Member Lilium FlorbellePunten : 700
Gender : Female ♀
Age : 18 years
Type : Ranger
Rang : Student Ranger
Regions : Kalos
Icon :   |  Onderwerp: Playin' Santa do jan 08, 2015 6:23 pm | |
| De trein bonkte op en neer en Lilium moest zeggen dat het al snel een beetje begon te vervelen. De laatste keer dat ze in deze trein had gezeten, was ze op weg geweest naar Kiloude City om de Friend Safari uit te proberen. Toen was Jack nog een Dewott geweest en was hij tegen haar been aan in slaap gevallen. Het was op zich best schattig geweest en nog niet eens al te lang geleden. Vreemd om te zien hoe snel de tijd kon gaan. Lilium staarde naar de lucht buiten de trein. Deze keer had ze Duchess meegenomen in de trein. De jonge Fennekin had haar al goed gezelschap geboden en was lekker in slaap gevallen op haar schoot. Lilium vroeg zich dan ook afwezig af of Pokémon slaperig werden van de trein. Je zou toch bijna denken van wel. Ze aaide Duchess zachtjes over haar warme oren en leunde wat naar achter, wegdromend in de trein. Je werd inderdaad slaperig door bewegende voertuigen. Ze had ook eigenlijk helemaal geen Pokémon nodig op het moment, maar ze wilde kijken of er nog iets leuks zou rondwaren in haar Safari. Er was immers een persoon die haar al zo vaak had geholpen en ze wilde eigenlijk graag iets terug doen. Ze wierp eventjes een blik op de Pokéball van Cheshire, die netjes aan haar broekriem hing. Het was eigenlijk allemaal de schuld van dat kreng dat aan haar riem hing. Rotbeest. Ze had nog nooit een Pokémon echt zien doordraaien, maar ze wist zeker dat Cheshire niet was doorgedraaid. Die Pokémon wist dondersgoed waarmee hij bezig was geweest en het beviel Lilium totaal niet. Die Banette was gevaarlijk, het respecteerde haar niet. Het enige wat hij op dit moment in enig opzicht respecteerde (of haatte, Lilium was er nog niet helemaal uit) was Tyrion. En wat was ze blij geweest dat Tyrion aanwezig was geweest. Lilium zuchtte eventjes zachtjes. Hopelijk zou er wat interessants opdoemen in de Friend Safari. Ze zou anders geen idee hebben wat ze moest geven. Tegelijkertijd zou een rotcadeautje ook wel goed zijn, kijk immers wat zij voor haar verjaardag gehad had. Een Banette die ze het liefste de nek om zou draaien. Maar nee, zo gemeen was Lilium niet. Ze rekte zich dan ook eventjes kort uit, waardoor Duchess eventjes opkeek. Lilium keek eventjes naar de Pokémon en glimlachte zachtjes. “Oh sorry Duch, ga maar lekker verder slapen, we zijn er nog niet.“ De blondine zette een sussende toon op, ze wist niet wat de Fennekin allemaal had meegemaakt, maar wist zeker dat de Pokémon heel erg naïef was en ook zeker gevoelig. Het was vreemd om te zien hoe zij en Cheshire konden interacteren. Het waren totale uiteinden van het spectrum. Hopelijk zou Cheshire de jonge Pokémon niet verpesten, daar zag ze de Banette immers wel voor aan. Want, zoals hiervoor al gesteld, Cheshire was echt een kreng. Of een diva, hoe je het ook wilde noemen. Ondertussen legde haar Fennekin haar kopje weer neer en haar ademhaling werd weer regelmatiger. Duchess was weer vertrokken naar dromenland.
Lilium legde haar hoofd wat naar achter en stond zichzelf ook weer toe om weg te dromen, totdat de trein tot stilstand was gekomen. Duchess had er niks van gemerkt, de Fennekin sliep gewoon door. Lilium porde de Pokémon dan ook lichtjes in haar flank. Duchess schrok lichtjes op, keek om zich heen met grote ogen, maar besefte toen dat er niks aan de hand was geweest. Was de Pokémon zo diep in slaap gekomen in zo’n korte tijd? Dat was op zich wel bewonderenswaardig. Lilium glimlachte naar haar Fennekin en aaide deze eventjes over haar kop. Genietend leunde de Fennekin mee en liet één van haar oren eventjes hangen. Ze hield er enorm van om aangehaald te worden. Het was net een kleine puppy. “We zijn er Duch,“ vertelde Lilium haar Fennekin op geduldige toon, “uitstappen dus, kom maar mee.“ Hierop stond ze zelf op. Duchess knipperde nog een keer slaperig met haar ogen, waarna ze overeind kwam en zichzelf pootje voor pootje uitrekte. Haar haartjes kwamen eventjes iets overeind te staan terwijl ze dit deed en een grote gaap ontsnapte uit haar bek. Lilium grijnsde eventjes lichtjes. Haar Fennekin was toch wel één van de meest aandoenlijke Pokémon die ze had gekregen. Maar, niet al te slim, en dat was af en toe een beetje lastig. Die ene keer dat een gast haar half aanviel in een grot, dacht Duchess dat hij haar een knuffel gaf of zo. Dat was niet de meest praktische gedachtegang van een Pokémon die haar had moeten beschermen. Maar ja, wat kon ze eraan doen. Haar nieuwe team functioneerde sowieso nog niet zo goed als haar oude dat deed en ze moest nog eventjes kijken hoe ze dat ging oplossen. Lilium stapte uit de trein, nu zich toch een beetje haastend voordat deze naar de volgende halte ging. Straks kwam ze nog ergens uit in Johto of zo. Dat ze daar rond ging wandelen zonder een trainer kaart (forum) die dit ondersteunde zou toch niet zo geslaagd zijn. De Fennekin keek om zich heen en rekte zich eventjes opnieuw uit. Haar oren gloeiden eventjes op van de warmte die ze uitstraalde. Blijkbaar moest ze nog een beetje opwarmen, maar dat was prima. Lilium keek eventjes rond. Het was altijd vreemd, Kiloude was wat tropischer, waardoor hier gewoon geen sneeuw lag en waardoor het warmer was. Duchess leek het op prijs te stellen, maar wat Lilium betrof voelde het domweg vreemd. Het was alsnog je een cultuur shock kreeg (zoals Tutu die wel eens zou willen geven). Het meisje begon rustig met lopen, de bordjes volgend richting de Friend Safari. Na de vorige keer wist ze tenminste de weg zonder dat ze het had moeten vragen. Dat scheelde alweer en hoop, want zoveel tijd om te verdwalen had ze zichzelf niet gegeven. Ze wilde voor vanavond weer terug naar Kalos. Ze bleef eventjes stilstaan voor een groot gebouw, waarop met grote letters Friend Safari stond. Gevonden!
Lilium grijnsde lichtjes en wees naar boven toen ze naar Duchess keek. De Fennekin was wat verward aan het rondkijken geweest en had niet goed gezien waar ze waren. Toen de Fennekin met een fronsje naar de letters keek, besefte Lilium dat de Pokémon niet kon lezen. Stomme fout, maar goed. Ze grijnsde wat onschuldig naar de verwarde Pokémon. “We zijn waar we moeten wezen meis,“ vertelde het meisje, “we zijn in één keer goed gelopen!“ Hierop werd de Fennekin weer vrolijk en maakte een klein sprongetje. Ze waren al regelmatig verdwaald, dat was echt niet grappig meer hoe vaak dat was voorgekomen eigenlijk. En de Fennekin had zelf ook geen goed richtingsgevoel. Lilium greep de klink van de deur beet en duwde de deur open, waardoor er een golf van warme lucht naar buiten kwam. De mensen die in Kiloude woonden hadden blijkbaar zelfs in hun warmere klimaat een hekel aan de winter en stookten hun verwarmingen goed hoog. Lilium knipperde eventjes wat met haar ogen, waarna ze haar sjaal wat losser trok. Arceus, dat mocht ook wel wat minder. Deze mensen hadden het blijkbaar wat kouder als het winter werd dan dat zij het hadden. Duchess was totaal niet ontevreden met deze gang van zaken. De Fennekin rende meteen naar binnen en maakte baan naar de dichtstbijzijnde radiator. Hier krulde ze zich lekker op, waarna ze tevreden geluidjes maakte. Haar rug had ze tegen de buizen geduwd waaruit de verwarming bestond. Heel erg lekker warm. Lilium keek ernaar en schudde licht grijnzend haar hoofd. Wat had ze toch weer een binnenkomst gemaakt. De blondine keek op en zag dat degene die achter de balie stond van de Friend Safari haar licht vreemd aankeek. Ze kon de vrouw geen ongelijk geven. Lilium wilde niet veel zeggen, maar het was inderdaad een redelijk aparte binnenkomst geweest. Een Fennekin die door het dolle heen was door de verwarming. Misschien moest ze eens investeren in een sjaal voor Duchess, aangezien de Pokémon absoluut niet van de kou hield. Dat had de Pokémon immers zojuist weer bewezen. Lilium grijnsde eventjes wat lichtjes en maakte een verontschuldigend gebaar naar de vrouw van de balie, waarna ze eerst naar Duchess liep. De hurkte bij de Fennekin neer en prikte eventjes zachtjes tegen haar oor. “Ben je nog moe, Duch?“ vroeg ze aan de jonge Pokémon, waarna ze door twee lodderige, rode ogen aangekeken werd. Duchess was inderdaad nog moe. Ze vergat af en toe dat de Pokémon mentaal nog best jong was. De Fennekin verkoos dan ook af en toe kinderlijke behoeftes boven de wensen van haar trainer of de wensen van ieder ander om haar heen. Ze was echter aandoenlijk en kwam met veel weg. “Je hebt het heel koud, of niet?“ Verzuchtte Lilium zachtjes, waarop de Fennekin opnieuw knikte en haar staart om de daad bij het woord te voegen nog wat meer om zich heen krulde. Lilium grijnsde wat onschuldig naar de Pokémon. “Sorry, meis, het blijft nog eventjes winter.“ Verontschuldigde de blondine zich aan haar Pokémon. Eventjes dacht ze na. Ze wilde de Fennekin hier niet achterlaten, maar ook niet weer opnieuw de kou in sturen. Nou, dan was er nog maar één oplossing over, niet waar? “Nou Meis, dan zal ik je niet opnieuw de kou in sturen voor nu,“ glimlachte Lilium, waarna ze haar Pokéball van haar riem klikte. Ze had nog zat andere Pokémon die wel tegen de kou konden, dus waarom zou ze Duch er dan uithalen? Tegelijkertijd, het was sowieso onhandig als ze met een ondeugende Fennekin aan de balie stond. Duchess wilde nog wel eens op dingen kauwen. Straks kauwde ze wat snoeren stuk van de computer ofzo. Lilium had helemaal geen geld om dat te vergoeden. Duchess leek eventjes licht te twijfelen over het voorstel, maar knikte daarna toch maar. Nou goed dan, beter in de Pokéball dan straks weer de sneeuw in. Lilium liet de Pokéball dan ook groot worden en liet de Fennekin terug keren. Tot de volgende keer Duchess! Hierna stond ze op en klopte ze haar broek af. Met rustige passen liep ze naar de balie toe. Ze zou waarschijnlijk nu al een spetterende indruk hebben gemaakt, maar dat maakte haar niet zo heel erg veel uit.
De vrouw keek haar inderdaad een beetje vreemd aan. “Sorry, mijn Fennekin houdt niet zo van de kou,“ sprak Lilium met een onschuldige glimlach, waarna de vrouw haar schouders ophaalde. Blijkbaar was haar uitleg fatsoenlijk genoeg geweest of zo. “Waar kan ik u mee helpen?“ Vroeg de vrouw op formele toon. Blijkbaar had ze geen zin in een gesprekje, nou goed dan, wie was Lilium dan om haar op te houden? Zij wilde ook graag de safari in. De vorige keer had ze er immers wat prachtigs voor gehad, Alyss was een prachtige vangst geweest. Nu hopen dat ze weer iets moois zou vinden. Wedden dat ze deze keer alleen maar Trubbishes tegen zou komen of iets dergelijks? Ze zag het gebeuren. Maar nee, niet pessimistisch zijn. “Ik zou graag de Friend Safari willen betreden,“ sprak Lilium rustig. Waarom zou zij informeel zijn als die vrouw zo graag formeel wilde zijn? Lilium kon dat best hoor, beleefd zijn, al deed ze het de laatste tijd wat minder. De vrouw knikte eventjes kort naar het blonde meisje. Lilium kende de procedure eigenlijk al, maar liet haar rustig het verhaal afratelen. “Dan zou ik graag je trainer kaart willen zien voor identificatie.“ Sprak de vrouw op rustige toon, waarna ze haar hand opstak. Lilium knikte en liet haar hand in haar jaszak glijden, waaruit ze al snel een portemonnee haalde. Praktisch het enige wat hier meestal in zat was haar Trainer Card, het was best wel handig. Ze viste het plastic kaartje (met een vreselijke pasfoto wel te verstaan) uit haar portemonnee en overhandigde deze aan de vrouw. “Alstublieft,“ sprak Lilium rustig. De vrouw liet haar blik eventjes over de kaart glijden en scande deze vlug met een apparaatje. Waarschijnlijk om zeker te weten dat het een echte was. Ze konden immers niet elke gek laten rondlopen in de Friend Safari waarschijnlijk. Straks hadden ze Team Rocket daar zitten, die konden nog eens misbruik maken van alle wilde Pokémon die daar leefden… Lilium kreeg alleen al de rillingen van de gedachte. Maar goed, Lilium had dan ook een pokkehekel aan Team Rocket dus ze vond dat niemand haar dat kwalijk mocht nemen. De blondine wachtte een beetje ongeduldig af terwijl de vrouw bleef tikken achter de computer. Kom op… De vorige keer ging dit sneller, wat was dat mens langzaam zeg. Lilium keek naar buiten, waar zich toch wel ijskristallen hadden gevormd op de ruiten. Misschien was het hier toch wel koud ja. Maar Lilium was het net een tikje kouder gewend, dus hier vond ze het wel meevallen. Misschien was Duch er wel gevoeliger voor, waardoor de Pokémon het hier alsnog koud had gehad. Lilium keek op toen de vrouw haar weer aansprak. “Alle gegevens zijn in orde, je mag door deze deur stappen en dan kun je de Friend Safari betreden,“ sprak de vrouw op een kalme toon, waarna Lilium knikte. “Dank u,“ sprak het meisje met een glimlach, waarna ze haar rugzak nog wat meer optrok en de Friend Safari betrad.
Het was erg vreemd op te zien, ze was al een keer in de Friend Safari geweest, maar Arceus nu zag het er heel erg anders uit. Alsof ze de hele safari opnieuw hadden aangelegd. De vorige keer waren er heel erg veel bomen geweest, maar nu was het gebied bergachtiger. Lilium was toch echt wel onder de indruk. Het was niet voor niks een vreemd gebied, die Friend Safari. Maar wie kweekte nou spontane bergen in een maand of 4? Zij niet in ieder geval. Maar misschien zaten er nu andere Pokémon in dit gebied… Ze liet haar vingers eventjes over haar Pokéballs glijden. Sowieso zou ze Cheshire er niet uitlaten. De Pokémon had laatst al bewezen dat hij niet te vertrouwen was. Misschien zou ze hem maar eeuwig boxen, maar daarvoor was hij net weer te sterk. Rotding dat het was, als het zou luisteren dan was het de perfecte Pokémon geweest. Lilium zuchtte eventjes zachtjes en schudde daarna haar hoofd. Duchess viel ook af, die had het te koud en was niet zo heel erg geoefend in het vangen van Pokémon. Dan bleven Leo en Elliot nog over. En aangezien Elliot het tot zijn mogelijkheden had om Pokémon te poisonen, was de keuze snel gemaakt. Lilium klikte de Pokéball van haar riem af en wierp deze met een boogje omhoog. “Kom maar, Elliot,“ sprak ze op een rustige toon, waarna de Nidorino al vrij vlug verscheen. De Pokémon keek eventjes om zich heen en leek ernstig tevreden te zijn met dit gebied. Leefden Nidorino’s niet ook van oorsprong in de bergen? Lilium zou het later wel een keertje opzoeken. Nu niet, want nu hadden ze een missie. Een leuk cadeautje zoeken. Ze pakte de Pokéball van Elliot op en klikte deze weer vast. ”Goeiemorgen Elliot,” groette ze de Pokémon op rustige toon, “klaar voor een avontuur?“ Elliot keek haar eventjes verbaasd aan, rekte zich eventjes uit en knikte daarna. Hij had geen idee wat zijn trainster bedoelde met een avontuur, maar het zou vast wel oké zijn. Lilium keek eventjes om zich heen. Welke kant zouden ze als eerste opgaan? Ze wist nog van de vorige keer dat ze geen enkele Pokémon tegen was gekomen in eerste instantie. Dus wat zou deze keer het verschil maken? Het meisje draaide eventjes nerveus een haarlok rond haar vinger. “Weet je wat, Elliot? Jij mag de route bepalen.“ Sprak Lilium, “we zoeken Pokémon om te vangen!“ Een Pokémon zou vast wel weten waar de Pokémons zaten. Zeker als deze Pokémon verstand had van bergen zoals Elliot. Dus wat haar betrof was zij nu eventjes niet de leider. Elliot leek eventjes verbaasd, hij mocht de route bepalen? Maar daarna haalde de Nidorino zijn schouders op en begon daarna te lopen. Lilium keek nog eventjes een keer om zich heen en begon daarna de achtervolging. Eens zien waar Elliot haar allemaal heen kon brengen.
Lilium moest haar Nidorino één ding nageven, de Pokémon wist inderdaad waar andere Pokémon zaten, maar het waren helaas niet Pokémon die Lilium zocht. Spectaculair waren ze namelijk niet echt. De eerste Pokémon die ze tegen kwamen was een Pokémon die Lilium nog nooit gezien had, maar haar Pokédex kwam al snel met de uitkomst. “Spinda, the Spot Panda Pokémon. Spinda uses its seemingly clumsy movements to confuse its opponents. It is said that no two Spinda have the same pattern of spots.“ Het zag eruit als Seven en Raven als ze een glaasje teveel over hadden. Het waggelde maar in het rond en het leek af en toe een vaag dansje uit te voeren. Niet echt een spectaculair cadeau. Elliot keek Lilium eventjes aan met een vragende blik, alsof hij het oordeel van zijn trainer wilde over deze vreemde Pokémon. Lilium keek nog eventjes met een frons naar de rare gevlekte Panda. Nope, daar had ze niks aan. Vreemd beest dat het was. Als ze daarmee kwam aanzetten, zou Aiden haar vast en zeker vierkant uitlachen. Nee, dat werd hem niet. Lilium schudde haar hoofd dan ook eventjes lichtjes, waarna ze sprak. “Double Kick Elliot, deze hoeven we niet.“ De Nidorino schoot naar voren en trapte de Spinda vol in het gezicht. Het was duidelijk geen overlever. De Spinda waggelde nog een paar keer heen en weer, waarna het van de helling aftuimelde. Oeps. Het nadeel van bergen? De Spinda rolde uit het zicht, nog een eindje verder naar beneden. Het was een redelijk komisch uitzicht, al wist Lilium dat ze er niet om moest lachen. Het lachen verging haar ook snel nadat Elliot haar verder omhoog leidde. De Nidorino was gewend aan bergachtige gebieden, Lilium wat minder. Dit voelde alsof ze tien kilometer moest lopen op sleehakken. Welk wreed persoon deed dat iemand aan? Ze zagen verder nog wel Pokémon, nog meer Spinda’s. Heel veel Spinda’s. Het was alsof iemand had gedacht dat Aiden fantastisch van Spinda’s zou houden. Misschien had een breeder een geheim Spinda breed project gehad, maar Arceus, wie deed nou zoiets? Waarom Spinda’s? Waren dit stille hints dat Aiden haar nog een keer vol zou willen gieten met Alcohol? Lilium had geen idee, haar gedachten raakten door de war door al dat geloop. Stomme berg. Ze had ook uiteindelijk nog wel een stoere Pokémon gezien, maar het wilde niet echt helpen. De Pidgeot die ze zag vloog heel ver weg. Daar kon ze helemaal niet bij en Elliot ook niet. Ze had nog wel eventjes naar de Nidorino gekeken, wie gefascineerd naar de hoog vliegende vogel keek, maar ze had op dit moment niet echt de Pokémon om een vogeltje te gaan vangen. Elliot’s aanvallen waren allemaal close range. En ze kon Leo wel sturen, maar luchtgevechten waren niet helemaal haar ding. Eerst kijken of ze nog iets anders kon vinden en daarna misschien kijken of ze toch nog iets anders kon vinden als plan a gefaald had. Ze zag Aiden al op de rug van een Pidgeot zitten. Heel majestic.
En toen zag ze iets wat ze wilde hebben. Arceus, het perfecte cadeau. Het begon met een klein, flakkerend vlammetje wat haar aandacht trok. Het was heel eventjes geweest en als ze niet had opgelet, had ze het ook zekerweten gemist. Maar het was er. Lilium bleef stil staan en maande Elliot om stil te blijven staan. De Nidorino keek eventjes vreemd op van zijn tour over de bergen. Maar daarna viel zijn blik ook op het flakkerende vlammetje. Dat was interessant. Voorzichtig stapte Lilium wat dichterbij en daar lag ze dan. Een Charmander, beschut onder de rotsen. Waarschijnlijk had ze het koud. Het sliep op dit moment nog, maar zometeen zou het zeker wakker zijn. Het had aparte kleuren ook… Een shiny? Dit was het perfecte cadeau. Lilium moest het hebben, bij deze. Ze zette nog eventjes een stapje achteruit, keek Elliot aan en dacht eventjes een strategie door. Zij hadden de eerste aanval nu en daar moesten ze gebruik van maken. Wist zij veel dat de Charmander wakker was geworden op het moment dat zij zich omgedraaid had. De Pokémon keek haar verstoord aan. Elliot legde zijn oren wat naar achter en gebaarde naar de Charmander, die de aftocht aan het maken was aangezien ze een rustige slaapplaats wilde. Oeps! Lilium draaide zich wat verward op en schrok toen ze opmerkte dat haar perfecte cadeau ervandoor ging. Mooi van niet dus! Lilium wees meteen naar de Pokémon die haar aftocht aan het maken was. “Elliot! Gebruik je Poison Sting!“ Hopelijk was dat genoeg om ervoor te zorgen dat die kleine dame het gevecht met hen aan zou gaan. De Pokémon verstarde toen de Poison Sting zich in haar rug begroeven en gromde eventjes wat zachtjes. Haar vlam van haar staart gloeide wat meer op en de Pokémon draaide zich om met een felle blik. Oké, dat had geholpen. De Charmander opende haar bek en stuurde een withete golf vlammen op Elliot af, een felle Flame Burst. Elliot kon nog maar net op tijd aan de kant springen. De vlammen schroeiden de rotsen en Lilium keek er eventjes onder de indruk naar. Dat was een felle tante, was het niet? Lilium wreef eventjes over haar achterhoofd. Ze moest haar niet de kans geven zo’n Flame Burst nog een keer uit te voeren, maar die konden meestal alleen op afstand, toch? Lilium liet het niet lang meer aa twijfel over. Dit konden ze. “Elliot, gebruik Double Kick!“ Riep Lilium zelfverzekerd naar haar Pokémon. Elliot schoot naar voren, maakte een goede sprong en sprong over de Charmander heen, om zijn gewicht op zijn voorpoten te houdend. Zijn achterpoten trapten twee keer fiks in de rug van de Charmander, die al verbijsterd was geweest dat de Nidorino over haar heen was gesprongen. Dit stelde ze echter niet op prijs, aangezien de Charmander zich omdraaide en met vlammende tanden in de rug van de Nidorino beet. Dit had ze niet moeten doen. De Poison Point ability van haar Nidorino activeerde toen de Charmander in de stekels beet. De aanval was nog wel effectief en de Fire fang deed zeker weten zeer, maar de poison was iets waar de Charmander nog wel last van zou krijgen.
Lilium wachtte niet lang met haar commando’s. “Horn Attack, Elliot! Creëer wat afstand!“ Beval ze haar Pokémon. De Charmander had geen kans om het te ontwijken dankzij het feit dat er nauwelijks afstand was. De hoorn van de Nidorino boorde zich in de buik van de Charmander, die wat naar achter geworpen werd en op haar rug tegen de stenen terecht kwam. “Focus energy, Elliot!“ Beter eventjes gebruik maken van de situatie. De Charmander had zichzelf ondertussen weer overeind geholpen en liet een knetterende straal vlammen los, Dragon Rage. Elliot, nog bezig geweest zijnde met de Focus Energy, had geen kans om te ontwijken. De Pokémon boog zijn kop lichtjes terwijl hij incasseerde, eventjes geërgerd snuivend. Oh alsjeblieft wordt niet driftig, bad Lilium aan de Arceus. Als ze iets niet kon gebruiken was het dat. “Fury Attack!” Riep ze, waarna Elliot naar voren rende, zijn hoorn uitgestoken. De eerste aanval wist de Charmander te ontwijken, maar gelukkig raakte Fury Attack wel meer dan één keer. Hij wist de Charmander drie keer te raken met zijn hoorn, waardoor deze eventjes een gefrustreerde pijnkreet slaakte en achteruit sprong, de laatste Fury Attack ontwijkende. Jammer, 5 keer raken had Lilium goed kunnen gebruiken. Ze wist ondertussen wel dat deze dame een vechtertje was, dus dat scheelde weer enorm. De Charmander opende haar bek wijd en liet opnieuw een Flame Burst losgaan. “Ontwijk het!“ Riep Lilium. Elliot kon nog maar net aan de kant, al schroeiden de vlammen zijn oor. Dat moest zeer gedaan hebben. De Nidorino wreef eventjes geërgerd met zijn voet over zijn oor, maar daarna richtte hij weer een felle blik op de Charmander. Blijkbaar vond hij haar niet zo aardig. “Elliot, Poison Jab!“ Riep Lilium, waarna de Nidorino zich opnieuw naar voren stortte. Zijn hoorn, die toch wel gebruikt werd in bijna elk van zijn aanvallen, gloeide paars op en knalde vol tegen de nek aan van de Charmander. Ergens was het wel een voordeel dat ontwijken in dit rotsachtige gebied wat lastiger was. Elliot moest dan wel meer incasseren, maar die Charmander ook. Daardoor kon het gevecht wat meer opschieten. De Charmander slaakte een gepijnigde kreet toen de Poison Jab contact maakte. Ze was al gepoisoned en de aanval zou dan ook flink nog wat extra schade aanrichten. Mooi om te zien.
De Charmander was echter nog niet uit het veld geslagen. De Pokémon beet zich vast op de hoorn van Elliot met een Fire fang. Elliot slaakte een gepijnigde kreet en sloeg wat op en neer met zijn hoorn. Dat moest zeer doen. Hoopte de Charmander het te kunnen breken ofzo? Lilium kon enkel maar gissen, maar wist alleen dat dit hoogst irritant moest zijn voor Elliot en niet te vergeten, ook pijnlijk. “Elliot! Horn Attack! Smijt haar op de grond!“ Elliot bewoog zijn kop naar boven, zijn sterke nek gebruikend om de Charmander van de grond te tillen en sloeg haar toen vol tegen de stenen, waardoor ze gedwongen werd om los te laten. Zijn hoorn zag er verschroeit uit en Elliot.. niet bepaald geamuseerd. “Double Kick, voordat ze weer overeind komt!“ Riep Lilium vlug. Tijd om van dit korte momentje gebruik te maken. De Nidorino liet zich dit geen tweede keer zeggen. Die gore feeks zou boeten voor wat ze zijn arme hoorn had aangedaan! De Pokémon draaide zich om op zijn voorpoten en trapte twee keer vol naar achter, waar door de Charmander naar achter rolde en eventjes stil bleef liggen, maar ze wist zichzelf nog wel overeind te heffen. Het ging met moeite, maar het lukte haar wel. Het was echt een vechter, moest Lilium toegeven. Dat zou Aiden wel kunnen waarderen hopelijk, al zijn Pokémon waren meestal vechters immers. Maar dan moest ze de kleine eerst weten te vangen… Niet de huid van de Ursaring verkopen voordat deze geschoten was. De Charmander sprong opnieuw naar voren met een Fire fang. “Counter het met Fury Attack, Elliot!“ Riep Lilium vlug. Deze kans moest de Pokémon niet krijgen. Ze moesten het gevecht op hun hand gezet houden. Anders zou het nog wel eens goed mis kunnen gaan. Ze wilde Duchess niet inzetten tegen de Fennekin, de Pokémon zou geen type voordeel meer hebben. De kaken van de Charmander werden op elkaar geklapt toen Elliot zijn hoorn tegen haar kin stootte, maar de Charmander leerde sneller deze keer. Ze kon een tweede slag tegen haar buik niet ontwijken, maar de volgende stoten lukten haar wel om te voorkomen. Het ging nog best goed, dit gevecht. Elliot was sterk. Maar Lilium wilde niet overmoedig worden. Ze bleef dan ook gespannen kijken naar wat de Pokémon deed. De Charmander besloot dan ook het gevecht naar een nieuwe hoogte te tillen. Haar ogen gloeiden blauw op en haar vlammen werden feller. Meteen kreeg Lilium een wat gealarmeerder gevoel in haar maag. Blaze was geactiveerd en dat kon zowel positieve als negatieve dingen betekenen. De Charmander was dus al ernstig beschadigd geraakt, anders zou Blaze niet activeren, maar tegelijkertijd zou dit beteken dat de aanvallen van de Pokémon sterker werden en ongecontroleerder. Lilium haalde eventjes diep adem. Oh boy, dit ging nog wat worden.
Lilium haalde eventjes diep adem. De Charmander voerde een sterke Flameburst uit op haar Nidorino, een aanval die deze keer wel flinke schade aanrichtte. Elliot deinsde wat achteruit en Lilium kon de schroeiplekken op zijn kop zien zitten. Oef, dat moet zeer gedaan hebben… “Nog eventjes volhouden Elliot!“ Riep Lilium haar Nidorino toe, die geërgerd snoof. “Poison Sting en volg met Double Kick!“ Riep Lilium, waarna Elliot de stekels op zijn rug omhoog zette. Eentje was gebroken dankzij de aanval van de Charmander, daar zou de Pokémon absoluut niet tevreden over zijn, dat wist Lilium nu al. De Nidorino maakte een geërgerd en boos geluid en stuurde de vergiftigde naalden op de Charmander af, die nog wel achteruit sprong maar niet meer kon ontwijken. De aanval raakte zijn doel feilloos en voordat de Charmander het door had, was Elliot al over haar heen gesprongen om twee rake trappen tegen haar achterhoofd te geven. “Goedzo Elliot!” Riep Lilium haar Pokémon toe. Maar de Charmander was ábsoluut niet tevreden met deze gang van zaken. Ze haalde diep adem en voerde opnieuw een Flame Burst uit, recht in het gezicht van Elliot. De Pokémon rolde eventjes over de grond heen en bleef even liggen. Zo’n Flame Burst moest écht zeer hebben gedaan… Lilium knarste eventjes met haar tanden, hopend dat Elliot weer overeind zou weten te komen. “Elliot!“ Riep ze. De Charmander snoof eventjes en keek eventjes neer op de Nidorino. Maar toen wist de Pokémon overeind te komen. Lilium haalde opgelucht adem. “Horn Attack Elliot!“ spoorde ze haar Nidorino aan, die zijn hoorn hief en op de Charmander afrende. De hoorn begroef zich in de buik van de shiny Pokémon, waarna deze achteruit tuimelde en tegen de stenen bleef liggen. Eventjes wachtte Lilium af, gespannen. Maar ze bleef liggen. Voor nu dan. Lilium pakte snel een lege Pokéball van haar riem af en wierp deze in de richting van de Charmander. Deze opende nog net haar ogen voordat de bal contact kon maken, maar kon er niks meer tegen uitrichten. De Pokéball helften kwamen los van elkaar en de Charmander werd geconverteerd tot rode energie. De Pokémon werd opgezogen in de Pokéball, die wat op de grond stuiterde. Gespannen keek Lilium toe hoe de Pokéball snel heen en weer begon te bewegen. Ze kruiste haar vingers. Kom op Charmander… Bleef zitten.. Alsjeblieft. Ze wist immers nog al te goed hoe Alyss vrolijk voor een ronde twee terug kwam. Maar deze had ze meer verzwakt…
Uitgevoerde aanvallen
- Poison Sting
- Double Kick
- (Poison Point, poisoned)
- Horn Attack
- Fury Attack, hit 3x (geboost met Focus Energy)
- Poison jab
- Horn Attack
- Fury Attack (2x hits)
- Poison Sting
- Double Kick
- Horn Attack
|
|
