MIKU AYANO
”We zijn er Damon!” Miku stak opgewonden haar armen in de lucht toen ze voet zette in Santalune City. Eindelijk, na een lange reis door het bos en vele donkere nachten op de grond (omdat ze weigerde een kampvuur te maken), zou ze de eerstvolgende nacht weer in een zacht bed in het pokécenter kunnen slapen. En wat belangrijker was, in deze stad kon ze de gym uitdagen!
Maar, niet voordat ze eerst even een kijkje had genomen langs de winkeltje. Damon, die het zat was om te lopen en een kop had getrokken die iedereen op z’n minst tien meter van hem vandaan zou houden, draaide met zijn ogen toen Miku vrolijk door stapte. Een protesterend geluid rolde over zijn lippen, maar toen zijn trainster hem negeerde besloot hij toch maar achter haar aan te lopen, iedereen die hen passeerde een chagrijnige blik toewerpend.
”Moet je zien!” Miku wees naar een prachtige fontein van een Roselia. Het water schitterde in het felle zonlicht en met eenzelfde glinstering in haar roodbruine ogen stak ze even haar hand onder de koude straal. Het water spatte omhoog, waardoor er allemaal spetters in haar gezicht kwamen, maar op dit moment kon ze de koelte wel waarderen. Ze wreef even lachend met haar arm over haar gezicht en keek toen weer naar haar Charmeleon, die op een veilige afstand was gaan staan en wantrouwend naar de fontein keek. Meteen verscheen er een kwaadaardige frons op haar gezicht. Ze hield haar hand weer onder de koude straal en sloeg toen het water zijn kant op. Damon deinsde naar achter en keek met een verontwaardigt gezicht naar het water dat voor zijn poten op de grond viel, waarna hij grommend zijn kop weer naar Miku draaide. Die kon er alleen maar om lachen. Oh, dat zou haar leren. Hij opende zijn bek en vuurde toen een paar sintels op haar af. Miku gilde en dook angstig weg, haar armen beschermend over haar hoofd geslagen.
”Damon!” piepte ze. Ze wist dat hij haar nooit met opzet zou raken, maar dat betekende niet dat ze zich niet dood kon schrikken. Nu was het zijn beurt om te lachen. Miku keek haar Charmeleon met samengeperste lippen aan, maar was meteen weer afgeleid toen haar oog op een groot uithangbord in de verte viel. ‘POKÉMON PET SHOP’ stond er in kinderlijke, dikgedrukte letters. Haar nieuwsgierigheid was meteen gewekt en ze sprong omhoog. Ze zei niet eens dat ze er heen wilde, maar pakte gewoon haar Charmeleon bij zijn arm en trok hem toen enthousiast naar de winkel. Die sputterde eerst tegen, maar liet zich toen maar meeslepen toen hij merkte dat het geen zin had. Als Miku haar zinnen op iets had gezet was ze er onmogelijk weer van af te halen.
Bij de ingang zat een Chatot op een houten zitstok, die elke klant begroette met een schorre
’Hallo’, of ze nou naar buiten of naar binnen stapte. Miku bleef even staan om naar het beestje te kijken, maar duwden toen de deur open. Het was niet nodig om Damon in zijn pokéball te doen, waarschijnlijk was de ‘pet shop’ de enige winkel waar hij wel naar binnen mocht. Ze zag in ieder geval geen bordje staan, en om eerlijk te zijn, toen Miku eenmaal binnen was had ze daar ook niet echt meer oog voor. Binnen stonden etalages vol met allerlei Pokémon spullen zoals voer en speelgoed. Ze slaakte even een verwonderde zucht, en er verscheen een grote glimlach op haar gezicht toen haar oog naar de bak werd getrokken waar kleine blafgeluidjes uit kwamen. Ze liep ernaartoe en smolt meteen toen ze de kleine puppy’s zag. Growlithe puppy’s, die nieuwsgierig over de mand klauterde en haar met grote kraaloogjes aankeken. ‘For Sale!’ stond er op een briefje dat op het glas was gedrukt. Miku slaakte een vertederd kreetje en drukte haar gezicht zowat tegen het glas aan om de puppy’s te kunnen bekijken. Wat waren ze schattig! ‘Halo jongedame, ik zie dat je de puppy’s hebt ontdekt.’ Miku schrok op toen ze plots een stem achter haar hoorde. Damon wierp de man een vuile blik, maar ze hield snel haar handen voor zijn snuit toen ze zag dat hij er vriendelijk uit zag en waarschijnlijk de eigenaar was van de winkel. Als Damon lelijk ging doen werd ze er vast meteen weer uit gegooid. Ze knikte voorzichtig en de man begon te lachen, terwijl hij naast haar ging staan en met haar naar Pokémon keek. ‘Dit zijn jonge Growlithes pup. Ze komen oorspronkelijk uit Kanto, maar zijn hier uit het ei gekomen,’ legde hij vriendelijk uit. Miku keek even verrast op en draaide zich naar haar Charmeleon.
”Hey, daar kom jij ook vandaan.” De eigenaar knikte en haalde toen vragend zijn handen op. ‘Wil je er één vasthouden?’ vroeg hij toen. Hij praatte tegen haar alsof ze een kind was van acht, maar Miku had er niet zoveel problemen mee toen ze zijn voorstel hoorde. Ze knikte weer, uitbundiger dit keer en er verscheen een grote glimlach op haar gezicht toen ze over de rand boog van de glazen wand om de puppy’s beter te bekijken. De man vroeg welke hij moest optillen, en ze wees meteen naar eentje die wat groter was dan de rest en heel fanatiek op een kauwspeeltje aan het kauwen was. Het leek wel alsof hij Miku nog niet eens had gezien, maar toen hij werd opgetild door de man en haar in het oog kreeg, begon zijn kleine wollige staart wild te kwispelen. Ze pakte de pup van hem over door haar handen voorzichtig onder zijn voorpootjes te doen.
”Hey, jongen,” begroette ze liefjes. De staart van de pup begon nog drukker te zwaaien en hij liet een schattig blafje uit zijn bek ontsnappen. Op dat moment wist ze dat ze de winkel niet meer ging verlaten zonder deze Growlithe. Damon zag het al aan de blik in haar ogen. Die van hem werden even groot, oh nee toch.
”Deze wil ik!” zei ze vastberaden. De man keek even verrast en begon toen weer te lachen. ‘Oké kleine meid, laat ik even zijn pokéball halen,’ zei hij, blij dat hij weer een koper had. Terwijl hij zich omdraaide en richting de kassa liep, zette Miku de pup weer terug en graaide ze snel het geld uit haar tas. De Growlithe zette piepend zijn voorpootjes tegen het glas toen hij weer op de grond was gezet, het er duidelijk niet mee eens dat hij zijn nieuwe speelkameraadje nu alweer kwijt was. ‘Ik moet wel zeggen dat ze snel groot worden,’ waarschuwde de man, terwijl hij weer terug kwam lopen en haar de pokéball overhandigde. ‘Hun evolutie is zelfs nog groter, maar volgens mij kan een sterke trainer als jij dat wel aan.’ Miku knikte vastberaden en overhandigde hem met een grijnsje op haar gezicht het geld. Het was het geld dat ze hard bij elkaar had gespaard voor ze met haar reis begon. Het beetje extra dat haar ouders haar hadden meegegeven, was bedoeld zodat ze voor zichzelf en haar Pokémon kon zorgen. Ze hadden gezegd dat ze van haar spaargeld iets leuks mocht kopen. De rest zou ze moeten verdienen bij gymgevechten, maar daar had Miku goede moed in. Lachend pakte ze de pup weer op toen de koop was geregeld, die zowat in haar handen sprong toen ze weer binnen pootbereik was. Ze drukte liefkozend de Growlithe tegen zich aan, die van enthousiasme haar oor begon te likken, waardoor ze hem weer giechelend van zich af haalde en in de lucht hield. Zijn kleine mollige pootjes trappelde vrolijk haar kant op. Damon keek het jonge drukke beest vanuit zijn ooghoeken aan en Miku lachte hem vrolijk toe.
”Welkom in het team, Wolf!” Zei ze blij, met de nicknaam die ze al gekozen had op het moment dat ze hem had gezien met zijn grote wollige staart en scherpe kleine hoektandjes. Wolf liet weer een blafje horen en verdween toen gewillig in de pokéball. Nadat ze de eigenaar had bedankt, liep Miku de winkel weer uit, met haar nieuwe aanwinst dicht tegen zich aangedrukt. Ze kon niet wachten om met hem te gaan trainen.
