Coffee, sir?

“Ik ben trots dat je je op eigen initiatief hebt opgegeven voor het Holiday Feast.” Het was een berichtjes dat hij nét had gekregen van Bill. Als reactie stuurde Yancy een foto van zichzelf terwijl hij de biceps van zijn linkerarm flexte met de tekst: ‘Deze boy zet zich graag in voor eenzame Pokémon’ Toen kreeg hij ineens een realisatie. Een beetje geschrokken begon hij te graven tussen een stapel kleding dat op de grond van zijn kamer lag. Onderin lag een digitale klok. Nog twee minuten! Dan moest hij vlug wezen. Zo snel hij kon rende hij zijn kamer uit en sprintte van de trap af. Af en toe sprong hij over de trapleuningen om stukken trap over te kunnen slaan. Een minuut was voorbij, maar hij was nu wel aanwezig op de goede verdieping. Nu nog even snel naar de grote hal sprinten. Hij zwaaide de de dubbele deur open. Door zijn euforie zwaaide hij direct uitgebreid naar iedereen. “Ik ben nét op tijd!” Toen zwaaiden de deuren weer dicht en sloeg hem weer naar buiten. Geen zorgen, dit is nog niet eens de zwaarste klap die Yancy ooit heeft gehad. Het duurde een seconde of twee voor hij zich kon herpakken, en hij stond op. Deze keer opende hij één van de deuren.. voorzichtig. En wie moest er nu nét weer naast hem staan.. Mekkerman natuurlijk. Hij keek Yancy streng aan. “Alweer te laat.” Ja die hakte er wel even in. Hij had er toch wel echt zijn best op gedaan. “Maar er zit verbetering in.” Een verwarde, maar blije blik verscheen op Yancy’s gezicht. Toen liep Mekkerman weg. “Laat Vince niet nóg langer wachten.” Yancy keek de man nog even na. Ohja, Vince heette zijn collega. Even kijken. Vince was een coole en vlotte naam. Dus zijn collega zou vast zo’n atletisch persoon zijn met stekels ofzo. “Heet hier iemand Vince?” Riep hij door de zaal.