{ A coffee-addict has spawned

De roodharige leek ineens heel erg snel te kunnen reizen als ze maar de goede motivatie had gekregen. Bij het lezen van het Holocaster bericht van Hotstuff had ze zichzelf meteen omhoog gehesen. Het had haar niet eens uitgemaakt hoe ver het ernaar toe was. Er was koffie en ze wist dat ze het wel voor elkaar kreeg het bij Nathan gratis te krijgen. Tot nu toe werkte het in ieder geval geweldig. Al wist ze stiekem niet of het adres dat ze gekregen had wel een café was of gewoon de woning van de ander. Want ze wist nog wel dat hij in Anistar woonde. Echt veel maakte het haar ook niet uit. Ze had gewoon Aldrei over gehaald om mee te komen. Nu liep Aldrei ook zwaar humeurig achter haar aan te sjokken, terwijl ze een poging deed haar trainster eraan te herinneren waarom ze niet naar de groenharige moesten gaan. Het woordloze gesprek was ongeveer zo geëindigd; Ja, goed plan, de laatste keer stak je iemand neer en kwam je in de gevangenis terecht dankzij plantje daar. Hij heeft me er ook weer uit gekregen. Daarbij heeft hij koffie, reden genoeg om te komen. Je bent te snel om te kopen, je verkoopt je ziel nog voor een pot sterke cafeïne. Daarbij is er een grote kans dat die kat van hem er ook is, heb je ook leuk uitzicht. Daarmee was het gesprek op einde gekomen, Aldrei in een gefrustreerde grom krijgend. Ragya had gelachen om haar overwinning. Maar goed, de vos stond nog steeds zwaar ongeamuseerd naast haar toen ze de plek hadden gevonden. Wat een huis bleek te zijn. De roodharige besloot voor de verandering eens aan te bellen, waarna ze rustig wachtte.

Ragya nam even de kans het huis goed te bekijken nu ze er eenmaal voor stond te wachten. In eerste instantie had ze gedacht dat het grote gebouw uit meerdere huizen had bestaan, zoiets met een huur gedeelte eraan. Maar nu ze even de kans nam goed te kijken zag ze snel hoe groot het allemaal was. Wow, Nathan was een rijke Tata. Had ze hem niet voor aangezien. Zelf vond ze woningen al snel groot, zelfs hun hotelkamer was nog ruim in haar beleving. Maar hier was niet over te liegen. Hoe dan ook, het verbaasde haar al bijna dat er geen bediende open deed maar ze gewoon Nathan zag. Het tweede dat ze niet had verwacht was het feit dat hij geen short droeg. Aldrei maakte een betekenisvol geluid naast haar, zo terugkomend op het mooie uitzicht wat eerder vernoemd was. Geamuseerd keek ze terug, waarna haar aandacht naar de ander ging. "Geen probleem Hotstuff. Ik was nog redelijk in de buurt" ze had de bijnaam expres toegevoegd, al merkte ze dat ze ondertussen wel wende aan het model bij de deur. Hierna liep ze toch naar binnen, Aldrei volgde op de voet en keek enkel koud omhoog naar de portier. Eenmaal binnen vond de Ninetales al haar bestemming. Na even naar diens trainer te hebben gekeken liep ze richting de kat toe en sprong naast hem op de bank, waar ze rustig ging liggen en haar staarten naast zich vouwde. Nog even en Aldrei ging graag naar Hotstuff toe.

Geen reactie, jammer nou, ach voor haar maakte het weinig uit. Alles behalve eigenlijk. Maar de ander vroeg nog even hoe erg ze in de buurt was, waarop ze haar schouders ophaalde. “Geen idee, ik zat ergens op een random route” Zei ze wat vaagjes, want ze wist immers niet goed waar ze was begonnen. Reizen en dwalen was voor haar nog steeds hetzelfde. Dus zulke dingen gebeurde. Het was al goed genoeg dat ze de weg richting Anistar had gevonden. Eenmaal binnen vond ze al snel de woonkamer en nam plaats op een random lege plek uit de buurt van het nieuwe koppeltje. De jongen die er ondertussen uitzag als een butler van een anime liep richting de keuken, dat nam ze in ieder geval aan. Zelf keek ze gefasineerd rond. “Dus, sinds wanneer betaald crimineel zijn zo goed?” Want tja, dit was indrukwekkend voor haar. Ze vond het al bijna jammer dat ze geen tas bij zich had. Al kende ze wel veiligere mensen om van te stelen..
Ondertussen waren Aldrei en Chryses in contact gekomen. De Ninetales hoorde de begroeting en op een manier die haar niet eigen was beantwoorde ze deze. In plaats van te grommen en over het algemeen de wereld te haten drukte ze kort haar snuit in de manen van de ander, in een manier van vriendelijk hallo terug te zeggen. De teef negeerde dus ook de vragende en bijna zelfvoldane blik van haar trainster. Ze kantelde hierna haar kopje weer weg.

Blijkbaar leek Nathan haar punt niet meteen te snappen, waardoor ze even een gebaar maakte naar de ruimte om haar heen. “Misschien omdat je hier een enorm huis woont die nog nét geen portier nodig heeft?” Opperde ze op haar typische sarcastische manier. En toegeven, ze was niet veel gewend wat enorme luxe betrof. Sinds kort woonde ze bij Lucian, daarvoor was ze voornamelijk op straat te vinden, met de uitzondering van enkele korte verblijven bij bekenden of vrienden. Tja, Villa Malone was gewoon anders. Wat ook anders was, was haar pokémon. Ze trok haar wenkbrauw op en keek verbaast richting Nathan, die hetzelfde leek te denken als haar. Dit maakte je maar een keer mee in je leven zeg. Nog even en haar grapje van de vorige keer kwam nog uit ook. En dan wat over haar zeggen, pff.
Aldrei leek het we te waarderen, om de Luxray weer te zien. Het kwam eigenlijk nooit voor dat ze zich zo op haar gemak voelde bij iemand, maar toegeven was de kater ook vrij chill van natuur. Bij de vraag keek ze even richting haar trainster die subtiel weg keek bij het oogcontact. Positiever dan dat ze van zichzelf had verwacht reageerde ze. “Goed eigenlijk, en met jou?” Ze verplaatste enkele van haar staarten toen ze in de kreukel kwamen, waardoor ze tussen haar en Chryses in lagen. Omg ze raakte hem aan. Yup, ze had contact, gosh. Ze betrapte zich erop nogal veel innerlijke blijdschap te voelen bij dit feit, waardoor ze onbewust begon te grijnzen. Wat beschaamd omdat ze hier fangirlde draaide ze zich de andere kant op, echt als ze geen vacht had gehad zou ze aan het blozen zijn.

De groenharige verklaarde zijn woning even, waardoor Ragya even goedkeurend knikte. "Heb je goed gefixed zeg" Zei ze op een manier die zowel serieus als grappend kon worden opgenomen. Ze liet het aan de ander over hoe hij het wou opvatten. De ander bleef gewoon op en neer lopen, maar kwam nu eindelijk terug met het beloofde middel. Dankbaar nam ze de mok aan en knikte even als bedankje, om hierna meteen een slok te nemen. Zoals ondertussen duidelijk moest zijn deerde ze zich niet aan de warmte, voornamelijk omdat haar mond die nauwelijks meer voelde, maar ze genoot van de bittere smaak. Ze dronk het op iedere manier dat ze het kon krijgen, maar een mok goed spul was natuurlijk de moeite waard. Stilletjes genoot ze van haar lichte verslaving.
Gelukkig maakte Chryses het ook goed, het deed haar goed om te horen. Het was immers zo dat ze ondanks de eerdere uitleg Nathan nog steeds zwaar wantrouwde, zelfs met zijn eigen pokémon. Maar dit kwam natuurlijk door haar persoonlijke ervaring met de jongen. Bij de volgende vraag dacht ze even na. "Niet zo heel veel, we hebben een nieuw lid in het team en die is nog best jong, dus ik ben vooral oppas geweest" Maar hey, dit maakte de week wel weer goed. Al moest ze toegeven dat steeds de baby-sit taak krijgen niet haar ding was. "Jij nog mensen uit gevangenissen gebroken ofzo?" Besloot ze wat luchtig terug te vragen.

De ander was het met haar eens, al was het op een grappende manier. Echt veel maakte het niet uit, want ze kreeg een reactie, iets dat nooit te voorspellen was bij de groenharige. Zelf was eenmaal op haar plaats en met koffie in haar handen ineens een super makkelijk persoon. Ze leek er in ieder geval niet op alsof ze zomaar iemand in brand zou steken of ineens uit haar sloffen zou schieten, iets wat normaal niet ver gezocht zou zijn. Tevreden nam ze nog een slok van het spul, en keek pas op toen ze een vraag haar kant op kreeg. “Niet zo veel, ik heb sinds kort een nieuwe pokémon gefokt, dus die probeer ik af te richten. Verder het vaste gebeuren” Hiermee haalde ze haar schouders rustig op, in de verwachting dat er of doorgevraagd zou worden of hij zelf zou antwoorden op zijn eigen vraag. Ze was zich er ook niet van bewust dat de andere twee hetzelfde gesprek voerde. Ragya vroeg zich eerder af of bloedheete koffie drinken zonder shirt aan een goed idee was, iets wat een hele reële vraag was met haar beeld voor zich.
“Een Cyndaquil, ze heet Derniére” Vernoemd naar die loser waar haar trainster nu mee had. Al moest de vos toegeven dat ze haar best deed de nieuwe situatie te accepteren, aangezien het erop leek dat het haar trainster goed deed. Maar als ze de kans kreeg zou ze hem alsnog in brand steken, zonder twijfel. De Cyndaquil was nog niet zo heel spannend vond ze zelf, niet te vergelijken met de Luxray, dat was zeker. Deze lachte op zijn eigen, diepe manier. Maar het leek erop dat ze weinig te horen zou krijgen. “Ach, geen nieuws is goed nieuws?” Opperde ze.

Blijkbaar straalde ze nog geen moederschap uit, waar ze helemaal geen problemen mee had om eerlijk te zijn. Want hoewel een fokkerij behouden en erin werken bij haar in het bloed zat, was haar korte lontje niet altijd geweldig in de buurt van jonge wezentjes. Maar hey, ze was wel wat gewend. Het kwam vast goed. Bij de reactie grijnsde ze ook koeltjes. “Zie ik er niet uit als een zorgzaam en geduldig typje?” Opperde ze op sarcastische toon. Als er iemand niet onder die omschrijving zou passen was het haar. Ach, je kon niet alles hebben. Toen de ander hierna zei dat hijzelf ook moeder was geworden grinnikte ze even. “Gefeliciteerd met het moederschap, weet je al wat erin zit?” Hierna nam ze nog een slok warme koffie, waardoor ze een tevreden geluid maakte in zichzelf.
Bij de vraag snoof Aldrei even spottend, al was het minder snauwerig dan dat ze normaal zou doen. Want tja, gezien de huidige situatie. In ieder geval schudde ze nog eens extra haar hoofd. “Nee, ik ben geen geweldige baby-sitter, maar het had wel erger gekund, ze is nogal op zichzelf.” Mopperde de vos nog even verder, waarna ze haar hoofd op haar poten legde en de spanning uit haar lichaam liet glijden. Onbewust, of misschien een heel klein beetje bewust, leunde ze wat richting de grote kat. Het was nog niet genoeg om zijn lichaam te raken, maar als de kat ook iets deed was dat zo veranderd.

Blijkbaar werd de manier van communiceren weer gewaardeerd, zoals te merken in het hartelijke gelach van de ander. Kuch. Goed, in ieder geval hadden ze het nu over het moederschap van Nathan. Hij had blijkbaar het idee dat het ding zo moest uitkomen, waardoor er voor kort een geamuseerde blik in haar ogen kwam. Zeker Hotstuff, zeker. Naar eigen ervaring wat eieren betrof, met name die van Nathan de kat, kon dat nog verrekt lang duren. Ze had haar ei gebreed toen ze nog maar net in Kalos was, en het was pas uitgekomen bij haar.. derde?.. ontmoeting met des betreffende groenharige. Aan de andere hand was Derniére redelijk snel uitgekomen. Achja, ze geloofde het pas als ze het zag. “En anders kan je het Pyrokid-style nog opeten” Merkte ze humoristisch op, waarna ze een veelzeggende slok van haar koffie nam. Damn. Op de een of andere manier vroeg ze zich steeds af hoe mensen zonder koffielust nog op de aarde rondliepen. Zou verboden moeten worden. Net zoals haar vos die daar diehard aan het flirten was. Pff, en dan commentaar op haar hebben. Met een opgetrokken wenkbrauw keek ze weer naar Nathan, in de hoop dat hij hetzelfde zag als zij.
Bij de woorden van de kat naast haar moest ze wel lichtelijk grijnzen, een actie die zeldzaam was buiten het gezelschap met de ander om. “Dat hoef je me niet twee keer te zeggen. Nathan, onze Nathan niet de jouwe, hoorde bij het type dat het leuk vond op je te klimmen en in je oor te bijten” Gosh, wat praatte ze ineens veel. Normaal deed ze nauwelijks de moeite voor een gesprek met medepokémon. In tegenstelling tot echt communiceren was Aldrei enorm fan van betekenisloze geluiden zoals gegrom of gesnauw. Of een instinctief tevreden geluidje dat eruit kwam toen ze de pels van de ander tegen zich aan voelde. Het was duidelijk dat ze de aanwezigheid van Chryses waardeerde, misschien juist omdat hij zo simpel en lax leek waar zij vrij agressief en gestrest was.