Closed - Meeting the family.

De jongen liep rustig door de straten van Lumiose City. In zijn handen had hij een klein papiertje met een adres op dat hij nog maar pas gekregen had. Zijn ouders hadden het in een brief opgestuurd en blijkbaar was het een adres van familie. In ieder geval wilde dat zeggen dat hij geen stress meer moest hebben dat hij iedere dag een slaapplek vond. Zolang hij toch in de buurt van Lumiose City was.
Ondanks dat Zarhe een ramp was met het vinden van plaatsen, ging het redelijk snel. Hij stond aan de deur van een hoog gebouw waar hij moest zijn. Even keek hij naar de Cubone aan zijn zijde voordat hij op de bel duwde en begon te wachten. Om de tijd te doden keek hij wat om zich heen en dat was duidelijk geen goed plan geweest. Iets verderop stond er een clow die ballonpokémon maakten en natuurlijk wilde hij er één. Zonder erbij na te denken dat hij aangebeld had, ging hij richting het kraampje om te zien hoe de clown voor vele anderen ook een ballonpokémon maakten.

Zarhe was alweer bijna vergeten dat hij eerder op de deurbel had gedrukt. Als de andere iets sneller geweest was, dan zou hij niet zijn weg gewandeld. De jongen had nu eenmaal heel weinig geduld op dat vlak en daarbij was de clown interessanter dan een deur om naar te kijken. Zarhe hoopte net zoals andere kinderen ook een ballon te krijgen. Ze waren verschillende pokémon namen aan het roepen en dan maakte de clown die en kregen ze er één. De jongen daarin tegen bleef gewoon stil en wachten af, maar dat was niet de manier. Hij hield er niet van om in een groep te spreken en al helemaal niet om te moeten roepen. Ook zijn kennis van pokémon ging niet ver dus wist hij niet wat hij zou moeten zeggen.
Ook Paarthurnax vond het niks en bleef dicht bij een been van de jongen. Even kort keek Zarhe over zijn rug naar achter wanneer dat er iemand kwaad riep, maar hij kende de man niet. Daarbij had hij niks verkeerd gedaan dus had hij niet het gevoel dat het tegen hem was. Hij keerde zich gewoon weer in stilten naar de clown met de ballonnen. Misschien was die ene jongen wel kwaad door al het lawaai ofzo.

Zarhe stond zwaar teleurgesteld voor de Clown terwijl hij gewoon genegeerd werd. De rest riep nog steeds van alles en zelfs de kinderen die er nieuw bij kwamen en riepen kregen eerst. Zo eindigde het dat hij naar achteren werd geduwd omdat er steeds meer mensen kwamen en hij het niet in zich had ook te gaan roepen. Even wisselde hij een blik uit met de Cubone aan zijn zijde en dan even kort te zuchten. Zarhe ging wel gewoon terug naar de deur ofzo. Maar daar geraakten hij niet.
De jongen die ha zitten roepen, nam hem vast bij zijn schouder en draaide hij om. Meteen werd Zarhe wat in elkaar geschud zonder dat hij wist wat er aan de hand was. Paarturnax schoot wel in actie door de onbekende te beginnen kloppen met het bot in zijn hand. Er werd gezegd dat hij niet mocht aanbellen en dat hij beter ook een schedel op zijn hoofd zetten. ‘Dus jij bent Lucian?’ zei hij tussen het schudden door en hij probeerden het briefje te pakken. Nee, hij was niet onder de indruk van de toon van de jongen. Het briefje dat zijn ouders hadden opgestuurd stak hij uit naar de jongen.

Zarhe zag nooit het slechte in mensen of in daden. Het was niet altijd even veilig omdat hij overal nogal luchtig overheen ging, net zoals in elkaar te worden door een onbekende man. De man zou zijn neef moeten voorstellen dus het was vast niks. Wat er eerder gebeurd was, werd ook al snel vergeten door Zarhe. Lucian vroeg of hij zijn neefje was en als antwoord haalde de jongen zijn schouders op. ‘Mama zegt van wel,’ zei hij kort waarna dat hij zijn rug weer naar de andere toe draaide. Die ballonpokémon wilde hij nog steeds hebben en die ging hij niet krijgen als hij met andere stond te praten.
Helaas waren er zoveel mensen voor hem komen staan dat hij nog langer kon gaan wachten, maar dat maakte niet uit. Het kwam allemaal wel goed, als hij lang genoeg wachten zou het vast wel eens zijn beurt zijn. In het leven moest je gewoon geduld hebben en dan kwam alles wel goed. Misschien was hij wel te aardig voor de wereld en had hij teveel goede hoop in mensen dat ze allemaal goed waren.
Even keek hij over zijn schouder naar Lucian. ‘Ga anders maar naar binnen, ik kom wel,’ zei Zarhe, maar het waren woorden die je bij hem niet mocht geloven. Ook al zou het niet zijn bedoeling zijn, hij eindigde vast wel ergens anders dan bij de jongen binnen.

Zarhe ging vast uiteindelijk wel terug komen, de vraag was enkel steeds hoe lang dat het duurde voor hij ergens was. Hij vond het voor Lucian wel zo aardig als hij al naar huis kon gaan, dan moest hij ten minste niet heel de tijd blijven wachten. Zoals het er namelijk aan toe ging, kon het nog wel een tijdje duren voordat het eindelijk aan Zarhe was. De jongen leek het enkel geen goed idee te vinden en Zarhe keek even over zijn schouder naar zijn neef met een opgetrokken wenkbrauw. ‘Dan niet,’ was het korte antwoord dat hij gaf waarbij zijn beide schouders de lucht in gingen. Als Lucian niet wilde dan moest hij niks. Zarhe ging niemand dwingen om wat te doen.
De Clow leek uiteindelijk even schrik te hebben wanneer er zijn kant uit werd gekeken. Waarschijnlijk kwam het door Lucian, hij had wel iets eng, maar om bang te zijn... Misschien was meneer de Clow niet zo een held, dat kon goed zijn. In ieder geval kwam hij afgewandeld op Zarhe en hurkte voor hem neer. De jongen zag hij de Clown zijn ogen naar boven richten op Lucian, voor hij hem aankeek. ’Dus wat moet je hebben knul?’ vroeg de Clown niet meer zo vrolijk als eerst.
vanaf dan wist Zarhe niet meer wat hij moest zeggen. Hij had zijn mond wat geopend en wisselde met zijn Cubone een blik uit. Dat was de enige pokémon die hij kenden en verder was alles wat onbekend voor hem. ‘Ik heb onlangs een hondachtige pokémon gezien hier in Lumiose, het had precies botten over zijn lichaam,’ legde Zarhe uiteindelijk uit. Hij had de pokémon echt leuk gevonden, maar omdat hij niet wist hoe zijn Pokédex werkte, was hij nooit achter de naam gekomen. Maar die pokémon wilde hij en de Clown maakten die ook. Uit zwarte en witte ballonnen kreeg hij zijn ballonpokémon en met een klein glimlachje keek hij even naar de Clown, voor hij zich omdraaide naar Lucian en het naar hem uitstak. ‘Kan jij het dragen?’ vroeg hij serieus. Hij had zijn ballon gekregen, dat was alles wat hij wilde.

Zarhe had eindelijk zijn ballonpokémon gekregen en dat was voor hem goed genoeg. Wat hij verder met de ballon moest doen was een groot raadsel voor hem, maar hij had het. Dat hij het niet wilde dragen was normaal en hij had het al snel overhandigd aan Lucy. Misschien kon hij er wel iets mee doen? Op zijn kamer zetten om naar te kijken ofzo.Het maakte Zarhe niet uit wat er met de ballon gebeurden, zelfs al werd die weggegooid.
De jongen begon juist weer om zich heen te kijken om te zien of er nog iets was voor dat zijn arm werd vastgepakt. Zo werd hij meegetrokken richting het appartement van Lucy. Zonder ook maar tegen te werken volgde hij gewoon. Dat de aanpak misschien wat hard was, leek hem niet eens te deren. Zarhe was niet iemand die je snel ging horen klagen, alles was wel goed voor hem.
‘Ik heb honger,’ wist hij even kort mee te delen. Het was niet dat hij klaagde dat hij honger had, het was echt gewoon om het te laten weten. Alsof het boeiende informatie was.