Shine bright like a diamond. [ Route 103 ] [ Closed ]

<sub>Het was weer eens zo ver: Stunky's wekelijkse wasbeurt. Kasper had het vorige keer vlug en slordig gedaan, dus moest de jongen deze keer eigenlijk even goed gaan zitten en haar paarse vacht dit keer wel spik en span krijgen. Er was alleen één probleem: Stunky had een bloedhekel aan water en schoonmaakbeurten. Echt een ontzettende hekel. Het was vreselijk, kostte veel moeite en morgen zat ze waarschijnlijk toch weer onder het stof, maar het moest wel gebeuren. Vandaar dus dat de jongen rond het vroege middaguur met een wild worstelende Pokémon in zijn armen in het watertje stond. Hij had zijn jeans tot op zijn knieën opgestroopt en had zijn halflange, sluike haar in staartje gebonden. Zijn haar was net lang genoeg voor zo'n zielig kippenkontje en hoewel het er echt niet uit zag, was het met dit soort dingen fijn om zijn haar uit zijn gezicht te hebben. "Stunky, kom op, werk mee," mompelde de jongen enigszins wanhopig terwijl hij de duo-Type Pokémon in het halfhoge water probeerde te duwen. Stunky leek echter niet van plan te zijn ook maar één lok van haar vacht nat te krijgen en begon nóg heviger te worstelen. En toen lukte het haar uit Kasper's halve houtgreep te komen. Ze schoot uit zijn armen op zijn schouder en gebruikte die als veerplank naar de oever. Door de duw tegen zijn schouder verloor de jongen echter zijn evenwicht en kwam het water plotseling met een rotvaart op hem af suizen. Neeee—Plons! Oh bah. Gelukkig was het niet super diep... Met een vermoeide blik van een persoon dat alle hoop opgegeven had, draaide de jongen zich al in het water zittend om om zijn Stunky een dodelijke blik toe te sturen, maar zijn blik ving een persoon dat achter de Pokémon stond. Uh, hallo? Stilletjes keek de Breeder de nog onbekende persoon vragend aan, nog altijd in het water zittend...

Kate Griffin</sub>

"Taaaaraaaaa," vermoeid keek Kate om zich heen, vandaag had ze een vrije dag en die wilde ze doorbrengen in de natuur. De Desert was jammer genoeg te ver weg om heen te gaan, maar de bossen waren ook prachtig. Al kon ze zich niks meer herinneren van haar leven in Fortree, ergens voelde ze zich thuis in de groene omgeving. Tara jammer genoeg niet. De Trapinch had het na even al gezien en nu was de pokémon onder de grond verdwenen. Ongemakkelijk liep Kate verder, dat kwam niet alleen omdat ze bezorgd was om de jonge Trapinch, maar ook omdat ze de outfit van de rangers niet erg prettig vond zitten. Ze was gewend aan lange, lichte en luchtige kleding, nu moest ze rondlopen in een kort broekje en een shirt met jasje. Het jasje had ze niet mee genomen, maar het bleef warm. Een plotselinge beweging in de grond liet het meisje schrikken en voor Kate het wist viel ze naar voren. Ze ving zich op en zag Tara met twinkelende ogen kijken, de Trapinch had het duidelijk een leuk spelletje gevonden. Het meisje zuchtte en keek haar pokémon hoofdschuddend aan. "Tara, word toch eens volwassen," de Trapinch hield haar kop niet-begrijpend schuin en reageerde met een vrolijke 'Taaaar'. Tja, het bleef een babypokémon.
Even later volgde Kate Tara, het was duidelijk dat de Trapinch het alleen interessant vond als zijzelf op onderzoek uit mocht. Vrolijk liep de pokémon door de groene planten, sommige hadden ongeveer dezelfde kleur als de streep op de shiny. Water doemde tussen de bomen op, Tara keek nieuwsgierig naar de glinsterende, blauwe plek en begon meteen richting het water te lopen. Kate vroeg zich een moment af of ze de Trapinch niet moest tegenhouden, water was niet iets waar Tara fan van was. Maar de pokémon liet zich niet meer van haar pad wijken en begon raar huppelend naar het water te rennen. Ze waren niet de enige, wat verbaast keek het meisje naar de Stunky die net van haar trainer richting oever sprong. Met het gevolg dat de jongen zelf in het water belande. Tara had even een moment stil gestaan, maar de Trapinch liep al snel richting de Stunky. De beweging haalde Kate uit haar trance, ze had naar de jongen in het water gekeken. "Tara," snel liep ze achter de pokémon aan. De Trapinch was al bij de Stunky aangekomen en keek die vrolijk aan. 'Taaaaar' kwam er als begroeting van de shiny pokémon, met een schuin gehouden kop wachtte Tara nog steeds even blij op een antwoord.

<sub>Een... Ranger? Een kleine frons verscheen op zijn voorhoofd terwijl hij enkel toekeek. Hij volgde haar blik naar de nu twee Pokémon. Stunky en een... Trapinch? Een vreemd gekleurde Trapinch. Oh, een shiny, aan de kleuren te zien. Even bleven Kasper's gouden ogen bij de twee Pokémon hangen, maar toen het meisje/vrouw? sprak, keek hij weer op. Tara? Was dat haar Pokémon? Zijn wenkbrauw kroop langzaam omhoog. Hij zat in het water en zij sprak haar Pokémon aan? Zouden de meeste mensen zich niet afvragen waarom er een kind in het water zit? Of hij zich bezeerd had? Wat er gebeurd was? Blijkbaar niet... Ze was een Ranger, dus dan was het ergens wel logisch dat ze meer op die beesten lette dan op haar medemens. Rangers waren toch helemaal hotel de botel over Pokémon? Voor zover Kasper wist wel. Daarom waren ze Ranger, om dichterbij de Pokémon en de natuur te staan. Mensen hoorden daar dus niet bij. Met een zachte zucht duwde de jongen zich weer op zijn benen en streek hij tevergeefs het water uit zijn shirt. Gah, hij had net deze outfit aangetrokken, nu moest hij alweer een nieuwe set kleding uit zijn tas halen. Met zompende schoenen van het water dat erin zat liep de jongen richting de oever, waar Stunky wat op haar hoede naar de gek gekleurde Trapinch keek. Stunky was niet echt een mede-Pokémon fan. Ze was ook geen mensenfan. Ze vond alleen Lorelei, Kasper's moeder aardig, bleek het. Kasper zelf was ook wel oké, maar daar hield het op. Van zijn zusje moest de paarse Pokémon niks hebben.

Vlak voor de oever bleef de Breeder stilstaan. Met een zucht bereidde hij zich voor, waarna hij de Stunky in een soort bear hug greep en tegen zich aandrukte. Zodra de Pokémon van de oever getild werd, begon ze weer te spartelen en moeilijk te doen, maar nu maakte het voor Kasper niet meer uit. Hij was toch al nat, dus hij had niks te verliezen. "Sorry— Moet... Skunky— Wassen," bracht de jongen wat eentonig uit om de Ranger op de hoogte te brengen. Niet dat ze dacht dat hij het beest wilde stelen, of zo. Misschien was ze nog aardig en bood ze aan om hem te helpen, hoewel hij het waarschijnlijk in zijn eentje ook wel kon...</sub>

Tara ging op de grond zitten en keek met een schuine kop naar de Stunky, waarom reageerde die zo? Kate schudde haar hoofd en keek naar de jongen in het water. "Gaat het?" vroeg ze met een hint van verbazing in haar stem. Ze had geen idee wat hij precies van plan was geweest, maar in het water belanden was het vast niet. De jongen leek iets met de Stunky te willen, want hij pakte het dier vast in een soort knuffel. Blijkbaar wilde hij de pokémon badderen, al leek de Stunky het er zelf niet mee eens te zijn. Kate grinnikte, het was wel een grappig gezicht. "Moet ik je helpen?" Ze had bijna nooit een pokémon gewassen, maar het leek makkelijker als je het met twee mensen deed. Ze had één keer geprobeerd Tara te wassen, toen die terug was van haar eerste keer graven. Kate had toen geleerd dat een Groundtype wassen geen enkele zin had, de Trapinch had een hekel aan water en de volgende dag was ze net zo vies geworden. Het enige fijne was dat de huid van Tara aarde af stoten en de pokémon meestal de viezigheid snel kwijt was. "Ik ben Kate," stelde de Ranger zich meteen voor, Tara viel haar bij met een vrolijke 'Taaaar'. De Trapinch leek zichzelf ook te amuseren, zelfs al was het zo dichtbij water.

_{Terwijl Kasper de Stunky het water in probeerde te krijgen— stop. met. tegenstribbelen!—, hoorde hij het meisje lachen. Ergens kon hij wel begrijpen dat ze om het beeld moest lachen, het zag er waarschijnlijk erg komisch uit. Het was echter wel afleidend en dat kon Kasper momenteel echt niet gebruiken. Toen ze echter vroeg of ze kon helpen, keek de jonge Breeder verrast op. Oh. Die had hij niet aan zien komen. Even stopte hij met worstelen terwijl hij haar enkel aankeek en even over het voorstel nadacht. Het zou wel handiger zijn... Met z'n tweeën konden ze waarschijnlijk veel meer bereiken. Zijn moeder had hem ook altijd om assistentie gevraagd als het weer tijd was dit mormel in bad te stoppen. Toen de Ranger zich als 'Kate' voorstelde, wist Kasper officieel dat hij haar hulp niet af kon wijzen. "Um, ik ben Kasper," antwoordde de jongen stilletjes. Als hij zijn armen niet vol had gehad aan Stunky, had hij zijn hand naar haar uitgestoken. "En um, als het geen probleem is, zou wat hulp wel fijn zijn," ging hij voorzichtig verder, "Het moeilijkste deel is haar in het water krijgen. Als ze eenmaal helemaal nat is, geeft ze zich vaak wel gewonnen." Maar ja, dan moest hij haar wel eerst in het water krijgen. Voor een lui, oud ding was ze ontzettend goed in tegenstribbelen en vooral níét het water in geduwd worden... "Als jij d'r voorpoten pakt en ik haar achterpoten, moet het denk ik wel lukken," besloot de jongen toen. Ze hing toch al half op de kop in zijn armen, dus kon Kate haar makkelijker vastpakken en het water in duwen.}

De jongen stelde zichzelf voor als Kasper en accepteerde de hulp. Kate knikte bij de uitleg en keek even naar Tara. De Trapinch leek niks van plan te zijn en zat met een neutrale uitdrukking op de grond. Hopelijk zou die niks uit halen. Kate liet haar tas van haar schouder glijden en haalde de pokéball van Tara en haar Styler van haar riem. Even vroeg ze zich af of ze ook nog iets aan haar laarzen moest doen, maar om met blote voeten in het water te gaan.. dat leek niet zo slim. Bovendien had ze nog steeds dat vervelende, korte broekje aan, dus ze hoefde zich geen zorgen te maken dat het nat werd. "Tara, zorg ervoor dat niks in het water beland," Kate keek haar pokémon even serieus aan, als dingen zoals de Styler nat zou worden wist ze niet wat er zou gebeuren. En een natte tas was over het algemeen vervelend, uitleggen was onnodig. Voorzichtig stapte Kate het water in, het was gelukkig niet erg diep, maar wel wat koud. In een paar stappen was de Ranger bij Kasper en zijn pokémon. De Stunky hing onhandig in de armen van de jongen, voorzichtig - Kate had geen ervaring met het badderen van pokémon - pakte ze de voorpoten vast van de Stunky. De vacht van de paarse pokémon voelde heel anders dan de redelijk gladde huid van Tara. "Ehm.. ik ben bang dat je me moet vertellen wat ik precies moet doen," Kate keek Kasper wat schuldig aan. "Ik doe Tara nooit in bad." Het meisje wierp een blik op de Stunky, het was duidelijk dat die geen fan was van badderen, maar zolang ze niet besloot gebruik te maken van haar.. giftige geuren zou alles vast wel goed gaan.