You'll never shine if you don't glow

Vooruit komen was geen moeite met Bologna aan haar zijde, maar toch koos Penny er vandaag voor om zichzelf vooruit te duwen. De energie had ze wel, want ze mocht vandaag iets doen waar ze al zo lang naar had uitgekeken. Sinds ze tien jaar oud was, eigenlijk. Er was haar altijd verteld dat die dag nooit zou komen en hoewel ze nooit de hoop helemaal had opgegeven, was het toch als verrassing gekomen dat ze dan toch toestemming kreeg om haar eigen eerste Pokémon op te halen bij Professor Sycamore. Ze vond het zo geweldig dat ze het hele eind van Santalune City naar Lumiose City zonder hulp had afgelegd. Bologna leek zich er wel een beetje zorgen om te maken, maar Penny duwde zichzelf zo hard vooruit dat de Pignite haar nauwelijks kon bijhouden. Pompeii had daar meer geluk mee, maar hij kon moeilijk de rolstoel tegenhouden, zelfs niet met zijn sterke kaken. Ze wilden allebei het geluk van de jonge blondine toch al niet doven, dus lieten ze haar maar haar gang gaan.

Het verbaasde hen alle drie hoe makkelijk het eigenlijk was om met een rolstoel naar een andere stad te crossen. Ze hadden veel meer moeilijkheden verwacht, met richeltjes of heuvels waar ze niet zonder hulp overheen kwam. Haar moeder had zelfs overwogen om een elektrische rolstoel aan te schaffen speciaal voor haar reis, maar had toch besloten om het niet te doen vanwege geldgebrek. Dat vond Penny niet erg, want het gaf haar eigenlijk een heel tevreden gevoel om zichzelf voort te duwen. Alsof ze op deze manier kon bewijzen dat ze niet afhankelijk was van alles en iedereen.

Pas toen ze de grote, drukke stad daadwerkelijk had bereikt minderde ze vaart. Ze was moe, maar wilde ook niemand aanrijden. Dan kreeg ze geheid een preek van hier tot Celadon City en werd haar toestemming om te reizen misschien wel weer afgenomen. Laat staan dat ze dan de Pokémon van de professor mocht houden. Haar moeder was heel lief, echt waar, maar ze had haar grenzen en dat was ook wel nodig met een kind met Penny’s energie.

Bologna merkte op dat Penny aan het hijgen was en nam daarom de controle over de stoel over. De blondine wilde protesteren, maar had daar even de energie niet voor en eigenlijk voelde het wel nice om door de Pignite vooruit geduwd te worden. Ze besefte zich ook wel dat haar roekeloze gedrag haar net zo goed in de problemen had kunnen krijgen. Voor ze het wist had ze een Bunnelby onder haar wiel of iets dergelijks. Gelukkig waren de meeste wilde Pokémon schuw, want dan was de kans dat dat voor kwam veel kleiner. Helaas gold dat alleen op routes, want mensen lieten hun tamme Pokémon vaak buiten de Pokéball in steden. De positieve kant hier van was natuurlijk dat Penny en haar Pokémon er allebei rekening mee hielden. Vandaag zouden er dus geen Bunnelby platgereden worden.

“We moeten die kant op, Bologna!” sprak Penny vastberaden haar Pignite toe, terwijl ze in de richting wees waarvan ze verwachtte dat het de goede was. Het arme varken was niet goed in kaartlezen en volgde dus maar gewoon haar opdracht op. Ze voegde zichzelf en Penny tussen de losse stroom van mensen, op een tempo wat Pompeii makkelijk bijhield. Dat was niet moeilijk, want de Houndour was eigenlijk veel sneller. Daarom kwam hij al snel voorop te lopen, zijn oren gespitst en zijn blik zoekend op de omgeving, hopend zonder problemen bij het laboratorium te kunnen raken. Wat geen van hen door had, was dat ze compleet de verkeerde kant op liepen.

Penny raakte dan ook verward dat ze het laboratorium niet meteen in zicht kregen. Ze kwamen wel langs een museum, een hotel en zelfs een treinstation – waar de blondine toch even bij wilde blijven kijken, even in gedachten wegzinkend omdat zij misschien ook eindelijk ooit met de trein zou kunnen – maar het laboratorium was nergens te bekennen. Na zeker half de buitenste cirkel van Lumiose te hebben afgelegd liet Penny Bologna weten dat ze haar even los mocht laten zodat ze een willekeurige persoon de weg kon vragen. Ze benaderde een jonge dame die haar erg aan een personage van tv deed denken. Dat was niet perse positief, maar Penny kon het negeren tijdens het gesprek. “Pardon mevrouw, mag ik u iets vragen?” begon ze beleefd. De dame richtte haar blik omlaag en leek even verbaasd om het meisje in de rolstoel te zien. De reden er achter hoefde Penny niet naar te vragen. Het was nou eenmaal bijzonder om een mindervalide in haar eentje rond te zien rijden. “Weet u toevallig waar het lab van professor Sycamore zit? Op internet stond Lumiose City, de buitenste cirkel…” De dame reageerde direct. “Oh, ja, nog een klein stukje verder die kant op. Je ziet het vanzelf wel.” Penny fronste toen de dame de kant op wees waar ze op aan het gaan was. Maar het zou toch aan de andere kant zitten..? “Dank u wel!” zei ze nog, voor ze haar wielen weer beet pakte en zichzelf weer vooruit duwde.

“Goed, ik ben dus een idioot en heb ons de verkeerde kant op gestuurd, maar dat is niet erg. Nu hebben we al één stad grondig kunnen onderzoeken!” liet ze haar metgezellen enthousiast weten. Achter haar rug keken ze elkaar met minder enthousiasme dan Penny had aan, maar ze zouden niet in gaan op haar positieve houding naar het leven. Het was alleen maar beter dat ze zich zo instelde ondanks haar handicap.

Zoals de dame gezegd had duurde het niet lang voor er een gebouw in zicht kwam wat precies op de foto’s leek van Sycamore’s lab. Een fonkeling ontstond in de ogen van de blondine en ze duwde zichzelf met extra kracht vooruit. “Daar is het!” sprak ze enthousiast, Pompeii en Bologna op haar hielen. “Ik ga mijn eerste Pokémon ophalen!” De vrolijke woorden waren nauwelijks over haar lippen voor ze halt hield en bijna een botsing met de twee Pokémon veroorzaakte. De vreugde die op haar gezicht te zien was geweest was ook spontaan vergeten. Achter het gouden hek met de Pokéballs zat namelijk een enorme trap. Dat was niet vriendelijk voor rolstoelgebruikers. In tegendeel, ze vermoedde dat ze met geen mogelijkheid naar binnen zou kunnen komen.

“Maar…” Teleurstelling vormde zich nu tot een sip gezicht en ze voelde ook een brok in haar keel groeien die de tranen bijna uit haar ogen perste. Hoe dat werkte begreep ze niet, maar dat was wel haar laatste zorg op dit moment. Hoe ging ze haar eerste Pokémon krijgen als ze niet eens naar binnen kon? Gefrustreerd rolde ze haar stoel alsnog naar voren, waardoor de wielen hard in contact kwamen met de onderste trede. Bologna en Pompeii schrokken hier beide van en sprongen daarom naar voren om Penny weer naar achteren te trekken. Het meisje veegde in haar ogen, al hadden zich daar nog steeds geen tranen gevormd. “Stomme professor…” mokte ze hardop.

“Pardon?” Bij het horen van de stem keek Penny geschrokken op. Pompeii liet zijn aandacht ook naar de vreemdeling verplaatsen, maar Bologna bleef Penny sussen. Dat was echter niet meer nodig, want de man die was verschenen was niemand minder dan de professor zelf. Oeps.

Penny wilde wel haar excuses aanbieden, maar er kwam op dit moment niet veel meer uit dan gestamel. Ze was nog steeds gefrustreerd om het trapje. Sycamore leek door te hebben dat Penny niet uit zichzelf zou gaan praten en startte daarom zelf het gesprek. “Excuses voor de nogal rolstoelonvriendelijke entree, volgens mij ben je de eerste die hier ooit binnen heeft willen komen.” Dat vond Penny geen geldig excuus er voor eigenlijk, maar ze vond het wel netjes dat hij zijn excuses er voor aanbood. Toch kon ze het niet helpen om hem terug te sassen. “Dan wordt het tijd om het aan te passen, want het is niet alleen onhandig voor rolstoelen.” Ze wist eigenlijk niet waar het nog meer onhandig voor kon zijn behalve misschien fietsen, maar ze besefte zich ook wel dat een fiets niet in een laboratorium thuis hoorde.

De professor glimlachte om haar opmerking. “Ik zal het aan mijn assistente doorgeven. Ondertussen zou ik graag willen weten waarom je hier bent, eh…?” Hij stapte bij een trede naar beneden en ging op de trap zitten, zodat hij iets meer op ooghoogte van Penny kwam. Hij stak nog steeds boven haar uit, alsof hij vond dat hij boven haar stond. “Penny. Ik kom voor mijn eerste Pokémon,” liet de blondine weten. De herinnering aan haar doel zorgde er voor dat ze weer iets opvrolijkte. Ze zou eindelijk haar eigen Pokémon krijgen! Ze wist al precies welke. De keuze zou zijn uit een vuur, water en gras type, en aangezien ze dol was op vuur Pokémon, kon ze niet wachten om haar eigen Fennekin te kunnen ontvangen.

“Eerste? Maar je hebt er toch al twee?” vroeg Sycamore verward. De glimlach verdween weer van Penny’s gezicht. Wat was dit, Pest-Penny-Dag? In elk geval was de professor er erg goed in om Penny’s humeur te verpesten. “Nee, die heb ik van mijn familie. Ik wil mijn eigen Pokémon,” legde ze uit. Sycamore’s frons werd dieper. “Sta je wel ingeschreven met deze Pokémon, dan?” wilde hij weten. “Ja, ik sta ingeschreven als breeder, maar deze Pokémon – ze zijn eigenlijk van mama en mijn grootouders. Ik wil mijn eigen Pokémon.” Ze trok een extra sip gezicht in de hoop dat haar emoties de professor over konden halen om haar haar Pokémon te geven. Hij kon een nieuwe trainer toch niet zo makkelijk weigeren?

Blijkbaar wel, dus, want hij schudde zijn hoofd. “Sorry, Penny, dan denk ik niet dat ik je kan helpen. Als je je hier laat inschrijven kan ik je alles meegeven – een starter, Pokédex, Pokéballs – maar als je dat ergens anders hebt gedaan en je zelfs al twee kerngezonde Pokémon met je mee draagt ben je in principe geen nieuwe trainer meer…” Ondanks dat hij oprecht schuldig klonk vond Penny dat hij haar pestte en het allemaal expres deed. Ze snapte het niet. Hoe moeilijk was het om haar een Fennekin mee te geven? “Ik kan je wel een Pokédex en een paar Pokéballs geven als je dat wil, maar een starter Pokémon is echt alleen voor iemand die nog geen eigen Pokémon heeft.” Penny trok een boze pruillip en liet haar blik naar haar knieën zakken. “Oké.” Waarom zou ze nog meer zeggen als deze man haar toch niet wilde helpen? Haar blik ging naar Bologna. “Bol, loop jij even met hem mee om de spulletjes voor me te halen? Ik kan immers niet naar binnen…” Omdat haar blik niet meer op de professor was gericht zag ze niet hoe schuldig hij keek. Ze wilde het eigenlijk niet eens weten. Ze was boos, want ze wilde een Fennekin. Ze was niet eens het laboratorium binnen geweest. Bologna mocht wel naar binnen en liep gehoorzaam met Sycamore mee. Zodra die twee uit het zicht waren verdwenen legde Pompeii zijn kop op Penny’s schoot.

“Het is niet eerlijk,” zuchtte ze. Penny kon niet zeggen dat ze weinig geluk had in haar leven, maar dit soort dingen zat ze toch wel snel mee. Ze was heel blij met de Houndour en Pignite, maar ze had simpelweg niet het gevoel dat die twee echt van haar waren.

Bologna keerde zo’n tien minuten na vertrek terug met de professor, wie nog steeds bezorgd naar Penny keek. De blondine keek hem zelf niet aan, want ze vond hem eigenlijk helemaal niet zo aardig. Ze nam gewoon de spullen van Bologna aan en stopte ze in de tas die achter aan haar rolstoel hing. “Met die Pokéballs kan je je eigen Pokémon vangen. Dan heb ik je toch een beetje in de goede richting geholpen, toch?” probeerde Sycamore Penny op te vrolijken. “Ja, dank u wel,” reageerde zij monotoon. Hij begon door te krijgen dat het een hopeloze zaak was, want hij wilde opeens heel graag het gesprek afsluiten. “Ik moet weer aan het werk, maar ik wens jou heel veel succes met je reis. Hopelijk tot ziens!” Hij zwaaide en draaide zich om. Penny zwaaide terug, maar zei niet dat ze hem ook terug hoopte te zien. Dat zou toch een leugen zijn geweest.

Gelukkig begreep Bologna dat Penny nu niet de fut had om zichzelf vooruit te duwen en nam zij het meteen over. Pompeii liep waakzaam voorop. “Pom, kan je ons naar een café begeleiden? Eentje die redelijk kindvriendelijk is, graag…” Haar moeder zou haar vermoorden als ze gezien werd tussen dronken lui. Haar tante overigens ook. Pompeii hief meteen zijn kop hoger en zocht een café uit waar niet te veel andere lui zaten. Ondanks dat het koud was koos Penny er voor om buiten te zitten. Die drempels over was altijd te veel gedoe en ze had toch haar Pokémon om haar warm te houden. Ze kon bovendien een warme chocolademelk bestellen. Zodra die op haar tafeltje werd neergezet voelde ze zichzelf alweer wat beter, maar ze kon het alsnog niet helpen om met een sip gezicht voor zich uit te kijken. De mensen in Lumiose mochten best weten dat ze niet vrolijk was.

tag; Alex Beaumont

De enorme, monsterlijke hond viel Penny al veel eerder op. Het was ook moeilijk om een Arcanine over het hoofd te zien met hun omvang. Ze betrapte zichzelf er op dat ze naar het prachtige wezen bleef staren, niet doorhebbend dat er een trainer op zijn rug zat. Ze dacht dat die aan de andere kant liep, ofzo, waardoor ze hem niet kon zien. Pas toen zij degene was die werd aangestaard schoten haar ogen een stukje omhoog en merkte ze de trainer op. Oeps. Nu kwam hij op haar af. Was hij boos dat ze naar zijn Arcanine had zitten staren? In ieder geval verbrak ze het oogcontact en staarde ze in plaats daar van intens naar haar chocolademelk, hopend dat de ander niet tegen haar zou gaan schreeuwen.

Haar gebeden waren gehoord. Ze werd niet uitgescholden of boos aangekeken. In plaats daar van werd er gevraagd of hij bij haar mocht zitten, waarop ze toch even met een verwarde frons opkeek. Nu ze wist dat hij niet boos was, durfde ze weer oogcontact te maken. Ze wist niet zeker of ze beledigd moest zijn. Was dit om haar rolstoel? Ze wilde geen medelijden van vreemden. Ze wilde gewoon een Pokémon. Toch zag ze niet in waarom ze de vreemdeling af zou wijzen. “Sure,” reageerde ze daarom. “Maar op één voorwaarde: ik mag de Arcanine aaien.” Een sneaky grijns verscheen op haar gezicht. Dat had ze even goed geregeld.

tag; Alex Beaumont

Tot haar vreugde kreeg Penny toestemming om de Arcanine te aaien. Dat maakte haar dag alweer een stukje beter. Ze wilde al gretig haar handen naar het beest uitstrekken, maar besloot dat ze misschien beter iets beleefder over kon komen bij deze vreemdeling. Haar moeder had haar vaak genoeg gewaarschuwd voor vreemdelingen. Nou kwam deze niet zo akelig over, maar die konden juist het ergste zijn. Die lokten je juist in de val.

Het schoot daarom even door Penny’s hoofd dat de Arcanine misschien wel haar kop er af zou bijten zodra hij dichter bij kwam, maar besefte zich direct dat dat belachelijk was. Hier waren veel te veel toeschouwers. Als deze persoon haar echt iets aan wilde doen, zou hij haar mee lokken naar een donker steegje. Die waren er ook genoeg in Lumiose. Ze merkte op dat hij wat hinkte toen hij op een stoel af liep en vroeg zich af of dat de reden was dat hij naar haar toe was gekomen. Als ze allebei iets aan hun benen hadden zou er immers wel een onderwerp zijn om over te praten. Ze nam de tijd niet om er naar te vragen, want de Arcanine kwam dichterbij en keek haar met zulke puppyogen aan dat Penny het niet kon negeren. Pompeii keek de twee wat jaloers aan toen de blondine haar handen door de zachte manen liet glijden. Zelfs met evolutie zou hij niet zo floofy worden. Penny knuffelde hem graag, maar misschien zou ze zich door deze Pokémon beseffen dat ze beter kon krijgen. Hij liet een zacht piepje horen, maar meer niet. Hij was namelijk goed genoeg getraind om zich hier buiten te houden.

“Wauw,” bracht Penny na enkele aaien uit. “Hij is echt heel zacht.” Iets anders had ze niet verwacht, maar toch was ze lichtelijk verbaasd. Hoe zachter hoe gezonder, toch? Hij leek ook nog niet heel oud te zijn. Dat had ook invloed op de kwaliteit van zijn vacht. “Mijn grootvader heeft ook een Arcanine, maar die is al heel wat ouder. De kleur trekt al uit zijn manen.” Ze liet een zachte grinnik horen. “Hij heeft ook een langere baard dan deze.” Toen ze jonger was had ze nog wel eens geprobeerd om daar aan te trekken. Ze had geluk dat de Arcanine van haar grootvader niet agressief was, anders was er misschien meer mis met haar lijf dan alleen het feit dat haar benen niet werkten.

tag; Alex Beaumont

Wow. Wacht even. Vader? “Zeg je me nou dat deze majestueuze gentleman mini versies van zichzelf op deze aardbodem heeft rondlopen?” Haar blik scheurde zich los van Sagittarius en richtte zich op zijn trainer. Het schoot door haar hoofd dat ze misschien een eigen eerste Pokémon van deze jongen kon aftroggelen, want hij was tot nu toe al tien keer zo vriendelijk geweest als de professor. Bovendien zag ze het wel zitten om een eigen Sagittarius te hebben. “Mijn sterrenbeeld is Sagittarius, dus we zijn vast soulmates,” deelde Penny vervolgens mee, waarna ze haar armen zo ver mogelijk om de nek van de Arcanine probeerde te leggen. “Aangenaam Alex, ik ben Penny en je Arcanine is nu van mij.” Ze had geen idee hoe Alex zou reageren op dit soort grapjes. In het beste geval mocht ze de Pokémon nog echt hebben ook, maar ze had niet het idee dat de Arcanine zo makkelijk werd afgestaan. Zelfs niet aan een zielig meisje in een rolstoel.

tag; Alex Beaumont

Je Pokémon naar sterrenbeelden vernoemen was op zijn zachtst gezegd een fantastisch idee als je het Penny vroeg. Ze had zich er niet heel erg in verdiept verder, en eigenlijk geloofde ze ook niet in horoscopen, maar alsnog vond ze het leuk. “Ook like, de sterrenbeelden in de lucht? Of alleen de zodiac?” Ze wist dat de zodiac sterrenbeelden ook allemaal daadwerkelijk vormen in de lucht waren, dus beide opties waren heel goed mogelijk. Vervolgens werd haar aangeboden om een eigen Sagittarius te krijgen, waarbij er toch weer een extra fonkeling in haar ogen verscheen. “Dat zou fantastisch zijn!” Ze had ook een grapje kunnen maken over dat alleen deze Sagittarius haar soulmate was en dat dus onmogelijk was, maar ze besloot voor deze ene keer een gegeven paard hond niet in de bek te kijken. Toen haar gezegd werd dat de Arcanine daarvoor terug moest naar zijn trainer, werd het haar echter te verleidelijk om een grapje te maken. “Hmmmm… Deze grote bink, of een kleine versie van hem… Moeilijke keuze, hoor.” Haar vingers speelden met de zachte manen van het onderwerp.

tag; Alex Beaumont

Penny was best wel onder de indruk. Om genoeg Pokémon te hebben om ook andere sterrenbeelden er bij te betrekken moest je er minstens 12 hebben. Dat was best wel veel als je het haar vroeg. Zij vond twee eigenlijk al veel, al scheelde het dat ze haar huidige twee niet als haar eigen Pokémon zag. Het waren hulpjes, geen huisdieren. Natuurlijk hield ze nog wel van ze. “Wat gaaf!” bracht ze vrolijk uit. Haar eigen Pokémon werden vernoemd naar fictieve plaatsen, wat ze ook wel goed gevonden vond. Het paste bij haar liefde voor reizen en plekken ontdekken. Een Arcanine zou daar ook heel behulpzaam in zijn. Dat op zijn rug klimmen misschien nog een probleem ging zijn stond de jonge blondine niet bij stil. Ze had de tijd ook niet, want er werd haar een keuze gegeven. Een Vulpix of een Growlithe! Hoe kon ze daar nou tussen kiezen? “Ik kan ook een Vulpix krijgen?!” Ze kon voor de makkelijke optie gaan en de eerste keuze die haar werd aangeboden aannemen, maar Vulpix was ook zo leuk. “Ik bedoel, ik heb al een hond. Een vos daarentegen…” Pompeii zou waarschijnlijk niet jaloers worden als er een andere hondachtige Pokémon in haar team kwam, maar toch leek het haar leuk om iets meer variatie te hebben. Voor nu in ieder geval. Waarschijnlijk zou dat snel veranderen.

tag; Alex Beaumont

Het idee dat de Vulpix ook nog eens familie was van de Arcanine maakte Penny alleen maar enthousiaster over het verzorgen van eentje. Ze legde haar handen op haar wangen en keek Alex met enorm grote ogen aan. “Ja, please!” reageerde ze op het voorstel om de vuurvos te ontmoeten. De keuze was al bijna gemaakt, dus het wezen ontmoeten zou haar waarschijnlijk alleen maar meer overtuigen. “Heeft ze ook een sterrenbeeld-naam?” vroeg ze vervolgens, nog steeds overenthousiast. Ze begon meteen naar de mogelijkheden te speculeren. Als Alex zich aan de types hield, zou hij een naam van een vuurteken hebben. Dan waren alleen Aries en Leo opties. Leo leek haar een rare keuze voor een vos, maar wie weet was Alex wel heel creatief. Sagittarius was immers ook geen echte boogschutter.

tag; Alex Beaumont

Het antwoord was ja. Het kon Penny niet eens schelen dat het nogal voor de hand had gelegen. Alex had immers net gezegd dat zijn namenpatroon de sterrenbeelden waren. Aries had ze niet specifiek verwacht, al vond ze het een passende keuze. De Vulpix stapte meteen op Penny af, waardoor ze bijna ontplofte van blijdschap. “Ze is zo schattig!” uitte ze. Dat ze de Vulpix misschien niet aan mocht raken kwam niet in haar op. Voor ze het wist reikten haar handen naar het in oranje vacht gehulde lijfje. Als dat niet mocht gaf de Pokémon dat vast wel aan, en als ze er geen problemen mee had vond ze het vast niet erg om even geaaid te worden door de blondine.

tag; Alex Beaumont