Viva la Creative! [+Kenneth Brine]

Hij knikte toen ze aangaf verder geen last van haar hoofd te hebben. Dat was goed om te weten. Maar het grapje begreep hij niet. "Hoe bepaal je hoe jij je korte denktijd verdeeld dan?" Vroeg hij serieus. Het moest moeilijk zijn om niet veel te kunnen nadenken. Dan moest je het grootste deel van de dag denkloos doorbrengen. Dat leek hem moeilijk om te doen. Hopelijk kon ze zien dat hij humor niet begreep. Iedere keer dat hij zelf een grap maakte was dat per ongeluk namelijk. Hij wilde trouwens niet verder gaan totdat hij meer wist over Cecille's mentale staat. Hij moest weten met wie hij ging samenwerken.

Ze leek heel diep te moeten nadenken. Hopelijk ging er nu niet te veel tijd van haar denktijd af. Dan zouden ze namelijk morgen pas kunnen beginnen met plannen maken. En toen zei ze dat ze een grapje had gemaakt. "Oh," Zei hij begrijpend. Hij wist niet hoe hij grappen moest maken en hij wist ze ook niet te herkennen, maar de term kende hij wel. 'Een grap is een vrolijk verteld verhaal (mop), een speelse handeling met een verrassende wending, zoals een practical joke, of een humoristisch element in een voorstelling, verhaal, film, lied, boek of andere publicatie.' En toen zei ze maar dat hij niet zo serieus moest doen. "Daar zit geen nut in." Je ging nooit wat bereiken als je niet serieus te werk zou gaan. Je zou dan enkel zaken bereiken die niet binnen het doel passen dat je gezet had.

Obviously was het enige dat door zijn brein ging toen Cecille over de bewaking sprak. Achja, ze was in ieder geval het soort persoon dat op bepaalde fronten goed mee kon denken. Dat betekende dat hij in ieder geval niet ál zijn observaties hoefde uit te leggen. Hij keek op zijn horloge en zag hoe laat het was. "De baas zou nu zo ongeveer zijn zegje moeten gaan doen." "Goedemiddag gelukszoekers!" Werd er luid gesproken door een microfoon. Fronsend draaide hij zich om. Waar kwam dat geluid vandaan? "Hij spreekt door de speakers." Informeerde hij Cecille even voor het geval ze net zo verbaasd was als hij. "Jullie zoeken allemaal een manier om de bewaking in ons museum te doorbreken. Maar dit vond het bestuur uiteindelijk toch maar een saai idee. Dus nu gaan we een spel doen." Kenneth moest meteen aan die film denken. hoe heette die ook alweer? Zaag? "De winnaars van het spel krijgen de prijs. Zoek allemaal een partner." Aha, nou zij hoefden gelukkig al niemand meer te zoeken, dat kwam vrij goed uit. Echter waren het de rest van de mensen die enorm in paniek raakten en gewoon gingen partneren met de eerste de beste persoon waar ze tegenop botste. "Zijn jullie klaar voor de eerste opdracht?" Kenneth zette zijn game face op. Hopelijk was het een uitdaging.

Oh he hallo ok. Lichamelijk contact. Het voelde vreemd als je dat niet vaak had, maar goed, een arm over zijn schouders betekende niets raars of verkeerds. Schijnbaar. Kenneth was in de tijd dat Cecille iemand moest afwijzen namelijk om zich heen aan het kijken naar de teams die zich vormde. Het viel hem op hoe mensen vaak leken te plakken aan mensen die op hen leken. Atletische mensen bij andere atletischen. Ouderen bij ouderen. En nog een aantal combinaties. En toen kwam de opdracht. "In een museum staan een hoop oude objecten. Ga staan bij het oudste dat je kan zien en je mag door naar de volgende ronde." Kenneth keerde zijn blik in zich en staarde naar de grond. Tijd om hier en analyse over te gooien. Alle kennis over geschiedenis moest hij toepassen om tot een conclusie te kunnen komen. Stenen waren al eens een goed beginpunt.

THEY’RE NOT TAKING US ALIVE.

De opdracht. Right. Cecille focuste zich op de woorden die werden gesproken, maar eigenlijk voelde ze zich meteen al verloren. Het oudste dat ze kon zien? Wist zij veel wat dat was. Fossielen waren oud, toch? Dat betekende dat ze gewoon naar een stuk steen moest zoeken en dan konden ze daar wel heen. Cecille lette niet op de rest, wetende dat als ze de verkeerde zou volgen, ze nog eens zou kunnen verliezen. Bovendien wilde ze niet een Mareep zijn die de rest van de kudde volgde, maar gewoon hun eigen ding deed. Daarom zochten haar lila ogen de ruimte af en bleven ze uiteindelijk hangen op een kleine vitrine met stenen in. Dit was een tentoonstelling van de ruimte, toch? Cecille trok zonder pardon haar gezelschap mee, of deed in ieder geval een poging tot, en deed een poging om van veraf al te kunnen zien wat er in die vitrine lag.

OOC: Ik dacht zelf aan moon stones, maar als je iets beters weet, be my guest ;)

Hij werd bijzonder boos toen Cecille hem, letterlijk, uit zijn concentratie trok. Er was een timer voor deze opdracht! Waarom moest ze hem nu onderbreken?! Hij had nog niet zo vaak dit soort sterke gevoelens gekregen. Zeker niet negatieve gevoelens. Hij opende zijn mond om Cecille eens duidelijk te gaan uitleggen hoe onbeschoft ze was geweest toen hij.. wacht.. In zijn ooghoeken ving hij een glimps van een Moonstone op. Zijn blik werd weer neutraal en keek naar de vitrine. "Ik weet het antwoord." Fluisterde hij, zodat niemand anders het zou horen behalve Cecille. Het zien van de Moonstone inspireerde hem. De connectie die hij maakte tussen stenen en de maan, was dat het antwoord in de ruimte moest liggen. Het universum is immers het aller oudste dat men kan zien. Ze moesten naar het planetarium. Daar zouden ze waarschijnlijk de volgende opdracht krijgen. Nog even afwachten wat Cecille zou zeggen op zijn opmerking.

Hij probeerde haar hand vast te pakken om met haar naar het planetarium te gaan. Dan zouden ze in ieder geval op tijd zijn voor de volgende opdracht.

Hun plan zou feilloos kunnen werken, als niemand ze zou achtervolgen. Je had natuurlijk altijd mensen die aan valsspelen deden. Mensen die anderen gewoon het werk zouden laten doen. In dit geval was dat de wereldberoemde auteur Ravella di Marchi. Het was een arrogante vrouw. Ze vond zichzelf op een slimme manier slim. Ze wilde namelijk niet gewoon slim zijn, ze wilde de slimheid te boven zijn. Door deze arrogantie had ze maar gewoon een willekeurige partner gekozen. Door haar beperktheid in sportkennis wist ze niet dat dit de beroemde baseballspeler Edward J. Thompson was. Echter waren beide figuren niet zo verschillend van elkaar. Eddy schatte zijn mentale kracht juist lager in en had ook besloten om gewoon vals te spelen. Ravella, met haar mensenkennis door het schrijven van talloze boeken, zag hoe Kenneth zijn idee had gevormd. In een kortde discussie besloten beide individuen om het stel te volgen. Stiekem had ze gewoon de schaakwedstrijd van Kenneth bijgewoond

Uiteindelijk kwam hij, of Cecille nu mee was gekomen of niet, bij het planetarium uit. De deur was open. Hij kon dus zien dat er al enkele mensen aanwezig waren in de hall. Eentje was een meisje van ongeveer zijn eigen leeftijd. Een universitair wonder. Ze had al drie Phd's. Verder zat er nog en bijzonder korte man in een van de stoelen. Een bussinesman en baas van verschillende pretparken door verschillende regio's heen. Schijnbaar vonden deze mensen het niet nodig een partner te zoeken. Hm, kijk eens, er kwamen nog meer mensen.

Kenneth was heel rustig eens naar de ruimte en de aanwezige mensen aan het kijken. Hij was nu enkel in de fase dat hij observaties in zijn hoofd opsloeg. Dus dat was even makkelijk voor het brein. Daarom vond hij het ook niet zo erg dat Cecille tegen hem begon te praten. "Kijk eens rond Cecille." Zei hij lichtelijk afwezig. Als Cecille omhoog naar het universum zou kijken, zou ze het misschien snappen. En misschien ook niet. Er was genoeg tijd om het ui te leggen.

De mensen die hen hadden achtervolgd namen plaats in een paar van de stoelen die aanwezig waren in de zaal. Er leken echter nog wat andere mensen binnen te treden. Acht om precies te zijn. Het viel hem dan ook nu pas op dat er ook precies veertien stoelen geplaatst waren in de zaal. Dat vond hij een bijzonder verband. En toen de laatste van de acht nieuwe personen binnen liep sloegen de deuren dicht. Op slot.