Viva la Creative! [+Kenneth Brine]

Na een aantal onderzoekjes wist de agent alweer genoeg. Hij schudde zijn hoofd. “Een suikersnoepje gaat ‘m niet worden..” Kenneth reageerde niet. “Wat zal je moeder wel niet zeggen als ze hiervan hoort?” Kenneth’s ogen schoten direct alert naar de agent. Dát is waarom de man geen probleem maakte ervan dat hij zijn achternaam niet had genoemd. Hij kent zijn familie! De man werkt voor zijn vader! Kenneth deed een poging om zijn arm te bewegen. Hij wilde zich van de grond duwen. Om zich vervolgens te realiseren dat zijn arm nog steeds gebroken was. Dat ging veel geduld vragen van hem.

En toen ging Kenneth weer zuchten. Zwaar ademhalen. De agent keek hem kalmpjes aan. “Je kunt je beter niet druk maken nu.” Zich realiserende dat hij zelf de oorzaak had kunnen zijn. Ze hadden geen honing bij zich. Of andere natuurlijke suikers om de jongen bij bewustzijn te houden. Dan maar blijven liggen in deze positie. Kenneth probeerde op dat moment met zijn goede arm naar zijn tas te gaan. Het ging langzaam. En hij werd er flauw van. Dan maar niet. Ogen dicht. De agenten kregen via hun communicatiesysteem te horen dat ze klaar waren voor vertrek. De helikopter steeg op, en de agent bleef bij Kenneth, om hem in positie te houden.

Prima. Ogen dicht dan. En concentreren op je ademhaling. Dit ging om verschillende redenen lastiger dan normaal. Niet alleen door de geluiden van de helikopters. Maar het was zo ongeveer het enige waar hij nu toe in staat was, om zichzelf wat energie te geven.

Binnen de kortste keren werd hij voorzichtig wakker geschud. Geen herrie meer, in een bijna lege helikopter. Kenneth werd lichtelijk ondersteund om rechtop te gaan zitten. Het was belangrijk om te zien in hoeverre hij dat alleen kon. Zodra hij rechtop zat kon hij door de open deuren zien dat ze weer aan land waren. Ofja, een land. Hij hoefde nog niet te concluderen dat ze weer in Hoenn waren. Er werd hem een kruk aangeboden, en met begeleiding stapten ze samen de helikopter uit. De politie stond nu al paparazzi en journalisten tegen te houden. Linten waren ook al opgehangen. Alweer veel minder duizelig dan voorheen liet Kenneth zijn blik zoeken naar hetgeen hij het belangrijkste vond op dit moment. Een zekere blonde verschijning die hij, en alleen hij, in heel veel gevaar had gebracht vandaag.