[Quest] Welcome to the Family

Mark acquired, and elliminated

Ze had een beetje rond de Team Rocket basis gehangen. In een nieuwe regio was altijd genoeg te ontdekken, maar voor nu besloot om even close to home te blijven. Immers wilde ze wel een goede indruk maken bij haar nieuwe werk. De jonge vrouw rekte zich uit en kraakte haar nek, waarna ze een iets wat vreemde blik kreeg van de pokémon die naast haar zat. De Cubone was rustig zijn bot aan ‘t schoonmaken, iets wat hij deed met een uiterste precisie. Ze vroeg zich al een tijdje af wat er in de schedel van de kleine pokémon rondging. Ze kon de verhalen van de Cubone, waarom ‘t de Lonely Pokémon genoemd werd en hoe angstaanjagend sommige ‘t vonden. Zelf vond ze dat men zich maar aanstelde. Rogue was een ontzettend lieve en opvallend sterke pokémon. Ze gaf de pokémon een aai over diens schedel heen, waarbij Rogue een beetje vreemd opkeek. ”Relax, niets aan de hand,” zei ze op een rustige toon.
De paarsharige jonge vrouw kwam overeind en rekte zich uit. Net op het moment dat ze weg wilde lopen, werd ze door een jongen tegen gehouden. Een beetje achterdochtig keek ze naar de jongen, die ze een jaar of drie jonger dan haar schatten. ”Wat?” beet ze de jongen toe. Hij was langer dan haar, iets wat haar irriteerde. Hij knikte, waardoor ‘t rode logo op zijn pet eventjes zichtbaar werd. ”Fine,” brieste Vanessa. De jongen reikte haar een stuk papier aan, waarop haar street name stond; V1per. Toen ze opkeek van ‘t stuk papier, was de jongen al verdwenen. Ze zuchtte zachtjes en vouwde ‘t stuk papier open. Soms vond ze ‘t vreemd dat Team Rocket zo geheimzinnige deed, zelfs in hun eigen stad. Maar aan de andere kant snapte ze het ook wel. Haar paars/blauwe ogen gleden over de tekst die op het stuk papier stond. Blijkbaar hadden de higher ups een quest voor haar om op te lossen. En eentje die precies in haar straatje viel. Ze moest een verbond sluiten met een nieuwe bende die zich aan het vormen was in de stad, dat zou leuk gaan worden. De jonge vrouw sprong op en neer om haar spieren los te maken, terwijl ze haar pokémon terug riep in diens pokéball. ”Let’s go.” En op dat moment wandelde ze in de richting van de outskirts van Lumiose City, waar de grootste kans was dat ze iemand van de bende tegen zou komen.

De avond begon al te vallen terwijl ze langs enkele cafeetjes aan het wandelen was. Ze was al bijna een halve dag op weg en vond nog steeds geen enkele aanwijzing van dat er ergens een onbekende bende aan het werk was. Vanessa’s geduld begon nu dan ook aardig op de proef te worden gesteld, terwijl ze van zichzelf een biertje mocht halen. Rustig bestelde ze haar drinken, terwijl ze op een van de barkrukken ging zitten. Links van haar zaten twee mannen met elkaar te smiezen. Beetje bij beetje wist ze dichterbij te schuiven, zodat ze kon verstaan wat er werd gezegd. “.. rondom zuid-Lumiose, ze zouden al vier pokémons gestolen hebben,” “Weet je hoe ze heten?” “Ik heb geruchten gehoord over Team Skull, maar niets is zeker.” “Ik hoop dat ik ze niet tegen kom.” “Ik ook, het is vreselijk dat Lyss d’r pokémon kwijt is geraakt eraan.” Dit was het moment dat Vanessa besloot om in te springen. ”Pardon, wie is Lyss?” vroeg ze spontaan, waardoor beide mannen een sprongetje van angst maakte en haar kwaad aankeek. “Is je nooit geleerd dat ‘t onbeschoft is om andere af te luisteren?” werd haar toegesnauwd. Ze trok een wenkbrauw op en rechtte haar rug, met haar pul bier in d’r handen. ”Wat maakt ‘t uit, gast. Ik moet gewoon weten wie ze is, zodat ik d’r kan helpen. Ik ben op zoek naar de bende.” Als ze nu ook nog eens moest gaan vertellen dat ze een Ranger was, dan zou ze ‘t helemaal te bont gaan maken. Ze haatte mensen die niet gewoon mee hielpen, ze moest gewoon d’r werk doen, zodat ze daarna terug kon naar haar eigen leventje. De mannen keken elkaar verwilderd aan, waarna eentje het woord nam. “Ze zouden rond zuid-Lumiose moeten zijn. Lyss is een vriendin van ons, ze haar pokémon verloren aan de bende. Ze zeiden tegen haar dat ze ‘m terug kon kopen, maar de bedragen die genoemd werden waren ronduit idioot.” De man was nog niet eens uitgesproken of Vanessa was al weg. Alleen de half lege bierpul stond er nog. Wat zonde van dat goede spul.

Zuid-Lumiose, de klok achter haar sloeg net middernacht. Als ze zou nu niet zou vinden, zou ze ‘t laten zitten en morgen overnieuw gaan beginnen. Natuurlijk zou ze ‘t ook gewoon de hele nacht volhouden, immers was haar slaapritme in zoverre non-existent dat het haar helemaal niets meer uit maakte. Ze had haar cap over d’r ogen gedaan en haar gezichtsmasker te voorschijn gehaald om over haar mond en neus te doen. De LED-verlichting zorgde ervoor dat de demonische mond te zien was. Ze hield van dit ding, al kwam het beter uit als ze volledige in black-light was, aangezien dan de rest van haar outfit ook te zien was. Maar voor nu zou ‘t doen. Expres had ze Rogue uit z’n pokéball gelaten en de kleine Cubone wandelde nu rustig in het rond. Ze had geluk met een gehoorzaamde pokémon, dus kon ze hem makkelijk commando’s geven. Nooit had ze gesnapt waarom haar vader dacht d’r te straffen met de pokémon, die uiteindelijk voor lange tijd haar enige en beste vriend was geweest. En nu moest ze hem gebruiken als bait, zodat ze Team Skull uit hun hideout kon krijgen. Het duurde dan ook niet lang voordat ze werd opgewacht door twee thugs, gekleed in zwart en wit met een schedel op de bandana rond hun hoofd. ”Wat?” Haar vraag deed niet veel aan haar ‘aanvallers’, die alleen maar in een of andere vage gehurkte positie gingen zitten. ”Slecht voor je knieën en rug,” mompelde Vanessa, maar ze sprak ‘t niet hard op uit naar de jongens. “We eisen een pokémon gevecht, als wij winnen is je pokémon van ons,” eiste een van de jongens op een toon alsof hij niet helemaal zeker was van zijn zaak. Vanessa rolde met haar ogen. Sommige straatbendes waren zo zwak de laatste tijd. ”Als ik win, nemen jullie me mee naar jullie leider en sluiten we een deal,” sprak ze rustig haar eisen uit. De jongens keken elkaar eventjes aan en haalde hun schouders op. Wat zou ‘t ook uit maken. Ze waren veel te zelfzeker over hun pokémon. Beide jongens pakte een pokéball van hun riem en gooide deze op. Uit de lichtflitsen verschenen twee salamanderachtige pokémon die Vanessa zo snel niet herkende. Snel pakte ze haar pokédex erbij, eentje die ze vanuit Team Rocket had gekregen, en scande de twee pokémon. Salandit, the Toxic Lizard Pokémon. A Poison and Fire type. Salandit lives in volcanoes and dry rocky places. They're very dangerous Pokémon that attack after releasing a sweet-smelling poisonous gas! Ze luisterde naar wat de pokédex te zeggen had en glimlachte eventjes, voordat ze knikte naar Rogue. ”Let’s go, Rogue.”

De Cubone sprong naar voren toe, met zijn bot klaar om een paar hoofden tegen elkaar te meppen. Ze wist niet precies waarom, maar als haar pokémon een gevecht aanging, werd hij opvallend vechtlustig en vond ‘t heerlijk om alles en iedereen te slaan met het bot. Ze vond ‘t schattig, maar waarschijnlijk was het niet helemaal goed. Maar ja, als hij zou evolueren zou ‘t vast wel goed komen. Of zoals haar vader zou hebben gezegd “It’s just a phase”. De twee jongens keken elkaar met een grijns aan, alsof ze nu al het gevecht gewonnen zouden hebben. ”Rogue, begin met Focus Energy.” De Cubone pakte het bot vast met beide pootjes en concentreerde zich erop, waarna hij begon aan een snelle meditatie. Door Focus Energy zou de kans dat hij zou raken met een critical hit verhogen. Iets wat een gevecht kon winnen. De jongens maakte hier gebruik van door beide pokémons te bevelen een Dragon Rage aanval uit te voeren. Vanessa keek een beetje moeizaam. Dragon Rage was geen sterke aanval, maar het deed een flat amount van schade en dat kon uiteindelijk hoog oplopen. Direct daarna wilde de jongens weer een aanval bevelen aan hun pokémon, maar Vanessa was ze nét voor. ”Bone Club op de rechter, daarna Headbutt op de linker,” sprak ze snel. De kleine Cubone schoot naar voren toe en gaf de rechter Salandit een ferme tik op zijn bot, voordat hij zich afzetten tegen de grond en de schedel tegen de kaak van de linker aan ramde. De rechter Salandit keek een beetje warrig om zich heen en was zo te zien flinched geraakt door zijn aanval. Wat betekende dat ze nu eventjes alleen maar hoefde te dealen met de linker salamander. De Salandit werd opgedragen om een Ember aanval uit te voeren, iets wat Rogue makkelijk wist te ontwijken door zijn bot te gebruiken als een polsstok en eroverheen te springen. ”Nog een keer Headbutt.” De Cubone zetten zich af tegen de grond en schoot tegen de dichtstbijzijnde Salandit aan. Deze schoof door de brute kracht achteruit en schoot tegen de muur aan, waar die eventjes verward bleef liggen. ”Nu Bone Club!” Ze wilde eerst de ene Salandit uitschakelen, zodat ze zich daarna kon richten op de andere, maar voordat Rogue ook maar een stap in de richting van de Salandit kon doen, werd hij in de rug geraakt tegen door een Ember aanval. Verward en iets wat beledigd draaide de Lonely Pokémon zich om en zwaaide woest met zijn bot in de richting van de pokémon. Zonder dat Vanessa dan ook maar iets zei, schoot de Cubone in de richting van de Salandit die hem net in vuur en vlam probeerde te zetten en sloeg ‘m volop met een Bone Club aanval. De salamander wankelde op zijn pootjes door de klap op zijn kop en zakte daarna op de grond, nog niet uitgeschakeld maar zeker eventjes niet in staat aan te vallen. Rogue legde zijn bot op de grond en sloeg zijn pootjes uit, tevreden met het werk dat hij had verricht. Daardoor liet de pokémon echter wel zijn guard zakken en werd opeens weer in zijn rug aangevallen door een Scratch aanval. Ditmaal leek het alsof de Cubone er rekening mee te hebben gehouden, want direct pakte hij zijn bot op en gaf de Salandit een ferme tik met het bot, een andere Bone Club aanval. ”Het is al goed, Rogue.” Vanessa deed een poging d’r pokémon rustig te houden, als hij zo doorging zou hij echt door ‘t lint gaan. ”Nu Headbutt,” zei ze daarna, er voor zorgen dat de pokémon wel weer haar bevelen opvolgde. De Cubone keek eventjes verward naar zijn trainer, maar knikte daarna toch. Hij rende op de verwarde Salandit tegen de muur af en beukte hem nog verder tegen de muur aan, waardoor ‘ie nu wel uitgeschakeld op de grond lag. Rogue gromde zachtjes en hijgde zwaar, dit gevecht was zwaarder op hem dan de andere gevechten die ze hebben gehad tot nu toe. Misschien omdat het een twee tegen een was. Ze moesten snel een einde maken aan de andere Salandit, voordat Rogue het niet meer vol zou houden. ”Nog een laatste Bone Club!” commandeerde ze haar pokémon. De Cubone kwam overeind, terwijl hij zijn ene pootje vast hield met de andere en keek naar de Salandit die op de grond lag. “Gebruik Ember, Salandit!” riep de ene jongen, waarbij paniek in zijn stem lag om het gevecht nog te kunnen winnen. De Salandit kwam wel weer overeind en een kleine vlam flikkerde achter in de keel van de pokémon, maar voordat er iets gebeurde, zakte de pokémon door zijn pootjes en viel neer. Vanessa riep Cubone terug naar haar zijde en richtte zich op de jongens. ”Deal’s a deal, fellas,” zei ze met een grijns op d’r gezicht.

Niet veel later wandelde ze achter de twee jongens aan in de richting van een enigszins verlaten en slecht onderhouden uitziend huisje. Het rook er naar hangjongeren, alcohol en sigaretten. Een omgeving die ze maar al te goed herkende van haar tijd op straat. Dit was ook de reden waarom ze zelf deze quest wilde oplossen, ze wist hoe ze met dit soort mensen om moest gaan. Ze keek om zich heen terwijl ze het huis in gingen, waarbij de jongens een of ander wachtwoord moeste opnoemen. Vanessa had dat nooit gesnapt, maar het zou wel aan haar liggen. Ze werd voorgeleid bij een wat ruwer en ouder uitziende jongeman, waarschijnlijk van rond haar leeftijd, misschien iets ouder. “So, I heard you wanna make a deal, aye?” werd tegen haar gesproken. Ze keek hem met een opgetrokken wenkbrauw op, maar knikte daarna. ”Eigenlijk, wilt mijn baas met jullie een deal maken,” sprak ze rustig, terwijl ze een zwart kaartje met een rode ‘R’ erop, over de tafel heen schoof. Een zacht gefluit was in de kamer te horen, voordat alle goons werden weggewoven. Eindelijk waren ze alleen. “Vertel eens wat meer,” werd haar opgedragen. Ze haatte het als ze iets gedwongen moest doen, maar ze kon er hier niets aan doen. ”Team Rocket wilt de hele bende onder hun hoede nemen. Kleding, eten, etc. wordt allemaal geregeld. Jullie mogen je eigen huis behouden, maar rapporteren alles naar de basis toe. Natuurlijk worden jullie beloond voor je bijdragen. Onthoud dat niets geheim blijft voor Team Rocket en als ze merken dat jullie je niet aan de regels houden, er maatregelen getroffen worden.” Ze knikte rustig toen ze klaar was met haar verhaal en ging weer overeind zitten, een beetje onderuit gezakt op de bank. Een grijns verscheen op het gezicht van de man voor haar. Het was misschien wel haar eerste deal die ze moest maken vanuit Team Rocket, maar het was er zeker niet eentje die ze niet aan zou kunnen. Ze kon dit, natuurlijk.

Rustig wandelde ze langs alle goons van de bende heen naar buiten toe. Haar werk hier was gedaan, nu moest ze alleen nog terug naar de basis toe om te rapporteren dat Team Rocket vanaf nu een extra paar ogen en oren had in de stad. Ze grijnsde breed, terwijl ze zachtjes gewoon te fluiten. De nacht was nog jong, dus misschien zou ze na haar rapport de nacht gewoon doortrekken. Morgen had ze een dag vrij en kon ze die goed gebruiken om haar onderzoek naar de neonkleurige pokémon te uitbreiden.