Rise and shine!

De ochtend was nog vroeg en voor even leek het alsof de wereld nog niet wakker was. Toch liep Ragya al rustig rond alsof ze er al een paar uur op had. Dit was niet helemaal waar, maar ze was nu eenmaal een ochtendmens. Ze was al vroeg vertrokken vanaf Lucian's appartement, waar ze sinds kort overnachtte, op weg naar Ambrette. Echt een geldige reden had ze niet, maar soms moest de roodharige er nu eenmaal vandoor om wat rond te dwalen. Echt een probleem was het niet, de jongen sliep met gemak tot de middag toe als het kon, dus ze ging er vanuit dat ze nog wel een paar uurtjes had voor ze een bericht kreeg waar ze was. Die besteedde ze door op haar gemakje rond te lopen. Zoals altijd was ze dun gekleed, ook nu in de winter had ze enkel een dun jasje aan, wat nu openhing. Op haar rugzak voelde het vertrouwde gewicht van haar rugzak en Aldrei liep vanzelfsprekend naast haar. En zoals te verwachten was op een ochtend, had ze nu ook een kop koffie in de hand.
Het duurde echter niet lang voor de Ninetales iets hoorde en naast haar wegschoot, naar de bron van het geluid toe. Ragya wist dat de vos niks deed zonder dat het uitgedaagd werd, dus liet ze het beest maar doen en volgde zelf op rustigere pas. Lang duurde het niet voor ze bij iemand aankwamen die.. wat aan het doen was? Echt een idee had ze niet, misschien bidden? Maar wie bad er nu buiten bij een stel stenen? Hoe dan ook, Aldrei had het maar vreemd gevonden en stond nu wantrouwig te grommen naar de ander. De roodharige zuchtte enkel en besloot de blondie maar gewoon voor zichzelf te laten, waardoor ze naar de Ninetales keek. "Kom Aldrei" Sprak ze zacht maar duidelijk

Aldrei had niet echt een geweldige reden om te grommen deze keer, de Ninetales had gewoon iets gehoord en wist dat ze er langs moesten, waardoor ze het wou weg jagen voor ze er langs moeten. Daarbij had de vos nog nooit zoiets gezien, dus vertrouwde ze het niet. En toevallig was haar eerste reactie dingen in brand steken en ernaar grommen, het eerste was gelukkig voor de ander nog niet ten pas gekomen. Nu Ragya er ook bij stond leek er ineens leven te komen in de jongen. Deze stond op en de roodharige liet haar pigmentloze rode ogen er even overheen gaan. Een blondie, gouden ogen zover ze zag en ongeveer even groot als haar. Dat kwam je niet vaak tegen, hij leek ook rond haar leeftijd te zijn, zou niet veel moeten schelen in ieder geval. Voor de verandering was het wel eens leuk niet omhoog te moeten kijken. De ander was in ieder geval een en al vrolijkheid, waardoor Ragya bedachtzaam een stap naar achteren zette. “Góðan daginn” reageerde ze simpel terug, haar blik gleed even schuldgevend naar haar vos. Dit is jou schuld hé, dat we hier nu staan met zo’n hoopje vriendelijkheid en goed humeur. Ze knikte hierna even naar de jongen en wou aanstalte doen weer om te draaien en hem zijn ding te laten doen.

Bij het vernauwen van de ogen keek ze iets verontwaardigd terug, de innerlijke ruziemaker in haar kwam weer omhoog. Pardon? Kon zij er nu aan doen dat ze niet iedere dag zo'n reactie kreeg. Star keek ze nu terug in de ogen van de ander, duidelijk te maken dat ze de plotselinge omslag niet waardeerde. Toen de ander zei dat Aldrei en zij niet respectvol waren immiteerde ze onbewust zijn zucht. "Aldrei heeft een hekel aan iedereen, op mij na, ze is dus niet on-respectvol" Hierbij knikte ze naar de Ninetales, die nu verdedigend voor haar kwam staan en verder gromde. Tja, zo was de vos nu eenmaal, en het was makkelijker dan je zou denken. Ze gebaarde toch even naar het dier, die stil hielt maar haar koude blik niet afwendde. "En ik wou je niet storen met.. wat je ook aan doen was" Ze trok nu haar wenkbrauw op in verwachting op het tegenwoord, excuses of een ruzie, waarbij ze resoluut een slok koffie nam.

Ragya vond dat de ander wel lef had, zomaar Aldrei en haar beledigen in de eerste minuten dat ze met hem sprak. Dat moest zeker een nieuw record zijn. Al moest ze toegeven dat ze vaker een begroeting slecht was begonnen, vaak genoeg eigenlijk. En ze vond het nog niet eens erg als hij haar respectloos noemde, daar zou ze zichzelf nog wel in kunnen vinden. Maar ze kon het niet uitstaan als ze wat over haar vos zeiden. Vandaar dat ze ook pissig haar koffie aan het drinken was, wat het enige bleek te zijn om haar rustig te houden. Hoe dan ook verwachtte ze een reactie, maar op degene die ze kreeg had ze niet gerekend. Verbaast keek ze naar de ander toen deze haar knuffelde, wat ervoor zorgde dat ze ongemakkelijk bleef staan en over zijn schouder naar Aldrei keek, die haar geluidloos uitlachtte. Even overwoog Ragya de opties, en hoewel de ander wegtrappen of in brand steken heel aanlokkelijk waren, kreeg ze het gevoel dat ze dan niet van hem af kwam. Met een groot vraagteken op haar gezicht en terwijl ze er vrij ongemakkelijk bij stond sloeg ze een arm half om hem heen. De andere hand was immers bezet met koffie. Haar terug omhelzing was star en duurde niet al te lang, ze vond dit immers alles behalve prettig. Binnensmonds mompelde ze wat in haar eigen taal, hopend dat ze nu weg kon en ze dit alles kon vergeten. Mocht de ander een ander plan hebben zou ze niet eens meer moeite doen en Aldrei haar ding laten doen.

Ze had nu al spijt. Ze had hem in brand moeten steken toen ze de kans kreeg. Nog steeds als een ongelukkig en voornamelijk verward hoopje mens stond ze daar. Het liet los, whoeh. Hier was ze dus niet goed in, ze was het niet gewend en het voelde verkeerd. Maar goed, had haar plan gewerkt? Was ze er nu vanaf? Ze hoopte het maar want ze kon de veiligheid van de ander niet garanderen bij nog meer fysiek contact. Echter leek dit nog niet het geval te zijn, want hij stelde zich voor. Met een beetje geluk zou de rest op z’n minst wat.. normaler verlopen. “Ragya Airon, aangenaam” Over het laatste was ze nog niet al te zeker, maar ze moest ook iets. Zoals altijd kwam haar accent nu weer naar voren, een kleine verdieping aan het einde van de zin. Net toen ze na haar woorden de laatste slok koffie nam hoorde ze de vraag van de ander. Kijk, dat ging nu eerder de goede richting op. Je kon vrijwel alles voor elkaar krijgen als je de roodharige wat koffie voerde, ze was makkelijk om te kopen op dat vlak. Vandaar dat ze ook knikte en het lege ding hierna weggooide in een dichtstbijzijnde prullenbak. “That’s an understatement. Maar ja, jij ook?” Dat was dus een duidelijke ja vanaf haar kant. Ze besloot ook maar wat terug te vragen, in de hoop er nog wat fatsoenlijks uit te krijgen. Niet dat ze echt interesse had in sociaal doen, maar ze wou niet dat ze de rest van de dag aan dit joch vast zat omdat ze zomaar wegliep.

Ze vroeg zich af wat er allemaal in dat kopje van de blondie om ging. Want zulke blijdschap kon je gewoon niet vertrouwen, niemand was zo blij. In ieder geval niet in haar ogen. Eigenlijk wou ze een goed excuus vinden om weg te lopen. Misschien als ze gewoon met haar beste manieren zei dat ze weg moest kwam ze er vanaf? Maar toen ging het onderwerp naar haar verslaving, koffie. Meteen leek de aandacht er meer in te zitten bij de roodharige, al was praten over het spul wat minder spannend. Blijkbaar deelde de ander haar liefde voor de warme drank niet. Iets wat vrij teleurstellend was. Echter waren zijn volgende woorden iets waardoor ze kort moest grijnzen. “Tegen koffie kan ik dus nooit nee zeggen, en zeker niet als het de moeite waard moet zijn” Nu ging het de goede richting op, ze werd al bijna vrolijk van. Echter wou ze de ander absoluut niet aanmoedigen nog meer.. zichzelf te zijn. Dus hielt ze haar vrij neutrale houding gewoon. Ondertussen keek Aldrei weer kil naar de ander, nu haar pleziertje gehad hebbend. Dat zou immers niet snel veranderen.

Dit kind was wel heel makkelijk blij te maken of niet soms? In ieder geval keek hij alsof ze net had gezegd dat hij wereldberoemd was geworden. Wat schattend probeerde ze te kijken of er niet iets anders aan de jongen was. Misschien mistte ze iets? Het leek er echter niet op. Ze keek toe hoe de jongen wat dingen uit zijn tas pakte en zei dat hij warm water nodig had. Zelf schudde ze nu ook haar grote zwarte rugzak van haar rug af en maakte deze open. Al snel had ze wat water en tja, vuur was niet zo moeilijk voor de pyromaan. "Heb jij dan iets om het water in te doen?" Vroeg ze nog, want echt een pan ofzo had ze niet. Ze had er ooit een gehad toen ze begon met reizen, maar die had ze waarschijnlijk eens als werpmiddel gebruikt.. In ieder geval was hij verdwenen. Ze rommelde wat verder en probeerde hierna de aandacht van de ander weer te krijgen. Jammer genoeg kwam ze er nu achter dat ze diens naam helemaal niet kon uitspreken, dankzij haar accent kon ze de z en c niet uitspreken. En beiden had de jongen in zijn naam zitten. "S-... sakhary?..." Gefrustreerd haakte ze haar poging af en begon te mompelen in haar eigen taal, de rest van haar zin niet eens meer afmaken.