Momenteel bevond onze blonde dromer zich in de verlaten kolenmijn van Couriway Town. Op zijn reizen was hij nog niet een grot, of in dit geval een kolenmijn, in gegaan. Niet dat dat iets slechts is, maar zelfs vond dat hij toch zo veel mogelijk dingen moest proberen. Alleen op die manier zou hij volledig op zijn gemak zijn met reizen dacht hij zelf. Het was nu namelijk erg makkelijk voor hem. Hij hoefde niet erg lang ergens te blijven, hij was toch vrij snel weer in zijn apartement in Rustboro. Dat maakt het wel erg makkelijk. Echter was hij natuurlijk niet van plan zijn apartement op te geven. Dat was echt een van zijn meest favoriete plekjes. De plek waar hij voorheen altijd aankomende trainers aanmoedigde met zijn piano muziek voordat ze de Gym gingen uitdagen. Zijn apartement bevond zich namelijk op de begane grond en echt vlak voor de Gym. Maargoed, hij was eigenlijk pas net de cave binnen gelopen toen hij al het gevoel kreeg dat hij daar niet moest zijn. Dat was natuurlijk niet zo. Hij was simpelweg zenuwachtig. Die mensen die het in Couriway Town hadden over de monsters die hier leefden hadden wel indruk op hem gemaakt. Hij had zelf bedacht dat dat waarschijnlijk gewoon Pokémon waren geweest die lol hadden uitgemaakt met de mensen die er voorheen werkte, maar nu hij er daadwerkelijk was kon hij toch niet helemaal rationeel blijven. Het had geen zin om nu verder te gaan met die zenuwen, dan zou hij de rest van zijn trainer leven bang zijn voor grotten. Hoe kon hij zichzelf zelfverzekerder maken hier? Het was namelijk niet voor niets dat hij nog niet in een grot was geweest. Hij hield namelijk erg veel van het daglicht. En dat daglicht mocht hem nooit verlaten. Hij besloot uiteindelijk om een van zijn Pokémon erbij te halen. Hij nam de Pokéball van Colin bij zich en liet hem uit zijn Pokéball. In grotten komen vaak Rock Pokémon voor en Colin zou die in ieder geval al kunnen afsschrikken. En al iemand hem zou willen beschermen tegen een monster dan was het Colin wel. Hij gedroeg zich vaak wel als dé vechtersbaas van de groep, maar hij maakte zich ook het vaakst zorgen om zijn trainer. Vooral na die keer in Littleroot Town. Daar dacht Colin hem echt even kwijt te zijn. Het bleek uiteindelijk natuurlijk heel erg mee te vallen, maar sindsdien heeft hij altijd extra goed op zijn trainer gelet. Bij het zien van zijn Pokémon kreeg Jean-Pierre een glimlach. Hij voelde zich meteen een stuk zelfverzekerder. “
We gaan deze grot eens bekijken Colin.” Zei hij. Colin gaf een instemmend knikje. Hij had eigenlijk ook vrij weinig andere keuzes op het moment. Maargoed, ze begonnen de grot in te lopen. Het eerste stuk was een een lange gang met een hoop bochten erin. Gelukkig waren er nog geen kruispunten geweest, anders zou het nog moeilijk kunnen worden met het terug vinden van de weg. Het was echter wel zo dat het licht van de zon nu niet meer de mijn verlichtte, dus Jean-Pierre had zijn zaklamp aan gedaan. Het was niet ideaal, maar iets beters had hij niet bij zich.
Ze waren al een tijdje aan het lopen en kwamen bij een soort open plek uit. Recht tegenover hen was een lift geplaatst die alleen maar naar beneden kon. Verder waren er nog drie andere gangen verspreidt buiten degene waardoor ze naar binnen kwamen. Tot nu toe was het dan nog makkelijk de weg terug te vinden, gewoon de gang nemen tegenover de lift. De lift gingen ze in ieder geval al niet nemen. Als deze plek echt al zo lang verlaten was, zou de lift ook al flink defect kunnen zijn. De twee keken elkaar even aan. Colin wist niet zo goed wat zijn trainer verder wilde, dus die wachtte maar even af. “
Ik heb zo het gevoel dat we toch minimaal één andere gang in moeten. Gewoon om onszelf te bewijzen.” Colin legde een van zij scharen onder zijn kin terwijl hij de ruimte door keek. Welke gang zouden ze het beste kunnen nemen? Jean-Pierre was niet echt van plan om op een antwoord te wachten, dus die liep alvast naar voren. Hij liep naar de eerste gang aan zijn linker hand om eens een kijkje te nemen. Hij stond voor de ingang en zag hoe die gang erg smal was met heel veel rotsen op de vloer van stukken plafond die afgebroken waren. Die gang gingen ze dus maar niet nemen. Hij wilde zichzelf wel uitdagen, maar zo erg hoefde het nou ook weer niet. De volgende gang dan maar. Hij liep er naar toe en scheen zijn zaklamp naar binnen. Deze gang was gek genoeg vrij breedt en vrij gladjes. Dit zou opzich wel een mooie plek zijn om naar binnen te gaan. Hij draaide zich om om Colin een seintje te geven, maar direct nadat hij zich omdraaide rolde iets keihard tegen zijn benen aan waardoor hij voorover viel. “
Auw!” Riep hij. Hij schrok van zichzelf, want het galmde echt verschikkelijk in die grot. Hij greep snel zijn zaklamp en draaide zich op zijn rug. Colin was alweer naast hem gaan staan uit bezorgdheid. Hij scheen zijn zaklamp naar waar hij net nog stond. In het licht van de zaklamp was een beige bal te zien. Wat? Waarom zou hier een bowlingbal rollen? Dat is echt gewoon niet logisch. Maar al snel nam de bowlingbal een andere vorm aan. Die van een Sandshrew namelijk. En na die realisatie zei hij onschuldig: “
Zeg, had je niet even om me heen kunnen gaan? Dat deed pijn hoor.” De Sandshrew reageerde hierop door wat speelse box bewegingen te maken. Schijnbaar wilde hij ze uitdagen. Best logisch eindelijk als je op zo’n plek leeft waar zo weinig mensen komen. Hij stond op en keek zijn Crawdaunt glimlachend aan. “
Ik geloof dat jij het niet erg zou vinden om even wat te vechten hier hè?” Colin knikte instemmend. Nee, dat vond hij helemaal niet erg. Leuk zelfs. “
Oké!” Riep hij vrolijk. “
Dan gaan we nu beginnen!”
vs
Hij wachtte even af. Hij wilde eerste even zien wat het beestje zou doen. Di e was namelijk erg enthousiast en hij wilde zijn enthousiasme niet meteen de grond in drukken. Hij balde zijn vuisten en wachtte af. Hij had het misschien nog niet hard op gezegd, maar het was zijn plan om de Sandshrew te gaan vangen. Het leek hem wel cool om er eentje te hebben. Vooral eentje die zo enthousiast is als deze. Hij houdt wel van dat soort Pokémon. De Sanshrew rolde zich weer op in een bal en begon keihard rond te draaien. Met deze Rapid Spin aanval ging hij richting de Crawdaunt. “
Spring!” Riep Jean-Pierre nog, maar het mocht niet baten. De tollende Sandshrew knalde tegen de borstkas van Colin op. Colin kon zich enkel herstellen door histerisch met zijn poten een beetje opzij te gaan zodat hij niet zou vallen. Hij was wel eens vaker gevallen tijdens een gevecht en dat pakte echt nooit goed uit. In die tijd dat Colin rechtop probeerde te blijven staan pakte de de Sandshrew zijn kans om Slash te doen. Zijn klauw lichtte op en krabde de arme Crawdaunt in zijn gezicht. “
Ho, ho, ho,” Zei Jean-Pierre verontwaardigd. “
Maar zo gaat dat even niet hè. Crunch!” Zijn tanden gloeiden helemaal op en hij beet de Sandshrew, die nu kort bij hem stond natuurlijk, in zijn arm. De Sandshrew slaakte even een kreet van pijn. Dat is logisch, het is niet iedere dag dat er een garnaal in je arm bijt. “
Vice Grip! En houdt hem in de lucht!” Riep de enthousiaste Jean-Pierre nu. Hij had namelijk uit het niets een leuke combinatie aan aanvallen in zijn hoofd gekregen en die wilde hij direct gaan uitproberen. En met een vlugge stab achtige beweging greep de Crawdaunt de Sandsrew om zijn middel. Enkel een pijnlijke gezichts uitdrukking verscheen deze keer op het gezicht van de Sandshrew. Vervolgens hield Colin, die nu echt heel erg trots was op zichzelf, het beestje voor zich in de lucht. “
Bubble Beam!” Schreeuwde meneer Dupuit vervolgens. Colin kreeg een lach op zijn gezicht. Nu snapte hij wat zijn trainer van plan was. Hij hield zijn klauw voor het gezicht van de Pokémon in zijn andere klauw en schoot een groot aantal Bubbels in zijn gezicht. Op deze manier zou de aanval absoluut niet kunnen missen. Maar wat er toen gebeurde hadden beide heren niet voorzien. De Sandshrew deed weer Rapid Spin en wist zich op die manier te bevrijden van de Vice Grip. Dit was een raar gevoel voor een Crawdaunt. Die hadden namelijk niet zo snel pijn aan hun klauw, maar deze Sanshrew had het toch echt nu voor elkaar gekregen. Daarna rolde deze weer naar een meer veiligere plek. Zo een rare combo aanval, daar zou hij niet nog eens in trappen. Althans, dat was zijn plan nu. Hij vormde wat sterretjes om zich heen en vuurde deze snel af op Colin. Deze Swift aanval was zo snel dat Colin hier met een mogelijkheid van kon ontsnappen. Het enige dat hij wel kon doen was zijn klauwen voor zijn gezicht houden. Zo kon hij die in ieder geval nog beschermen. Want ook Pokémon nemen niet graag klappen in da face. En toen Colin in de tussentijd zijn aandacht aan de sterretjes moest besteden, dook de Sandshrew snel de grond in met Dig. En toen Colin het eindelijk veilig leek om zijnn klauwen van zijn gezicht te halen kwam hij er achter dat de Sandshrew nergens te bekennen was. Hij keek angstig in het rond. Daar hield hij dus niet zo veel van. Vechten was wel leuk, maar alleen als je ook echt een kans had. “
Doe Protect als je hem weer ziet!” Zei Jean-Pierre nog ter voorbereiding. Maar de Sandshrew had een goed gevoel voor richting en viel de arme Crawdaunt in de rug aan. Die had nu geen kans om zich te verdedigen. En met Dig beukte hij Colin op de grond. In een soort reflex deed Colin toen Protect. Maar goed ook. De Sandshrew had namelijk een soort van zijn eigen combo aanval bedacht en had Scratch willen doen. Gelukkig werd die nu geblokkeerd. Colin stond vlug op en Jean-Pierre riep: “
Razor Shell!” Colin’s beide klauwen lichtte fel geel op. Vervolgens vormde deze zich en wat twee zwaarden leken te zijn. Het waren in ieder geval twee scherpe dingen. Daarna kwam er nog eens een blauwe gloed om de zwaarden heen en sloeg Colin de tegenstander met zijn twee zwaarden. Het deed duidelijk pijn en de Sandshrew rolde een eindje achteruit. “
Bubble Beam!” Ja, Jean-Pierre was nog niet klaar hoor. Nee, hij zag de kans en die pakte hij. Colin maakte beide scharen open, nadat de zwaarden weg waren, en schoot een grote hoeveelheid aan bubbles naar de Sandshrew. Het beestje werd werkelijk bedolven onder de bubbels. Maar de strijdlust was hem nog niet ontgaan. Hij stampte op de grond en gebruikte Magnitude (kracht 7). Colin deed zich pijn aan zijn verzwikte knieën en voeten. Maar deze aanval werd in een grot gedaan. Met als gevolg dat er brokken stenen van het plafond af vielen. Colin kon nog net naar achteren springen toen er eentje recht op hem zou gaan vallen. En de slimme Sandshrew gebruikte dit voor een fijne verassingsaanval. Hij sprong van achter de steen die voor Colin stond en deed Slash in zijn gezicht.. alweer.. Colin duwde in zijn boosheid de steen op zij. “
Razor Shell!” Riep Jean-Pierre. Nu was het een mooie kans. Hij stond nu toch kortbij. De zwaarden vormden zich weer en de gloed kwam erover heen. En met een hele velle uithaal sloeg hij met al zijn macht tegen de Sandshrew aan. Die viel nu op zijn zij. Niet zo gek als een Pokémon zijn super effectieve aanval met extra veel kracht op je af stuurde. Vervolgens gooide Jean-Pierre een Pokéball naar de Sandshrew.
Hits:
Crunch
Vice Grip
Bubble Beam 2x
Razor Shell 2x
