Snuitende peren [+ Melvin]

Alweer zo'n patrouille.. Hij moest toegeven dat zijn laatste paar patrouilles productief waren geweest, maar hij mistte een beetje de lol die er in zijn eerste patrouille zat. Hij deed zijn ogen dicht en probeerde zich de geluiden van brekende botten en de beelden van bloed weer voor zich te nemen. Het was leuk geweest toen. Achja, eens kijken wat het deze keer wordt. Hij wachtte rustig verder af in de steeg waar hij stond met zijn bodywarmer aan. Wat? Niet fashionable? Rot op..

[+ Melvin]

Hij was weer eens opgeroepen voor patrouille. Niet dat hij daar problemen mee had hoor, totaal niet. Alleen de overprotective Matthew stond soms in de weg. De ander vond zijn werk belangrijk, maar als hij een keer iets voor Team Rocket wilde doen ho maar, dan mocht dat niet terwijl de ander dagenlang weg was voor zijn werk. Nu ook, dus nu maakte een patrouille niet veel uit hm? Hij liep met Rem, zijn Manectric, rond. Zoekende naar zijn partner van vanavond. Patrouilles waren wel oké om te doen. Voor al als er een beetje een leuke partner bij was. En zo niet? Dan had hij altijd nog Rem. Hij vond het fijn om met de pokémon te lopen. Mocht er iets met hen twee gebeuren, dan kon Rem met gemak te hulp schieten. Handig toch? Mel liep in zijn gewoonlijke vest met capuchon op, zo ver dat zijn ogen bijna niet te zien waren. Ze hadden afgesproken in een steeg, dus Mel vervolgde zijn weg en stopte zijn handen in zijn zakken. Hij stopte met lopen toen hij een oudere man zag staan met een bodywarmer aan. Zou dit m dan zijn? Mel liep naar hem toe en keek even naar de ander. "Ik gok dat jij mijn partner voor vanavond bent?" Al zou er waarschijnlijk niet veel bijzonders gebeuren en zou hij verveeld zijn... het moest maar eh. Want eigenlijk had hij wel zin in een promotie.

Hij stond met zijn rug tegen de muur te wachten op zijn partner voor die avond. Waarom was hij altijd de eerste aanwezige? Punctualiteit was niet moeilijk toch. Achja, er kwam iemand aanlopen. Weer zo'n capuchon figuur. Daar had hij er al eens een paar van ontmoet. Een beetje posers toch wel als je het hem vroeg. En vervolgens werd gevraagd of hij de partner voor vanavond zou zijn. Hij knikte "Theodore." Zoiets als een voorstelrondje moest voor hem snel gaan. "Specialiteiten?" Hij vroeg het maar even. Hoe sneller hij wist wat hij aan een partner had, hoe beter. Dan konden ze ten minste gaan beginnen.

De man, die ouder was dan hij zelf, knikte even naar hem. Mooi. Want hij was niet zo goed in het vinden van de juiste weg en raakte snel verdwaald in z'n uppie. De man stelde zich voor als Theodore, een naam die niet veel voor kwam, voor al niet in deze franse regio. De man begon meteen te vragen naar zijn specialiteiten. Oh wat mooi. Mel deed zijn capuchon af en kwam wat meer over eind. "Melvin. Specialiteiten: Hand to hand combat. Maar ook met pokémon erg sterk." sprak hij simpelweg tegen de man. Tja, Rem was nog zijn zwakste pokémon. Niet dat de ander dat wist, maar he hij had altijd nog Lindo achter de rug. "Jouw specialiteiten?" vroeg hij met een koele, strakke blik aan de ander.

Ok dan, hand to hand combat en hij had sterke pokemon. "Combat in alle vormen.'' Hij vond het belangrijk om, als het op vechten aan kwam, op iedere manier inzetbaar te zijn. Hij hoefde waarschijnlijk ook nu niet uit te leggen dat het ook om wapens zou gaan. Alhoewel hij zijn vuisten eigenlijk het leukste vond. "Ik zag nog een groep trainers door de straten zwerven daarnet. Die moeten we even laten weten dat er een avondklok is." De avondklok mocht niet overschreden worden. Vechten geblazen dus. Daarnaast had hij gewoonweg zin in wat confrontaties. Hij liep alvast die kant op.

De ander antwoordde dat hij sowieso goed was in alle vormen van vechten. Mooi, dus mocht er iets gebeuren dan konden ze zich er uit vechten. Niet dat hij dat alleen niet kon, maar dat kon hij niet kiezen eh. De ander vertelde dat hij verder op nog een groep trainers had gezien. En tja regels zijn een blijven regels. En zo dus ook de avondklok. De ander begon alvast in de richting van de trainers te lopen. Tenminste dat gokte hij, aangezien de ander het er zojuist over had gehad. Mel wenkte Rem mee en versnelde zijn pas iets om naast de ander te kunnen lopen. Eens zien of die trainers normaal naar hen luisterde of dat ze hen even een paar klappen moesten geven voordat ze naar hen gingen luisteren. "Rang?" vroeg hij even koeltjes aan de ander.

Hij hoorde een tweede paar voetstappen achter zich in de lege verlaten straten van de stad totdat uiteindelijk Melvin naast hem kwam lopen. En het voelde alsof iemand hem in zijn been stak met een speer toen hij vroeg naar zijn rang, maar hij probeerde niets te laten merken. Niet dat er ook echt iets te merken was. In zijn ogen leek het alsof hij mank aan het lopen was, maar in het echt bleef hij gewoon normaal doorlopen. "Grunt." Zei hij zonder te vragen naar die van de ander. Dit boeide hem niks namelijk. "Zeg Melvin, hoe ben je bij Team Rocket terecht gekomen?" Door de steek die hij zogenaamd had gevoeld in zijn been kreeg hij een flashback naar zijn eigen eerste TR ervaring en vroeg zich af hoe dat bij de ander was geweest.

De ander leek niet heel blij te zijn met de vraag, maar antwoordde wel dat hij een grunt was. Wow hij was dan nog wel best oud voor een grunt of niet dan? Naja dat waren niet zijn zaken, misschien was het wel door een gebeurtenis. Wie weet hm? Toen de ander vroeg hoe hij bij team Rocket was gekomen knipperde hij even, waarna hij recht vooruit bleef kijken. "Mijn ouders zitten allebei bij team Rocket, dus ze beloofden me pokémon als ik team Rocket joinde." sprak hij onverschillig tegen de ander. Zijn verhaal was niet zo interessant dus. "En Jij? Op een interessante manier bij team Rocket geëindigd?" besloot hij maar te vragen. Niet dat hij het super graag wilde weten ofzo. Maar he, het was wel zo aardig om hetzelfde terug te vragen.

"Hm," Deed hij als reactie. Het antwoord dat de jongen gaf suggereerde niet bijster veel ambitie in de jonge twintiger. Wilde hij niks bereiken verder? En ineens werd de vraag teruggekaatst. "Het was enkel logisch, na alles dat ik gedaan had." Hij hield het maar even vaag voor nu. Hij had geen zin om er diep op in te gaan. Hopelijk waren de sociale vaardigheden van Melvin goed genoeg om te snappen dat hij dat dus niet wilde. Hij nam een haar elastiekje uit zijn broekzak en bond zijn haar in een paardenstaart. Als hij ging knokken was dat misschien wel handig.

Het was niet een denderend antwoord dat hij van de ander kreeg. Het was maar een magere 'hm' geweest. Het antwoord op zijn vraag was alleen maar vaag, maar toch ook wel duidelijk. Het vage deel was dat de ander dingen had gedaan maar niet diep genoeg ging om te weten wat. Het duidelijke was dat man er niet over wilde praten. Dan niet eh... De ander stopte zijn hand in zijn zak, waardoor Mel meteen gespitst was. Als hij één ding had geleerd was dat er overal wapens konden zitten en dat hij altijd gespitst moest zijn om een tegenaanval te kunnen maken. Er kwam echter een elastiekje uit, waarna de man een paardenstaart maakte in zijn haar. Ah... okay. Loos alarm dus. "Nog goede pokémon?" vroeg hij even aan de ander.

Dat de ander meteen in alarmmodus ging toen hij zijn hand in zijn zak had gestoken was hem niet eens opgevallen. Want met zo'n werkje als dat gaat je concentratie daar naartoe. Het is niet iedere dag dat je zomaar dingen moest doen achter je hoofd. Maar goed, zijn pokemon dus. Aparte vraag. Althans, dat vond hij zelf dan. Waarom zou hij geen goede pokemon hebben? Wat heeft iemand aan slechte pokemon. "Prima pokemon als je het mij vraagt." Het zou niet nodig zijn om te gaan opscheppen. Hij merkte nu ook dat hij schijnbaar een vragencultuurtje had gecreëerd in deze wandeling. Hij wist niet wat hij daarvan vond. Maarja, nu kon hij niet achterblijven, dus vroeg hij: "Heb je nog pokemon buiten die daar naast je?"

De ander antwoordde dat hij dacht prima pokémon te hebben. Dat kon wel, maar waren ze ook sterk? Sommige pokémon hadden zoveel potentieel, jammer dat de meeste trainers daar geen gebruik van maakte eh. Het gesprek was met verandert in een soort vraag-antwoord gesprek. Niet dat hij het heel erg vond, maar het was toch niet en gesprek die hij gewend was. De ander vroeg of hij nog andere pokémon had buiten Rem, waarop Mel rustig knikte. "drie. Skiddo, Charmander en Gyarados." sprak hij rustig tegen de ander, waarna hij even naar de manectrike naar hem keek. "Al denk ik dat de meesten binnenkort zullen evolueren." vervolgde hij rustig. Als je naar zijn pokémon keek leken ze zwakker dan dat ze echt waren.... vooral Lindo. Tot hij ging vechten. Dan was het rip.

Alright, ze hadden hetzelfde aantal pokemon. Ook zouden die van Melvin binnenkort evolueren. Hij zelf had eigenlijk maar één pokemon die nog evolueren kon. Daarnaast was het moeilijk om een Heracross te laten evolueren. Tenzij men het over mega evolutie had. "Dat is netjes." Zei hij gemeend. Er zat dus toch wel iets van een doel bij die jongen. Dat kon hij wel waarderen. Heel kort kreeg hij een soort trots gevoel. Een grote broer gevoel. Dit duurde ongeveer een halve seconde voordat zijn blik in een boze veranderde. Een gevoel van haat borrelde weer op. Gelukkig hoefde dit niet tot argwaan te leiden. Het groepje trainers doorkruisten net toevallig hun straat. Theodore wees hun kant op. "Gotcha.." Zei hij zacht.

De ander complimenteerde hem over zijn pokemon, waar op Mel even rustig knikte. Ja, hij vond zijn team ook wel netjes nu. Hij was hier gekomen door zijn ouders, maar toen hij eenmaal begon was hij wel ambitieus. Helaas was hij toen nog niet helemaal beter dus had hij niet veel kunnen doen door het ongeluk. Maar sinds hij in kalos was, was hij wel echt serieus begonnen met team Rocket. Toen de groep trainers in het zicht kwamen hoorde hij de ander even 'gotcha' zeggen, waarna hij naar de ander keek. "Ik denk dat we er allebei mee eens zijn als we het op de harde manier doen?" vroeg hij even rustig aan de ander. Want de ander leek klaar om te vechten en hè, Mel was er ook altijd wel voor in.

Melvin had het over een harde aanpak. Theodore maakte een gebaar dat hij de jongen voor wilde laten gaan. Hij wilde zelf namelijk de verrassing zijn die achteraf zou komen. Ineens een spierbundel achter je aan was niet niks namelijk. Vervolgens wachtte hij op wat de jongen zou doen. Want zelf wist hij het al en hij kreeg er een geniepige glimlach van als hij er aan dacht.