”Lucian, doe je Charge, en Thundershock erachter aan!” De Flaaffy ging hoog op zijn achterpoten staan en elektrische tijd schoot door zijn korte wollige vacht heen, terwijl deze even snel weer verdween. Het leek wel alsof de blauwe ogen van de schaappokémon zacht geel licht begonnen te gloeien, toen de elektriciteit in het lichaam werd opgenomen en de aanvals kracht van de pokémon deed vergroten. Een grote bliksemstraal viel uit de hemel en lande op de Wingull, die uit de lucht werd geschoten en tegen de grond aan werd geslagen. Elektrische stroompjes liepen over het lichaam van de vogel pokémon, terwijl deze verlamd op de grond bleef liggen. ”Wingull!” riep een jongere trainer geschrokken, terwijl het meisje aan de overkant een grijns op haar gezicht had. Dit ging helemaal goed komen, ze wist dat ze dit gevecht makkelijk kon winnen tegen een water type trainer. Al wist ze dat ze moest uitkijken voor de irritante water/grond combinatie pokémon, aangezien deze immuum waren voor de elektrische aanvallen van haar Flaaffy. De Wingull wist zichzelf inmiddels weer in de lucht te krijgen en deed een poging om een Watergun op haar af te sturen, maar de verlamming hielt hem tegen. ”Lucian, Take Down!” zei ze kalm tegen haar Flaaffy. Deze zetten enkele stappen achteruit en rende toen op volle vaart in de richting van de Wingull. De vogel pokémon probeerde hoger de lucht in de komen, maar de schaap pokémon kreeg het voor elkaar genoeg vaart om te zetten in kracht en daardoor hoog genoeg te kunnen springen om de Wingull te raken. Deze werd door de lucht heen geslagen en was duidelijk verward toen hij wer stil hing. De pokémon zweefde langzaam omlaag, terwijl hij zijn evenwicht in de lucht weer terug begon te zoeken en lande toen toch maar op de grond om hou vast te krijgen. De Wingull stapte iets wat verward, door het ronddraaien, heen en weer, maar wist zichzelf met beide poten om de grond te krijgen. ”Wingull, nu doe je Wing Attack!” De wit/blauwe pokémon sprong op en vloog de lucht weer in, om daar stevig met zijn vleugels te slaan en Lucian aan te vallen. Deze zetten zich schrap op de grond, maar kon niet voorkomen dat hij tegen de grond aan werd gedrukt. Damn, deze Wingull wist wel hoe hij moest aanvallen. ”Lucian, doe nog een keer je Thundershock!” Lucian ging staan en spande zijn spieren om de elektriciteit in zijn vacht op te roepen. Haar tegenstander was haar echter net een stap voor en riep; ”Wingull, doe je mist!” Voor Vivienne het wist, was het grasveld bedenkt met een dikke laag mist en haar Flaaffy keek om zich heen, duidelijk verbaast en verrast over wat er gebeurde. ”Lucian, kijk goed uit. Kijk of je de Wingull kan horen,” commandeerde ze haar pokémon. Deze bleef stokstijf stilstaan en concentreerde zich om zijn gehoor. Zijn blauwe ogen waren gesloten, zodat zijn zintuigen niet werden afgeleid. Vivienne hielt ondertussen haar ogen goed open, maar ze kon niet door de mist heen komen. Opeens hoorde ze de jongen schreeuwen. ”Wingull, Super Sonic!” Vivienne probeerde te lokalizeren wat er ging gebeuren, maar de mist was te dicht en ze kon met geen mogelijkheid zien wat er gebeurde. Ze moest Lucian dus maar op goed geluk gaan sturen en hopen dat de pokémon niet zo heel erg dom zou gaan doen. ”Lucian, probeer de Mist te verbreken met een Thundershock en zodoende ook de Supersonic te breken.” Het duurde maar enkele tellen, maar uiteindelijk zag ze een donderstraal uit het midden van de mist komen en deze begon eindelijk weg te trekken. Lucian stond in het midden, zwaar adem te halen. Deze laatste aanval had hem blijkbaar meer moeite gedaan dan de andere, maar de Wingull lag naast hem, uitgeteld. Zo te zien had hij niet alleen de Super Sonic weten te verbreken, maar ook de pokémon te raken. Haar tegenstander rende naar zijn pokémon toe en pakte deze op, Vivienne vroeg zich af of hij het gevecht door zou zetten of dat hij er een halt op zou roepen. Maar met de Wingull in zijn handen, pakte hij een volgende pokéball en riep een aap pokémon op het veld. Nieuwsgierig pakte Vivienne haar pokédex erbij en klapte deze open. Panpour, the Spray Pokémon. Panpour lived in forests long ago, but developed a body that makes it easy to live near water. It can store water in the tufts on its head. Een Panpour dus hè, interessant/ Ze wilde wat vragen stellen over de pokémon, maar bedacht zich toen dat ze in het midden van een gevecht zat. Wel moest ze uitkijken, Lucian zou het waarschijnlijk niet veel langer vol gaan houden. Binnen nu en enkele aanvallen zou ze van pokémon moeten wisselen. ”Lucian, Charge en daarna Thundershock!” Nog een keer laadde de schaappokémon zichzelf op met de elektrische kracht, voordat deze ontladen werd in een bliksemstraal die in de richting van de Panpour schoot. Deze schoot behendig weg en klom in een van de bomen dit aan de rand van het grasveld stond. ”Panpour, doe Bite!” De aap pokémon slingerde door de boom heen en kwam op hoge snelheid op de Flaaffy afgeschoten. Vivienne wist dat haar pokémon te vermoeid was om de aanval te kunnen ontwijken, maar ze zou ‘m wel kunnen counteren. ”Lucian, Take Down!” De Flaaffy zetten zichzelf af tegen de grond en halverwege de aanval de Panpour schoot hij over de grond heen, om de aap pokémon een flinke kopstoot te geven. Door de tegenkracht van de aanval, wankelde de Flaaffy op zijn poten en viel daarna neer, uitgeteld. Vivienne glimlachtte en liet haar pokémon terugkeren. ”Je hebt het fantastisch gedaan, rust maar uit,” sprak ze tegen de pokéball, terwijl ze deze terug haakte en een volgende pakte. ”Fiora, jouw buurt,” sprak ze, terwijl ze de pokéball opgooide en de shiny Kirlia te voorschijn kwam. Fiora en zij hadden de laatste tijd veel getraind en dit zou het gevecht worden om te kijken of het goed was gekomen. ”Een shiny, wat mooi,” zei de jongen voor haar en Vivienen glimlachte wat verlegen. Ze kreeg deze reactie wel eens vaker en het bleef vreemd. Shiny’s waren zeldzaam dat wist ze, maar ze hielt niet zo van de aandacht die ze kreeg door Fiora. Toch was het een van haar lievelings pokémon geworden en in de korte tijd dat ze nu samen reisde, hadden ze een sterke band weten op te bouwen. ”Ok, Fiora. Doe je Dubble Team!” Binnen een paar tellen stonden er zes andere Kirlia’s op het veld. ”Panpour, gebruik je Water Gun om de echte te vinden!” kwam de tegenaanval, maar Vivienne wist altijd een paar stappen vooruit te denken. ”Teleport en daarna Magical Leaf!” Door de snelheid waarbij de klonen van Fiora shiften, was het bijna niet te zien dat er één verdween en weer achter de Panpour verscheen. De aap pokémon gaf een schreeuw toen deze opeens werd geraakt door een Magical Leaf aanval en bleef verbaast op de grond liggen. ”Panpour!” riep de jongen, terwijl hij zijn gewonde Wingull eindelijk liet terugkeren naar zijn pokéball. De aap pokémon hees zichzelf weer overeind en ging weer staan, terwijl hij het stof van zijn lichaam af veegde en Fiora een kwade blik toewierp. Oeps, hij was blijkbaar niet blij met de aanval vanuit de rug. Vivienne grinnikte, het was leuk om te zien hoe de pokémon op haar reageerde. ”Panpour, gebruik Lick!” De Panpour stak zijn tong uit en rekte deze ver genoeg uit om de Kirlia een lik over haar wang te geven. Deze kreeg een uitdrukking van pure walging op haar gezicht en een huiving was zichtbaar over haar rug te zien. Daarna probeerde ze met haar handje de lick weg te vegen en de Panpour stond er vrolijk bij de springen. Als vanzelf begon Fiora blauw te gloeien en een kronkeling in het luchtrum was zichtbaar, waarna de aap pokémon naar achter werd geslagen, tegen een boom aan. Blijkbaar was Fiora niet helemaal gediend van het uitlachen en had de Panpour te pakken genomen met een Confussion aanval. ”Nu, Dazzling Gleam!” riep Vivienne. De Kirlia ging hoog op haar tenen staan, kruiste haar armen over haar borst heen en een wit/roze flits was zichtbaar, nog geen tel later schreeuwde de Panpour het uit van de pijn en viel bewusteloos tegen de boom aan. Vivienne glimlachte alleen maar en wandelde naar de jongen toe, die naar zijn Panpour was gerend om ‘m te helpen. ”Goed gevecht, je pokémons zijn erg sterk,” sprak ze vriendelijk en stak haar hand uit. De jongen kwam overeind met de Panpour in zijn handen en liet deze terugkeren naar zijn pokéball. ”Dank je, jouw pokémon zijn ook erg sterk,” sprak hij daarna terwijl hij de hand van Vivienne schudde. ”Hier in de buurt is een Pokécenter, daar zou ik je pokémon laten rusten als ik jou was,” stelde ze daarna aan de jongen voor en hij knikte. Daarna pakte hij zijn tas, gooide deze over zijn schouder en zwaaide naar Vivienne voordat hij wegwandelde.

Vivienne stak haar handen in haar zakken en vertrok eventjes van de pijn. Terwijl ze met het gevecht bezig was geweest, was ze de pijn in haar handen en armen helemaal vergeten, maar nu kwam het dubbel zo hard terug. ‘s Avonds zag ze nog steeds hoe het vuur op haar af kwam en hoe Jace haar had gered van nog ergere verbrandingen dan dat ze nu al had opgelopen. Nu was ze er nog mee weggekomen, op enkele tweedegraads brandwonden, waarvan slechts enkele echt ernstig waren. Als Jace er niet was geweest was ze waarschijnlijk veel erger verbrand geraakt en zou ze in het ziekenhuis beland zijn. Later zou ze de jongen terug betalen, ze was die dag immers te veel uit het veld geslagen omdat Florence het gevecht verloren had en de man voor de tweede keer ontkomen was. Vivienne zuchtte en haalde haar handen weer uit d’r zakken. Er zat verband om haar handen tot ongeveer haar ellebogen, waaronder de huis rood uitzag, pijnlijk aanvoelde en onder de brandblaren zat. De doktor die ze had bezocht had gezegd dat ze het verband er enkele dagen om moest laten zitten en af en toe goed moest koelen. Verder moest ze de brandblaren niet kapot maken, omdat dat het heelingsproces zou vertragen. Vivienne had erom gezucht, ze wist dat het pijn zou gaan doen, maar om eerlijk te zijn had ze nooit verwacht dat het zo zou gaan jeuken. Gelukkig wist ze dat jeuk een teken was dat het goed aan het genezen was, maar het was verschrikkelijk dat ze niets er tegen mocht doen. Ze zuchtte en liet haar armen maar gewoon langs d’r lichaam hangen, terwijl ze verder wandelde. Ze moest misschien ook maar eens langs een pokécenter gaan, Lucian had verzorging nodig en dan kon ze direct de wonden uitspoelen en wat te eten en drinken halen. Ze begon inmiddels toch wel wat honger te krijgen. Vandaag was Vivienne eigenlijk van plan geweest om naar Cyllage City te gaan reizen en de tweede gym uit te dagen, maar ze werd afgeleid door de jongen die tegen haar wilde vechten en ze had die uitdaging graag aangenomen om Lucian een goede training te geven. Ze had de afgelopen tijd zo veel tijd in Fiora gestoken dat de rest van haar pokémon een beetje op een laag standje kwamen te staan, maar daar moest ze snel verandering in gaan brengen. Ze keek om zich heen, de wereld leek zo vredig. Wel begon ze te merken dat het echt herfst begon te worden, de dagen werden korter en ze moest steeds vaker een sjaal omslaan om dat het gewoon te koud werd om zonder te lopen. Gelukkig was het nog niet zo erg dat het alleen maar liep te regenen, want dat zou het reizen echt ontzettend belemmeren. Vivienne rekte zichzelf eventjes uit, waarbij ze vertrok van de pijn. Echt, alles deed pijn, het maakte d’r gek. Maar het was haar eigen schuld geweest. Ze zuchtte. Ze had Florence sinds het ongeluk nog maar één keer uit haar pokémon gelaten en ze wist niet zeker of ze wel op de pokémon kon vertrouwen bij de volgende gym. Waarschijnlijk wel, maar ze had het gevoel dat ze het vertrouwen van haar pokémon had geschaad door haar acties. Vivienne voelde een snik opkomen en slikte deze weg, nee, ze moest sterk blijven. Haar blauwe ogen richtte zich op de lucht en een kleine glimlach kwam op haar gezicht, ze moest sterk blijven en dat moest ze Florence ook maar eens gaan vertellen.

De lucht begon langzaam te betrekken en waarschijnlijk zou het dan alsnog gaan regenen. Vivienne was voor de zekerheid maar eventjes gaan schuilen en wilde van deze gelegenheid gebruik maken om te gaan praten met Florence. Hopend dat haar vriendin niet al te kwaad op haar was. Vivienne zat onderuit gezakt tegen een stenen muurtje aan en had eventjes pijnlijk gekeken naar het verband dat om haar handen zat. De doktoren hadden gezegd dat er littekens over zouden blijven, dus ze zou voor altijd eraan worden herinnerd dat ze in het vuur van een flamethrower had gestaan en dat die vent dit haar had aangedaan. Ze huiverde eventjes en haakde een pokéball van haar riem af. Vanuit de rode straal kwam de Weavile te voorschijn en deze keek eventjes naar haar trainer, voordat ze langzaam haar klauwen over elkaar sloeg. ”Florence,” sprak Vivienne langzaam en ze wist niet helemaal zeker wat ze verder moest gaan zeggen tegen de pokémon. Ze had geen verhaal in huis, alleen maar ideeën, maar ook die hadden haar gedachtengang verlaten. Ze huiverde eventjes en keek naar de pokémon, die een ongemakkelijke afstand veroorzaakte door de houding waarin ze stond. ”Het spijt me,” klonk er opeens zachtjes en een van de vuurrode ogen van de Weavile gleden naar het meisje toe. Die zat op haar knieën, met haar handen op haar knieën, zich te verbijten aan de pijn die het veroorzaakte. ”Ik had je dankbaarder moeten zijn voor het redden van mijn leven,” sprak ze daarna, iets harder, al begon haar stem schor te klinken. Tranen druppelde naar beneden en vielen op de grond en op haar benen. ”Ik probeerde je te helpen in het vuur, maar je was al buiten bewustzijn. Jace en Nightshade hebben ons gered van het vuur, terwijl Spirit me tegenhield om verder erin te gaan. Daarom kon ik je niet helpen, alsjeblieft, Florence. Wees niet kwaad op me,” Er kwamen meer en meer tranen en het haar van Vivienne viel zo voor haar gezicht dat de betraande ogen niet zichtbaar waren. Florence stond nog steeds stokstijf, te kijken naar wat haar trainster aan het doen was en luisterde naar de woorden. Langzaam haalde ze haar klauwen van elkaar af en liep naar haar trainster toe om haar een knuffel te geven. Nog steeds snikkend gaf ze de pokémon een knuffel terug en haalde haar neus iets wat onsmakelijk op. ”D-dank je, Florence. Dank je dat je me nog vertrouwd.” Ze voelde een klopje van de klauwen van de Weavile op haar rug en ze grinnikte eventjes, ze mocht echt van geluk spreken met een pokémon als Florence. Vivienne veegde de tranen uit haar ogen en glimlachte eventjes naar de pokémon. ”Wil je dan alsnog met me de gym proberen te verslaan?” Een blik vol vechtlust verscheen in de rode ogen van de Weavile en deze sleep haar klauwen over elkaar heen. Vivienne grinnikte, dat betekende vast een ja. ”Mooi zo, dan moeten we maar eens op weg gaan, nu is het tenminste droog.” Ze besloot Florence maar uit haar pokéball te laten, terwijl ze haar tas pakte, stof en vuil van haar broek af klopte en haar reis vervolgde in de richting van Cyllage City.

Aan de horizon zag ze de stad al, een opgewonden gevoel kreeg ze in haar buik, terwijl ze naar haar rechterkant keek en Florence een glimlach toewierp. Ja, ze waren er klaar voor. Dit gevecht zou moeilijker worden dan het eerste gevecht, maar ze had haar strategie klaar en als alles een beetje meezat, zou het helemaal goed gaan komen. Ze hoorde de zee aan haar rechterkant en was helemaal in haar nopjes, vandaag zou een prachtige dag worden, ondanks de regenbui die ze onderweg moesten trotseren. Vivienne liep de stad binnen en moest direct eventjes wennen aan de drukte die een stad met zich meedroeg. Overal waren mensen, mensen en nog eens mensen. En met een beetje pech ook nog een fietser, zoals Vivienne snel ondervond, aangezien er eentje bijna over haar tenen heen reed. ”Hey, kijk eens uit!” riep ze kwaad, maar de fietser was al weer weg. Ze zuchtte zachtjes en keek om zich heen, eerst maar eens opzoek naar een Pokécenter, aangezien de Lucian nog steeds zijn rust niet had gegund.
”U kunt ze over een paar minuten weer ophalen,” Vivienne knikte vriendelijk en ging op een bankje zitten. Gelukkig had ze het pokécenter al snel gevonden en had ze Lucian achter kunnen laten, ook had ze Fiora meegegeven voor een check-up, aangezien zij haar main weapon zou worden in de gym. Ze had niet expres voor Fiora gekozen, maar het was dat zij en Florence het sterkste waren tegen dit type en daar had ze zo veel mogelijk op willen inspelen. Ze stond weer op en haalde een kop koffie, waaraan ze bijna haar handen weer verbranden. Ze zuchtte zachtjes en veegde de tranen van pijn uit haar ogen, terwijl ze op het bankje ging zitten en het bekertje naast haar zetten. Deze brandwonden, het gevecht waar ze ze bij opliep, het zou voor altijd in haar geheugen staan. De Flamethrower had niet alleen littekens veroorzaakt op haar lichaam, maar ook in haar geheugen, binnen in. Een trauma zou je het kunnen noemen. Ze zuchtte zachtjes en wende haar blik af van het verband. Met moeilijke bewegingen probeerde ze haar koffie op te drinken, zonder dat ze deze over zich heen zou gooien, wat nog redelijk ging. Ze hoorde het bekende deuntje dat haar pokémon gereed waren en nadat ze de pokéballs terug had geklikt in haar riem, wandelde ze met hernieuwde moed naar de Gym.

Voor de deur bleef ze staan, dit was het moment. Nu moest ze eventjes doorzetten. Ze opende de deuren en werd direct achteruit geslagen door een stem door een megafoon. ”Sandslash is uitgeschakeld, Grant is de winnaar!” Nieuwsgierig liep het meisje verder de gym binnen en kwam al snel in de gevechtzaal uit, waar een jongen op zijn knieën zat en de gymleader voor hem stond. ”Trek ‘t je niet aan, volgende keer beter,” hoorde ze de gymleader zeggen. Opeens werd ze tegen gehouden door een brede man en ze keek omhoog. ”Waarom ben jij hier, juffie?” werd aan haar gevraagd en ze keek eventjes kwaad naar de man. ”Ik kom hier om de gymleader uit te dagen,” sprak ze, op een licht snauwerige toon, naar de man. Deze draaide zich om en bulderde naar de gymleader toe; ”Grant, ik heb er nog een voor je,” waarna hij Vivienne door liet lopen. Deze liep het veld op en werd begroet door de gymleader. ”Hay, jij bent de volgende uitdager, neem ik aan?” Vivienne knikte. ”Ik ben Vivienne uit Fourtree City, ik ben hier om je uit te dagen,” De gymleader glimlachte alleen maar, maar antwoorde niet en draaide zich om. Hij wandelde naar de andere kant van het veld en opeens werden er twee spotlichten op het veld gericht. ”Dames en heren,” Vivienne herkende de stem van de man die haar eerder had tegen gehouden. ”Dit gevecht zal zijn tussen Grant, leader van de Cyllage City Gym, en Vivienne uit Fourtree City. Er is geen limiet aan pokémon en alleen de uitdager mag van pokémon wisselen in het gevecht,” beide trainers knikte als goedkeurig van de regels en Vivienne had haar hand al op de eerste pokéball liggen. ”Laat het gevecht, BEGINNEN!” Meteen vlogen er twee pokéballs door de lucht heen en er verscheen een Tropius en een pokémon die Vivienne nog niet kon. Snel pakte ze haar pokédex erbij en liet deze over de pokémon heen glijden. Tyrunt, the Royal Heir Pokémon. Tyrunt's jaws are so big and powerful, it can crunch up a car. If it doesn't like something, it responds with a wild tantrum. Ze keek op, mooie pokémon, zeer krachtig zo te zien. Ze hoopte dat Cypher het in ieder geval een beetje kon winnen ervan. Vooral zijn voordeel met Grass op ground zou moeten helpen, maar dat was dan ook het enige. ”Cypher, vlieg omhoog en doe Leaf Storm!” De Tropius vloog de lucht in en de bladeren op zijn rug gloeide groen op, waarna er een strom van kleine, messcherpe blaadjes, naar beneden schoot en de Tyrunt vol wist te raken. Deze schudde ze echter gewoon weer af en deed asof er niets aan de hand was. Aan de overkant van het veld hoorde ze Grant lachen. ”Dappere poging, een grass type zou effectief zijn tegen een ground type. Jammer genoeg is Tyrunt een Ground/Dragon dual-type, waardoor grass weinigeffect heeft. Maar daar in tegen, Tyrunt, Rock Tomb!” De Tyrunt sloeg een stuk steen uit de grond en gooide deze naar de Tropius toe. Deze werd vol geraakt en sloeg tegen de grond aan. Een stofwolk ontstond en Vivienne sloeg een arm voor haar gezicht heen, terwijl ze koortsachtig bedacht wat ze moest gaan doen. Grass aanvallen zouden dus geen zak uitmaken, Flying deed sowieso al weinig effect. Wat nu? Cypher was niet sterk genoeg om de Tyrunt aan te kunnen, maar het was het enige wat ze moest doen. Tenzij ze haar pokémon terug zou roepen, maar toen de stofwolk optrok, merkte ze dat Cypher weer overeind stond en haar aankeek met een blik van dat hij door wilde vechten. Ze slikte en knikte toen, als hij dat wilde, dan zou ze zich eraan houden. ”Cypher, doe Growth en daarna nog een Leaf Storm!” De Tropius gloeide wit op en leek iets te zijn gegroeid toen het licht verdween. Daarvoor in de plaatst kwam de groene gloed van de LeafStorm aanval en de storm van blaadjes schoot weer op de Tyrunt af. Deze was nu iets meer off-guard en werd achteruit gegooid, al deed het niet al te veel damage. ”Tyrunt, nog een Rock Tomb!” De Pokémon haalde nog een rots uit de grond en gooide deze op Cypher af. ”Cypher, doe een Gust om de steen tegen te houden,” De Tropius sloeg met zijn vleugels en de steen werd afgeremd, toch raakte hij de pokémon nog met een flinke kracht en de pokémon schoof iets achteruit. Damn, deze Tyrunt was echt sterk. ”Cypher, nog een keer Leaf Storm en direct erachteraan een Gust aanval!” Voor de derde keer werd de storm van blaadjes veroorzaakt en door de Gust die erachter kwam, werd de snelheid van de aanval vergroot. De Tyrunt had nu wel moeite met op z’n poten te staan en werd tegen de muur aan geslagen. Het deed de pokémon zichtbaar pijn en eventjes dacht Vivienne een kans te maken, maar Grant reageerde kalm en commandeerde zijn pokémon tot een derde Rock Tomb aanval. Ze was niet snel genoeg om op de aanval te reageren en Cypher was uitgeput van de vele Leaf Storm aanvallen. De Tropius werd geraakt door de Rock Tomb aanval en knalde tegen de rand van het veld aan, om daar stil te blijven liggen. ”Tropius is uitgeschakeld, Tyrunt wint!” riep de man vanuit de glazen bak en met een zucht liet Vivienne haar pokémon terugkeren. ”Het spijt me maatje,” sprak ze zachtjes, voordat ze de pokéball terughaakte en de volgende pakte. ”Fiora, jij mag!” riep ze, terwijl de Kirlia op het toneel verscheen. Deze spon zachtjes rond en keek de Tyrunt met een vrolijke blik aan, terwijl ze haar evenwicht probeerde te bewaren op de rotsachtige ondergrond. ”Fiora, Dubble Team!” Binnen een tel stond er een rondje danseressen om de Tyrunt heen, die duidelijk verward was en niet meer wist wie de echte was. ”Tyrunt, doe een Stomp op de grond om de klonen te laten verdwijnen!” reageerde Grant, maar Vivienne wist precies wat ze moest doen tegen deze pokémon. ”Fiora, Teleport en daarna Dazzling Gleam!” Een van de dansende Kirlia’s verdween, net voordat de Tyrunt zijn Stomp aanval deed en verscheen weer achter de pokémon om hem te verblinden met het wit/roze licht. De Tyrunt sleog tegen de grond en bleef daar enkele tellen liggen. De scheidsrechter wilde net zijn vlag optillen, toen de pokémon zich weer overeind hees en blijkbaar nog niet klaar was met het gevecht. ”Goed zo, Tyrunt!” complimenteerde Grant. Blijkbaar had ze nu eindelijk de volledige aandacht van de gymleader, nu ze liet merken dat ze niet met zich liet sollen. ”Fiora, Psychic!” riep Vivienne en de Kirlia gloeide lichtblauw op. Ook de Tyrunt kreeg het lichtblauwe randje en vloog de lucht in, maar de Kirlia begon nog meer te gloeien, wit te gloeien om precies te zijn. Terwijl de Tyrunt hopeloos in de lucht hing en probeerde weg te komen door de spartelen, veranderde de Kirlia van uiterlijk. Ze groeide, werd slanker, ze kreeg een soort van jurk aan en haar ledematen werden langer. Toen het licht verdween, storte de Tyrunt met grote kracht op de grond en zakte bij Vivienne de mond open. Snel pakte ze haar pokédex erbij en liet deze over haar nieuwe pokémon heen gaan. Gardevoir, the Embrace Pokémon. If Gardevoir's trainer needs protecting, Gardevoir creates a small black hole by using all of its psychic power. Haar glimlach werd groter. Wat een geweldige pokémon! Nee, ze had er zeker geen spijt van dat de Fiora toentertijd gevangen had. Ze scrolde meteen eventjes door de aanvallen heen, blijkbaar had een Gardevoir een veel grote repertoire aan aanvallen da Kirlia. Ze grijnsde inmiddels en had niet eens door dat de Tyrunt moeizaam weer overeind was gekomen. ”Tyrunt, Rock Tomb!” riep Grant, die even verbijsterd was geweest over de evolutie als zijzelf was geweest. ”Fiora, kijk uit!” de Gardevoir reageerde met een Psychic aanval en veegde de stenen makkelijk weg. ”Nu, Moonblast!” Fiora hief haar handen boven haar hoofd en een grote maanvormige al verscheen. Ze liet deze op de grond terecht komen en toen de stofwolk optrok, lag de Tyrunt uitgeteld op de grond. ”Tyrunt is verslagen, Gardevoir wint!” Grant liet zijn pokémon met een glimlach terugkeren en pakte de volgende pokéball.

Vivienne had dit verwacht en ondanks dat ze graag wilde doorvechten met Fiora, zou ze zich aan haar strategie houden. ”Fiora, keer terug!” zei ze en de rode straal slokte haar nieuwe Gardevoir op. Grant gooide zijn pokéball op en een nieuwe pokémon verscheen. Weer pakte Vivienne haar pokédex erbij, wat was het toch met alle nieuwe pokémon vandaag? Amaura, this ancient Pokémon was restored from part of its body that had been frozen in ice for over 100 million years. Een Amaura dus hè. Ze moest toegeven, het was een ontzettend schattige pokémon. Ze haakte een pokéball van haar riem en gooide deze op. Uit de rode straal ontstond haar Weavile, die direct in aanvalshouding ging staan. Dit gevecht was nog lang niet afgelopen. ”Amaura, Take down!” sprak Grant en de pokémon kwam al rennend op de Weavile af. ”Florence, Hone Claw en Metal Claw!” Eerst gloeide de klauwen van de Weavile wit op, om aanvalskracht te verhogen en daarna kwam er een stalen laagje overheen, waarmee ze de Amaura tegenhielt en terugdrong. Nee, Florence had haar vechtlust nog zeker niet verloren. ”Nu, Florence feint Attack!” De Weaviel verdween, waardoor de Amaura opeens naar voren tuimelde en op de grond viel. Twee tellen later kreeg ze een paar raken tikken van de Weavile, die achter haar was komen te staan om aan te vallen met de Feint Attack. ”Amaura, Rock Tomb!” Grant begon nu echt lol te krijgen in het gevecht en zou er alles op alles op zetten om ervoor te zorgen dat Amaura niet al te snel dood zou gaan. De Pokémon pakte een stuk steen op en gooide het tegen de Weavile, die te dichtbij stond om de aanval te kunnen ontwijken. Ze schoot achteruit tegen een stuk uitstekende rots en bleef daar zitten. ”Nu, Take Down!” Direct erachteraan kwam de Amaura op de Weavile afgestormd en Florence deed een dappere poging om overeind te komen. ”Florence, Icy Wind!” Het zou niet veel zin hebben op een ijs type als Amaura, maar het was een goed middel voor afleiding. Jammer genoeg ging de Amaura door met haar Take Down aanval en pinde de Weavile tegen de rots aan, om er daarna doorheen te beuken. Florence kwam zwaar op de grond terecht en kwam moeizaam weer overeind. ”Florence, gaat het nog?” vroeg ze aan haar pokémon, die haar met een dichtgeknepen oog toeknikte. Ze wilde doorvechten, dat was duidelijk. Ze zou aan haar trainster laten zien dat ze sterk genoeg was. Samen moesten ze sterk zijn, om dit te overleven. ”Florence, Revenge!” commandeerde ze aan haar pokémon en Grant reageerde met een ”Stomp!” De Weavile kreeg haar bekende bordeauxrode aura om zich heen en rende in volle vaart op de pokémon af, die klaar bleef staan om de klap te incasseren. Een stofwolk steeg op tussen de twee pokémon en het zicht werd ontnomen van de twee trainers. Enkele tellen bleef het stil, totdat er opeens een vlag omhoog ging en een stem klonk. ”Weavile is uitgeschakeld, Amaura wint!” Vivienne voelde tranen opkomen. Ze had Florence echt meer aandacht moeten geven en meer met haar trainen, dan hadden ze dit gevecht waarschijnlijk wel gewonnen. Nu was de Revenge haar waarschijnlijk te veel geworden. Maar de Amaura zag er ook niet bepaald goed uit, ze kwam nog maar moeilijk overeind en stond te trillen op haar poten. Vivienne liet haar pokémon terugkeren en pakte een andere pokéball. ”Fiora, maak het af!” riep ze, terwijl de Gardevoir op het veld verscheen. ”Fiora, doe een Moon Blast om het af te maken!” riep ze en de pokémon hief haar handen boven har hoodf, om daar de grote maan aan licht te laten verschijnen. De maan kwam op de pokémon terecht en de volgende stofwolk kwam te voorschijn. Weer werd het veld aan het zicht van de trainers onttrokken. Zou de Amaura het overleeft kunnen hebben?