Family reunion... or not?

De treinrit van Lumiose City naar Dendemille Town duurde langer dan hij verwacht had. Hij had een spoor over zijn vader en hij zou er geen gras over laten groeien. Daarbij was er blijkbaar de laatste tijd ook niet erg veel werk voor hem, dus hij had tijd. Eindelijk was hij bij het station aangekomen. Hij vroeg aan de conducteur of die wist waar dat verlaten hotel ergens was. Hij had geluk: het was niet ver van het station vandaan. Hij liet Nero uit zijn pokéball komen. ” Zo zien ze tenminste dat er niet met ons te sollen valt.” verklaarde hij aan zijn Houndour. Hij hoefde niet lang te zoeken om het hotel te vinden. Het zag er verlaten uit, maar niet meteen bouwvallig. Naar zijn mening toch. Die kon best verschillen van anderen, dat wist hij ondertussen al.

Hij stond voor de deuren van het gebouw dat “Lost Hotel” werd genoemd. Hij haalde even diep adem. Hier zou hij waarschijnlijk meer cruciale informatie vinden over zijn vader. Hij had gehoord dat de personen die hij zocht niet erg vriendelijk, noch betrouwbaar waren. Hij was blij om Nero aan zijn zijde te hebben. Ze liepen een eindje rond in het hotel, maar vonden voorlopig nog niets of niemand. Plots begon Nero te grommen. Hij sloop behoedzaam richting een oude, versleten kast. Wanneer hij al dicht bij de kast stond, vloog de deur er met grote kracht open. Hij stond oog in oog met een Pawniard, die hem uitdagend aankeek.

De Pawniard ging direct in de aanval, zonder waarschuwing. Dat mocht hij wel. De Houndour was totaal verast door de Scratch. Hij keek daarom naar zijn trainer, wachtend op orders. “Gebruik Bite terwijl hij afgeleid is!” Terwijl de vermoedelijk wilde pokémon met zijn rug naar Nero stond, werd hij venijnig in zijn nek gebeten. Pawniard was niet van zijn stuk gebracht en stond met behulp van een snelle draai terug naar zijn tegenstander gericht. Zonder pauze tussen te laten ging hij naadloos over in Fury Cutter. Opnieuw kreeg de viervoeter schade te verduren. ” Doe nu Leer.” Hij hoopte dat dat ervoor zorgen dat Pawniard wat slomer werd, maar blijkbaar was hij niet onder de indruk. In plaats daarvan gebruikte hij zelf Leer. Toen Luuk vond dat het lang genoeg had geduurd, liet hij een Ember afvuren. Pawniard was niet bang van de super effectieve aanval. Hij deed net alsof hij er niets van voelde, maar dat moest toch serieus branden. ”Niet bang voor wat schade hé… I like your style… Nero, Smog!” Niet dat de giftige rookwolk enig effect zou hebben… Ook was het niet verstandig om deze hier met Ember tot ontploffing te brengen. Er zou niet erg veel meer van Lost Hotel overblijven. Nee, de zure dampen waren eerder bedoeld om een soort sfeer te scheppen. Daarna liet hij zijn pokémon Howl gebruiken, wat door de rook een special effect creëerde. Geen idee of het daardoor een sterker effect had, maar het was in ieder geval erg cool. ”Gebruik Odor Sleuth om de Pawniard te traceren in de rook, gebruik dan Bite.” zei hij kalm. Hij wou het niet riskeren om Ember te gebruiken totdat Smog uitgewerkt was. Hijzelf had geen enkele move die dat kon doen. Als hij zijn tegenstander wat zou uitdagen zou het vast wel lukken om hem zo’n aanval te laten uitvoeren. Hij hoorde een kreet van de Pawniard, die erop wees dat de aanval geslaagd was. Daarna kwam Nero weer uit de rook tevoorschijn. Hij hoorde een luide stamp, gevold door een strijdkreet van Pawniard. Door de trillingen werd de rook een heel stuk dunner. Hij kon nu het silhouet van zijn tegenstander zien. Hij had waarschijnlijk Torment gebruikt, een Dark-type move die voorkomt dat Nero nogmaals Bite kon gebruiken. Dit zou vanaf nu geldig zijn voor alle aanvallen die hij zou uitvoeren. Erg vervelend… Als dit gevecht maar niet te lang duurde. Nu Smog zo goed als uitgewerkt was kon hij er een nieuwe Ember tegenaan gooien. Pawniard, die het duidelijk niet prettig vond, ging in de tegenaanval. Hij liep naar Nero toe, verdween dan even alvorens weer te verschijnen, achter de Houndour. Hij deelde een klap uit, die voor Nero uit het niets kwam. Daardoor voerde hij, zonder dat Luuk iets had gezegd, Bite uit. Anders was zijn pokémon erg gedisciplineerd, maar door het schrikken van de verassingsaanval was hij dat even vergeten. Meteen keek hij schuldbewust naar zijn trainer. Die keek hem op zijn buurt met een strenge blik aan, maar liet het verder rusten. Terwijl trainer en pokémon een blikwisseling hadden, had de Pawniard zijn kans gegrepen om aan te vallen met Fury Cutter. Nero wist een paar stoten te ontwijken, maar werd uiteindelijk toch verschillende keren geraakt. Toen kreeg Luuk plots weer een idee. De Pawniard kruiste zijn armen en zijn klauwen begonnen wit op te lichten. Als het op het activeren van Nero’s ability Flash Fire aankwam, kon hij erg inventief zijn. ”Mik een Ember op de oplichtende klauwen” De vlammetjes begonnen rondom Pawniards klauwen te draaien, tegelijk aangetrokken en op een afstand gehouden door de Fury Cutter. Precies zoals hij gehoopt had. Nero kreeg schade door Fury Cutter, maar begon een rode gloed uit te stralen, als teken dat zijn ability was geactiveerd. Het Ember gedeelte in de Fury Cutter had zijn werk gedaan. Beide pokémon moesten al veel schade opgelopen hebben. De Pawniard leek even op adem te komen na een hele reeks aanvallen op zo’n korte tijd. Hij hield zijn hoofd wat naar beneden, zodat zijn mes dat op zijn hoofd gemonteerd stond, recht naar hun gepunt stond. Hij liet Nero Howl gebruiken, om de Torment wat te omzeilen. ”Nero, dit is tijd om het af te maken. Denk je ook niet?” Hij keek zijn partner aanmoedigend aan. ”Val hem aan met Ember, steek er al je vurigheid in!” Hij  wees naar de Pawniard, om zijn woorden extra kracht bij te zetten. De kleine sintels, die nu veel groter waren dan normaal, als aparte vlammetjes bijna, sloegen op Pawniard in. Hierbij zakte hij door zijn knieën. ”Weet je wat, Nero, ik ga hem proberen te vangen.” Hij gooide zijn pokéball en wachtte gespannen af.

De Pawniard kwam weer uit de ball. Hij zuchtte en rolde zijn ogen. Dit gevecht had meer dan lang genoeg geduurd voor hem. Hij haalde een tweede ball uit zijn broekzak. "Pluto, kom helpen!"Hij had respect voor de Pawniard, dat wel. Daarom zou hij niet twee tegen één doen. Pluto kwam enkel wat extra mogelijkheden bieden. Luuk keek rond. Met enkel Houndour's aanvallen zou hij er niet komen. Misschien eerst wat verdedigend werk? Zijn oog viel op een boekenkast. Er zaten een boel oude boeken in. "Nero, verzamel een paar boeken!" Het ene na het andere boek vloog op een hoopje. Pawniard had eerst wat naar het vreemde tafereel toegekeken, maar viel nu toch aan. Hij wist niet zeker of het wel een echte move was, maar Pawniard kwam vooruit gestormd, met het mes op zijn hoofd naar Nero gericht. ”Spies een boek op dat mes!” De Houndour had een boek klaar in zijn muil wanneer de Pawniard tegen hem knalde. Zijn “hoofd-mes” zou nu geen gevaar meer vormen. Hij probeerde onhandig het boek lost wrikken. Toen het niet lukt ging hij in de aanval met Scratch, met de beide klauwen naar voren. ”Nero, Pluto, houd allebei een boek klaar. Op mijn teken gooi je het… … Nu!” Op hetzelfde moment slingerden ze hun boek naar de messen, die als handen waren voor Pawniard. De pokémon keek eerst verward naar wat er net was gebeurd. Daarna begon hij tevergeefs de boeken van zijn klauwen te trekken. Dit moest bijna elke aanval die hij kende, verhinderen. Nero gebruikte nogmaals Bite. Voor Pawniard was het bijna onmogelijk om te ontwijken. Al het extra gewicht zorgde ervoor dat hij problemen had om in evenwicht te blijven. Pawniard gebruikte Scary Face, maar Nero liet zich niet afleiden. ”Pluto, jij gebruikt Sandstorm, maar hou hem klein en geconcentreerd. Nero, jij gebruikt Ember op de Sandstorm!” De Larvitar zorgde voor een soort van wervelwind aan zand. Wanneer de vlammetjes van Ember in contact kwamen met de windhoos… of … zandhoos, smolten er delen van het zand. Wanneer de Ember ophield, stolde het zand weer. Het vormde nu troebele, roetige glasscherven, die in de zand-kolk mee draaiden. De kleine Larvitar, die nog steeds het hele zandgebeuren controleerde, stuurde die nu naar Pawniard toe.

- we gaan er eventjes uit voor de reclame. Koop nu de glasscherf combo: 2 voor de prijs van 1, only $399!  
Dit werd allemaal medemogelijk gemaakt door Ciro Raedmund-

Het boek dat op zijn hoofd vastzat scheurde nu in tweeën en viel op de grond. Daar had hij niet op gerekend. De andere twee boeken zat en wel nog goed vast. De pokémon richtte het zwaardje op zijn hoofd nu weer naar Nero en liep recht op hem af. ”Rock Throw om Nero te beschermen! Nero, gebruik Howl nog eens!” Een stapel grote stenen vormden een muur, die de Houndour beschermde. Pawniard knalde ertegenaan en viel tussen de stenen, half bedolven. Ze moesten dit afmaken… Zijn oog viel op een stapel oude handdoeken. ”Nero, steek ze in brand en Pluto, gebruik Chip Away om ze naar Pawniard te katapulteren!” Met behulp van Ember waren de stukken stof aan het branden gebracht. Daarna werden ze als grote vuurballen naar de Pawniard gegooid. Deze wist hiermee de boeken, die nog steeds aan zijn messen vast zaten, tot een hoopje as te verwerken. Tijdens dit proces verbrande hij zich keer op keer. Hij probeerde met zijn handen, die nu vrij waren, de bollen tegen te houden. Op het einde, maakte het zelfs niet uit. Wanneer de vlammende ballen opgebruikt waren, stond hij wankelend recht. Dit was zijn kans. Voor de tweede keer gooide hij zijn pokéball.

Ok, hij had een nieuwe aanwinst voor zijn team. En wat voor één. Dat maakte het er niet minder erg op dat een meisje hier plots op dook en zich veel te familiair gedroeg. Hij was geschrokken, enkele seconden dacht hij dat er één of andere moeder-Bisharp wraak kwam nemen. Luuk raapte de pokéball van de grond. “Nee… het was geen Shuppet. Niet dat het je iets aangaat, maar het is een Pawniard. Hij kwam zonet uit de kast.”  Hij vond het maar niks. Zo’n jonge meid die hier alleen ronddwaalde… Het zou hem enkel maar last bezorgen. “Wat doe jij hier eigenlijk helemaal alleen? Niet echt de veiligste plek voor een meisje alleen…” Nu pas bemerkte hij de Murkrow. Op zijn minst geen slechte smaak qua pokémon. Met wat geluk was zij zelf even interessant als haar pokémon. Hij mocht natuurlijk niet vergeten waarom hij hier was. Hij was al even opgehouden door de Pawniard, (ok, het was het wel waard), maar hij moest die punkers vinden. Het was zijn enige hoop om zijn vader te vinden. “Hé, je hebt onderweg toch niet toevallig enkele louche types met ehh… excentrieke haarstijl gezien? Punkers noemen ze zichzelf.” Dit zouden twee vliegen in één klap kunnen zijn. Hij had nu excuus om er tussenuit te kunnen glippen én misschien zou hij zijn mannetjes veel gemakkelijker vinden.

Hij klonk als haar vader? Pfff… “Mij maakt het niets uit waar je rondhangt. Je doet maar.” In ieder geval had ze die punkers gezien. “Op de route hierheen” was niet bepaald iets waar hij mee aan de slag kon. ”Zou je me kunnen tonen waar dat was?” Ze had hen uitgedaagd voor een gevecht? Dan had hij haar misschien toch een beetje onderschat. Of ze was gewoon enorm roekeloos. Natuurlijk kon ze ook gewoon aan het liegen zijn. Als ze de waarheid sprak, dan waren die punkers rasechte lafaards en zou het een easy job worden. Hij schatte hen in ieder geval niet al te hoog in. Ze vroeg ook nog waarom hij die mensen zocht. Luuk had zin om simpelweg te zeggen dat het haar zaken niet zijn, maar hij hield zich toch maar in. ”Eh, ik zoek een vriend van hen. Ik wil hem eh… enkele vragen stellen.” Meer hoefde ze niet te weten. ”Laten we dan maar gaan? Ik heb niet de hele dag.”