Viva la Creative! [+Kenneth Brine]

"Denk je dat hij de helm nog moet op houden?" Vroeg Vernon bezorgd aan Katy. "Ik denk dat de rails al het werk vanaf nu doet." Reageerde ze. "Zal ik het dan proberen?" Stelde Ian voor. Katy knikte naar hem. Kenneth zag hoe twee handen in de richting van zijn hoofd gingen en de helm van zijn hoofd af haalde. Het duurde ongeveer een minuut, maar langzaam kreeg hij weer de controle terug over al zijn lichaamsdelen EN zijn gedachten. En dat laatste vond hij toch eigenlijk wel het fijnste. Wat minder fijn was, was de stekende en zeurende pijn van zijn enkel die hij weer voelde. En zijn gebroken arm deed verschrikkelijke pijn. En ineens voelde het ook alsof iemand de riverdance op zijn borstkas had gedaan. "Ik ga je verbinden Kenneth." Zei Vernon veel te serieus. Vernon was een doorgewinterde reiziger. Die had alles bij zich dat hij nodig kon hebben. En binnen een mum van tijd waren Kenneth's enkel, borstkas, en arm verbonden. Het kon de pijn niet helemaal stoppen, maar het kon wel grotere schade voorkomen. Maar weetje.. om de een of andere reden.. had Kenneth geen idee wat hij moest zeggen.. in deze situatie. Waar blijft je koelheid Kenneth?

"Oh mijn Arceus is alles goed met je Kenneth?" De vier mensen draaide zich allemaal om. Daar stond Viktoria. Ze liep direct naar Kenneth en gaf hem een knuffel. Hij zag er nu inderdaad uit als een hoopje ellende, en ondanks dat hij daadwerkelijk vanmiddag geknuffeld had, was hij nog steeds geen knuffelmens. Hij stond er maar een beetje ongemakkelijk bij. Hij zou zich liever concentreren op wat er komen ging dan hierop. Maar zichzelf wegduwen zou hem te veel pijn doen, dan hij aankon. Dus hij moest noodgedwongen wachten op dat ze klaar was met haar uiting van sentiment. En die werd gelukkig vroegtijdig gebroken, toen er een doffe klap te horen was beneden. De, nu vijf, mensen liepen naar de rand en keken naar beneden. De rook was nu zo ongeveer helemaal weg. Ze zagen alles. De Pokémon die in een cirkel rondom Cecille en de Gamemaster stonden. Kenneth checkte in eerste instantie de staat van zijn eigen Pokémon. Die leken niet extreem gewond te zijn. De een wel meer dan de ander, maar dan nog. Daarna zag iedereen de Gamemaster op zijn rug op de grond liggen. Cecille had toch niet..?

Hij leefde nog. Als Kenneth gezien had dat de blondine een moord had gepleegd, dan was de vriendschap over geweest. Ofja, vriendschap.. voor zover Kenneth in staat is om vrienden te hebben natuurlijk. Misschien dat hij het ooit voor elkaar kreeg iemand zo te noemen. Maar ze zorgde zeker voor wat opties, in lastige situaties. "Ek, Hermes, breng ons naar beneden!" Riep Kenneth zodra ze zagen dat de twee beneden elkaar romantisch in de ogen aan het aankijken waren. Ek pikte Vernon mee, en Hermes nam Ian en Katy mee. Kenneth en Viktoria moesten nog even wachten. Zodra die beneden waren neergezet kwamen ze terug voor hen. Kenneth op Ek, en Viktoria op Hermes. Iedereen was nu weer bij elkaar. En Vernon en Ian holde meteen naar Cecille toe. "Wat heb jij een pit meisie." Zei Vernon. "Kun je me dat ook leren?" Vroeg Ian. Katy was eigenlijk alleen maar naar de zee aan het staren. Kenneth kreeg een dikke knuffel van Wiggins. Ugh.. al die knuffels. En eigenlijk had Kenneth niks meer te zeggen. Het mysterie was opgelost, ze waren op weg naar huis. En de man zou worden opgesloten in de gevangenis. Eind goed, al goed. Toch?

Eindelijk werd Wiggins' grip wat minder sterk en werd hij losgelaten. Maar wederom moest iemand weer aan hem zitten. Wat was dat toch met mensen.. en elkaar aanraken? Hij vond het maar een onlogische traditie. Buiten de chemische effecten die het op het brein en lichaam had natuurlijk. Hij keek op en zag Cecille's lila ogen. "Er waren zeven mogelijke uitkomsten, waarvan degene waar ik me nu in verkeer,
de op twee na meest levensbedreigende was." Was zijn manier om te zeggen dat hij het naar omstandigheden prika deed. Ehm, ohja, de regels van het gesprek. "En met jou?" Het was een regeltje dat hij had geleerd. Hij zag er niet altijd reden voor, gezien hij het antwoord meestal wel kon uitpuzzelen door naar mensen te kijken, maar anderen vonden het nu eenmaal fijn. Voor de verandering ging hij eens met de flow mee.

Mja luister eens Cecille, het feit dat hij dit soort shit kon zeggen betekende eigenlijk gewoon al dat hij in orde was. Kenneth knikte na haar antwoord. Achteraf gezien was het toch wel praktisch om te weten hoe zijn kameraden er aan toe waren. Zijn hoofd draaide naar de zee. De kust van Rustboro was al in zicht. "Het zal niet lang meer duren." Er werd niet veel gezegd door iedereen, gezien niemand wist wat sociaal geaccepteerd werd in een situatie als deze. Kenneth sprak de groep aan. "Er zal politie klaar staan om iedereen te ondervragen. Pers zal ook klaar staan, zowel voor als na jullie verhoor. Dan weet iedereen dat alvast." Het klonk alsof Kenneth attent was..? Was dat zo? Hij wilde eigenlijk gewoon dat alles vlot zou verlopen. Hij had niet zo veel zin in onnodig oponthoud. Hij keek weer terug naar Cecille. Toch wel bijzonder.. dat uithoudingsvermogen.

Het was even een moment om stil te staan voor hem bij wat er allemaal was gebeurd vandaag. Ze deden mee met een puzzelspel, dat een dubbele agenda leek te hebben. Ze hebben een hoop mensen zien verdwijnen. Er zat een hoop planning achter. Zelfs Pokémon met hun eigen soort Pokéballs. En nu was het voorbij. Maar de manier waarop stond hem niet aan. Een fysieke confrontatie was zo saai. Maar goed, gek genoeg stond Kenneth er niet bij stil dat hij een half uur geleden zijn leven nog wilde opofferen voor de rest. Oh, geluid. Hij keek om naar Cecille. "Dat is niet mijn werk." Zijn blik gleed naar die van de professor. "Dat is aan de politie om te beslissen." Zijn eigen blik was neutraal. Hij zag aan die van de professor dat die bang was en zich zorgen maakte. Hij was mild in zijn uiting van die emoties. Maar ze waren er wel. En toen stelde Cecille een vraag, waar ze nog geen definitief antwoord op hadden gehad. Enkel een vermoeden. Kenneth bleef Professor Ram aankijken. "Zeg het maar."

Kenneth moest toch fronsen. Normaliter was zijn gezicht een neutraal baken van balans en stoicijn..heid. Maar zijn gevoelige zintuigen vonden de ruis toch wel vervelend. Hij kon echter wel verstaan wat er gezegd werd. Hij keek de man vervolgens strak aan. "Kan ik zijn woorden vertrouwen? Wat wint hij er mee als hij zou liegen? Hij zou voorkomen dat hij een klap tegen zijn kanus krijgt. De politie vind het antwoord toch wel. Ik vertrouw er niks van." Sceptisch wierp hij een blik naar Cecille. Zij keek hem toevallig ook aan. "Je wilt gaan kijken." Het was een opmerking. Geen vraag. Direct daarna keek hij naar beneden. Eerst naar zijn arm, en daarna naar zijn voet. Op het moment had hij geen behoefte eraan om zijn lichaam nog verder te pushen. Maar hij had wel een drang om te weten wat er met de mensen gebeurd was. Een nieuwe puzzel? Een vlugge blik naar de gamemaster was genoeg. Zijn antwoord was geen letterlijk antwoord. Het was weer een nieuwe puzzel!

Het bleef hem maar verbazen. Haar lichaam had nu echt al op.. vier.. verschillende manieren aan moeten geven dat ze niet meer door kon. En dat deed het waarschijnlijk ook. En toch was er iets in Cecille dat er voor zorgde dat ze door ging. Net zoals bij het klimmen. Sentiment? Zal vast niet. En toen vertelde ze dat professor Ram maar gewoon lekker mee moest komen. Kenneth had al uitgerekend dat de mensen die het spel verloren hadden op de begane grond van het kasteel zaten. Vandaar dat de ingang op de eerste verdieping was. Dat was nu ineens heel logisch. Kenneth draaide rustig zijn hoofd naar Cecille. "Als we nu met z'n drieën daar naartoe gaan, zullen we allemaal verdacht worden van dit misdrijf." Hij keek omlaag, naar de zee. Hij zag een aantal mini bootjes, met alle gemaskerde handlangers wegvaren van het kasteel. Hij was zeer aan het twijfelen of hij er achter aan zou gaan of niet. De puzzel was immers opgelost.