Lost Boy [Ranger Quest]

Lima was in haar nopjes. Eindelijk kreeg ze weer een echte Quest toegewezen, het was namelijk al best een hele tijd geleden sinds de vorige met Soul. Deze keer was het eigenlijk ook alleen maar geluk hebben voor haar. Het was een nood Quest en zij was de enige Ranger die van een hoog genoege rang was om de Quest te mogen uitvoeren die op dat moment in Couriway Town was. Dat was echt puur geluk geweest gezien ze alleen op doorreis was en er verder enkel een Student Ranger zich in het dorp bevond. De Quest was te moeilijk voor een Student Ranger bevonden dus had ze geluk dat ze een Graduate Ranger was. Dat geluk was niet alleen te vinden in het feit dat ze de Quest mocht doen maar ook in dat ze nu een passend uniform had in plaats van dat te grootte uniform dat ze in haar Student Ranger tijd had. Haar doel was voorlopig om zo snel mogelijk een volledige Ranger te worden zodat ze meer Quests zou kunnen doen. Dat betekende alleen nog wel dat ze na deze Quest er nog drie zou moeten kunnen doen in een zo kort mogelijke tijd. Dat zou waarschijnlijk nog niet meevallen gezien ze niet erg vaak een Quest toegewezen kreeg. Misschien zou het veranderen als ze er wat van zou zeggen en om meer Quests zou vragen. Dat was een zorg voor later, op het moment rende ze richting de mijn. Alles wat ze te horen had gekregen was dat ze zich zo snel mogelijk moest omkleden en naar de mijn moest omdat er daar iets aan de hand was waarvoor ze een Ranger nodig hadden. Enige details waren haar bespaard gebleven. Dat was de zoveelste keer dat dat gebeurde, vrijwel nooit had ze de complete informatie over de Quest gehad. Daar zou ze ook wat van moeten gaan zeggen als ze toch ging klagen over de hoeveelheid Quests die ze kreeg. Was dat eigenlijk wel een goed plan? Zouden ze op die manier juist geen hekel aan haar krijgen en haar nog minder Quests geven. Was dat eigenlijk wel toegestaan? Allemaal zorgen voor later, de mijn kwam immers al in zicht. Een vrij grote groep mensen had zich bij de opening van de mijn verzameld. Allemaal druk met elkaar in gesprek hadden ze niet eens door dat Lima was aangekomen. Zonder uitleg over wat er aan de hand was kon ze natuurlijk ook weer geen kant op. Kon het nou niet een keer gewoon soepeltjes gaan? Na een keer luid kuchen kreeg ze de aandacht van een paar mensen die om een huilende vrouw heen stonden. Iets gaf Lima de hint dat het te doen had met de vrouw, waarom zou ze anders zo hysterisch huilend op de grond zitten. Alle mensen begonnen deze keer door elkaar heen te praten, dat hielp natuurlijk ook weer niet. Als ze alleen maar zouden blijven praten kon ze er ook niets van begrijpen. Alles wat ze door het geratel begreep was dat er iets was met een kind en met de mijn. Een persoon leek te begrijpen wat er aan de hand was en trok haar weg bij de groep ratelende mensen. Hij begon op een rustige manier uit te leggen wat er aan de hand was. Er was een jongetje de mijn in gegaan en in de schacht gevallen, omdat er geen lift meer in zat kon het kind niet meer naar beneden. De schacht was ook nog eens erg diep waardoor een touw laten vallen geen optie was. Het idee was dus dat ze zou afdalen in de schacht op een of andere manier, het kind in de mijn zoeken en uiteindelijk op een of andere manier met het kind er buiten komen. Hij vertelde haar ook dat er zich allerlei pokémon in de mijn bevonden die soms agressief konden zijn. Hij noemde een lijstje met pokémon op die voor haar eigenlijk wel goed uitkwamen. Sandshrew kende de aanval Dig, dat was een prima manier om de mijn uit te komen. Het enige probleem was nu nog een manier van afdalen zoeken, en het kind gaan vinden. De man leidde haar naar de mijnschacht en gaf haar een helm met een lamp er op gezien het waarschijnlijk donker zou zijn daar beneden. Zodra dat gedaan was wenste hij haar succes en vertrok hij weer naar buiten. Het eerste wat ze deed was Cozen uit zijn bal halen, alle hulp was handig. De Weavile zou zich in het donker waarschijnlijk prima op zijn gemak voelen en kon ook helpen zoeken naar het jongetje. "Cozen kun je afdalen en me vangen als ik val?" Vroeg ze aan haar pokémon die de situatie al snel begreep. De Weavile sprong zonder ook maar een seconde er over na te denken het gat in. Even keek Lima in de afgrond waarna ze zich aan de rand liet zakken. Met haar handen tastte ze de muur af en vond zo uitstekende stukken rots om zich aan vast te houden en om op te staan. Het was eigenlijk net een klimmuur die je niet zo goed kon zien. Het werd alleen wel steeds vermoeiender en moeilijker om zich stevig vast te houden. De bodem was niet in zicht en het werd als maar donkerder in de schacht. Het moment dat de steen waarop ze stond brak voelde ze haar hart in haar hoofd. Shit. Tot haar geluk wist Cozen haar al ergens te vangen voor ze de grond raakte. Het bleek dat ze hoogstens tien meter van de bodem was toen ze viel. De Weavile was misschien niet heel groot maar zeker wel sterk. Ook was Cozen alles behalve een lieflijke pokémon kon hij verbazingwekkend zachthandig zijn als het zijn trainer betrof. Lima ontving dan ook alles behalve een klap en werd zachtjes op de grond weggezet. Snel gaf ze een kusje op de kop van de pokémon die meteen weg keek. Cozen hield er niet van om vertroeteld te worden door haar, hij zag het zowat als zijn baan om haar te beschermen. Van affectie hield hij niet maar als hij geen aandacht kreeg was het natuurlijk ook weer niet goed. Zoekend liep ze door de rechte tunnel, er was niets te vinden. Het was duidelijk dat het kind ook niet bij de pakken neer was gaan zitten en ergens anders heen was gegaan. Zo lang het een recht pad was en ze met een rondje om de pokémon heen zou lopen kwam het wel goed. Zoals het niet anders kon kwam er een driessplitsing in zicht zodra ze er ook maar een seconde aan durfde te denken. Het eerste pad dat ze nam werd gebarricadeerd door een aantal grote rotsblokken na een paar honderd meter. Het zag er naar uit dat het enkele jaren als zo was dus moeite om daar verder in te gaan deed ze niet. Het tweede pad kwam tot een einde na een paar meter. Ditmaal was het simpelweg niet verder gehakt en kwamen er geïrriteerde Torcoal haar kant op. De pokémon leken er niet blij mee te zijn dat er iemand hun huis binnen kwam wandelen. Dat waren ze natuurlijk totaal niet gewend en ze kon dan ook prima snappen dat ze er niet blij mee waren. Het enige probleem was Cozen die in eerste instantie de groep pokémon wilde aanvallen. Na het geroep van zijn trainer besloot de pokémon toch maar te luisteren en achter zijn al rennende trainer aan te sprinten. Weavile waren enorm snelle pokémon en had haar dus al snel bijgebeend. Nu moest het wel de derde gang zijn waar het kind zich bevond, dat kon niet anders. Dat pad besloot echter ook twee kanten op te gaan. Rechts of links? Links eerst, een eindeloos lang pad leek het. Waarschijnlijk ook omdat ze nog moe was van het lopen rennen en klimmen. Heatmor, razende Heatmor was alles dat ze aan het einde van het pad vond. De pokémon waren zeker bozer dan de Torcoal en achtervolgde de twee dan ook toen ze een poging tot vluchten deden. Cozen besloot het heft in handen te houden en tilde zijn trainer op om met een Quick Attack razendsnel weg te vluchten van de groep pokémon. Het tweede pad leek al net zo lang te zijn maar kwam voor een verandering uit in een grote open ruimte. Er kwam een kleine lichtbundel naar beneden vanuit een gat in de bovenkant van de grot. Twee grote pokémon lagen in de lichtbundel opgerold om iets heen. Vanaf een afstandje kon Lima blonde haren zien, dat moest dus het jongetje wel zijn. Ze had de hele mijn gehad dus het kon niet anders. Tenzij hij was opgegeten door de pokémon in de mijn natuurlijk. Wat haar verbaasde was dat de twee grote pokémon, die ze herkende als Druddigon, om het jongetje heen gekruld lagen. Zodra ze een paar stappen dichterbij nam opende een van de twee zijn ogen en hief zijn kop. Met een strakke blik keek hij haar aan. Het jongetje was wakker geworden door het bewegen van de pokémon. De tweede draak pokémon werd ook wakker door het bewegen van het jongetje. De Druddigons leken niet te willen dat Lima of Cozen dichterbij zou komen. Het jongetje daar in tegen kwam met glimmende ogen haar kant op gerend. "Oh cool een Ranger! Wat doe je hier? Ben je op een missie?" Zei het jongetje vrolijk terwijl hij voor haar neus op en neer stuiterde. Energie had hij nog meer dan genoeg en hij leek niet eens in shock of iets dergelijks te zijn. Sterker nog, hij leek niet eens door te hebben dat de reden dat ze in de grot was om hem te redden. De twee pokémon in de achtergrond leken wat verbaast te zijn over de acties van het kind en kwamen voorzichtig hun kant op. "Ik ben hier om jou uit te grot te redden. Maar kun je me misschien wat over die twee pokémon vertellen?" Zei Lima terwijl ze op haar hurken ging zitten zodat ze beter op ooghoogte met het kind kwam. Het blonde jongetje wierp een blik op de twee pokémon en keek haar met een nog bredere lach dan eerst aan toen hij terug keek. "Dat zijn mijn nieuwe vrienden. Toen ik was gevallen was kwamen zij me redden en ze waren heeeeel lief voor me." Zei het jongetje op een super vrolijke toon tegen haar. Lima kon de glimlach op haar gezicht niet helpen. Het was altijd mooi wat voor een zachte aard pokémon konden hebben, zelfs die waarvan je het niet verwachtte. Lima ging weer rechtop staan waardoor de twee pokémon ook een stap achteruit zette. Ze waren duidelijk nog op hun hoede. "Cozen kun je ze vertellen dat we hier in vrede komen, hun niets aan gaan doen en ons doel is om het jongetje terug naar boven te brengen." Vroeg ze aan haar pokémon. De Weavile knikte en begon niet al te vrolijk tegen de twee Druddigons te praten met wat gebaren van zijn klauwen er bij. Tegen de tijd dat hij klaar was met uitleggen klonk er gerommel uit de gang waar ze vandaan kwamen. Het was een kwestie van seconde of een groep van vijf Heatmor stond aan de opening. Die waren hun natuurlijk koppig blijven volgen. Het enige geluk dat ze hadden was dat er maar vijf waren aangekomen bij de open ruimte en niet de hele groep. Zodra het voor de Druddigons duidelijk werd dat de pokémon geen goede bedoelingen hadden klapte ze met hun vleugels. Al snel stonden de twee beschermend voor het jongetje, Cozen en Lima. Het was haar nu nog duidelijker dat het tweetal het jongetje koste wat kost wilde beschermen. Daarom waren ze dus ook zo voorzichtig geweest toen Cozen en zij de ruimte in waren gekomen. Gezien het duistere aura dat de Weavile bij zich droeg waren ze waarschijnlijk geneigd om hun als vijanden te zien. Als het jongetje anders had gereageerd was er een aardig grote kans geweest dat de Druddigons hun hadden aangevallen. "Vertel de Druddigons dat ik er voor ga zorgen dat het kind in veiligheid komt als zij de Heatmor op afstand kunnen houden." Beviel Lima haar pokémon die met snel gepraat en nog meer handbewegingen haar woorden vertaalde aan de pokémon. De twee pokémon draaide hun kop en knikte naar haar voor ze de aanval op de vijf tegenstanders inzette. De Weavile leek door te hebben waar ze heen wilde en schoot weg richting een van de muren via een Quick Attack en kwam op de zelfde manier weer terug. Zijn terugweg was echter niet alleen. Een Sandshrew werd meegenomen en voor haar op de grond gesmeten. Op het moment dat ze de ruimte binnen was gegaan waren de pokémon aan de rand van de ruime haar opgevallen. Het waren meestal maar enkelingen. Waarschijnlijk zochten ze veiligheid voor de andere pokémon bij de twee Druddigons. Dat was zo de pokémon opbouw van de mijn naar haar idee. Er waren een paar grote groepen van pokémon die sterk waren gezamenlijk en duidelijk hun eigen territorium claimde. Dan waren de twee Druddigons die de open ruimte waar ze op het moment in waren bevonden. De pokémon die niet in grote groepen waren konden niet leven in het grootste deel van de mijn. Als ze dat zouden doen was de kans dat ze werden aangevallen door de grote groepen te groot. Daar hadden ze natuurlijk geen kans tegen. Dat ze vluchtte naar de plaats waar de groepen niet kwamen omdat de Druddigons er leefde was een slimme keuze. Helemaal omdat het tweetal er geen moeite mee leek te hebben dat er ook nog andere pokémon in hun ruimte leefde die zwakker dan hun waren. Dat was dan misschien ook weer de reden dat ze de kleine jongen mee hadden genomen en zo beschermde. Ergens vond ze het daarom dan ook jammer dat ze de jongen van hun weg moest nemen. De pokémon leken echt voor hem te willen zorgen en hij leek het er ook wel naar zijn zin te hebben. Misschien zou ze later nog wel eens terug komen naar het plaatsje en de jongen opnieuw mee de mijn in nemen om het tweetal nog een keer terug te zien. Het was een mooi idee maar de kans dat ze het ook echt zou gaan uitvoeren was erg klein. De kans dat ze het over zoveel jaar nog zou onthouden en er ook zin in had was vrij klein. Dat kon ze beter opgeven dan. Nu was het tijd om zich te focussen op wat er voor haar gaande was. Ze moest de Sandshrew vangen zodat hij met Dig een tunnel kon graven. Dan zouden ze door de tunnel moeten kruipen naar boven en was het jongetje gered. Het enige puntje was dan nog het vangen van de Rock pokémon en hem duidelijk maken dat hij niet recht omhoog moest graven. Dat zou het voor haar en het jongetje onmogelijk maken om erdoor naar buiten te kruipen. Lima haalde haar styler tevoorschijn en schoot de tol richting de kleine gele pokémon. De wilde pokémon leek totaal geen idee te hebben wat er gebeurde. Die had natuurlijk nog nooit een Ranger gezien, logisch ook als je in een grot woonde met enkel pokémon er in. Na een paar seconde die gelijk stonden aan het aantal rondjes begon hij toch door te krijgen dat er iets gebeurde. Het was ook prima te begrijpen dat het iets was dat de pokémon niet zomaar goed vond en wilde hij er iets aan doen. Logische reactie, aanvallen. De pokémon begon plotseling snel rond te tollen waardoor het een stuk moeilijker werd om er complete cirkels om te trekken met haar styler. Cozen zorgde er echter voor dat hij niet te ver opzij kon gaan en zo haar styler niet zou raken. De Sandshrew leek door te hebben dat het op die manier niets zou gaan helpen. De pokémon stopte met het snelle ronddraaien en grote witte klauwen verschenen aan zijn kleine pootjes. Met die klauwen probeerde hij de tol weg te slaan en zo het vangproces te onderbreken. Cozen kon daar ook niet veel aan doen gezien hij dan zelf in de weg zou gaan staan. De Weavile had inmiddels genoeg ervaring om te weten dat hij dan beter opzij kon stappen en het werk aan Lima over moest laten. Omdat hij het niet kon uitstaan om niet nuttig te zijn besloot hij de Druddigons te helpen met vechten. Slim vond zijn trainer het alleen niet gezien hij deels Ice type was en slecht kon samenwerken met pokémon die hij nog niet goed kende. Alleen met Soul's pokémon was het tot dusver gelukt. De klauwen van de Sandshrew wisten de tol enkele keren te raken voor de kleine gele pokémon tot rust kwam. Met vragende, blauwe kraaloogjes keek de pokémon haar aan. Het had niet heel veel langer moeten duren of haar styler was er geweest en dan zouden ze een echt probleem hebben gehad. "Sandshrew gebruik Dig om een zo horizontaal mogelijke tunnel te graven naar de oppervlakte. De jongen, de Weavile en ik moeten er achter elkaar door kunnen." Vertelde de Ranger naar tegen de net gecapturede pokémon. De Sandshrew salueerde waarna hij naar een muur waggelde en daar tegen begon te graven. Lima liep naar het jongetje toe en wenkte hem mee te komen. Natuurlijk moest hij eerst nog even naar de twee draakpokémon zwaaien voor hij mee wilde komen. Ze stuurde hem voorop de tunnel in en kroop er zelf achteraan. Cozen zou oftewel achter hun aan door te tunnel komen of via de liftschacht omhoog komen. Waarschijnlijk zou hij niet eens komen tot de Heatmor allemaal uitgeschakeld waren, dat zou waarschijnlijk al niet lang meer duren gezien ze allemaal al aardig uitgeput waren. De tunnel was donker maar, er viel niets te zien. Alles wat ze hoorde was de ademhaling van de jongen en de pokémon voor zich. Sandshrew had goed naar haar geluisterd waardoor de tunnel prima te beklimmen was en ook niet al te smal. Na een heel eind kruipen kwam ze boven de grond uit. Daar kreeg ze een grote groep mensen te zien die een bekende pokémon omcirkelde. De Weavile was via de liftschacht naar boven gekomen en was zo sneller dan hun bij de uitgang aangekomen. "We zijn er," zei ze terwijl de jongen al op de vrouw die eerder had zitten ruilen af rende. De vrouw omhelsde, alweer huilend, de jongen met een grote glimlach op haar gezicht. Cozen was ook enorm blij om zijn trainer weer te zien gezien hij bijna iemand had aangevallen. De druk van de grote groep mensen die hem omsingelde kon hij niet aan. De Weavile nam meteen opgelucht plaats achter zijn trainer.