Rise and shine!

Ze had heel veel vragen op het moment. Om enkele even op te noemen: Waarom had de ander een kookpot bij? Hij leek niet op een reiziger dus niet voor koken onderweg. Zelfs al deed hij dat, waarom zo’n duur ding? Hoe zwaar moest dat niet wegen? Waar had hij het gelaten? Hoe was er nog plek voor andere spullen? Had hij zulke sterke rugspieren of zat zware stenen potten sleuren gewoon in zijn genen? Wat deed hij ermee? Waarom? Waarom was zeker een mooie omschrijvende vraag. Hoe kwam hij eraan? Toch zei ze niks en keek er enkel naar, hierna weer naar Goudlokje, en toen weer terug naar de pot. Ze ging het niet eens vragen. Als ze moest gokken zou ze zeggen dat hij een kleptomaan moest zijn, anders had je zulke zooi niet bij je. Lang om er over na te denken kreeg ze niet, want ze zat nogal vast op de naam van de ander. Ze had er wel vaker last van dat woorden met een z of c een vreemde vervorming kregen. Maar beiden in één woord was zeker veel van haar gevraagd. Wat beschaamd legde ze haar hand in haar nek en zuchtte even. Bij de woorden van de ander leek het er even op dat ze in protest wou gaan, toegeven dat het niet lukte was niet haar beste punt. Echter gunde ze het zichzelf niet nog een poging te wagen en reageerde uiteindelijk “Shuyna moet wel lukken” kwam er uiteindelijk uit. Rot accent ook. Gelukkig werd ze snel afgeleid door de pot die weg gezet werd, samen met de woorden hier is een pot. Ze knikte even, ja, dat was een pot. Echter gaf Shuyna nog een verklaring erbij, waardoor ze besloot dat haar vermoeden juist moest zijn. Kleptomaan dus. “Misschien kan je die ook omkopen met koffie” Stelde ze voor terwijl ze weer in haar tas rommelde en wat droog spul erbij haalde. Met een behendigheid die ervaring uitstraalde raapte ze wat stenen om haar heen op en maakte een vluchtig rondje. Hierin dumpte ze het spul en zonder een slag te missen stak ze deze in brand met een aansteker, die standaard in haar zak zat. Ze stookte met haar handen alles een beetje op door het spul te verplaatsen en lucht te geven, de warmte van de vlammen nauwelijks voelend. Niet lang daarna had ze een brandje voor haar neus waardoor ze tevreden en bijna opgelucht grijnsde. Altijd weer belonend.

De roodharige vond de hele situatie nogal vreemd. Ze had ook heel veel vragen over de persoon die haar nu gezelschap hielt. Maar ze besloot die maar niet te stellen, niet zeker wetend of ze wel het antwoord wou weten. Een ding wat ze wel wou weten was of deze dude ooit boos kon zijn. Of in ieder geval iets anders dan dit blij. Oh en kijk, nog meer vragen. Iedere keer dat de blondie sprak werden het er alleen maar meer. Blijkbaar kocht hij andere om met schaakborden, wat ook een manier was. Misschien iets minder functioneel dan koffie maar het was maar net wat je leuk vond. Bij de naïve woorden van de ander had ze al antwoord gegeven zonder dat ze er erg in had. “Door vriendelijkheid lijk je zwak, dan gaan mensen gebruik van je maken” Klonk er wat scherp uit de roodharige, duidelijk een ander mening hierover hebben. Hierna richtte ze zich op haar vakgebied. Het duurde niet lang voor de ander wat zooi had gevonden om de stelatie mee op te zetten. Wat ze allemaal wel niet over had voor een kop koffie, dat spul kon maar beter goed zijn. “Ik denk niet dat mijn idee sterk genoeg is voor die pot” Ze had natuurlijk ook een manier om een kookvuur te maken, maar ze had het nog nooit voor zo’n stenen ding hoeven te maken.

De ander begon te lachen, wat automatisch zorgde voor een frons vanaf haar kant. Over dit onderwerp had ze nogal een duidelijke mening. Deze hoefde dan niet perse goed te zijn, maar het was er ondertussen al ingestampt. Bij de woorden van de ander luisterde dus met tegenzin. Hij was zo.. onuitstaanbaar.. goedgelovig. Echt, ze kon het woord bijna uitspugen naar hem, en die grijns op dat kopje hielp ook niet. Hierna ging hij verder met het politiek correcte dat iedereen anders was enzo. Enorm leuk en al. Echter leek het erop dat niet iedereen er zo over dacht, dat kon ze wel opmaken uit zijn laatste woorden. Ragya reageerde er wat scherper en harder op dan dat ze tot nu toe had gedaan. “Dat is het punt, ik weet niet hoe het bij jou is maar hier is er weinig accepteren aan.” Kort ging haar hand weer naar haar linkerboven arm, zoals altijd verbonden in stof. Halverwege kneep ze haar hand samen in een vuist en liet hem weer zakken. Ze zuchtte en hielt zichzelf in. “Wees eerlijk Shuyna, heeft die vriendelijkheid van je altijd geholpen?” In haar ogen niet, zo werkte de wereld niet. Hierna ging ze echter verder met het werk van koffie verzamelen. Hij knikte bij het idee van de ander en begon rustig te helpen met stenen opstapelen terwijl ze het vuur ondertussen in leven hielt.

Kon ze dit gesprek uberhoud wel winnen? Nee, waarschijnlijk niet. Echter was ze niet het type van opgeven of haar punt te laten vallen. Als er een ding was wat altijd bleef was juist haar koppigheid, die er dus ook voor zorgde dat ze de ander aankeek in verwachting van een tegenwoord. En kijk, die kreeg ze ook. Ze zou hem echt niet uit zijn woorden krijgen. Blijkbaar vond meneer het leuker om andere gelukkig te zien, wat ze ook een grote onzin vond. Eigenlijk vond ze het meeste wat de ander zei redelijke onzin, maar ze was dan ook niet de doelgroep. Ze had andere ervaringen wat vriendelijkheid betrof, en hele andere invloeden gehad. Uiteindelijk keek ze gewoon naar de blondie en zuchtte nogmaals, alsof dit haar punt bij moest zetten. “Je verdiend een medaille voor goedzak eerste klas” Besloot ze dan toch, waarna ze haar tegenwoorden in zichzelf bleek te houden. Ze richtte zich hierna gewoon op hetgene waar ze mee bezig was, al kon ze het niet laten in zichzelf te gaan mokken. Dom joch, met die motivatie hielt hij het nooit lang uit. Mensen waren van nature egoïstisch, zo werkte ze gewoon. En zelfs al zou hij dit niet toegeven en zo vriendelijk blijven, moesten andere toch misbruik van hem maken. Als je het zo bekeek maakte zij zelfs ook misbruik van hem voor koffie. Het zat er gewoon in. Ragya keek pas weer op toen ze de stem van de ander hoorde, waarna ze haar gedachtes weg schudde. “Natuurlijk” Reageerde ze, waarna ze het water erin goot terwijl ze nieuwsgierig naar de koffie keek. Dit was zeker een manier haar interesse te wekken.

Ragya’s blik bleef schattend op de ander gericht, alsof ze probeerde te pijlen of hij het echt meende en er zelf in geloofde. Natuurlijk kon iemand het ene zeggen en het andere bedoelen. Iedereen deed het, zei altijd dat het goed ging ongeacht van wat er echt gebeurde. Je kon niet altijd blij zijn, niet altijd aardig en geloven dat dat hielp. Plots hoorde ze de vraag van de ander, en voor enkele seconden was het aan haar te zien dat ze van haar stuk was afgebracht. De roodharige was weer met haar eigen woedeproblemen bezig geweest en had het absoluut niet verwacht. Ze snoof even op een koppige wijze, wat eigenlijk al voor zichzelf sprak. “Slechte ervaringen, en alle reden om te wantrouwen” Antwoorde ze alsnog naar de waarheid toe, op een harde toon. Ze wist niet helemaal waarom ze toch wou reageren, misschien om haar gelijk te bewijzen in dat er geen vriendelijkheid was zonder een prijs. Er was meer dan genoeg gebeurd om haar acties te verantwoorden, zelfs al zou ze nooit toegeven dat dit de rede kon zijn voor haar huidige karakter. Ze had zich weer opgesteld als hiervoor, waardoor je niet meer kon zien dat ze nog altijd van haar stuk was. Iets in haar vroeg zich af of het aan haar te zien was, dat er iets mis was. Uiteindelijk liet ze haar blik nog een keer over de blondie gaan, waarna haar aandacht naar de koffie verschoof. De jongen gooide de poeder erbij en begon te mixen. De roodharige rook de bittere en sterke geur al vanuit het poeder komen. Ze dronk het al sinds ze jonger was, en was een van de weinige middelen die je altijd bij haar kon spelen. Het was ook een van de redenen waarom ze zo van sterke smaken hielt, heel bitter of heel pittig had gewoon haar voorkeur. Dit ook omdat ze weinig smaak meer had dankzij wat ongelukjes met vuur, dus enkel hele sterke dingen maakte nog een redelijke indruk. Verder was ook de energie die je ervan leek te krijgen een leuke bonus, iets waar ze wel aan kon wennen.