Viva la Creative! [+Kenneth Brine]

"Oehoe, ik had wel gemerkt dat jij sterke armen had, maar dus ook een sterk mondje." Zei de gamemaster met een, nu duidelijk, mannelijke stem. "Maar ik moet je helaas teleurstellen. Want die renovatie wordt gecanceld." Zo ondertussen was iedereen de ronde kamer ingelopen. Ian, Katie, Vernon, Kenneth, en Ek. Kenneth kon, net als Cecille, niet meer wachten. "Ek!" Riep hij als teken dat hij hem een bevel ging geven. "Oh hoho ho nee mijn jongen, vanaf nu heb je een gebrEK aan EK!" De man haalde een soort kleine pen tevoorschijn en drukte op de knop. Het maakte een enorm hoog en irritant piepend geluid. Maar waar het ook voor zorgde was dat Ek terug naar zijn Pokéball gestuurd werd. Kenneth stond er verbaast naar te kijken terwijl de gamemaster zichzelf veel te leuk leek te vinden. "En dan nu, ga ik jullie nu hoffelijk onthalen in mijn kasteel!" Er klonken wat mechanische geluiden van rondom de kamer. Precies acht van de harnassen begonnen te bewegen.

Kenneth was heel erg bezig met het beslissen waar hij op dit moment zijn focus op moest leggen. Kon hij wat aan de gamemaster doen? Nee. Kon hij wat aan de harnassen doen? Nee. Kon hij wat aan zijn Pokéballs doen? Nee. Was er dan wel iets.. waar hij op z'n minst op moest gaan letten? Ja. Wat dan precies. Hetgeen waar niemand anders op let natuurlijk. De meeste mensen zullen zich nu op de harnassen focussen, dus het leek hem een goed idee om zijn blik op de gamemaster te werpen. Merkwaardig genoeg was de gamemaster niet veel aan het doen. Die was gewoon aan het kijken naar de groep. Kenneth vond het zeer irritant dat hij niet kon zien waar de ogen van de gamemaster op stonden. Er stond hem niks anders te doen dan de gamemaster te provoceren. Wellicht dán, zou hij iets duidelijk maken dat hij normaal niet zou doen.. zo.. achter zijn masker en coole persona.. Maar wacht.. hij.. maakte een rare beweging met zijn vinger toen Cecille die woordgrap maakte.. misschien was dat de sleutel. "Hahahaahaaha Cecille je bent de beste!" Deed hij met zijn beste neplach. "Doe er alsjeblieft nog eentje!" Ofwel haar ego werd gestreeld deze, schijnlijk, laatste levensuren, of ze zou begrijpen dat er een plan was. De hoop was in ieder geval dat ze door ging met puns maken.

Nu zag hij toch echt duidelijk een beweging bij de voet van de gamemaster. Hij kon het enkel benoemen als een boze en geïrriteerde beweging. Hij wist niet welk effect het ging hebben, maar er was íéts aan het werken! "Whahahahaa." Ging Kenneth verder na Cecille's volgende twee woordgrappen. Het duurde niet lang voordat Katie het begon door te krijgen. Zij begon mee te lachen. Wat handig was, want daarmee kregen ze Ian ook meteen mee. Op dit moment greep de eerste Ridder Kenneth vast bij zijn armen. Maar Kenneth deed er niks tegen, dit was deel van het plan. Ook Vernon moest er nu aan geloven, een Ridder greep hem bij zijn schouders. "We want more!" Riep Kenneth. En de volgende drie keer dat hij het riep, riepen Katie en Ian ook mee! Dit kon alleen maar goed aflopen.

Steeds meer spanningen waren te zien bij de gamemaster. Totdat Cecille haar laatste pun maakte. "Genoeg!" Galmde het nog zo'n vier seconden door de kamer. De ridders hadden nu iedereen vastgegrepen. "Dat had je niet moeten doen blondje.." Ging hij verder. Zijn jolige toon was weg en er was niks meer van te bekennen. Het klonk grauw en cynisch. Kenneth klopte zich mentaal op zijn schouder. Het was gelukt. De gamemaster wendde zich van de groep af en liep naar een apparaat. Hij toetste wat gegevens in.. en drukte op een knop. De vloer begon te rammelen en bewoog zich uiteindelijk als een lift omhoog. Hij schonk verder geen aandacht meer aan de groep. Kenneth had een opening gevonden, hij moest alleen nog zien hoe ze die konden benutten.

De vloer ging door tot bijna bovenaan. Toen schoof het dak open, net als auto's dat ook soms kunnen en de vloer ging verder omhoog, helemaal.. totdat de vloer.. het dak werd.. van de hoogste toren van het kasteel. Het weer was omgeslagen naar donkere bewolking. Af en toe was er een donderslag te horen. Toen keek de gamemaster pas weer op. Met een handbeweging beval hij de ridders iedereen naar de zijkant te brengen.. behalve Cecille.. "Dus.." Begon hij "jij bent een bokser hè." Hoe hij dát wist.. wist niemand, maar het was zeker wel verontrustend in Kenneth's ogen. Misschien had hij hem toch onderschat. De gamemaster drukte in alle rust knoppen in die op zijn handschoenen zaten.. die bliezen op tot grote bokshandschoenen. Komisch groot. Cecille werd losgelaten door de ridders. "Kom maar op dan." Had Cecille eigenlijk wel een reden om op hem in te gaan? Cecille kennende vast wel. Maar verder, leek Kenneth op te vallen, was de gamemaster helemaal niet meer met zijn originele plan bezig.

De Gamemaster reageerde niet op haar verbetering. Hij had iets anders in zijn gedachten. Een pak slaag voor die wanabe punner. Prepar for you Punishment. En toen stoof Cecille op hem af.

Kenneth keek zonder woorden toe wat er allemaal gebeurde. Well.. op z'n minst was de Gamemaster nu wel even afgeleid en kon hij zelf wat antwoorden proberen te vergaren. Er was nog steeds de vraag over de machine in de kamer.. uh.. op de toren. En deze ridders.. er was vast een manier om die te slim af te wezen. Kenneth leek het een goed idee om daar maar eens eerst naar te kijken. Als hij iets wilde doen, kon het een voordeel zijn om los te kunnen komen. Hij kon niet goed achterom kijken naar de ridder die hem vast had, maar hij kon natuurlijk wel kijken naar de ridders die de rest vast hadden. Hij bestudeerde ze goed en kwam tot de conclusie dat dit inderdaad robots moesten zijn. En een robot.. kan uit elkaar gehaald worden. Gezien de omstandigheden was het eerlijk om er van uit te gaan dat zoiets als benen en armen er niet makkelijk af te halen waren.. maar.. een van de meest beweeglijke delen van het lichaam moest flexibeler zijn.. Hij bedacht een plan om die los te kunnen halen.. want zoals altijd.. Zit het hem in de pols.. ugh.. puns..

De aandacht lag bij het gevecht dat net begonnen was. Iedereen, behalve Kenneth, keek ademloos naar hoe ze tekeer gingen. Zelfs de ridders hadden hun blik op het gevecht gevestigd. Kenneth zette op dat moment een stap zijwaarts achteruit. Tijdens de beweging gooide hij zijn armen over zijn hoofd heen. Zijn handen, die nog steeds vastgehouden werden door de ridder, stonden nu voor zijn gezicht. De ridder draaide zijn hoofd naar hem. Kenneth maakte een sprong, en een soort radslag in de lucht. Als hij zo door zou blijven gaan.. kon hij de handen van de ridder die hem vast had losdraaien als een schroef. En het leek er op dat hij een voorsprong had. Maar.. bij het landen op de grond, plaatste hij zijn slechte enkel verkeerd. De belasting van de hele dag werd hem te veel en hij zakte met zijn knie op de grond. De anderen waren nog steeds op het gevecht aan het letten. Ze riepen zelfs dingen naar de blondine. Waarschijnlijk aanmoediging. Of misschien zelfs tips. Maar hij had andere dingen om op te letten. Een van die dingen.. was de overgebleven ridder, die, nu Cecille aan het vechten was, niemand had om vast te houden. Hij keek opzij en zag hoe die naar hem toe liep.. met een helm in zijn handen, die met een tiental kabels aangesloten was aan het apparaat dat ook op het plateau stond. Geen kracht meer in zijn benen, geen kracht meer in zijn armen. Hij kreeg de helm op zijn hoofd geplaatst.

Cecille was rondjes om de gamemaster aan het heen rennen. Maar toen die zag wat er met Kenneth gebeurde begon hij keihard te lachen. "Dwaas! Dacht je nou echt dat je dit verhaal kon afronden met zoiets!" Hij lachte verder. Onduidelijk was of dat was om zijn pun, of om de situatie waarin Kenneth zich begaf. Kenneth werd opgetild door de ene ridder bij zijn armen, en door de ander bij zijn benen. Vervolgens werd hij bij het apparaat geplaatst. De rest hield wederom hun adem in. Alsof de spanning nog niet erg genoeg was.. Kenneth stribbelde tegen, maar metaal was nu eenmaal sterker dan spier. Al helemaal als het twee tegen een was.

De wereld zag er doffer uit door zijn ogen nu. Hij wilde spreken, maar het lukte niet. Hij wilde nadenken, maar het lukte niet. Het voelde alsof hij een deel van zijn brein niet kon bereiken. Hij kon enkel de aller belangrijkste dingen, die toch al automatisch gaan, zelf uitvoeren. Maar hij maakte wel alles bewust mee. Het enige voordeel was dat hij de zeurende pijn in zijn enkel nu niet kon voelen. Hij kon Cecille ook wel horen roepen, maar hij kon zijn hoofd niet draaien.

De gamemaster had Cecille tegen de vloer gewerkt. Hij hoorde haar vloeken. "Perfect. Het laatste onderdeel van mijn machine is aangesloten!" Op zijn dooie gemak liep hij naar de machine en haalde en keyboard tevoorschijn waar hij druk op begon te typen. "Een computer heeft immers een processor nodig." Waarom waren de puns ineens weg? En bedoelde hij dat.. hij een brein als processor nodig had voor zijn machine?? Dat is een krachtig apparaat dan.. Ian, Vernon en Viktoria begonnen steeds meer te stoeien met de ridders, in de angst dat zij ook als Kenneth zouden eindigen. Maar Katie leek het al te hebben opgegeven. "Vandaar de puzzels, hij had een zo groot mogelijk brein nodig.." Zei ze tegen zichzelf. Als Kenneth op dit moment zelf ook had kunnen nadenken, had hij die conclusie misschien ook kunnen trekken. In ieder geval, begon het hele kasteel nu te trillen.