bedreigde, ga je echt niks doen?” Soul bleef even stilstaan met zijn rug naar Lima en de man gekeerd en keek daarna traag over zijn schouder. “Niet vandaag. Vandaag is je geluksdag.” Hij liet zijn blik even naar zijn vriendin glijden en keek daarna weer terug naar voren. “Sceptile, zorg dat hij met ons meekomt zodat we hem af kunnen leveren aan een agent. Je weet wat je moet doen als hij tegenstribbelt.” Met een halve grijns keek hij naar zijn Pokémon en hij zag opluchting, maar ook vastberadenheid in de blik van de Pokémon toen deze een knikje naar hem gaf. Daarna vertraagde hij zijn tempo totdat hij naast Lima stond en zonder iets te zeggen, raakte hij kort met zijn vinger haar hand aan. Het was een stille – en misschien ook wel wat hoopvolle – vraag om te zien hoe ze zou reageren.