Deer, Deer, Deerling!

Ze was net buiten Verdanturf Town op een bankje gaan zitten. Ze had haar knieën opgetrokken en haar armen er losjes omheen geslagen. Haar vingers waren in elkaar verstrengeld terwijl ze haar groene ogen dicht had. Ze genoot van het zachte zuchtje wind die door haar haren waaide. Het had net geregend en de geur van het gras en de bomen vond ze heerlijk. Bij Rustboro City had er altijd nog een andere geur in de lucht gehangen, het was nooit zo zuiver geweest als dat het hier rook. Ze deed haar ogen weer open en keek opzij. Stantler stond naast het bankje en at van het gras. Er lag een tevreden blik in de ogen van haar pokemon. Het was rustgevend om te luisteren naar het malen van zijn kaken. Het was ritmisch en uitermate kalmerend. Het was toch bijzonder hoe dol ze al op hem was en hoe snel ze aan hem was gehecht. De pokemon op de farm had ze altijd op een afstand gehouden, hoe liefdevol ze ook met ze was omgegaan, ze had altijd in haar achterhoofd gehouden dat ze nooit van haar zouden zijn. Bij Stantler was dat anders, hij was haar pokemon. Helemaal van haar. Ze deed nog een keer haar ogen dicht, maar dit keer deed ze ze ook al snel weer open. Ze konden wel weer even gaan trainen. “Kom je Stantler.” Hij was al gestopt met eten toen hij aan haar merkte dat ze iets ging zeggen, dat betekende vaak dat de rust voorbij was. Meestal was het zo dat hij dan aan de bak moest, niet dat Stantler dat erg vond. Hij vond het fijn om te bewegen en eigenlijk ook wel om sterker te worden. Hij wilde Laela kunnen beschermen en al zou hij dat nooit tegen haar kunnen zeggen, hij sprak haar taal niet, dan nog zou hij wel een manier vinden om duidelijk te maken dat hij in die korte tijd net zo dol op haar was geworden. “We gaan nog wat trainen.” Verduidelijkte Laela aan haar pokemon, al had hij dat inmiddels vast wel al begrepen. “Tackle op die boom daar.” Stantler kromde zijn nek en schoot er vandoor recht op de boom af, die hij een goede schop met zijn hoeven gaf. “Nu Stomp.” Stantler was intussen weer naar haar toegelopen, dus draaide hij zich om en ging weer op de boom af. Hij beukte zichzelf tegen de boom aan. In Laela haar ooghoek zag ze iets bewegen, waardoor de aanval die ze op haar tong had liggen weer ingeslikt werd. Afgeleid keek ze om naar de bosjes waar ze dacht beweging te hebben gezien. Een Deerling keek verlegen van haar naar Stantler en weer terug. Alleen haar kop en haar voorpoten staken iets uit het bosje, voor de rest bleef ze zich schuil houden. “Ooh hallo.” Zei ze zachtjes, waardoor de Deerling geschrokken de bosjes indook. Had ze haar nu laten schrikken? Stantler was gestopt met aanvallen en keek naar de plek waar de Deerling net nog had gestaan. Hij liep naar het bosje toe en stak zijn kop erin, maar de Deerling was al verdwenen. Teleurgesteld deed Stantler weer een stap achteruit. Laela grinnikte en gaf hem een klein boksje tegen zijn neus. “Ze was wel knap hè?” Plaagde ze hem, waardoor Stantler haar verontwaardigd aankeek. Toch keek hij daarna snel naar zijn hoeven, iets te snel. Ze schoot in de lach. “Kom we moeten straks wat eten, maar we kunnen hier morgen weer gaan trainen als je dat wilt?” Stantler trok even met zijn oren en ze glimlachte naar hem. “Kom we gaan het dorp in, misschien is ze hier morgen wel weer.” Ze deed Stantler in zijn pokebal en liep het pad terug naar Verdanturf Town. Stantler was een schat maar als er meerdere mensen liepen dan kon hij soms lomp zijn. Niet bewust, maar in Rustboro City had hij ook al bijna een kind onder zijn hoeven gelopen. Hij had het kind niet gezien omdat hij vrij groot was. Logisch, maar ze wilde het risico niet lopen dat hij echt iemand omver liep. Dus hield ze hem voor nu in zijn pokebal als ze over de stoep moest lopen.

Het was niet ver naar het pokemon center. Ze was er dus ook al snel en ging direct door naar het restaurant. Daar pakte ze een dienblad en zette er een bakje pokemonvoer op, voordat ze het dienblad doorschoof naar de salades. Ze pakte voor haarzelf een salade met fruit en een wrap. Ook graaide ze nog een bakje en flesje water mee. Toen zocht ze een leeg tafeltje en liet Stantler er weer uit. Ze zette het bakje voer en water voor hem neer. “Kijk eens, nog wat aanvulling op het gras.” Stantler knorde tevreden en begon het voer op te eten. Ook zij at van haar salade en wrap. Het eten smaakte goed. Ze had ook wel zin in wat. Hun eten was dus ook zo op, want Stantler leek er hetzelfde over te denken. Ze bracht het lege dienblad terug en wenkte Stantler. Ze wilde naar hun kamer, dan kon ze nog even lezen. Stantler was liever buiten dan binnen, daar was ze inmiddels wel achter. Toch accepteerde hij het als ze in een pokemon center waren. Al sliep hij liever in het gras naast haar tent, maar als ze in een stad of dorpje waren koos ze toch voor een pokemon center. Ze was de drukte van een stad gewend en al lag de farm aan de rand van de stad, dan nog was het er nooit echt stil geweest. Ze vond het ook wel lekker om in de tent te slapen, maar een nachtje in een echt bed sloeg ze niet over. Toen ze de deur achter haar dicht deed liet ze zich op het bed vallen. Stantler ging op het vloerkleed liggen en dommelde wat weg. Ze pakte het boek onder haar kussen vandaan en begon te lezen, totdat het donker begon te worden. Ze had een boek gekocht over pokemon met een gewei. Nu ze Stantler had wilde ze alles over ze weten en vandaag was ze ook nog eens een Deerling tegen gekomen. Stantler was alleen een normaal type en een Deerling was zowel normaal als gras, maar verder leken ze in hun doen en laten wel wat op elkaar. Het was dus ook wel logisch dat Stantler de aandacht van de Deerling had getrokken. Een Deerling evolueerde in een Sawsbuck, die net zo’n gewei had als Stantler. Boeiend vond ze het, maar klapte toen toch het boek dicht. Morgen was er weer een dag en anders was ze straks doodop, dat wilde ze ook niet, ze wilde weer fris zijn voor de volgende dag. Dus deed ze haar pyjama aan, poetste haar tanden en kroop onder de lakens. Stantler deed even zijn oogleden iets omhoog om er tussendoor te spieken, maar toen hij tot de conclusie kwam dat ze in bed was gaan liggen liet hij ze dichtvallen. Zijn kop lag op zijn voorpoten en hij leek nu helemaal weg te zinken in slaap. Laela glimlachte en deed ook haar ogen dicht.

De volgende dag na het ontbijt ging het tweetal weer naar dezelfde plek als waar ze de dag ervoor hadden getraind. Ze voelde de stille hoop bij Stantler. Stiekem zou ze het zelf ook wel erg leuk vinden als de Deerling weer kwam kijken. Ze knikte naar de boom waar hij op had geoefend. “Doe nog maar en keer Tackle op die boom.” Zei ze toen. Stantler schoot naar voren en zette zijn hoeven tegen de boom aan. “Heel goed.” Complimenteerde ze hem. Vrijwel direct daarna zag ze de Deerling in haar ooghoek, maar ze deed alsof ze haar niet zag. Blijkbaar was de Deerling erg verlegen of ze vond hen spannend dat kon ook. Ze moest haar in ieder geval niet te veel aandacht geven, dan zou ze er straks weer vandoor gaan en dat moest ze voorkomen. “Weer Tackle Stantler!” Riep ze. Haar pokemon dook op de boom af, maar tegelijkertijd kwam ook de Deerling uit de bosjes gerend en zij zette ook haar hoeven tegen de boom aan. Stantler was gestopt en staarde wat verbaasd naar de Deerling. Hij trok met zijn oren, waaruit ze kon opmaken dat hij niet zo goed wist wat hij met deze situatie aan moest. Ze moest er zachtjes om grinniken. Het was bijna schattig hoe hij daar stond. Voorzichtig kwam ze dichterbij terwijl de Deerling door bleef gaan met tackle tegen de boom aan. Toen verstijfde de Deerling ineens en draaide zich naar Laela om. Ze had haar een tackle gegeven als Stantler er op het laatste moment niet tussen was gesprongen om de aanval te blokkeren. De Deerling leek net zo geschrokken als Laela zelf. “Dankje Stantler.” Zei ze nog steeds wat geschrokken. “Ik wilde je niet laten schrikken Deerling. Wacht.” Ze liep naar haar rugtas en pakte er wat pokemonvoer uit die ze speciaal voor de Deerling mee had genomen als ze weer tevoorschijn zou komen. “Kijk eens.” Ze zette de Deerling het voer voor. Eerst aarzelde de Deerling, maar toen begon ze toch te eten. Een tevreden gepiep verliet haar bek. “Lekker hè?” Glimlachte Laela. Stantler was naast de Deerling gaan staan en zijn ogen stonden nog steeds wat onbeholpen. Stantler zag de Deerling duidelijk wel zitten. Wat als ze haar nu eens probeerde te vangen? Zou dat kunnen? Misschien wilde de Deerling dat wel helemaal niet. Vol twijfel keek ze naar de etende pokemon. Toen het voer op was hief de Deerling haar hoofd op. Ze keek Stantler uitdagend aan en schraapte haar hoef over de grond. “Wil je een gevecht?” De Deerling knikte. “Goed dan.” Ze wenkte Stantler voor haar te gaan staan. Ze wist niet zeker of Stantler haar wel aan wilde vallen door de manier waarop hij deed met haar in de buurt, maar als hij wilde dat ze met hun mee zou gaan. Dan zou hij deze uitdaging toch aan moeten nemen. Stantler leek dat uiteindelijk ook te beseffen en schraapte net als de Deerling met zijn hoef over de grond. “Laten we het dan maar doen.” Even maakte Laela haar hart een enthousiast sprongetje, haar eerste poging om een pokemon te vangen.

De pokemon gingen tegenover elkaar staan. Toen sprong de Deerling naar voren. “Stantler Me First!” De aanval van de Deerling werd daardoor halverwege afgebroken. “Doe nu Astonish.” Ooh chips dat was ze vergeten, ghosttype aanvallen hadden geen effect op een Deerling. De Deerling kwam dus ook weer naar voren en deed tackle tegen Stantler. Stantler werd een stukje achteruit gedwongen. Ze kon er natuurlijk wel gebruik van maken dat de Deerling nu zo dichtbij was. “Stantler Hypnosis en dan Stomp.” De Deerling zakte door haar poten en viel in slaap, waardoor Stantler haar vol kon raken. Door de klap werd ze wel weer gewekt, maar hij was wel aangekomen dat was aan haar te zien. Toch kwam ze weer overeind en ineens leken er wat plantjes uit de grond te schieten naast Stantler. Stantler kreunde terwijl de Deerling juist weer wat kracht leek te krijgen. Was dat Leech Seed? “Stantler snel doe nog een keer Tackle.” Stantler kwam naar voren en de Deerling zette zich schrap. Ze werd omver gebeukt en rolde een stukje door, maar toen kwamen de plantjes omhoog en met de kracht die ze van Stantler kreeg kwam ze weer omhoog. “Stantler Stomp!” Ook de Deerling kwam dit keer naar voren en deed Double Kick, meteen ging Stantler onderuit en bleef liggen. “Stantler!” Riep ze geschrokken. Die aanval was het meest effectief op hem en het zag er niet goed uit. Zijn flanken zwoegden terwijl hij bleef liggen. De Deerling drukte even haar neus tegen zijn hals maar toen ze zag dat Laela in beweging kwam en naar hem toerende ging ze er snel vandoor. “Stantler.” Zei ze zachtjes terwijl ze hem terug deed in de pokebal. Ze keek op en zag de Deerling de bosjes inschieten. Ze moest Stantler naar het pokemon center brengen. Ze rende het pad terug het dorp in.

Ze had niet door dat er een traan over haar wang liep. Ze zat te wachten op het bakje die gemaakt was voor trainers waarvan de pokemon werd verzorgd. Ergens was ze teleurgesteld dat het niet was gelukt en tegelijkertijd maakte ze zich zorgen om Stantler. De Double Kick had hem hard geraakt en dat was een fightingtype aanval.  Het was best snel gegaan en dat bewees hoe sterk de Deerling was, maar zij hadden ook goed hun best gedaan. Het begin van het gevecht was in hun voordeel geweest, totdat de Deerling Leech Seed had gedaan. Ze moest daar iets op bedenken, als een pokemon die aanval nog een keer zou willen proberen, dan moesten ze sneller zijn. Ze keek op toen de deur open ging. “Hij is nu stabiel hoor Laela, als hij een tijdje slaapt is hij er zo weer bovenop.” Glimlachte de zuster. “Bedankt.” Ergens schaamde ze zich ook, dat het zo was gelopen. Ze wist dat het er bij hoorde als je gevechten aanging, maar ze vond het maar niks. Ze vond het niet leuk als hij zo toegetakeld werd, maar ze moest daar toch mee leren omgaan als ze een echte trainer wilde worden. Het was moeilijk allemaal. Ze stond op van het bankje en ging door de deur. Stantler lag te slapen op een zacht kussen. Laela ging in kleermakerszit bij hem zitten. Ze streelde hem over zijn nek. Zijn ademhaling veranderde daarom even, maar hij sliep wel door. “Het spijt me.” Fluisterde ze, toen begon ze te snikken.

Ze had niet door dat ze bij Stantler in slaap was gevallen op het kussen, totdat ze zijn kop over haar heen voelde. Ze sloeg haar ogen open en keek recht in de neusgaten van haar pokemon. Zijn tong kwam uit zijn bek en gleed over haar wang. “Hé!” Lachte ze gemaakt verontwaardigd. Ze sloeg haar armen om zijn nek en hij tilde haar een stukje op. “Het spijt me zo Stantler.” Stantler schudde zijn kop en wreef zijn wang vervolgens langs de hare. “Wil je zeggen dat het niet erg is? Dat je zelf ook wilde vechten?” Stantler knikte en kwam overeind. Hij kromde zijn nek en schraapte zijn hoef over de grond. “Wil je nog een keer?” Vroeg ze ongelovig. Ondanks zijn vorige verlies, wilde hij toch weer? “Oké dan.” Ze aarzelde nog steeds wat, maar als Stantler het graag wilde wie was zij dan om hem tegen te houden. Toch spookten de beelden van het gevecht weer door haar hoofd en slikte ze. Wilde ze dit echt wel? Was dit haar droom? Ook al betekende dat dat haar pokemon soms gewond raakte. Daar moest ze nog maar eens goed over na gaan denken, maar voor nu was dit wat Stantler wilde en zou ze daar in mee gaan. Dat was de reden waarom ze hetzelfde pad voor de zoveelste keer opliepen naar de plek waar ze de Deerling steeds tegen waren gekomen. Dit keer had ze geen zin om weer aanvallen op die boom uit te gaan voeren, voor nu even niet, eerst moest ze nadenken. Dus ging ze op het bankje zitten, waardoor Stantler gras begon te eten. Eigenlijk had ze zelf ook wel honger, ze had nog niet gegeten. Maar goed dat kwam later wel. Ze keek op toen ze geritsel hoorde en de Deerling verscheen. Ze trippelde naar het bankje, dit keer leek ze al een stuk minder verlegen en flonkerden haar ogen. Ze schraapte haar hoef over de grond en sprong voor Stantler heen en weer. Stantler tilde zijn kop op en snoof uitdagend. Even deed Laela haar ogen dicht, maar toen stond ze op en liet de pokemon weer tegenover elkaar gaan staan. Dit keer een beetje met tegenzin.

“Stantler Stomp!” Meteen schoot Stantler vooruit en beukte de Deerling omver. Ze rolde een stukje door over de grond. “Stantler meteen Hypnosis als ze stil ligt.” De kop van de Deerling zakte op haar voorpoten toen ze in slaap viel. “Nog een keer Stomp Stantler.” Stantler schopte zijn hoeven tegen de Deerling aan die ook dit keer wakker werd door de klap, maar nu had ze al twee keer een goede aanval tegen gehad. Ze zag dat de Deerling weer Double Kick wilde doen. “Stantler Sand Attack en gebruik het zand dan om de aanval te ontwijken.” Ze was trager nu ze niet op volle kracht was en door het rondvliegende zand kon ze ook niet precies zien waar hij was. Uiteindelijk raakte ze hem wel, maar niet zo hard als tijdens het vorige gevecht. Toen dwarrelde het zand weer op de grond en bleven de twee pokemon hijgend tegen over elkaar staan. Toen deed de Deerling Leech Seed en kreunde Stantler. Daar gingen ze weer… “Nog een keer Hypnosis.” Riep ze snel, de aanval had direct effect en de Deerling zakte door haar hoeven. “Tackle en Stomp achter elkaar Stantler!” Riep ze. Stantler sprong naar voren en deed de aanvallen direct opvolgend, waardoor de Deerling niet meteen kon reageren toen ze wakker schrok. Daardoor bleef ze dit keer liggen en kneep haar ogen dicht. “Zo is het genoeg Stantler.” Maar Stantler was ook al gestopt en keek wat bezorgd naar de Deerling. Laela klikte een pokebal los uit haar riem en gooide de bal naar de Deerling. Alsjeblieft liet haar met ze mee willen. Ze hadden zo hun best gedaan en misschien kon ze dan ook weer de motivatie vinden om hier mee verder te gaan. Misschien kon ze met de Deerling erbij echt achterhalen of dit werkelijk haar droom was en als dat zo was, dan zou ze er voor de volle honderd procent voor gaan. Ze durfde niet te kijken terwijl de pokebal begon op te lichten. Gespannen deed ze haar ogen dicht en vouwde haar handen in elkaar. Stantler mocht de Deerling en Laela verwonderde de vechtlust van de Deerling. Ze zou een goede aanvulling voor hun team zijn, dat wist ze zeker. Welke keuze Laela ook mocht maken.