[open/gansopdracht] No eyes

Met een luid gegrom rende de Growlithe op de laaghangende tak af en beet ze er zó hard in, dat de tak knakte. Hubble hield haar kop trots in de lucht terwijl ze met de tak naar haar trainer toe draafde en ging zitten. De houding van zijn Pokémon beviel Irvin maar weinig, maar dit keer had ze zowaar naar hem geluisterd: ze had een Bite-aanval uitgevoerd op te tak. “Goed gedaan, Hubble,” zei hij, waarna hij zijn hand uitstrekte om de Growlithe met een aai te belonen. Hubble had echter andere plannen en zette een stap opzij. “Dan niet, hoor,” mompelde Irvin wat geïrriteerd, waarna hij de Pokémon weer aankeek. “Zullen we nog wat trainen, of...” Haast meteen schudde Hubble haar hoofd en ging ter benadrukking op de grond liggen, nog steeds met die tak in haar mond. “Nou ja, dan kan ik Adagio tenminste nog wat trainen,” zei Irvin tegen zichzelf, al wist hij dat er maar weinig te trainen viel met een Feebas die enkel Splash kende. Omdat hij zo onderhand wist dat Hubble toch niet naar hem luisterde als hij iets voorstelde, draaide Irvin zich gewoon om en wandelde bij de plek vandaan. Al snel hoorde hij de voetstappen van Hubble die achter hem aan kwam, waardoor er een kleine grijns op zijn gezicht verscheen. De Growlithe had een handleiding, maar hij begon deze langzaam maar zeker te begrijpen. Irvin had nog geen vijf minuten gelopen, toen hij vanuit een ooghoek iets opmerkte. Twee Pichu die... de pet van een meisje probeerden op te tillen. Even bleef Irvin wat verbaasd staan, maar al snel realiseerde hij zich dat de pet echt vast zat en dat de twee Pichu het meisje wilden helpen. Hij liep naar haar toe en hurkte naast haar neer. “Hulp nodig?” vroeg hij, waarna hij even wachtte en toen ook een poging waagde om de pet van haar gezicht af te krijgen. Hij trok eraan, maar er leek geen beweging in te zitten. Het zat echt vast!

Irvin negeerde het vijandelijke gedrag van één van de Pichu en bleef aan de pet trekken. Hoe was het in Arceusnaam zo vast komen te zitten? Dit was niet normaal meer. Toen het meisje echter pijnkreten liet horen, liet hij haar snel los, waarbij hij zag dat hij per ongeluk ook aan een pluk haar had getrokken. “Sorry!” zei Irvin vlug, waarna hij al probeerde na te denken over een mogelijke oplossing. De pet zag er nog degelijk uit, dus het zou zonde zijn om hem meteen kapot te moeten maken. Toen het meisje ook sorry zei, keek Irvin haar verbaasd aan – voor zover hij haar aan kon kijken – en deelde ze mee dat ze niet wist of trekken wel zou helpen. Irvin zuchtte even en keek het meisje, of eigenlijk de pet, nadenkend aan. Hij stond op en liep wat om het meisje heen om zo de pet wat beter te kunnen bekijken en toen zijn blik naar de achterkant van het voorwerp gleed, wist hij wat hij moest doen. “Ik zal de sluiting aan de achterkant losmaken. Dat moet lukken, toch?” zei hij, deels als waarschuwing voor het meisje dat hij weer een poging ging doen om de pet van haar hoofd af te krijgen. Hij hurkte weer neer en peuterde aan de sluiting, hopend dat dat niet óók al vast zat.

Hoe het mogelijk was wist hij niet, maar de sluiting van de pet zat al net zo vast als de rest. “Dat werkt ook al niet...” Met een geïrriteerde zucht liet Irvin de pet los en hij krabde nadenkend aan zijn achterhoofd. Wat kon hij er nu nog aan doen zonder het meisje pijn te doen of de pet kapot te maken? Terwijl hij zo zat na te denken, zag hij vanuit een ooghoek iets geels naar hen toe zweven. Irvin keek meteen die kant uit en zag tot zijn verbazing dat het een Abra was met een verminkt gezicht. Wat deed die hier nu weer? Abra kwamen helemaal niet voor in deze omgeving, dus dit kon geen wilde Pokémon zijn, tenzij hij echt verdwaald was geraakt. In elk geval scheen hij nogal schuchter te zijn, want zodra hij merkte dat Irvin naar hem keek, verstopte hij zich snel achter een struik. Hoewel Irvins nieuwsgierigheid was gewekt en maar al te graag wilde weten wat er met die Abra aan de hand was, had hij even belangrijkere dingen aan zijn hoofd. Hij keek weer naar het meisje – of beter gezegd, de pet die ze nog steeds op haar hoofd had. “Heb jij nog een idee?” vroeg hij toen maar, niet wetend wat hij anders kon doen. Ondanks dat probeerde hij nog een oplossing te bedenken, maar daardoor zag hij niet hoe de Abra dichterbij kwam en met zijn telepathische krachten de pet een beetje wist op te tillen.