(Water) troubles.

Een zachte zucht verliet Soul’s mond terwijl hij wat ronddwaalde. Hij had zojuist in het Pokémon Center zijn Staryu wat water op zijn rug laten sproeien om die vervelende jeuk tegen te gaan die veroorzaakt werd door zijn brandwond. Lima zou hem echt vermoorden als ze erachter zou komen dat hij tijdens een Quest wéér in de problemen was geraakt. De zuster had gezegd dat hij de komende maand zeker geen Quests mocht doen en dat hij het rustig aan moest doen. En dat hij zichzelf uit de problemen moest houden. Voor de afgelopen twee weken was hem dat gelukt. Het was hem ook gelukt om bij Lima in de buurt te zijn zonder dat ze in de gaten had dat hij een nieuwe brandwond had. De brandwond liep ook weer echt heel vervelend van zijn rug naar zijn zij toe, dus het deed zowel zeer om op zijn rug als op zijn zij te gaan liggen. Om nog maar niet te spreken over de jeuk als hij zichzelf opwond of gewoon in het algemeen. En zichzelf opwinden deed hij nogal vaak nu dat zijn moeder hem steeds via zijn Holo Caster probeerde te bereiken. Drie dagen geleden was het zelfs haar vriend die had geprobeerd om hem een lesje te leren. Als zijn moeder dacht dat ze hem kon intimideren door die achterlijke vriend zich te laten bemoeien met hun familiezaken, dan had ze het mis. En als hij zijn punt duidelijk moest maken, wilde hij gerust nog een keertje teruggaan naar Snowpoint City zodat hij die vriend op zijn bek kon slaan. In elk geval was hij niet de vrolijkste en dus vermeed hij Lima liever voordat hij dingen zei die hij terug wilde nemen. Hij zuchtte en pakte een Water Stone uit zijn rugzak waarna hij Staryu uit zijn – hij was genderless eigenlijk, maar Soul had de slechte gewoonte om al zijn teamleden als mannelijk te beschouwen – Poké Ball liet en de Water Stone vervolgens voorhield. “Tijd om een Starmie te worden,” zei hij tegen zijn Pokémon. De Pokémon zette zich af en maakte contact met de steen waardoor hij begon te gloeien en er niet veel later een paarse Pokémon voor zijn neus stond. “Leuke Pokémon,” werd er opeens achter hem gezet en Soul draaide zich om om te zien wie dat daar stond in de donkere ruimte. Waarom had hij ook alweer het idee gehad om naar Lost Hotel te gaan? “Je mag hem gerust aan ons geven als je dat wilt.” Soul zuchtte en keek naar zijn Pokémon met opgetrokken wenkbrauwen. Er verscheen een blauw licht rond de man en niet veel later vloog hij met veel geweld naar achteren. “Mocht het niet duidelijk zijn, dat was een nee,” zei Soul en een glimlachje kwam om zijn lippen te staan. Ah, eindelijk eens iets interessants!

Soul verwachtte half en half dat de mannen hun Pokémon in zouden zetten en dat het, zijn geluk kennende, weer eens een fire type zou zijn waardoor hij zich nog ergens anders zou verbranden en Lima zijn lichaam op den duur zo lelijk vond dat ze hem zou dumpen. Even ging de onzekere gedachte door hem heen dat ze hem misschien echt minder knap vond door die tweede brandwond, maar hij duwde die gedachte al snel weg. Hij was geen persoon die snel onzeker werd en zeker niet over zo’n soort dingen. Hij moest gewoon even kalmeren en normaal doen. En hij moest deze mannen leren dat ze niet met hem mochten spotten. De mannen keken hem strak aan, maar opeens verscheen er iemand nieuw om de hoek en het was voor Soul onduidelijk of hij bij de mannen in the Lost Hotel hoorde of dat hij toevallig een voorbijganger was die wat lol wilde beleven. “Als je een betere indruk wilt hebben van me kun jij misschien de volgende zijn die tegen de muur vliegt?” Hij keek de man strak aan met zijn blik. “Je zou beter moeten weten dan een Pokémon puur op zijn of haar uiterlijk te beoordelen. Bovendien is dit niet de enige partner die ik heb.” Met andere woorden: de man zou beter oppassen met wat hij zei of hij had een probleem. Soul was niet je lieve Ranger die alles in harmonie op wilde lossen en het feit dat hij de vorige keer door de Ranger Base erop was gewezen dat hij zijn Quests in het vervolg voorzichtiger moest aanpakken, maakte dat maar al te duidelijk. Soul zag vanuit zijn ooghoeken dat één van de mannen naar zijn Poké Ball greep en niet veel later lag hij kreunend naast de andere man op de grond. “Goed werk, Starmie,” zei hij. “Ik zie dat je al helemaal onderdeel bent van mijn team. Zo doe je dat dus.” Hij richtte zijn blik strak op de overgebleven mannen, inclusief die ene die zich net bij hun had gevoegd. “Hé, losers. Als jullie nu niet ophouden, haal ik mijn andere Pokémon erbij en dan wordt het pas echt leuk. Jullie keuze.”

De man besloot op het op te nemen voor de andere mannen. Of nou ja… opnemen? Hij leek het eerder lollig te vinden dat ze in deze situatie beland waren en leek er iets uit te willen halen. Soul begon te lachen toen hij het over Team Rocket had en rolde daarna met zijn ogen. Ja hoor, alsof hij dat ooit zou doen. Alsof hij zich ooit bij de organisatie zou voegen die zijn vriendin elke nacht flinke nachtmerries verzorgde. Hij ging nog liever in het graf naast Fever liggen dan dat hij Lima ooit op die manier zou verraden. En hij onderging nog liever de straf van deze grunt dan dat hij akkoord ging met dit belachelijk voorstel. “Over mijn lijk,” sprak hij. “Al stond de leider van jullie organisatie voor mijn neus me te bedreigen met zijn Pokémon, dan zou ik het nog niet doen. Niet alleen omdat ik een eed afgelegd heb voor de Ranger Base, maar ook omdat er personen zijn in mijn leven wie ik het niet aan zou kunnen doen om me bij jullie belachelijke, vuile organisatie te voegen.” Hij sloeg zijn armen over elkaar. Hij durfde te wedden dat Fever zich ook zou omdraaien in haar graf als ze te weten zou komen dat Soul zich bij Team Rocket had gevoegd. Er waren dus twee heel belangrijke personen in zijn leven voor wie hij het Ranger leven vol wilde houden en dat ging hij niet zomaar opgeven, niet omdat één of andere clown hem over wilde halen. “Weet je wat laf is?” vroeg hij. “Een avondklok zetten in Lumiose City en iedereen die na de avondklok nog over straat loopt, van een jong kind tot een bejaarde man, bedreigen om hun Pokémon af te pakken als ze per ongeluk de avondklok overtreden. Ik heb laatst tijdens een Quest nog een grunt van jullie uitgeschakeld nadat hij een Pokémon probeerde te stelen, de lafbek. Zo’n grote bek toen hij nog van me kon vluchten, maar een baby’tje toen hij de kaken van mijn Houndoom om zijn been voelde. Echt behoorlijk zielig.” Hij keek met een blik vol haat naar de man en richtte zijn aandacht op zijn Starmie. “Dit is je kans om je te bewijzen.” Zonder twijfel ging Starmie naar voren en richtte zich naar haar tegenstander. Well, in principe was ze genderless, maar Soul beschouwde haar als een vrouwtje omdat… kom op, dat ding zag er toch kei vrouwelijk uit? “Starmie, begin met Light Screen en ga daarna gelijk over naar Psychic!”

Soul rolde met zijn ogen. De man kon hem veel wijsmaken, maar niet dat hij niet tot Team Rocket behoorde. Natuurlijk had hij geen manier om te bewijzen dat de man wel tot Team Rocket behoorde, maar hij volgde op dit vlak liever zijn instincten. En zijn instincten zeiden hem dat hij op moest passen voor deze kerel omdat hij wel eens slecht nieuws kon zijn. In elk geval was hij direct overgegaan op de aanval en besloot de kerel om zijn Gengar de muren te laten gebruiken om aan te vallen. “Harden om de aanval op te vangen!” riep Soul. “Gebruik daarna Confuse Ray en als hij besluit om weer in de muren te verdwijnen, gebruik dan je Bubble Beam om hem te achtervolgen.” Het was een goed ding dat hij zijn Starmie nu zowel haar defense stat had laten rijzen als haar special defense stat. Zo zou het een stuk moeilijker voor de Gengar worden om een paar effectieve aanvallen op zijn Pokémon te gebruiken.

Soul kon een zucht niet onderdrukken toen de Gengar weer terug de veiligheid opzocht in de muren. En dit was dus waarom hij ooit waarschijnlijk zelf ook een ghost type in zijn team ging aanschaffen: je kon er Quests op een succesvolle manier mee afronden als je met irritante personen te maken had omdat er tegenwoordig nog weinig dappere mensen in deze wereld waren en je had een voordeel tegen andere ghost type Pokémon in een gevecht. In elk geval had de man besloten om een Dark Pulse te gebruiken waarmee hij de aanval van Starmie in zijn voordeel gebruikte, maar Soul had al iets gezien waarmee hij zijn Pokémon kon redden. “Duik in die groene afvalcontainer, Starmie! Gebruik Rapid Spin om te versnellen!” Starmie bleek de groene container ook gezien te hebben en al snel was het één en al flitsen en een paarse Pokémon die door de ruimte schoten. De Dark Pulse leek haar te missen, maar knalde wel volop tegen de afvalcontainer. Daardoor viel de container om, maar Soul had al een ander plan. “Gebruik je Psychic om van de gecombineerde Confuse Ray en Dark Pulse een driedubbele aanval te maken. Richt het op alle muren!” Starmie kwam voorzichtig tevoorschijn achter de container en controleerde de felle lichten met een Psychic. Vervolgens roteerde ze haar lichaam en schoten de stralen niet veel later gecontroleerd in alle richtingen van de muren. Hierdoor moest Starmie weer dekking zoeken achter de omgevallen afvalcontainer om zelf niet geraakt te worden.

Soul deed zijn uiterste best om niet afgeleid te raken door het feit dat hij zojuist een compliment had ontvangen van iemand wiens Pokémon zijn aanval niet had kunnen voltooien. En dus trok hij enkel zijn wenkbrauw op toen hij het compliment hoorde, maar besteedde er verder geen aandacht aan en stak zijn handen in zijn zakken toen de man zijn Gengar op droeg om Dazzling Gleam uit te voeren. Het volgende moment was er een redelijk spectaculair lichtshow van aanvallen te zien en voordat hij iets kon zeggen, verscheen er een blauwachtig licht ten teken dat Starmie haar Psychic had gebruikt om te voorkomen dat zijzelf en haar trainer geraakt zouden worden door de verschillende lichten die aanvallen moesten voorstellen. “Is dit een gevecht of een Coordinator Contest?” vroeg hij aan de man die, net zoals zijn Gengar trouwens, nergens meer te zien was. Soul wist dat beiden er echter nog waren omdat beiden geen types leken om zomaar te ontsnappen en hij vroeg zich af wat hij het beste kon doen. “Gebruik Recover om jezelf te herstellen,” sprak hij. Hm. Misschien was dit toch niet zo’n handig gevecht. Dit ging helemaal nergens heen en de Gengar kon zich in principe de hele tijd in de muren verschuilen. Hij gaf niet graag toe dat hij zich gewonnen wilde geven, maar hij wist ook wel dat het nutteloos was om dit gevecht voort te zetten als de Gengar nauwelijks te raken was. “Goed goed, je hebt je bewezen!” riep hij naar de man. Ah, nog één klein dingetje dan. “Starmie, gebruik je Bubblebeam en gebruik je Psychic om ze met meer kracht naar voren te laten komen. Richt op die muur.” Hij richtte op de muur waar de man net verdwenen was en grijnsde zijn typische grijns waarbij de ene kant van zijn mondhoek half naar boven was getrokken. Een klein grapje mocht toch wel, niet dan?

Soul trok een pruillip toen de man zijn grap niet erg leek te appreciëren en de Gengar een irritante aanval liet uitvoeren waardoor, als Starmie’s aanval raak zou zijn en Gengar neer zou halen, zijzelf ook neergehaald zou worden. De aanval terugroepen was niet meer mogelijk en Soul keek met over elkaar geslagen armen toe hoe de aanval de Gengar vol in het gezicht raakte. Hij dacht echter niet dat het de Gengar uit zou schakelen en dus had hij ook weinig te vrezen dat zijn Starmie opeens neergehaald zou worden, maar toch was het een vuile aanval en kon Soul al wel raden wat er zou gebeuren als hij zo’n aanvallen bleef gebruiken. Hij stak zijn armen in de lucht en zorgde ervoor dat zijn gezichtsuitdrukking weer neutraal werd. Hij zou het niet erg aangenaam vinden als ook maar iemand zou zien dat hij aan het pruilen was. De man had zich ondertussen nog altijd wijselijk verborgen gehouden achter de muur, maar het feit dat hij zijn Gengar een aanval had laten uitvoeren, wilde zeggen dat hij zich niet bepaald comfortabel had gevoeld en gedacht had dat de aanval hem daadwerkelijk zou raken. Een Bubble Beam versterkt met Psychic was dan ook wel iets wat je niet graag tegen je aan wilde hebben. “Oké oké, ik houd al op,” zei hij luid tegen de man. “Je hebt bewezen dat je een waardige tegenstander bent. Misschien zou ik je aardig kunnen vinden.” Hij grijnsde zijn typische halve grijns. “Of misschien ook wel niet, wie weet.” Als het daadwerkelijk iemand van Team Rocket was, was de kans vrij klein dat ze ooit vrienden zouden kunnen worden. Hij zou nooit vergeten wat Team Rocket zijn vriendin had aangedaan en dat was voor hem al genoeg reden om de man niet aardig te vinden als hij daadwerkelijk aangesloten was bij de organisatie.