This place is just too dark~ (Closed)

Met een diepe zucht liep ze door de donkere gangen met haar grote Steelix die gezellig met haar mee 'wandelde'... Wandelen kon je het niet echt noemen, het was een Steelix, die hadden geen benen om te wandelen. Hoe noemde je het dan? Schuren... nee, dat was raar, slitheren dan? Dat was niet eens een woord volgens haar, ugh ze kreeg nog rare gedachten van deze plek. Ze keek even op met haar blauwe ogen naar de Steelix die gewoon door ging, maar uiteindelijk haar terug aan keek en een soort van vragende grom kwam er uit hem waarna hij zijn hoofd wat lager liet hangen, zodat hij op oog hoogte was met Valeriya. Valeriya keek haar Steelix aan met een glimlach en liet haar hand even over zijn stalen lichaam gaan, ja tegen haar pokémon kon ze vrij aardig zijn, soms. Nee, dat was niet waar, mensen waren gewoon stom, pokémon niet zo heel erg. Zeker haar eigen niet. "Maar...." begon ze "We moeten een uitweg vinden" sprak ze lichtelijk geïrriteerd waarna ze fronsend om haar heen keek. Waarom was ze hier ook alweer beland? Geen idee... soms was ze gewoon achterlijk of dom of zo. Ze snoof en begon weer te lopen, om vervolgens de pas er flink in te zetten, met Vadik haar op de voet volgend. Na toch wel een hele tijd gelopen te hebben en nog steeds geen uitgang, had ze het voor nu dus wel gezien. Geïrriteerd liet ze zichzelf op de grond zakken en leunde ze achterover tegen een rots aan. Vadik plaatste zich naast haar, een soort van opgerold, maar hij hield ondertussen wel alles in de gaten, letterlijk elk geluidje en dingetje werd in de gaten gehouden. "Het is oke Vadik..." mompelde ze waarna ze even gaapte, ugh ze verveelde zich nu ook eens kapot. Gelukkig zaten Kir en Valeriy in hun pokéballs, het is maar goed dat hun niet uit hun pokéballs had, anders mocht ze hun ook nog gaan zoeken. Zulke pokémon waren het wel.

Urgh, why?!!! Geïrriteerd zat ze letterlijk en figuurlijk met de handen in het haar. Al hield ze daar snel mee op, want ze trok nog al haar witte haren uit haar hoofd. Haar blauwe ogen keken naar haar Steelix die er gewoon bij was gaan liggen, hij vond het hier misschien iets te cozy? Nou Valeriya alles behalve dus. Ze zuchtte en keek maar weer de andere kant op. Vadik viel nog net niet in slaap, nee ze moesten uit die stomme, achterlijke grot ja! Ze tikte de Steelix dan ook kort aan die gelijk wat omhoog kwam en zijn trainster aan keek. "We moeten hier uit komen ja" mompelde ze nors tegen de Steelix die een grom liet horen. Echter werd haar aandacht ineens getrokken door... een ander persoon? Wait what? De man liep haar gewoon straal voorbij met zijn Typhlosion. Alleen de Typhlosion leek hun kort aan te kijken, maar vervolgens gewoon door te lopen. Valeriya zuchtte, de persoon leek totaal niet geïnteresseerd in haar of was hij gewoon blind? Hmm, dat was het vast niet. Ze kwam gelijk maar omhoog, hij wist vast wel waar hij heen moest toch? De Steelix kwam ook verder omhoog "Hey!" riep ze dan ook naar de jongeman, verwachtend dat de dude niet op haar zou wachten of zich uberhaupt zou gaan omdraaien zette ze het maar op een lopen om de twee vervolgens gewoon bij te houden "Zeg, jij weet vast wel waar de uitgang is?" kwam er vervolgens vragend uit. Vadik kwam vervolgens achter Valeriya aan, maar hield zich stil. Valeriya keek de jongen vragend aan, waarna ze toch even naar zijn Typhlosion keek die interessanter was dan de jongen. Waarom moest ze nou weer zo'n ongeïnteresseerd type tegen komen hier, het was gewoon irriterend en duidelijk haar dag niet vandaag. Ze snoof en bleef gewoon half mee lopen, ze moest en zou een antwoord krijgen, want ze moest en zou hier uitkomen!

Oke, ze had de dude ingehaald met zijn Typhlosion en haar Steelix was uiteindelijk ook maar gevolgd, want hij ging natuurlijk niet achter blijven. Eenmaal toen ze naast hem liep, kon ze het niet weerhouden om even naar zijn Typhlosion te kijken. De Typhlosion zag er sterk uit, maar ugh, daar ging het nu niet om! Ze had haar mond open getrokken en hem gewoon gevraagd of hij wist waar de uitgang was. De jongen keek haar nog steeds niet aan... wauw... hij hij zo'n air? Of was hij zo verlegen? Het tweede was waarschijnlijk onmogelijk op alle fronten. Ze snoof dan ook bij zijn reactie. Een simpele, dood saaie reactie 'Geen idee', blegh. Ze staarde hem nu echter nog steeds aan terwijl ze door bleef lopen, echter soms nog even voor haar kijkend zodat ze niet op d'r gezicht ging door een of andere rots. De jongen leek ook niet van plan om te stoppen en hij bleef een bepaalde richting op lopen. Er stond dan ook een flinke frons op haar gezicht. Oke, ze was echt niet achterlijk hoor! "Oh ja, natuurlijk, want in het rond lopen zonder dat je weet waar je heen gaat is natuurlijk een top idee?" kwam er sarcastisch uit. Ze geloofde er dus helemaal niks van dat meneer hier niet wist waar hij heen ging, hij zag er namelijk niet uit als het type die het niet wist en zijn pokémon leek ook niet te helpen om een weg te vinden, dus als ze al een weg aan het vinden waren dan had hij de Typhlosion toch wel gebruikt? Haar blauwe ogen gingen even naar haar Steelix die gek genoeg vandaag ook hartstikke nutteloos was geweest, of te wel hij kon de uitgang ook niet vinden. "Maar goed..." begon ze "Als je het niet wilt vertellen" sprak ze gapend, ugh boring. Ze kwam tot stilstand en keek even naar Vadik die haar nieuwsgierig aan keek. Ze stak haar vinger op en de Steelix kwam wat omlaag en Valeriya klom op de Steelix. "Volg ze maar gewoon" mompelde ze droogjes. Als hij het echt zo irritant ging vinden dan zou hij uiteindelijk wel zijn mond openen en het vertellen en als hij wist waar hij heen ging, maar het toch niet ging zeggen, dan was het alleen maar handig om te volgen. Rustig bleef ze dan ook op haar Steelix zitten die de twee op een afstand volgde. Je moest mensen ook niet op de nek zitten.

Ze had sarcastisch gesproken dat het, het beste idee was dan om maar gewoon rond te lopen als een kip zonder kip, want als hij niet zou weten waar hij nu heen ging... tja dan was hij echt een kip zonder kop ja. Maar goed, hij was de enige persoon die ze hier voorlopig... hoogstwaarschijnlijk tegen ging komen en ze wilde niet hier overnachten, dat zag ze niet echt zitten om heel eerlijk te zijn. De jongen dacht dan waarschijnlijk ook dat ze het had op gegeven toen ze tot stilstand was gekomen, maar nee, niet echt. De witharige was daarentegen op haar Steelix geklommen en op deze manier kon ze het volg 'spelletje' heel lang volhouden hoor. Was het nou echt zo moeilijk om gewoon te vertellen welke kan ze op moest? En als hij het ook niet wist, was het dan niet veel handiger om samen naar iets te zoeken? Maar nee, deze meneer hier had daar duidelijk geen zin in, boooooring. De Typhlosion van de jongen leek echter nogal verward, of naja het ding keek steeds om en daarna weer haar trainer en weer terug naar haar en haar Steelix. Vadik vond het misschien ook een beetje onnozel, maar mevrouw was koppig en ze wist gewoon honderd procent zeker dat hij wist waar de uitgang was. Toen hij echter ineens vroeg of ze wist dat ze nu niet richting de uitgang gingen. Een grijns verscheen op haar gezicht, hij wist dus duidelijk waar de uitgang was "Dus je weet wel waar de uitgang is" antwoordde ze als eerst geamuseerd. "Is het dan echt zo moeilijk om te vertellen welke richting ik wel op moet voor de uitgang?" vroeg ze vervolgens weer, ze bleef echter nog steeds volgen en was niet van plan om van richting te veranderen. Oke, zij was misschien wel heel irritant bezig voor hem, maar was hij echt zo onmenselijk om niet gewoon een simpele vraag te beantwoorden? Ugh, als dit zo door ging werd ze er zelf ook nog geïrriteerd om, maar dat ging bij deze persoon niet werken, daar was ze zeker van.