Itty bitty bite, right?

"Noa, wacht," Kate rende bijna achter haar Totodile aan. Als de krokodil sneller was geweest zou bijhouden echt een probleem zijn, maar gelukkig was de pokémon niet de snelste. Maar ze had wel de zak met snacks gestolen. Noa's favoriete snacks om precies te zijn. Hoewel de Totodile vaak wel luisterde was ze makkelijk beïnvloedbaar door de krachten van snoep. Vooral deze. En blijkbaar had de Totodile niet tot middageten willen wachten tot ze de dingen ook echt kreeg. Dus had ze de nog gesloten zak gestolen toen haar trainer niet oplette en was er vandoor getrippeld. De zak was ook niet langer gesloten, de scherpe tanden van de krokodil hadden er verschillende gaten in geboord. Maar dat was overbodige info. "Noa.." de Totodile was nog verrassend snel. Noa trippelde gewoon door en deed haar best haar trainer voor te blijven. Ze ging haar snacks echt niet opgeven! Ze waren niet overal verkrijgbaar en ze wachtte er al dagen op!

Een licht leidde de krokodil af. Een pokémon had net geëvolueerd en stond bij zijn trainer. Voor een moment twijfelde de Totodile en trippelde toen op het duo af. Wat was er gebeurd? Met grote ogen kwam Noa erbij staan en keek de twee aan, nu was ze nieuwsgierig. "Noa," Kate had haar eindelijk ingehaald en kwam op haar afgelopen. "Je moet echt niet- oh." De blik van de Ranger was op trainer en zijn pokémon op de grond blijven hangen. "Ben je oké?"

Een Rattatabeet? Kate keek naar de gewonde enkel, ze konden inderdaad flink bijten voor zulke kleine pokémon. Blijkbaar niet in de mood om over de paarse muizen stelde de roodharige haar een vraag over Noa. "Oh, Noa? Noa is een shiny," verklaarde ze met een blik op de Totodile.. die weer een poging deed weg te komen met de snackzak in haar grote bek. "Noa!" De krokodil rende er weer onhandig vandoor en liet haar trainer bij de vreemde achter. Hah! Ze zou haar snacks nooit opgeven! Kate liet nog net geen geërgerde zucht horen en klikte de pokéball van haar Flaaffy los. Dahlia had nauwelijks tijd om een vrolijke begroeting te laten horen. "Ga Noa halen," droeg Kate het roze schaap meteen op. De strenge blik in ogen van haar trainer maakte het duidelijk dat ze geen zin had in geintjes. Die had de Flaaffy ook genoeg. Dahlia blaatte, wierp een korte blik op de roodharige met gewonde enkel en stormde toen haar maatje achterna. Noa zou wel naar Dahlia luisteren. Hopelijk.

Kate richtte zich weer tot de gewonde, liet haar tas op de grond vallen en knielde om die te doorzoeken. Had zij weer, waarom kon ze nooit een rustige dag hebben? Het duurde niet lang voor ze vond wat ze zocht: een witte doos met rood kruis. Ze had lang geleden geleerd dat het slim was een EHBO-kit mee te hebben. "Wil je het zelf doen of...?" vragend keek de blondine de onbekende aan terwijl ze de kist omhoog hield. Misschien wilde hij haar hulp helemaal niet hebben, maar wat kon haar dat schelen? Als Ranger was het haar taak om andere te helpen en hij had het duidelijk nodig. Of wilde hij naar het dichtstbijzijnde pokécenter hinkelen om daar hulp te vragen?

"Ah, ja, ik uhm..." Kate voelde een lichte, verlegen blos op haar wangen komen. Haar hele team zat vol met de vreemd gekleurde pokémon en dat vergat ze 90% van de tijd. Dus om iemand te horen die zei dat hij nog nooit een shiny had gezien. Oef, hopelijk werd ze niet gezien als arrogant of trots of allebei, iemand die vond dat alleen deze zeldzame pokémon goed genoeg voor haar waren. "Maar het blijven toch gewone pokémon," voegde Kate er met een scheve glimlach aan toe. "Shiny of niet, het blijven lastpakken." Voor een moment keek de Ranger in de richting waar Noa en Dahlia naartoe waren verdwenen. Hopelijk sloten de pokémon geen pact om de snacks op te eten en dan over een uurtje of zo iets te komen aansjokken. Het was niet onmogelijk...

De roodharige begon dat hij het beter zelf kon doen aangezien hij haar anders alleen tot last was, maar kreeg een tik van zijn pokémon die het daar duidelijk niet mee eens was. Kate klikte zacht grinnikend de kit open en zocht de dingen die ze nodig had. Ontsmettingsmiddel, verband - dat leek haar het best met de beet, een pleister zou niet veel helpen - en een de nodige watten om alles schoon te maken en houden. "Alright," de blondine richtte zich naar de gewonde enkel en deed tegelijkertijd wat van het ontsmettingsmiddel op een steriel watje. "Dit kan prikken." Voorzichtig duwde Kate het spul op de wond. De wond leek niet vies te zijn, dus het was niet nodig het extra te zuiveren. Dat betekende dat het rechtstreeks naar de ontsmetting ging en dat was niet prettig...