#8 Bully and the Beast [Quest]

Met een lichte zucht keek Soul zichzelf ’s morgens vroeg aan in de spiegel. Zijn haar hing echt weer alle kanten op en onder zijn blauwe ogen hadden zich diepe wallen verzameld, maar in elk geval ging zijn karakter er op vooruit. Hij had een vriendin gemaakt en kon zeggen dat de band tussen hun steeds beter werd. Eerst had hij haar ontmoet in Shalour City waar ze samen tegen een bende ongeregeld hadden gevochten, daarna hadden ze samen een Quest volbracht en vervolgens waren ze elkaar weer tegengekomen in Santalune City waar hij haar had moeten redden van een bende wilde mannen. Als je het hem vroeg kwamen ze elkaar de laatste tijd veel tegen en hij vroeg zich af of het toeval zou zijn. Ook merkte hij dat hij zich steeds meer anders en anders bij haar begon te gedragen. Hij kon zich niet herinneren dat hij eerder zo beschermend over een meisje was geweest, zelfs niet voordat al het gedoe met Fever gebeurde. Ook wist hij diep vanbinnen wel precies de benaming voor wat hij voelde voor Lima, maar hij hield het liever voor onmogelijk en ontweek het daarom een beetje. Gevoelens veranderden elke dag en dit zou uiteindelijk ook wel over gaan als ze elkaar lang genoeg niet zouden zien. En dus draaide de jongen zichzelf weg van de spiegel, zocht naar een borstel en kamde zijn haren. Het hing gelukkig niet zo raar zoals normaal en na een beetje water op zijn haar te hebben gedaan ging het vanzelf beter. Hij bewerkte het slechts lichtelijk met gel en concludeerde dat de tijd dat hij naar de kapper moest gekomen was. De jongen haalde zijn schouders op en besloot om naar beneden te gaan. Eigenlijk had hij Lima nooit gevraagd of ze verbleef in de Ranger Base. Hij nam toch tenminste aan dat ze in de Ranger Base van Kalos verbleef en niet die van Hoenn. Maar wat maakte het uit waar ze verbleef als hij haar uit zijn hoofd ging zetten, right? De blonde jongen haalde nogmaals zijn schouders op alsof het allemaal niets meer uitmaakte en liep de trap af. Hij had een simpele zwarte shirt aangetrokken met een V-hals en een spijkerbroek. Hij droeg een paar versleten schoenen, maar besteedde daar verder ook geen aandacht aan. De jongen liep met zijn handen in zijn zakken de hoek om en rolde met zijn ogen toen de receptioniste breed naar hem grijnsde.

‘Dus als ik het goed begrijp moet ik naar Anistar City toe om een pubertje in toom te houden die de stad in zijn greep houdt met zijn ongelooflijk gevaarlijke en vooral sterke Nidoking?’ vroeg Soul die zijn uiterste best deed om niet elk woordje te laten druipen van het sarcasme, maar daar volgens het gezicht dat de receptioniste trok niet bepaald in sloeg. ‘Je gaat je gedragen en je gaat het op een harmonieuze manier oplossen,’ waarschuwde ze hem. ‘Ik wil geen klachten horen.’ Soul rolde met zijn ogen, maar gaf een knikje ten teken dat hij het begreep en wachtte tot ze meer informatie zou geven. Ergens wist hij wel dat het de bedoeling was dat hij nu zou vertrekken, maar hij kon het niet helpen dat hij hoopte dat ze zou zeggen dat er iemand mee zou gaan. Hij kon er ook niks aan helpen dat hij hoopte dat de persoon die dan met hem mee zou gaan Lima zou zijn. ‘Waar wacht je nog op?’ vroeg de receptioniste met gerezen wenkbrauwen aan hem. ‘Ik wil wel een afscheidskus,’ zei Soul op een dramatische manier. ‘Wie weet kom ik niet meer terug van deze gevaarlijke missie.’ De receptioniste zuchtte overdreven. ‘Als je nu niet gaat laat ik je persoonlijk van de Ranger Base afhalen,’ begon ze dreigend, maar Soul begon al lachend naar de uitgang te lopen. Hij stak zijn hand nog op als laatste groet en gooide vervolgens de Poké Ball van Salamence omhoog. Eigenlijk zou hij eens een keertje voor een nieuwe teammember moeten gaan kijken, maar hij zou echt geen idee hebben welke Pokémon. Misschien een water type zodat hij een keertje onder water kon gaan kijken wat er daar allemaal was. Ach, dat was een idee voor later. De jongen gaf een knikje aan Salamence zodat deze zich liet zakken op de grond. Soul sprong handig op zijn rug en even later steeg Salamence op. ‘Op naar Anistar City,’ zei de jongen tegen zijn Pokémon. De brul van Salamence was waarschijnlijk mijlenver nog te horen terwijl de Pokémon met zijn krachtige vleugels sloeg zodat Soul en hij naar voren vlogen. Soul merkte tevreden op dat de Pokémon steeds beter werd in het vliegen en snelheid maken, maar daar dienden de harde trainingen dan ook wel voor en het feit dat hij een Ranger was geworden zou er ook wel zijn steentje aan bijgedragen hebben.

Het meest bekende deel aan de stad was dat het een kristallen bouwwerk had die zelfs van de lucht vrij makkelijk op te merken was. Het noemde de Sundial en hoewel de meeste mensen het een prachtig bouwwerk vonden, had Soul nooit echt het nut ingezien van het ding. Als de zon er recht op scheen schitterde het kristal ook nog eens heel erg wat je zicht voor een tijdje kon ontnemen als je niet uitkeek. Reden genoeg om het ding weg te laten halen, hoewel Soul dat nooit echt had aangehaald bij de verantwoordelijken voor de stad. Het was namelijk niet de bedoeling dat hij een mening zou hebben over de Sundial, maar dat hij de zogenaamde gevaarlijke trainer een lesje zou leren. Ze hadden hem dan wel gezegd dat hij het op een harmonieuze manier moest doen, maar de jongen met de Nidoking zou waarschijnlijk ook niet op een harmonieuze manier doen en dan zou het alleen maar eerlijk zijn als Soul hem op een gelijke manier zou aanpakken, niet waar? Vond hij dus ook. Soul gaf het teken aan Salamence dat de Pokémon mocht beginnen zakken en zocht ondertussen naar de Nidoking. Het was echter niet echt moeilijk op te merken. De jongen stond gevaarlijk dichtbij de Sundial en had zijn handen in de lucht gestoken alsof hij een wielrenner was en zonder al te veel moeite de race op de Cycling Road in Hoenn had gewonnen. Soul begon te lachen toen hij zag dat het om een jongen ging die minstens zestien jaar moest zijn. Dit volk liet zich tegenwoordig echt te snel afschrikken, zeg. Ook al had hij een vrij lage indruk van de jongen, toch wist hij uit ervaring dat hij voorzichtig moest zijn met grote Pokémon. Het zou niet de eerste keer zijn dat hij in gevaar verkeerde dankzij een Pokémon dat al in zijn laatste stadium van evolutie was, dacht hij bitter. Toch vond hij het een vrij eerlijke manier als hij zowel Salamence als Houndoom zou laten vechten tegen Nidoking. Salamence tegen de Nidoking en Houndoom tegen het pubertje. Nee, grapje, hoor. Misschien. Salamence legde ondertussen de laatste meters af zodat Soul stil kwam te staan voor de trainer en even keken de twee elkaar fronsend aan. Soul was echt niet onder de indruk van de jongen en de jongen leek dat ook niet bepaald van hem te zijn. Dit ging nog leuk worden.

Met een simpele beweging sprong Soul van de rug van zijn Salamence. ‘Wel wel,’ begon hij op een sarcastische toon. ‘Laten ze me bemoeien met dit op mijn vrije dag vanwege wat? Een pubertje die denkt dat hij sterk is?’ Hij lachte niet gemeend en de jongen liet zijn armen zakken. Met een groots gebaar richtte hij zijn vinger naar Soul. ‘En wie durft te beweren dat ik niet de sterkste ben?’ vroeg de jongen arrogant. ‘Ik beweer dat niet, ik weet dat gewoon,’ begon Soul bot. ‘En als je nu niet opkrast dan laat ik je levend verbranden door mijn Houndoom. Denk maar niet dat ik alles harmonieus ga oplossen omdat ik een Ranger ben.’ Even flitste er angst door de blik van de jongen, maar algauw keek hij Soul weer zo neutraal mogelijk aan en rolde met zijn ogen. ‘En jij denkt dat je mij kunt verslaan?’ ging hij op een arrogante toon verder. ‘Nidoking, verniel de Sundial!’ Er klonken geschrokken kreten en Soul zuchtte. Hij wees met een simpel gebaar naar voren en meer hoefde hij al niet te zeggen, want zijn Salamence schoot naar voren en beukte Nidoking uit de weg voordat hij de Sundial ook maar één keer kon aanraken. Nidoking haalde uit met zijn staart naar Salamence, maar deze ontweek simpel. ‘Salamence, haal Nidoking uit de buurt van de Sundial!’ riep Soul. ‘Nidoking, gebruik Earth Power!’ riep de jongen. Soul gromde. Als Nidoking ging uithalen met Earth Power dan zou er niks meer van de Sundial overblijven. Hij gaf een kort knikje naar Salamence en weer beukte die Pokémon zijn lichaam tegen dat van de Nidoking zodat deze niet zou aanvallen. ‘Houd hem tegen de grond,’ sprak Soul op een botte manier tegen zijn Salamence. Salamence knikte en hield de tegenstribbelende Nidoking hard tegen de grond. Soul haalde ondertussen Houndoom tevoorschijn en hoorde de jongen vanaf hier slikken. ‘We gaan een deal maken,’ sprak hij. ‘We gaan een gevecht houden. Houndoom tegen Nidoking. Als ik verlies dan laat ik je doen en als jij verliest dan verlaat je deze stad.’ De mensen om hem heen riepen verschrikt, maar Soul gaf geen kik. Hij wist dat hij dit kon winnen als hij wilde. Hij zou Salamence de Sundial laten bewaken zodat dat ding in elk geval niet kapot zou kunnen gaan. Hij wist dat hij veel geld mis zou lopen als hij dat ding liet afbreken.

Het duurde even, maar uiteindelijk stemde de jongen in. ‘Dan neem ik je mee naar een apart veld,’ zei Soul en hij wenkte de jongen. Salamence liet Nidoking los. ‘Bewaak de Sundial,’ droeg Soul de Pokémon op en deze knikte. Soul grijnsde terwijl hij zijn blik wegdraaide van de jongen. Hij had nog altijd een geheim wapen als hij aan de verliezende hand zou zijn. Hij zou dit eerlijk uitvechten, alleen met de nodige middelen die de jongen nu nog niet moest weten. Het duurde slechts enkele minuten voordat ze op een open plek in de stad stonden waar ze konden vechten zonder een gevaar te vormen voor de stad of voor de Sundial. De jongen wees naar voren en Nidoking kwam daar te staan, maar Houndoom had geen teken nodig en sprong al naar voren. De Pokémon keek over zijn schouder naar zijn trainer en slechts na een kort knikje dook hij al in de aanvalshouding. Soul wist dat hij veel geld kon verdienen als hij deze opdracht zou voltooien. En ergens hoopte hij ook wel dat Lima hier rond zou lopen zodat ze hem zou zien vechten. Hij wist niet waar die hoop vandaan kwam, maar hij mocht zich er nu niet door laten afleiden. En dus richtte de jongen zijn volledige aandacht op het gevecht. De jongen wees naar voren en riep: ‘Earth Power!’ De grond onder Houndoom begon te bewegen en plotseling kwam de grond onder Houndoom omhoog. De Pokémon gromde van de pijn toen de stenen hem hard raakten en belandde voor Soul neer op de grond. ‘Foul Play!’ riep Soul. De hond-Pokémon kwam snel overeind en vloog naar voren. Nidoking zag dit duidelijk niet aankomen en viel ook op de grond. ‘En nu Flamethrower!’ De vlammen raakten Nidoking zonder genade te hebben en de Pokémon hief zijn armen op om zijn gezicht te beschermen tegen de vlammen. ‘Breek de vlammen met Thrash! Val daarna Houndoom aan met Double Kick!’ De Trash brak tegen Soul’s verwachting in door de vlammen, maar de Pokémon stopte niet met de Trash-aanval en Soul begon te lachen. ‘Weet je niet dat Trash een aanval is die door blijft gaan tot Nidoking te verward raakt om verder te gaan?’ vroeg hij aan de jongen. Aan de jongen zijn gezicht te zien wist hij inderdaad niet dat dat zo was en even schoot er door Soul de gedachte heen dat de Nidoking helemaal niet van de jongen was.

Nidoking ging door met de Thrash-aanval, maar aangezien Soul en Houndoom beiden wisten wat er ging komen ontweek de hond-Pokémon de aanval met het grootste gemak. Soul grijnsde toen de Nidoking verward om zich heen keek. Alsof ze geluk hadden zou de Pokémon zichzelf nu aan beginnen te vallen. ‘Double Kick, Nidoking!’ riep de jongen, maar deze keer klonk zijn stem onzeker. Nidoking’s eerste aanval was goed gemikt waardoor Houndoom gromde van de pijn, maar de tweede keer vloog zijn been totaal een verkeerde kant op en deed hij zichzelf zeer aan een lantaarnpaal in de buurt. Er kwam een grote deuk in de lantaarnpaal terecht, maar Soul zag dat Nidoking wat door zijn been zakte en besloot om daar gebruik van te maken. ‘Richt je Flamethrower op zijn gewonde been, Houndoom!’ riep Soul. ‘Nee!’ riep de jongen paniekerig uit, maar het was al te laat. De krachtige vlammenwerper raakte het been van Nidoking en de Pokémon zakte volledig naar de grond. ‘Chip Away!’ gilde de jongen. Maar Soul vond het zo wel welletjes. Hij had genoeg gezien: deze jongen was niet de rechtmatige eigenaar van de Nidoking. Jammer voor al de schade die hij al had aangericht, maar hij had nog maar één ding te doen. En dus haalde hij zijn ketting tevoorschijn waar hij de scarabee aan had hangen die Fever hem jaren geleden had gegeven voor zijn verjaardag. Aan diezelfde ketting hing de steen waarmee hij zijn Houndoom verder mee kon laten evolueren. De steen begon te gloeien en Houndoom ook. Er vormde zich een soort schild voor Houndoom en het volgende moment brulde de Pokémon alles bij elkaar. Zijn uiterlijk was veranderd toen het schild naar beneden ging en nu stond er voor hun een Mega Houndoom. Het pubertje aan de overkant keek met grote ogen naar de Mega Houndoom en Soul glimlachte tevreden toen hij ook om zich heen bewonderende kreten hoorde van het publiek. De mensen waren overduidelijk tevreden met het feit dat hij een Mega Houndoom had en dat hij de stad kon bevrijden van deze o zo gevaarlijke Nidoking. Soul vermoedde dat de aanval Earth Power ook nog maar net geleerd was, maar gezien dat Houndoom een fire type was hadden zowel de Earth Power als de Double Kick vervelende schade aangericht die hij moest laten onderzoeken bij het Pokémon Center.

‘Houndoom, afmaken met Flamethrower!’ riep Soul. Hij zag dat de jongen inmiddels met zijn vuisten op de grond aan het slaan was en Soul smeekte om het niet te doen. De Nidoking leunde met één been op de grond en op het andere steunde hij. Hij keek kwaad naar Houndoom, maar boog zijn kop verslagen toen hij de Flamethrower zag laden. ‘Stop!’ riep een stem plotseling hard. Houndoom’s aanval stopte en Soul’s blik ging naar een ouder uitziende jongen die naar voren rende. ‘Wat is hier aan de hand? John, wat doe je hier met mijn Nidoking?’ Soul sloeg zijn armen over elkaar heen toen hij de oudere jongen over het pubertje zag buigen en de jongen aan zijn arm overeind trok. Aha, ze hadden de rechtmatige eigenaar van de Nidoking gevonden. ‘Dit is mijn broer, Seedot,’ sprak de jongen kwaad tegen Soul. ‘Hoe haal je het in zijn hoofd om hem te bedreigen met een Flamethrower? Wil je problemen?’ Soul rolde met zijn ogen. ‘De enige die hier problemen veroorzaakte was je kleine broertje. Ik heb een oproep van mijn Ranger Base gekregen om de zaken hier wat op orde te stellen en aangezien meneer de Sundial volledig vernield zou hebben als ik niet was gekomen leek het me beter dat ik een hardere aanpak zou doen.’ De jongen zijn blik werd groot en hij draaide zijn hoofd naar zijn broer. ‘Is dat waar, John?’ John begon opeens te huilen. ‘Ik wil zo graag zoals jou zijn, grote broer,’ zei hij snikkend. ‘En ik dacht dat N-Nidoking meenemen een goed begin zou zijn.’ Zijn broer snoof ongelovig. ‘Een goed begin? Je hebt geluk dat ze er een Ranger bij hebben gehaald en niet de politie! Je had een grote straf kunnen krijgen als je de Sundial vernietigd zou hebben of iemand verwond zou hebben.’ Soul keek om zich heen en zag de mensen met grote ogen naar het huilende pubertje kijken die hun net nog dreigde met het feit dat hij de Sundial zou gaan vernietigen. Dacht hij eindelijk dat hij een waardige tegenstander voor zich had, bleek het natuurlijk weer zo’n kinderlijk jochie te zijn dat in de voetstappen van zijn o zo stoere broer wilde treden. De grotere jongen draaide zich naar Soul toe en hief zijn handen verontschuldigend op. ‘Het spijt me voor de rotzooi die mijn broer veroorzaakt heeft, maar ik vind het nog altijd niet terecht dat hij zo bestraft moet worden daarvoor.’ Soul snoof. ‘Als hij de Sundial daadwerkelijk vernietigd zou hebben zou hij wel harder gestraft zijn dan ik nu gedaan heb,’ zei hij schamper. ‘Het enige wat ik heb gedaan is hem uitgedaagd voor een Pokémongevecht en gewonnen hebben. De rest deed hij zelf.’ De grotere jongen zijn ogen vlamden met woede, maar hij zei niks en gaf enkel een knikje. ‘Kom John, we gaan naar huis,’ sprak hij. Hij keerde de zwaargewonde Nidoking terug in zijn Poké Ball en Soul zag dat Houndoom weer veranderde naar zijn normale staat. Hij gaf de hond-Pokémon een aai over zijn kop en gaf een knikje naar de mensen die hem bedankten. Daarna ging hij samen met Houndoom terug naar de Sundial en besloot dat ze langs het Pokémon Center zouden gaan zodat ze Houndoom konden genezen. De Pokémon kon wel wat rust gebruiken en Salamence trouwens ook. Bovendien begon het tegen de middag te worden en had hij honger. En dus keerde hij Salamence terug in zijn Poké Ball, deed hetzelfde met Houndoom en wachtte tot de rust weergekeerd was. Daarna liep hij naar het Pokémon Center om eindelijk de rust te pakken die hij verdiend had!