The Puppy King [Closed]

I'm the one at the sail, I'm the master of my sea.

“Waarom neem je niet een pokémon die je kan helpen?” Blythe hief sceptisch een wenkbrauw en richtte haar blik op de eigenaar van de stem. Zijn naam, zoals hij eerder had vermeld, was Raj. Ze betwijfelde of het zijn echte naam was, maar dat was in deze groep geen enkel probleem. Hier leerde je elkaar te vertrouwen, niet omwille van een naam of status, maar omwille van de problemen die iedereen door maakte. “Een pokémon,” herhaalde Blythe sarcastisch. Voor deze mensen had ze geen naam. Die had ze niet verteld. “Want die heb ik niet al.”

Raj liet zijn schouders hangen. Blythe had meteen spijt van haar opmerking. Het was niet haar bedoeling om iemand die haar probeerde te helpen af te blaffen. Haar excuses aanbieden kon ze echter niet. “Ik denk dat Raj iets anders bedoelt,” kwam de organisator tussen beide. Blythe richtte haar ogen nu op haar. Het was vast aan haar blik te zien dat ze het niet begreep. “Je hebt pokémon die je emotioneel kunnen helpen. Ze zijn geen vechters. Je hebt die pokémon speciaal voor steun.” Ah. Maar dat was Sheriff voor haar ook al. Toch? “Er is onderzoek gedaan naar welke pokémon je mentale gezondheid kunnen verbeteren. Het hoeft niet altijd het geval te zijn, maar misschien kun je er wel eens naar kijken?”

Blythe vond het maar een vreemd idee. Een pokémon erbij nemen puur voor haar mentale staat. Was dat niet een beetje zelfzuchtig? Bovendien ging ze dat nooit kunnen betalen. Zo’n pokémon moest ze dan gaan aanschaffen. “Dat kan,” reageerde Blythe voorzichtig. “Maar ik heb sowieso het geld er niet voor. Ik zou ook niet weten waar ik moet beginnen.” Raj schonk haar een vriendelijke glimlach en ging weer recht zitten. “Dat kan je via je verzekering regelen,” liet hij aan haar weten. “Als je een brief van je arts of psycholoog kan krijgen, dan dekt de verzekering de kosten.” Blythe keek hem meteen aan. Dat klonk wel interessant. “Ik heb wel een contactpersoon voor je, als je wilt. Zij specialiseren zich in dat soort pokémon.”

Raj wilde haar helpen. Dat was wel duidelijk. Hij pushte het een beetje en Blythe was er nog steeds niet helemaal zeker van. Toch, beargumenteerde ze tegen zichzelf, kon ze voor de zekerheid de contactgegevens overnemen en bewaren. Ze kon er altijd later nog naar kijken. Blythe knikte dankbaar naar Raj, ten teken dat ze zijn aanbod wel wilde aannemen, en wachtte geduldig tot de rest van de sessie voorbij was. Ze had net haar eigen verhaal gedaan. Nu was het de beurt aan iemand anders. Inmiddels was ze al een beetje gewend aan de loop van de groep sessies. Ze deelde nog lang niet alles, maar ze merkte dat het haar een beetje vooruit hielp. Uit beleefdheid, en voornamelijk ook grotendeels angst, luisterde ze aandachtig naar wat de rest te vertellen had. Zelf gaf ze echter geen inspraak over wat iemand kon doen in hun situatie. Ze kon zichzelf al niet helpen, laat staan een buitenstaander.

De organisator sloot het gesprek met een algemeen woordje en een herinnering af. “Alles wat hier wordt besproken, blijft binnen de groep.” Blythe hoorde het nu voor de zesde keer en vermoedde dat het niet de laatste ging zijn. Op deze manier werden de sessies immers ook gestart. “Hier is het vertrouwelijk, dus zorg dat je geen persoonlijke informatie van anderen mee naar buiten neemt.” Mensen maakten al aanstalten om te vertrekken door op te staan. “Het was weer een fijn gesprek. Ik zie jullie volgende week!” Blythe wilde al naar de uitgang zigzaggen, maar werd halverwege onderschept door Raj. Hij zorgde ervoor dat hij niet al te plotseling op haar afliep, maar hij kwam dan ook niet heel agressief over. Dat kon hij ook niet als je naging wat hij allemaal had meegemaakt. “Ik heb het nummer voor je opgeschreven,” zei hij tegen haar, terwijl hij een papiertje omhoog hield. “En de naam. Dan kun je de website zelf opzoeken.” Blythe nam het papiertje lichtelijk beduusd over. “Oh, euh, ja. Bedankt,” perste ze over haar lippen. Hij glimlachte naar haar, knikte en ging linea recta naar de deur met een ‘tot volgende week’.

Blythe stopte het papiertje in haar broekzak. Ze nam het zichzelf voor om daar later naar te kijken, als ze een plekje had om dat rustig te kunnen doen. Ook zij vertrok de deur door en begon in de richting van het Pokécenter te lopen. Eenmaal buiten liet ze haar trouwe Weavile aan haar zijde verschijnen. Sheriff keek haar verwachtingsvol aan. Blythe had pas haar derde sessie van de praatgroep achter de rug, maar het was inmiddels een routine geworden voor hen om het na afloop te bespreken. De brunette vertelde over wat ze dit keer had gedeeld en ging toen over op een oplossing die haar geboden werd. “Emotionele steunpokémon heet het,” vertelde Blythe voorzichtig. “Het is allemaal nieuw voor me, dus ik moet er nog even goed naar kijken.” Sheriff keek, zoals gewoonlijk, erg kalm. Het was moeilijk voor Blythe om in te schatten of ze jaloers was. “Zou je dat erg vinden?” besloot ze daarom aan haar maatje te vragen. Ze waren immers al erg lang een duo. Het was heel makkelijk om zich voor te stellen dat zoiets wel pijn kon doen.

Sheriff haalde haar schouders op en glimlachte naar Blythe. Het was haast alsof ze hiermee wilde zeggen dat de cowgirl zich daar geen zorgen om hoefde te maken. Zolang het hielp was de Weavile overal tevreden mee. Blythe fronste lichtjes. “Weet je dat zeker?” Voor haar was het moeilijk om te accepteren dat Sheriff er niet zo erg mee zat. Zelf zou ze zoveel mogelijk zelf willen helpen, als ze in de schoenen van haar pokémon had gestaan. De Weavile knikte vastbesloten. Ze brabbelde nog wat in haar eigen taaltje, waaruit haar trainer kon begrijpen dat, als het werkte, Sheriff er geen moeite mee had. De pokémon vertrouwde op wat haar gevoel zou zeggen. Blythe richtte haar blik op de grijze lucht. Ze gokte dat het binnenkort ging regenen. “Oké. Dan ga ik onderzoek doen als we in het center zijn.”

--

Het zachte getik van de regen op het raam zorgde voor een ontspannen sfeer. Blythe kwam volledig tot rust. Ze overwoog om het raam een klein stukje te openen, zodat ze beter kon luisteren, maar besloot dat maar niet te doen. Straks regende het naar binnen. Ze wilde geen boze zuster op haar dak. Die konden zowaar nog enger zijn dan gewone boze mensen. Blythe sloot haar ogen en concentreerde zich op haar ademhaling. Het kwam niet vaak voor dat ze zo onderuitgezakt op een stoel kon zitten, maar ze genoot er in volle teugen van. Om het comfortabeler voor zichzelf te maken, leunde ze naar voren en liet ze haar elleboog op tafel rusten. Zo kon ze haar hoofd met haar hand ondersteunen. Een paar minuten streken voorbij en Blythe viel bijna zittend in slaap.

Een deur werd heel hard dichtgegooid en de brunette sprong haast overeind. Gealarmeerd keek ze de ruimte rond. Ze was alleen. Toch? Er was niemand in de kamer. Haar hart bonsde haast in haar keel en ze voelde dat ze een beetje trilde. Blythe kwam langzaam overeind en onderzocht de kamer nog eens grondig. Ze was echt alleen. Nerveus ging ze terug op de stoel zitten. Iemand anders had vast hun deur te hard dichtgetrokken. Dat was de enige logische verklaring die ze had. Precies op dat moment werd er op de deur gebonsd en brak bij haar het angstzweet uit. Het was geen luide buur. Het was haar ex en hij stond nu buiten op haar te wachten. Ze zou gestraft worden voor haar acties. Shit. Kon ze nog weg? Misschien via het raam. Blythe keek vlug over haar schouder. Het raam was veel te klein om doorheen te klimmen. Kon ze zich anders verstoppen? Ze had nog maar weinig tijd.

“Mevrouw Pritchett?” klonk er van de andere kant van de deur. De stem was vrouwelijk en klonk zachtaardig. “Bent u aanwezig?” Blythe slaakte opgelucht een zucht. Het was de zuster maar. Nog altijd trillerig liep ze naar de deur toe en deed ze die langzaam en voorzichtig open. Je wist toch maar nooit… De vriendelijke glimlach van zuster Joy kwam haar meteen tegemoet. “Ah, u bent er wel. Ik was even bang dat u was vertrokken.” De vrouw hield een pokéball de lucht in. “Uw Weavile is helemaal in orde, u heeft niks om zich zorgen om te maken.” Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Een gedachte die Blythe maar voor zichzelf hield. Ze nam de bal van Sheriff over en bedankte de zuster voor haar zorgen. “Als ik iets anders voor u kan doen, zegt u het maar,” zei de vrouw. Daarna vertrok ze weer.

Blythe liet er geen gras over groeien. Sheriff werd uit haar bal gelaten en ze ging terug op de stoel zitten. Waarom hadden dingen zo snel effect op haar? Ze vond het verschrikkelijk irritant en wilde dat het stopte. Ze wilde helemaal niet zo bang zijn. Daar moest ze haar gedachten voor kunnen ombuigen, maar hoe deed je verdomme zoiets moeilijks? Het was niet alsof ze het opzettelijk deed. Ze kon zichzelf niet streng toespreken. Blythe zuchtte gefrustreerd. Sheriff kwam naast haar staan en keek haar bezorgd aan. De brunette richtte loom haar aandacht op de pokémon. Voor enkele tellen bleef ze stil, maar ze opende dan toch haar mond. “Ik…” Meer viel niet over haar lippen. Wat kon ze zeggen? Ze kon Sheriff niet geruststellen, want ze voelde zich zelf helemaal niet oké. Hoe kon ze de pokémon dan oké laten voelen?

De Weavile begreep, ondanks het gebrek aan woorden, deels wat er aan de hand was. Ze probeerde aan haar trainer duidelijk te maken dat een extra pokémon een goede oplossing zou zijn. Blythe legde haar hoofd weer op haar hand en leunde op tafel. Met haar andere viste ze het verfrommelde papiertje uit haar broekzak. “Denk je?” Ze wierp kort een blik op de naam van het bedrijf, waarna ze haar Holocaster tevoorschijn haalde. Blythe opende het internet en zocht naar de naam. Raj had gelijk gehad. Ze kon heel makkelijk de website opsporen.

De fokkerij was niet heel groot. Ze leken steeds maar een kleine groep aan pokémon te koop te hebben. Wel stond er nadrukkelijk bij dat het om steunpokémon ging. Ze hadden zelfs speciaal getrainde hondpokémon voor gepensioneerde soldaten. Iets met PTSD, las Blythe. Ze wist niet precies wat het inhield, maar ze werd er wel steeds meer en meer van overtuigd dat ze zo’n pokémon wel kon gebruiken. “Ik ga bellen,” deelde ze na een lange stilte aan haar Weavile mee. “Eerst met mijn arts en dan met deze mensen.” Ze bekeek de lijst aan beschikbare pokémon vluchtig, maar maakte sowieso nog geen bewuste keuze. Dat kon ze wel zien wanneer het zover was. Sheriff knikte haar bemoedigend toe. De Weavile was blij dat haar trainer dit keer niet koppig was en het wegwuifde. Het was een ernstig probleem dat verholpen moest worden – en dat het liefst zo snel mogelijk. Een steunpokémon was misschien wel de beste manier om dat te doen.

Blythe toetste het nummer van haar huisarts in. De telefoon ging een aantal keer over voor er een klik hoorbaar was. “Hallo?” Ze wachtte tot ze reactie had. “U spreekt met Blythe Pritchett.”

--

Nerveus keek Blythe naar het naambordje dat boven de deur hing. Ze zat goed. Het had even gekost om het te vinden, maar ze was er. En ze was niet alleen. Sheriff hield voorzichtig Blythe’s hand met haar klauw vast. Ze glimlachte geruststellend naar haar trainer, hopend dat het haar genoeg zou aanmoedigen. De cowgirl ademde een keer diep in en liet het de vrije loop, voor ze zich ertoe kreeg gezet om naar de deur te lopen en met haar vrije hand aan te kloppen. Haar hand bleef eerst nog voor het hout hangen. Ze kneep zachtjes in Sheriffs klauw en waagde de sprong.

De paar doffe klappen waren genoeg om een reeks aan geblaf teweeg te brengen. Blythe schrok en deed onvrijwillig een stap naar achteren. Sheriff trok haar zachtjes terug naar voren. “Het is oké,” mompelde ze tegen zichzelf. “Het is oké.” De deur ging open en ineens was het niet meer oké. Ze had de neiging om ineen te krimpen en geluidloos te huilen. Het volume van het geblaf was luider en dat hielp haar niet. Toch hield ze stand en bleef ze steevast op haar plek staan. Een jongeman met bruin haar verscheen in de deuropening. Ze gokte hem niet ouder dan zijzelf. Waarschijnlijk besteedde hij ook genoeg tijd en gel aan zijn haar ’s ochtends. Zijn grijze ogen stonden vragend op haar gericht en Blythe kon niet anders dan denken dat hij wel een erg ironisch beroep had uitgekozen.

“… Euh, hallo,” begon de brunette moeizaam. “Hi!” Zijn accent lag er dik bovenop. “Kan ik je ergens mee helpen?” vroeg hij. Blythe stond met haar mond vol tanden. Het was dat Sheriff aan haar arm trok en naar de jongeman knikte. “Ja, euh, hallo,” herhaalde ze haar vorige zin. “Ik ben, euh, ik ben Blythe Pritchett. Aiden, toch?” Dit keer keek zij hem haast smekend aan. “We hebben elkaar aan de Holocaster gesproken?” Daar ging ze in elk geval vanuit, want ze had met een man gepraat. Zijn grijze ogen lichtten op en hij knikte enthousiast. “Oh, right! Ja! Kom binnen Blythe,” reageerde hij, waarna hij de deur open zwaaide en naar binnen gebaarde. Onzeker zette ze de paar passen die ze nodig had om naar binnen te gaan, waarbij ze een keer haar blik kort op de jongeman richtte. Aan de Holocaster was hij al vrolijk geweest, maar in levende lijve kon dat dus nog erger. “We hebben een paar pokémon voor je klaarstaan om te ontmoeten. Ze zijn met zorg gekozen aan de hand van wat je vertelde, maar de laatste keus ligt bij jou,” legde Aiden uit. Hij deed de deur achter haar dicht en liep toen langs haar. “Volg me maar.”

Blythe liet Sheriff los. Ze had behoefte aan afstand nu er zo’n aanwezig iemand was. Haar Weavile begreep dat. Toch bleef ze dicht in de buurt om alles in de gaten te kunnen houden. De twee volgden Aiden het huis door, de tuin in en uiteindelijk een kennel binnen. “Wacht hier, dan zal ik ze even halen, alright?” Ze hield halt en legde haar hand over haar andere arm heen. Ze knikte zwijgend, niet zeker wetend wat ze kon zeggen of moest verwachten. Aiden liep een aantal hokken af en haalde hier en daar een pokémon eruit. Blythe volgde eerst zijn bewegingen, maar liet uiteindelijk haar blik op het dichtstbijzijnde hok vallen. Er lag een Snubbull in opgekruld, zijn ogen gesloten en zijn ademhaling rustig. Ze kon niet zien wat er in het hok ernaast lag.

Aiden keerde terug met een set van vier pokémon aan de lijn. Ze gingen rustig zitten bij zijn instructie. Sommigen keken Blythe aan, anderen hadden meer aandacht voor Sheriff. De brunette haar blik viel op de Mightyena. Ze had gehoord dat het erg vicieuze pokémon waren, maar… Ze vond juist kalmte en vriendelijkheid in de rode ogen van het wezen. “Je mag kennis met ze maken als je wil,” vertelde Aiden haar. “Dan kun je zelf zien hoe ze met je omgaan.” Blythe keek onzeker naar de fokker. Een bemoedigend knikje van hem zorgde ervoor dat ze dichter naar de pokémon toe liep en op haar knieën ging zitten. De eerste die op haar af kwam gelopen was een Growlithe. Het wezen was erg speels en nieuwsgierig. Ze deed een poging tot aaien en hij sprong meteen op haar schoot. Ze deinsde bijna achteruit.

“Af jongen,” commandeerde Aiden de Growlithe. “Sorry, hij is erg energiek,” verontschuldigde hij zich. Blythe weerstond de neiging om met haar ogen te rollen. “Growlithe houden erg veel van spelen, maar ze doen alles voor hun trainer. Ze zijn ook erg liefdevol, al helemaal als een Arcanine.” Ze knikte begrijpend. “Dank je. Maar ik zoek eigenlijk naar iets… Rustiger.” Aiden was gelukkig niet beledigd. Hij begeleidde de Growlithe naar de kant en liet haar kennis maken met de overige pokémon. De Electrike had geen oog voor haar. Ze was gefixeerd op Sheriff. “Probeer haar eens te roepen?” stelde Aiden voor. “Ze heet Sadie.” Blythe had er eigenlijk geen hoop voor, maar ze deed toch een halfbakken poging om de aandacht van de Electrike te trekken. Het was niet de groene hondpokémon die op haar af kwam gelopen, maar de Mightyena waar ze eerder oogcontact mee had.

Aiden zette een stap in hun richting. “Nala, wacht op je beurt meid,” probeerde hij haar streng toe te spreken. Blythe hield haar hand naar hem op, als teken dat hij moest wachten. Haar ogen waren echter gevangen door de bloedrode van de Mightyena. “Nee, het is oké,” voegde ze er afwezig aan toe. Nala zette elke stap voorzichtig, inschattend. Zodra ze bij Blythe was, duwde ze haar neus tegen de hand van de cowgirl op. De brunette begreep de hint en liet rustig haar hand over Nala’s kop gaan. De Mightyena keek haar vragend aan. Ze vroeg om toestemming voor iets. Blythe had geen idee wat, maar ze liet merken dat het oké was door een open houding aan te nemen. Nala duwde haar hoofd onder die van Blythe en liet zich in haar schoot zakken. Ze keek waarschuwend naar de andere pokémon.

“Ik…” begon Aiden verbaasd. “Heb nog nooit zo snel een klik gezien. Het lijkt wel alsof ze je wil beschermen van de andere pokémon.” Blythe keek fronsend omlaag, naar de pokémon in haar schoot. Het voelde dit keer niet vervelend. Eerder… Veilig. “Wil ze niet gewoon laten merken dat ze me claimt? Als territorium?” Aiden schudde met zijn hoofd. “Nee, zo is ze niet. Nala laat anderen altijd in de buurt komen, zelfs bij mensen waar ze bij ligt. Ze is normaal erg sociaal.” Hij viel even stil, krabde op zijn hoofd en richtte zijn grijze ogen op Blythe. “Maar dat Nala heeft gekozen, betekent niet dat jij dat niet meer mag.” Aiden pauzeerde kort. “Wat zeg jij, Blythe?”