Big place.

Julian keek zijn Cyndaquil met een strakke blik aan terwijl hij zijn handschoenen – waarvan hij de vingertoppen had afgeknipt – uittrok en deze aan de kant legde. “Ga je je gedragen of moet ik mijn handschoenen weer terug aan doen?” Hij gebaarde naar de voorwerpen die uit leer bestonden; een gevoel dat Ustrina haatte op haar huid. “Cynda!” De Pokémon keek met een koppige blik opzij en liet, om duidelijk te maken dat ze het niet fijn vond dat ze haar zin niet kreeg, het vuur op haar rug hoog oplaaien. Omdat ze nog maar een baby was, pakte dat natuurlijk niet goed uit en het enige wat er ontstond was een kleine steekvlam die zelfs een Ho-Oh zou doen laten huilen van het lachen. Julian onderdrukte een zachte zucht. Hij was blij met een nieuwe aanwinst voor zijn team, maar hij had gehoopt dat ze net zo onderdanig zou zijn als Howl wat luisteren betrof. Maar nee, ze leek een eigen willetje te hebben en als er niet gedaan werd wat zij verwachtte, zette ze een keel op en dreef Julian soms zo ver dat hij haar gewoon terugkeerde in haar Poké Ball. Hij had haar deze keer echter beloofd dat hij haar uit haar Poké Ball zou houden, maar de verleiding was momenteel erg groot om deze belofte te verbreken. “Oké,” zei hij terwijl hij met zijn vingers over zijn neusbrug wreef en zijn goudkleurige ogen voor één moment sloot. “Oké. Ik laat je zelf wandelen, maar je blijft bij me in de buurt en je haalt geen kattenkwaad uit. Als ik merk dat je niet naar me luistert, draag ik je de rest van het bezoek gewoon met die leren handschoenen. Is dat begrepen?” Zijn Pokémon keek hem al even strak terug aan en Julian zette de Pokémon zuchtend neer. De Cyndaquil piepte en had moeite om recht te blijven wandelen; haar korte pootjes konden haar gewicht nog niet goed dragen en de neiging om steeds om te vallen was vrij groot. Julian rolde met zijn ogen en deed telkens één grote stap als Ustrina er een paar kleine bij had gezet. Plotseling dook er een grote stofwolk op waardoor Ustrina haar evenwicht verloor en omviel. “Cynda, cynda, cyndaaa!” Boos zijnde probeerde Ustrina duidelijk te maken dat deze plotselinge beweging haar niet zinde en zette haar steekvlam weer op die verdween even snel als hij gekomen was. Julian keek gealarmeerd op toen hij een Pokémon zag die sterker dan Ustrina was – en misschien zelfs wel sterker dan Howl – en zette zijn voet beschermend voor de baby terwijl hij rondkeek of hij de trainer van deze Pokémon ergens kon ontdekken.

Julian was niet vaak bang, maar hij kon nu toch wel zeggen dat hij zijn hart in zijn keel voelde kloppen. Er waren een aantal dingen die hij in een halve minuut kon waarnemen: het was een Machamp die hem naderde, de Machamp hield verscheidene Poké Ball’s vast in zijn vier grote handen en er rende een blondine achter hem aan. Aan de houding van de blondine te zien, waren de Poké Ball’s van haar en was de Machamp dus geen onderdeel van haar team. Een andere grunt zou waarschijnlijk de gelegenheid hebben gebruikt om de Machamp te laten trippen – als hij dat al gekund zou hebben – en de Poké Ball’s voor zichzelf te stelen, maar Julian was dat soort type grunt niet. Tenzij hij er echt uitdrukkelijk opdracht toe had gekregen, hield hij zich zo veel mogelijk op de achtergrond wat stelen betrof. Het was een possessie van een trainer en Julian vond dat je daar niet mee mocht kloten. Er was nu echter niet veel wat hij kon doen omdat hij A zijn eigen Cyndaquil moest beschermen en B hij geen Pokémon had die de Machamp aan zou kunnen. Bovendien had de bruut zich tijdens de bedenkingen van Julian zich al omgedraaid en knalde dwars door een muur heen. Aan het paniekerige geschreeuw was te horen dat men niet zo blij was met het feit dat een op hol geslagen Machamp niet alleen als een wilde door de tuin rende, maar ook aanstalten maakte om het paleis zelf binnen te gaan. Om het allemaal dan nog een klein beetje erger te maken, besloot Ustrina om zich los te maken van haar trainer en achter de Machamp aan te rennen terwijl ze uitdagende piepjes liet ontsnappen. Julian liet haar doen omdat hij wist dat de brokstukken van de kapotte muur haar uiteindelijk toch wel zouden hinderen en liet zijn blik in plaats daarvan op de wanhopige uitdrukking van de blondine rusten. Hij zuchtte. Niet te geloven dat hij dit ging doen. Als Giovanni dit zou horen, zou hij direct uit Team Rocket gezet worden. Hij maakte de bal van Howl groot en gooide deze sierlijk in de lucht; de bal barstte en de Lyranroc belandde netjes op zijn vier poten. “Howl, haal die Machamp in en gebruik je Stealth Rock zodat hij kan trippen.” Zijn Pokémon knikte naar hem en sprong over Ustrina in, recht het gat in dat de Machamp had gemaakt. “Heb je nu je lesje geleerd?” vroeg Julian kil aan zijn Cyndaquil toen hij zag dat ze zichzelf verwond had aan de brokstukken van de muur. Hij trok zijn lederen handschoenen terug aan en pakte haar op waarna hij, met haar in zijn armen, voorzichtig het verwoeste spoor volgde dat de Machamp had achtergelaten. Toen bedacht hij zich dat de blondine zich nog altijd achter hem bevond en met een zachte zucht draaide hij zich naar haar toe. “Mijn Lycanroc gaat proberen om hem te laten struikelen. We moeten snel zijn als we gebruik willen maken van de gelegenheid om je Poké Ball’s terug te krijgen.” En zonder nog verder iets te zeggen, draaide hij zich om en ging het gebrul van de Machamp achterna.

Julian gaf enkel een kort knikje toen de blondine hem bedankte. Hij was nog steeds aan het zoeken naar een verklaring voor zijn gedrag. Dat zijn karakter niet volledig met de overige lage IQ-leden van Team Rocket strookte, wilde niet zeggen dat hij zomaar elke trainer in nood moest helpen die voorbijkwam. Een normaal lid zou het amusant hebben gevonden en zo niet geprobeerd hebben de situatie zelfs nog te verergeren. Maar hij niet. Hij had kwaad bloed in zijn aderen; het was hem al zo vaak gezegd geweest door zijn vader en Julian begon zich af te vragen of de man dan misschien toch niet gelijk had. Hij was geen echte Team Rocket grunt en de kans dat hij zich omhoog zou werken op de manier dat hij graag wilde, was vrij klein. Toch was er iets in hem dat het vervelende, knagende gevoel van zich af wilde schudden. “Dat is een verhaal dat je me ooit eens gaat moeten uitleggen.” Waarom zou een trainer in Arceus’ naam achter een Machamp aanzitten? Iedereen die een beetje gezond verstand had, wist uit de buurt van een Machamp te blijven. Het feit dat er trainers waren die dachten dat ze een sterkere Pokémon aan konden vallen puur omwille van het feit dat ze zelf sterke Pokémon hadden, noemde Julian idioterie. Zo waren er in Team Rocket ook genoeg mensen die beweerden de Top Rangers aan te kunnen omdat ze hun teamleden net voorbij de zestig hadden getraind. Dwazen. Waarom onnodige gevechten op gaan zoeken terwijl je het ook op een rustigere, beter over nagedachte manier aan kon pakken? Julian concentreerde zich op de blondine toen de Machamp in het grote doolhof verdween en merkte dat zowat alle hoop uit haar blik verdween. Hij onderdrukte een zucht. Hij wist dat het niet leuk was als je je Pokémon zag verdwijnen in een groot doolhof in de klauwen van iemand anders, maar moest ze daar echt zo dramatisch over doen? “Het is een Machamp,” zei hij op een kille toon tegen haar. “De kans dat hij een groot spoor van verwoesting achter zich laat, is vrij groot. Daardoor kunnen we hem makkelijker traceren.” Het leek hem echter pure dwaasheid om achter een woeste, alles om hem heen vernietigende Pokémon aan te rennen en dus stelde hij iets anders voor. “Heb je misschien een Pokémon bij je die ons de zaken vanuit een ander perspectief kunnen laten zien?” Hij wees naar boven. “Als we in de lucht zouden hangen, zijn we veilig én kunnen we hem direct traceren.”