Burning the whole place down

Please stay forever

I can't imagine being anywhere else

Met de Buneary voor haar neus, zat de brunette op de grond, of eigenlijk op een grasveldje. Ze keek toe hoe de konijn-pokémon vrolijk in de rondte rende en de meest vreemde sprongen maakte. Ze had de pokémon een tijd geleden uit een Wonder-Trade gekregen, maar had nog geen kans schoon gezien om met ‘m te gaan trainen. Sowieso zat ze erover na te denken dat ze haar volledige team eens moest goed gaan rangschikken. Ze had nu Isolde, haar Weavile, Enya, de Charizard, Fiora, de shiny Gardevoir, Nuria, de Larvesta, Ryuu, de Garchomp en Cáel, de Buneary, bij zich. Maar ze was er nog niet helemaal over eens. Toen ze hier aan kwam in Kalos, was haar plan om een volledig coördinatie team te maken, waarbij ze zou gaan letten op de schoonheid, schattigheid en aanvallen van haar pokémon. Jammer genoeg is dat nogal in het honderd gelopen en door haar veel gym gevechten, en normale gevechten eigenlijk ook wel, waardoor ze nu een meer battle gericht team had opgezet. de brunette zuchtte zachtjes en liet zichzelf achterover in het gras vallen. Het was koud, maar gelukkig was het al een paar dagen droog geweest, waardoor het gras onder haar geen modderige prats was geworden. Anders was ze nu wel heel erg dom bezig geweest. Ze slaakte een zucht en keek naar de lucht, ze had momenteel geen idee wat ze wilde gaan doen. Er waren toch nog enkele plekken waar ze naar toe wilde gaan hier in Kalos, maar op de een of andere reden kwam ze telkens op hetzelfde uit. Soms vroeg ze zich af waarom ze in een rondje aan het lopen was. Alsof ze daarop antwoord kon geven. Misschien was het gewoon omdat ze achter de mensenmassa aan gaan? Aangezien de plekken die ze nog moest bezoeken vrij … uitgestorven waren? Ze zuchtte voor de zoveelste keer en kwam weer overeind. Misschien moest ze het touw maar eens in eigen handen nemen en op reis gaan. Net zoals haar vriend deed. Jace reisde ook door Kalos, slapend onder de sterren hemel en nooit langer dan enkele dagen in een stad blijven. Misschien moest ze dat eens gaan proberen, aangezien ze nu telkens een kamer ging huren, wat trouwens ontzettend veel geld kostte. De brunette pakte haar beurs en telde wat ze nog over had. Ja, ze moest nodig eens wat gaan reizen, want dit ging ‘m niet worden zo. Gelukkig had ze een slaapzak en spullen om te kunnen koken. Ze slaakte een zachte zucht, ok, nu had ze Jace kunnen gebruiken. Zijn heerlijke maaltijden waren zo veel beter dan het kleine beetje prut dat zou in elkaar kon draaien. Ze keek een beetje zenuwachtig om zich heen, misschien moest ze eerst maar eventjes naar haar hospita toe, om door te geven dat ze weg zou gaan. Voorzichtig kwam ze overeind en keek naar de mensen die langs kwamen lopen. Het viel haar wel eens vaker op dat de mensen in Kalos het gewoon niet boeide dat er mensen in de winter op het gras lagen na te denken. Waarschijnlijk waren ze trainers in zo verre gewend dat ze nergens meer van op keken. De brunette zuchtte zachtjes en ging op haar voeten staan, wiebelde toen eventjes, maar behield haar evenwicht. Ze bukte zich om haar tas te pakken, telde instinctief de pokéballs aan haar riem en glimlachte. Ze had alles en iedereen bij zich, mooi zo. Nu maar naar de hospita toe.
”Ach kindje toch, weet je het zeker?” Met een iets wat verlegen glimlach en het gevoel alsof haar kaken in vuur en vlam stonden, knikte de brunette. De oudere vrouw die voor haar stond keek haar iets wat bedroeft aan. Direct voelde Vivienne zich schuldig, maar ze kon het echt niet meer bekostigen. ”Het spijt me zeer, mevrouw McLloyd,” sprak ze zachtjes. Een zachte ‘iep’ was te horen toen de oudere mevrouw haar opeens in een knuffel dwong en iets wat verlegen legde ze haar armen over de rug van de vrouw heen. ”Je bent een heerlijk kind, Vivienne, laat niemand je wat anders vertellen,” werd haar daarna op ‘t hart gedrukt en de brunette glimlachte voorzichtig. Ze zetten verlegen een stap achteruit en wreef over haar armen heen. Ze moest binnenkort echt weer eens naar een dokter toe, nieuwe medicatie gaan halen. Vervloekt waren die brandwonden op haar armen. Ze bleven pijn doen, het nadeel dat ze was aangevallen door een Houndoom. Er zat een speciaal gas in de vlammen, waardoor de brandwonden altijd pijn zouden blijven doen. Nu ze het zich bedacht, ze had dit nog nooit met Jace besproken. Een brok verscheen in haar keel, nog steeds had ze het idee alsof ze niet goed genoeg was voor die dingen. Ze deed zo veel om ‘t goed te maken, maar wetend dat hij zonder oog en met die pijn zou moeten leven, dat deed haar nog steeds pijn. Ze slaakte een zucht en pakte haar tas van de grond. ”Dank u, mevrouw McLloyd,” mompelde ze zachtjes, waarna ze van het trappetje liep en nog één enkele keer zwaaide, daarna draaide ze zich weg en liep in de richting van de horizon.

De zon scheen, wonder boven wonder, op haar gezicht, terwijl ze in de richting van een stad liep. Ze had voor de verandering haar map eens in haar tas gehouden en was blind ergens heen gelopen. Ze grinnikte zachtjes en stak haar handen in de zakken van het strakke bruine jack dat ze droeg. Ergens voelde het een stuk … vrijer, om zo te reizen. Daar moest ze Jace toch wel eens een keer gelijk in haar geven, ze voelde zich veel meer op d’r gemak, nu ze wist dat ze nergens meer hoefde te betalen. En ze hoefde zich toch geen zorgen te maken dat iemand iets van haar zou willen stelen, aangezien ze dan een hele lading grote pokémon over zich heen zouden krijgen. Ze glimlachte tegen zichzelf, ergens was ze best wel blij met haar pokémon team momenteel. Het was allemaal een beetje moeizaam gelopen, maar ach, het kon ermee door.
Ze keek eventjes verbaast om toen er opeens een jochie naar haar toe gerend kwam. Ze schatten hem een jaar jonger dan haar, hooguit 16 dus, en hij moest even op adem komen voordat hij haar aankeek, met een pokéball in zijn handen. ”Sorry dat ik je stoor,” sprak hij, nog steeds lichtelijk buiten adem. ”Maar ik zou graag een pokémon gevecht willen houden,” De brunette keek eventjes vreemd naar het jochie dat voor haar stond, maar haalde toen toch haar schouders op. Ze stak haar hand uit. ”Mijn naam is Vivienne en ik neem graag je uitdaging aan,” sprak ze met een glimlach op haar gezicht en de jongen nam haar hand aan. ”Jules en dank je,” stelde hij zichzelf voor en ze gingen enkele meters uit elkaar staan, beide met een pokéball in hun handen.

”Cáel, succes,” sprak ze rustig, terwijl de brunette de pokéball in de lucht gooide. De kleine Buneary kwam te voorschijn en sprong vrolijk in de lucht. Zijn kraaloogjes richtte zich meteen op de jongen voor hem en hij balde zijn handjes tot vuisten, waarna hij de lucht probeerde te slaan. Vivienne grinnikte zachtjes, wat een pokémon was het toch. Eventjes proberen om een trainer aan te vallen. Jules had het er blijkbaar niet zo mee en gooide al snel zijn eigen pokéball op, waaruit een prachtige winter versie van een Sawsbuck uit kwam. Ze vloot zachtjes en ook Cáel was zijn gedrag eventjes vergeten om te blijven staan en te kijken. Oké, dat ding was ten eerste veel groter dan de Buneary en ten tweede zag hij er ontzettend sterk uit. Hopelijk zou Cáel het voor elkaar kunnen krijgen om ‘m te verslaan. ”Laten we dan maar beginnen,” sprak de brunette rustig en ze haalde een keer diep adem. ”Cáel, gebruik Endure en daarna Baby-Doll Eyes,” De Buneary zetten zich schrap voor een mogelijke aanval van de Sawsbuck, door stevig op de grond te gaan staan, zijn oren op te rollen en zijn pootjes dicht bij zich te houden. Nog voordat de Buneary zijn volgende aanval kon uitvoeren, kwam het hert al op hem afgerend en deed een tackle aanval door met zijn gewei over de grond te schrapen. Cáel verstond de aanval door de Endure en werd alleen maar iets naar achtergeschoven. De schade zou gelukkig mee moeten vallen. Al snel sprong de Buneary naar de Sawsbuck toe en ging voor hem staan. Hij stak één oortje in de lucht, deed z’n armpjes op z’n rug en ging een beetje scheef staan, waarbij de pokémon met grote ogen aankeek. De Sawsbuck steigerde en deed een paar stappen achteruit. Vivienne grinnikte, de Baby-Doll Eyes aanval had zijn werk weer goed gedaan. De aanvals kracht van de pokémon zou verlaagd worden omdat de tegenstander de aanvaller te schattig zou vinden. Heerlijke aanval om te gebruiken, al wist de brunette dat Cáel er niet zo blij mee was. Het schade zijn trots als mannelijke pokémon, maar goed. ”Sawsbuck, doe Megahorn!” De Sawsbuck steigerde nog een keer en een grote hoorn vormde zich tussen zijn gewei in. Cáel keek eventjes over zijn schouder naar zijn trainer en Vivienne knikte alleen maar. ”Cáel, doe Agility en spring tegen de bomen op om hoogte te maken, val dan aan met een Jump Kick!” De Buneary bleef enkele tellen staan om zich te concenteren en snelheid te maken, waarna hij tegen de bomen aan begon te rennen en zich opeens afzetten. De Sawsbuck had moeite met de kleine pokémon bij te houden en schoot op random de Megahorn aanval af. De hoorn mistte maar op een haartje, maar Cáel maakte er mooi gebruik van om nog wat éxtra hoogte te maken. Daarna maakte hij een salto in de lucht en kwam met een aardige kracht neer op de rug van de Sawsbuck met een Jump Kick aanval. Het hert zakte door zijn poten heen en viel op de grond, waar ‘ie eventjes bleef liggen. Cáel sprong van zijn rug af met een prachtige salto en kwam voor zijn neus op de grond terecht. Vivienne grinnikte zachtjes en klapte voorzichtig. Het was toch wel overduidelijk dat ze een Coördinator was en daarom soms meer aandacht besteden aan hoe een aanval eruit zag dan hoe die werd uitgevoerd. Ze glimlachte en wilde net een aanval zeggen, toen de Buneary opeens door de lucht vloog en tegen een boom aan kwam. De Sawsbuck had de kracht gevonden om weer overeind te komen en had de Buneary van de grond geschept en tegen de boom aan gegooid met een Tackle Aanval. ”Nu, Dubble Kick!” riep Jules opeens en het hert rende in volle vaart naar de Buneary toe, die onderuit gezakt tegen de boom aan zat. ”Cáel, probeer op te staan en doe dan Quick Attack!” schreeuwde Vivienne, toch lichtelijk in paniek toen de Sawsbuck bij de Buneary aankwam en steigerde om er een einde aan te maken. Maar juist op dat moment begon het konijn wit op te gloeien. Hij werd groter, zijn benen en armen werden langer, zijn oren maakte een knik en zakte tot aan de grond. Scherpe rossige ogen schoten open toen de evolutie voorbij was en razendsnel pakte de geëvolueerde pokémon de hoeven van het hert vast om ervoor te zorgen dat ze niet op hem terecht kwamen. Verbaast pakte Vivienne haar pokédex erbij en liet de pokémon scannen. Lopunny is a bipedal, rabbit-like Pokémon with a dark brown fur and a short, round tail. It has pink eyes with black markings on the inner edge, long tufts of cream-colored fur above its eyes, and a small, pink nose. Its long ears, which bend shortly above its head, end in fluffy, cream-colored fur. Lopunny is very proud of these ears, and never fails to groom them. If the ears are roughly handled, Lopunny will kick in retaliation. Its wrists and lower legs are covered in fluffy, cream-colored fur similar to its ears. It sheds its fur twice a year, and has a soft, fluffy coat in winter. Lopunny is a timid Pokémon that will cloak its body with its ears or spring away when it senses danger. Ze grinnikte zachtjes. Een Lopunny dus, wat een ontzettend lieve pokémon. Hij zag er zo snoezig en zacht uit. Ze glimlachte, dit gevecht moest ze maar eens snel ten einde brengen. ”Cáel, nog een keer Jump Kick!” De Lopunny duwde de Sawsbuck weg, waardoor die eventjes stond te wankelen op z’n benen en de konijn-pokémon sprong hoog de lucht in, om een Jump Kick aanval in het gezicht van de pokémon te landen. De grond barsten van de kracht van de aanval en de Sawsbuck lag uitgeteld in op de grond.

Vivienne staarde uit het raam, terwijl het landschap langs haar heen raasde. Ze had terug zitten denken aan het gevecht dat ze had gehad waarin haar Buneary geëvolueerd was in een Lopunny. Een van de vele keren dat haar pokémon evolueerde in een gevecht. Nu was dat wel de meest voorkomende manier, maar ze waren altijd aan de verliezende hand als het gebeurde. Ze zuchtte zachtjes en keek op toen ze opeens te horen kreeg dat ze bij Kiloude City waren aangekomen. Vivienne had in een spontane bui een trein kaartje gekocht, nadat ze te horen had gekregen dat je er bijzondere pokémon zou kunnen vangen. Ze wilde er eens een kijkje gaan nemen, misschien dat ze een leuke pokémon zou kunnen vangen daar. De brunette stond op, pakte haar spullen en terwijl de trein schokkend tot stilstand kwam, stapte ze naar buiten toe. Een frisse wind vloog in haar gezicht en ze glimlachte eventjes. Het voelde zo vrij, om zo rond te kunnen lopen, zich eventjes nergens zorgen om hoeven te maken. Met een glimlach op haar gezicht keek ze eventjes in de rondte en besloot toen maar eens om rond te gaan lopen.

Ze was in een bos terecht gekomen, geen idee hoe, maar het voelde een beetje vreemd aan. De hele tijd al had ze het idee alsof ze werd aangestaard, alsof iets of iemand haar volgde. Ze voelde zich er niet prettig bij en een koude rilling gleed over haar rug heen, terwijl ze ongemakkelijk om zich heen keek. Toen ze opeens een zacht sissend geluid hoorde, slaakte ze een gil en zetten het op een rennen, om hopelijk zo snel mogelijk uit het bos te zijn. Opeens werd haar weg versperd door een groep pokémon, een rode pokémon die ze vaag herkende, maar toch pakte ze haar Pokédex er maar bij. Scizor is a bipedal, insectoid Pokémon with a red, metallic exoskeleton. It has gray, retractable forewings and hind wings with simple, curved venation. Its head is kite-shaped with three blunt horns extending above its forehead, and dark yellow eyes. Scizor's neck and part of its thorax give the appearance of being exposed: they show black skin, and are surrounded by its raised exoskeleton. Scizor has a large abdomen with three black, pointed stripes below the waist; the female has a larger abdomen than the male. Scizor has broad shoulders and thin, segmented arms ending in large, round pincers. Scizor's legs are defined by large hip joints, thin thighs, and wide calves, its feet ending in one clawed toe in front and another in the back. Scizor's claws are as hard as steel, and are strong enough to crush any hard object. They can be opened and closed like jaws, and are patterned with black, eyespots with yellow "pupils." It will raise its claws and wave them around to scare off predators or foes, giving it the appearance of having three heads. Scizor is incapable of flight, instead quickly flapping its wings to regulate its body temperature. It lives in grasslands. Wacht, het leefde in graslanden, waarom was deze groep van hier? Een van de Scizor’s kwam dreigend naar voren toe en angstig zetten de brunette een stap achteruit. Ze huiverde, wat moesten deze pokémon van haar. Toen de pokémon een van zijn scharen naar voren uitstak om haar te pakken, greep ze instinctief een pokéball en gooide deze op.
Brullend kwam de Charizard tevoorschijn en landen op de grond, tussen haar trainster en de Scizor in. De rode pokémon liet een zacht sissend gelui horen en ging iets naar achter toe, toen zijn blik op de Charizard viel. ”Enya, help,” mompelde Vivienne zacht en de Charizard brulde nog een keer. Niemand zou aan haar trainster komen. Helemaal niemand. ”Enya, gebruik Flare Blitz,” sprak de brunette, inmiddels al weer iets gekalmeerd. Voor haar veranderde Charizard in een grote vuurbal en schoot in de richting van de Scizors, die met hoge sissende geluiden uit elkaar gingen. Alleen de grote Scizor, die net vooraan de groep had gestaan, kwam weer terug en daagde Enya duidelijk uit voor een gevecht. Beide pokémon vlogen de lucht in en opeens maakte de Scizor een scherpe draai en kwam op de Charizard afgevlogen met een Metal Claw aanval. ”Enya, hou ‘m tegen met een Heat Wave aanval!” riep Vivienne de lucht in en de lucht om haar heen werd opeens droog en warm. Een golf aan warme lucht werd in de richting van de Scizor geblazen, die zijn gezicht beschermde en harder probeerde te vliegen, maar door de warmte lukte het niet en hij vloog achteruit, tegen de grond aan. De Charizard slaakte een tevreden brul, maar werd uiteindelijk verrast door een Quick Attack. Ze gromde eventjes en wist haar evenwicht te bewaren in de lucht. De Scizor was zo te zien niet blij met het feit dat hij net half verbrand was en leek nog kwader te zijn dan voorheen. ”Enya, Air Slash!” commandeerde de brunette haar pokémon en de Charizard sloeg een paar keer stevig met haar vleugels om vaart te maken, terwijl ze naar voren schoot en haar klauwen wit opgloeide en iets langer werden. Ze haalde stevig uit naar de Scizor, waarbij de eerste twee aanvallen mistte, maar daarna wist ze de pokémon te kunnen raken en vloog hij iets naar achter toe. Al snel reageerde de Scizor door een Agility aanval te doen. De brunette gromde zachtjes, ze moest gaan oppassen. Qua snelheid was de Scizor ontzettend in het voordeel, maar als het ging om brute kracht, zou ze het nog best aardig kunnen doen. ”Enya, probeerde de Scizor te ontwijken,” riep ze opeens, toen de Scizor naar voren schoot met een Fury Cutter aanval. Maar de Charizard had de aanval te laat door en werd tegen haar buik geraakt door de aanval. De oranje hagedis gromde zachtjes en greep toen opeens de Scizor bij zijn schouders vast. De Scizor keek verbaast naar wat er aan de hand was, maar voordat hij iets kon doen, had de Charizard hem al mee genomen. Enya vloog hoog de lucht in, vormde zichzelf toen opeens in een vuurbal en maakte een duikvlucht naar beneden, gecombineerd met een Flare Blitz aanval. Hij kwam steeds dichter bij de grond en uiteindelijk lande beide pokémons met een klap op de grond terecht. Vivienne slaakte een gil en rende naar haar Charizard toe, om te kijken hoe het met haar ging. Toen ze bij het gat, want dat was de inslag van de klap wel geweest, kwam zag ze hoe Enya moeizaam overeind probeerde te komen en de Scizor op de grond bleef liggen. Vivienne twijfelde eventjes. Zou ze deze pokémon willen vangen? Zou ze het aandurven om hem te trainen? Hij leek haar in ieder geval geen makkelijke pokémon mee te gaan trainen. Ze twijfelde eventjes en haar hand ging langzaam naar één van de lege pokéballs die ze bij zich had, precies op het moment dat de Scizor weer overeind kwam, Enya een duw gaf en de lucht in ging om er van door te gaan. De brunette gromde, liet de pokéball voor wat het was en sprinten naar Enya toe. Snel klom ze op de rug van de Charizard en greep zich stevig vast. ”Erachter aan, Enya!” zei ze snel en de oranje hagedis zetten zich af tegen de grond, door stevig met haar vleugels te slaan en ging achter de Scizor aan.

Haar blauwe ogen zochten de omgeving af, maar het zag er niet naar uit dat ze de Scizor snel zou kunnen vinden. ”Waar zit je,” sprak de brunette zachtjes, terwijl ze de Charizard zo stuurde dat ze iets meer naar links toe gingen. Het bos was gelukkig niet al te dicht meer, nu het winter was, dus zou de rode kleur van de Scizor best goed kunnen opvallen. Ze keek eens goed rond, maar het zag er niet naar uit dat ze de pokémon zo snel zou kunnen vinden. Zachtjes vervloekte ze zichzelf, waarom gebeurde haar dit altijd? Ze had eindelijk een sterke pokémon kunnen hebben en nu ontsnapte hij haar omdat ze te langzaam was geweest. Waarom twijfelde ze eigenlijk? Omdat ze bang was dat hij tè sterk zou zijn voor d’r? Ze wist het niet zeker, maar dat zou zeker een geldige reden kunnen zijn. Ze schudde haar hoofd, nee, ze moest sterk blijven, anders was al haar training voor niets geweest. Ze moest van zich af leren bijten, ze was een coördinator, ze was een trainer. Ze kon zo veel en was goed in vele dingen. Een glimlach kwam op haar gezicht. Ja, zo zou ze moeten blijven denken, dan zou alles wel goed komen.
Ze keek op toen ze Enya opeens een brul hoorde slaken. Ze waren boven uitgestrekte grasvelden gaan vliegen en al snel zag ze wat Enya bedoelde. Daar onder hen schoot de rode kleur van de Scizor voorbij. Hij was snel, razendsnel, maar zo te zien probeerde Enya hem bij te houden. ”We pakken ‘m,” mompelde ze tegen de Charizard en de oranje hagedis schoot naar beneden toe. Enya wist de Scizor te tackelen tegen de grond en al snel sprong Vivienne van haar rug af. Ze ging voor de Charizard staan en keek de Scizor kwaad aan. ”Wij waren nog niet klaar, mannetje,” sprak ze op een ijzige kalme manier. Ze pakte een tweede pokéball van haar riem en gooide deze de lucht in. Uit de witte flits verscheen een Garchomp, die zijn ogen op de Scizor richtte en een stamp op de grond gaf. Eventjes trilde de grond onder de brunette en ze viel tegen de buik van Enya aan, die haar voorzichtig weer overeind zetten. Ze glimlachtte eventjes naar haar pokémon en richtte zich toen weer op de Scizor. ”Ryuu, gebruik Dig,” Eigenlijk zag het er niet uit, hoe de grote haai-achtige pokémon zich een weg door de grond heen baande. Ze hoopte maar dat de Scizor genoeg uitgeput was om niet meer op te vliegen, want anders was haar Garchomp in het nadeel. De Scizor leek een beetje verward te zijn over waar de Garchomp nu was en was daardoor niet snel genoeg toen de haai-pokémon uit de grond onder hem tevoorschijn kwam en zijn kaken dicht beet. ”Nu Ryuu, Fire Fang!” vuur schoot door zijn keel heen en zetten de Scizor in brand. Ryuu liet de rode pokémon weer los en tot geluk van Vivienne zag ze hoe de rode pokémon in brand bleef staan. Met een Burn condition zou dit een stuk makkelijker gaan worden. Ook omdat de Scizor duidelijk al uitgeput was. Toch probeerde de rode pokémon nog iets te doen en schoot naar voren toe om de Garchomp te raken met een Bullet Punch. Enkele keren werd Ryuu flink geraakt, maar was uiteindelijk kwaad genoeg om de Scizor weg te slaan met zijn vin. ”Ryuu, zet ‘m vast met een Sand Tomb!” commandeerde de brunette toen opeens en de Garchomp riep een grote hoeveelheid zand op. In een soort van bolvormige kooi van zand zetten hij de Scizor vast, terwijl er nog steeds vlammen over het pantser van de rode pokémon danste. De Scizor dacht nog steeds los te komen en deed verschillende aanvallen, waaronder een Slash en Fury Cutter, om door het zand heen te komen, maar echt veel zin had het niet. ”Nu, maak het af met Fire Fang!” De Garchomp gleed als het ware door het zand heen totdat hij opeens voor de vermoeide Scizor stond en greep de pokémon vast met zijn tanden, waarover vuur begon te glijden. De Scizor siste het uit van de pijn en viel uiteindelijk neer op de grond. Ditmaal liet Vivienne er geen gras over groeien. Ze greep een van de lege pokéballs van haar riem en gooide ‘m naar de uitgetelde Scizor. De rode straal slokte de even rode pokémon op en de pokéball viel op de grond. Nu was het hopen.