{ Quest } Lost at Sea

Laatste 2 alinea's zijn voor de Quest!

Een zacht zonnetje door de bomen, weinig tot geen wind, puur genot. Niet waar? Hij glimlachte even en keek naar de zonsopkomst. Nieuwe dag, nieuwe kansen. Jason stond rustig op zijn mini balkon te kijken naar de zonsopkomst van een nieuwe dag. Het was heerlijk, echt veel te mooi. Hij hield er van om de zonsopgang te bekijken, het stond voor hoop. Voor hem dan. De hoop om een dag weer iets goeds te doen. En daar was hij klaar voor. Een nieuwe dag om mensen te helpen. Of het nou iets kleins was of iets groots waar hij vandaag aan moest werken, hij was al blij met alles wat aan het einde van de dag beter zou gaan. Als het beter zou gaan aan het einde van de dag gaf het hem dan gewoon… Zo’n goed gevoel. Echt niet normaal. Dat voelde geweldig. Het maakte hem zo blij en hij was zo blij een deel uit te maken van de fantastische organisatie die mensen hielp. Wie het ook was, hij zou helpen. Zelfs als het later een Team Rocket Grunt bleek te zijn, dan zou hij alsnog komen om te helpen. Een pokémon of persoon in nood had altijd hulp nodig, wie het ook was. Jason glimlachte even rustig en ging weer naar binnen om rustig te beginnen aan zijn ontbijt. Een goed ontbijt betekende een goed begin van de dag! En hij zou energieker zijn om mensen te helpen, dus hij probeerde in optimale conditie te blijven. Dit betekende redelijk vaak trainen, goed eten en drinken en natuurlijk een goed slaapritme hebben. Dat hielp hem allemaal om goed zijn werk te blijven doen. Tenminste, voor zijn doen zijn werk goed doen natuurlijk. Want hij bleef altijd wel iets onhandig in zijn doen en dat was niet zo handig, maar hij probeerde het natuurlijk wel. Daar ging het om toch? Dat hij zo goed mogelijk probeerde. En zolang dat genoeg was om mensen goed te helpen en er niks verkeerd ging… Dan accepteerde hij dat. Hij probeerde natuurlijk wel zichzelf steeds meer te verbeteren, wat ook wel lukte, maar er zou altijd nog iets van onhandigheid in hem zitten die ervoor zorgde dat het vaak niet helemaal goed ging. Of het nou was dat hij struikelde of dat hij het doelwit uit zijn ogen liet verdwijnen, die kleine dingen konden wel belangrijk zijn. Oftewel, hij zette zichzelf vaak voor schut. Maar, hij moest wel zeggen dat het helpen van mensen in zijn bloed zat, al een hele lange tijd.

En nu? Nu was het tijd om naar de basis te gaan om te kijken of er een nieuwe missie voor hem klaar lag om te gaan doen. Een nieuwe opdracht. Hij hoopte het wel. Hij wilde mensen helpen! En anders ging hij een patrouille doen, dat was ook wel goed. Want dat moest hij ook maar weer eens een keer gaan doen, aangezien hij dat zelf nooit echt had gedaan. Zolang hij maar iets te doen had vond hij het eigenlijk wel goed. Gewoon… Iets. Hij wilde niet nutteloos binnen zitten op een mooie dag als deze. Naja, of de rest van de dag net zo mooi bleef als het nu was wist hij niet natuurlijk, maar hij ging er wel van uit. Altijd van het meest positieve uit gaan, toch? Zo zag hij het wel. Altijd positief blijven hehe. Hij liep rustig naar het gebouw waar hij zijn opdrachten kon krijgen en begon rustig te fluiten. Het was een mooie dag, hij mocht fluiten van zichzelf. Toen hij binnen kwam stopte hij natuurlijk met fluiten, hij moest natuurlijk wel professioneel gedrag vertonen op het werk. Toch? Hij liep rustig naar de vrouw die de opdrachten uit deelde en glimlachte even naar haar. “Goedemorgen, Jason.” Klonk er van haar af, waardoor Jason breder begon te glimlachen. “Goedemorgen!” sprak hij vrolijk tegen haar. De vrouw keek hem even afwachtend aan, oh, ja, misschien moest hij het maar gaan vragen. “Zijn er al opdrachten binnen die ik kan afhandelen?” vroeg hij even met een glimlach aan haar, waarop de vrouw vrijwel meteen haar hoofd schudde en Jason even teleurgesteld was. Het was wel goed hoor! Dat er niemand geholpen moest worden. Maar hij had ook graag mensen geholpen die in nood waren. Hij keek even naar de vrouw. “Als er iets gebeurd rondom Dewford Town, schakel me in. Ik ga vandaag daar rondkijken!” sprak hij even tegen de vrouw. Hij had het zojuist besloten, geen weg meer terug. Ze knikte even rustig, waarna Jason weer naar buiten ging, op weg naar Dewford Town.

Het was echt lekker weer geworden. En dat was goed. Het was heerlijk om nu buiten te zijn, heerlijk zwemweer. En dat dachten wel meer mensen hier volgens hem. Het strand was namelijk goed gevuld. Jason glimlachte even, waarna hij rond begon te kijken in de stad. Hij wilde net wat te drinken bestellen, want het was zeker belangrijk om goed gehydrateerd te blijven met dit weer, toen hij zijn holocaster voelde trillen en Jason deze even naar boven haalde. “Met Jason?” sprak hij even rustig, waarna hij even knipperde. “Jason, er is een koppel hun kind kwijt op het strand. Ik stuur de gegevens door, help ze even wil je?” klonk er, waarop Jason begon te glimlachen. “Komt voor elkaar!” sprak hij meteen, waarna hij op hing en meteen naar het strand begon te rennen. Op het strand zou hij de gegevens verder wel zien. Al was dat niet nodig, zodra hij aan kwam gerend met zijn pak aan kwam er meteen een koppel aan gerend, de vrouw helemaal in paniek. "Ons kind is in een rubberband de zee opgedreven, en we zien haar nu niet meer! Ranger, help ons, alsjeblieft!" Jason knikte even rustig en legde een hand op haar schouder. “Geen zorgen, ik zorg ervoor dat ze veilig en wel terug komt!” sprak hij met een geruststellend glimlachje. Hij begon naar het water te lopen, waarna hij even rond keek en zijn pokéballs pakte. De pokéball van Pitch en die van George. Hij opende de pokéball van Pitch, waarna hij naar hem keek. “Oké, Pitch, zoek naar een klein meisje op een rubberen band!” sprak hij meteen tegen de pokémon, die meteen knikte en op vloog om het meisje te vinden. Hij opende de pokéball van George en keek naar hem. “Ik wil dat jij Ice beam gebruikt als Pitch terug is en Pitch volgt terwijl je Ice Beam gebruikt, zodat we samen over het ijs kunnen gaan om het meisje mee te nemen naar het land okay?” sprak hij rustig tegen de pokémon, die meteen begon te knikken. Hij vertrouwde George met heel zijn hart. De pokémon was immers zijn starter geweest en was al die jaren al bij hem. Dus hij vertrouwde de pokémon compleet. Zijn nieuwe pokémon vertrouwde hij dan ook wel een stukje minder dan zijn drie basis pokémon. Kayah en Pebbles waren immers echt splinternieuw in zijn team, dus daar tastte hij nog een beetje mee af hoe hun karakter was enzovoort. Daarom wilde hij voor de echte quests zich nu limiteren op Pitch, George en Leon.

Pitch kwam na een tijdje terug en begon luid te roepen. Ah… Had hij haar gevonden? Nice.. “Goed werk Pitch!” sprak hij tegen de pokémon, waarna hij naar George keek. “Klaar jongen?” vroeg hij even rustig aan de pokémon, die even knikte en Jason naar hem keek. Mooi. Natuurlijk was de ander er klaar voor. Pf. “Ga maar!” beval hij de pokémon, waarop George knikte en ice beam gebruikte, achter Pitch aan die hem de weg begon te wijzen naar het meisje. Zijn pokémon konden dit aan, dat wist hij zeker. Als zij het niet konden, pfoe, wie dan wel? Best wel veel pokémon waarschijnlijk, maar van zijn team niet heel erg veel. Want daar ging het eigenlijk meer om dan pokémon in het algemeen. Jason glibberde en gleed over het ijs heen, maar hij kon over het algemeen wel zijn evenwicht bewaren op het gladde ijs. En hij maakte een soort schaats beweging, dus dat hielp hem eigenlijk ook wel om daar naar toe te gaan. Mensen keken natuurlijk wel raar op toen een heel pad van ijs over het water kwam en kinderen rende er al naar toe om ermee te spelen. Dat was eigenlijk niet de bedoeling, maar ah… Het was warm weer. Pitch bleef na een tijdje in de lucht cirkelen, waardoor Jason glimlachte. Ze waren er bijna… Dat was een goed teken. Jason versnelde zijn tempo iets. Hij was er bijna.. bijna! En toen gleed zijn voet weg, waardoor hij omviel op het ijs en even kreunde. Auw..? Jason krabbelde iets overeind, waarna hij even over zijn gezicht ging en keek of hij ergens bloedde, wat gelukkig niet het geval was. Hij liep rustig naar het meisje toe in de band, die nu niet meer ver was en keek naar haar. “Hey… Wat is je naam?” vroeg Jason even rustig aan het meisje, terwijl hij erbij neer knielde. “Ik ben Fleur…” sprak het meisje zachtjes, terwijl ze trillend naar hem keek. “Hoe ben je hier terecht gekomen?” vroeg hij even rustig aan het meisje, waar op het meisje zachtjes begon te snikken. “Ik wilde een keer ver gaan maar ik kon niet meer terug!” sprak ze huilend tegen hem, aw… Jason aaide haar rustig over haar hoofd en glimlachte even rustig naar haar. “Geen zorgen. Ik, Jason by the way, zal je terug brengen naar je ouders oke?” sprak hij rustig met een glimlachje, waarop het meisje heel rustig knikte en Jason glimlachte naar haar. “Spring maar achterop bij mij op m’n rug… okay?” sprak hij op een rustige toon. Hij ging het het kind niet aan doen om met haar blote voetjes over het ijs te lopen. Dat wilde hij haar echt niet aan doen. En dan ook nog glibberen en glijden… Nee, dat was geen goed plan. Nu moest hij zelf nog heel rustig naar het strand terug lopen met George voorop met Ice Beam zodat ze niet opeens door het ijs zouden zakken omdat het al redelijk was gesmolten in het warme weer. “Probeer gewoon niet meer zo ver te gaan, okay?” sprak hij even rustig tegen het meisje, waarna hij even glimlachte. “Okay…” sprak het meisje zachtjes tegen hem, waarna de grip rondom hem steviger werd. Ze was vast bang geweest daar in haar eentje… Hij wist niet hoelang ze vast had gezeten op de band, maar zo’n jong meisje alleen was altijd eng als je niemand meer om je heen had en je je ouders niet meer kon vinden. Dat ze überhaupt niet meer het strand kon vinden. Ja, dat was zeker eng. Als hij dat als een klein kind had gehad… pfoe… Dan was het vreselijk geweest. Dan zou de hel los gebroken zijn thuis. Ah… Thuis… Hij keek even schuin naar het meisje, waarna hij voelde hoe hij weer bijna weg zou glijden, waardoor hij even zijn pas moest aanpassen. Hij wilde niet met het meisje op zijn rug vallen… Dat was niet het slimste om te doen nu. Hij zag de kant gelukkig steeds meer in de buurt komen. Tieners en andere jonge kinderen waren van het ijs aan het springen, waardoor Jason even grinnikte. Hij had dus wel wat mensen pret gegeven, dat vond hij zeker wel fijn moest hij toegeven. Oke… Ze waren ondertussen wel dichtbij genoeg om het meisje neer te zetten… Zodat het meisje naar haar ouders kon gaan. Jason ging rustig door zijn knieën, waarna hij het meisje voorzichtig los liet. Het was hen gelukt! Woah! Hij glimlachte breed en keek naar het meisje die zodra ze kon staan meteen jankend naar haar ouders rende. De vrouw was ook helemaal in tranen en de man keerde zich naar hem toe. “Ranger… Bedankt voor alles.” Sprak de man even tegen hem. Jason begon te stralen en schudde zijn hoofd rustig. “Geen probleem.” Sprak hij met een glimlach tegen het gezin. “Houd de volgende keer uw dochter goed in de gaten, okay?” sprak hij even met een glimlach, waarna hij naar Pitch en George wenkte om mee te gaan met een glimlach op zijn gezicht. Het was vol spanning geweest maar hey… Het was hem wel gelukt niet waar? Of was er toch nog iets mis?