Viva la Creative! [+Kenneth Brine]

Ricoletti had besloten dat, als ze dan toch even op dat solide volk moest wachten, dat ze dan maar beter even iets voor zichzelf kon gaan doen. Een beetje dansen namelijk. En in dit geval, de Macarena. Het was haar absolute favoriet. En om het nóg meer speciaal te maken, was de Macarena het nummer dat op nummer één stond, in de maand dat zij geboren was. Ze was nog niet eens halverwegen toen die muur alweer brak. Jeetje, dat waren wel overpresteerders zeg.

Kenneth hoorde deze beuken ook. Hij schatte in dat de groep zo ongeveer een meter of zeven van hem vandaan was. Met een uitwijking van ongeveer twee meter.

Ricoletti stopte natuurlijk met dansen. Ze wilden niet dat ze gezien werd. Ze deed alsof ze klapte, want eigenlijk kon ze dat geluid helemaal niet maken met haar handen, en zweefde weer, al lachend, door de volgende muur in de richting van Kenneth. Oh poep! Een Voltorb. Ze voerde een Screech aanval uit om de groep te waarschuwen.. voor.. iets. Of ze doorhadden dat het een Voltorb was, dat was nog maar even de vraag. Maar wat wel duidelijk was, was dat de Voltorb begon te sissen als aankondiging van zijn Explosion aanval! Ricoletti begon gewoon te lachen.. zij had daar toch geen last van. Kenneth echter, die erg goed aan het luisteren was geweest, zette almaar weer een enkele stappen opzij, om niet in de Explosie te zitten. BOEM! Twee muren kapot.

Kenneth was met geen mogelijkheid in staat om zich staande te houden. De jongen viel, op zijn gebroken arm. Maar er was geen pijnkreet van hem te horen. Hij wilde opstaan, door de desbetreffende arm te gebruiken. Maar toen realiseerde hij zich dat hij een mitella droeg. Dus hij gebruikte toch maar even zijn andere arm. Nog voor hij goed en wel recht stond had hij Ricoletti alweer boven zich hangen. Maar zij keek dan weer ongerust. En ook heel boos. Die woede was onmiskenbaar gericht op Vinton. Die zich nu ook kapot aan het schamen was. Nog geen seconde later verscheen Cecille op het toneel. Kenneth schoot rechtop. "Cecille!" Zei hij even monotoon, maar met een blik die je wel eens vaker zag bij iemand die iets had genomen om het extra leuk te hebben op een festival, of iets dergelijks. Hij liep ook meteen naar haar toe, zijn enkel negerend. Het leek of hij contact wilde leggen, maar keek toen direct langs haar. "Een.. twee.. drie.." Begon hij te mompelen. "Dat zijn ze dan allemaal." Achter hem gaf Ricoletti Vinton een klap op zijn achterhoofd. Imbeciel! "Hop. Mee naar buiten jullie." Hij draaide zich om, zakte nu toch even onbedoeld een centimeter door zijn enkel.. En liep verder. Hij had natuurlijk de krassen om naar buiten te volgen.

"Ie," Begon hij. "gaat zeker." Wat een gekke vraag. Hij gaat toch? Hij was zelfs al een tijdje bezig met gaan. Nee wacht, pas een paar seconden. Het leek even langer te zijn. Ricoletti en Vinton reageerde er weer heel anders op. Ze wist niet of ze blonde dame het kon gaan, maar als reactie op haar vraag schudde ze haar hoofd. Natuurlijk ging het niet. Kijk zijn kop dan! Sorry, ze was erg gefrustreerd door wat sommige Marowaks niet hebben kunnen doen. Vinton legde dan ook zijn pootjes op zijn hoofd. Het was per ongeluk! Het beste dat ze in ieder geval nu konden doen was meelopen. En hem vooral niet nóg meer uitputten. Dat was in zekere zin wat de jongen op het moment probeerde te bestrijden. Mentaal en fysiek. "De kras hier," hij wees naar de muur "laat zien welke kant we op moeten lopen." Legde hij uit.

Hij had het nooit begrepen. Mensen die zeggen dat ze er bijna zijn, op het moment dat het te zien is dat ze er bijna zijn. Als het nou niet voor iedereen duidelijk zou zijn, zag hij het nut nog. Het was een beetje als die mensen die op de snelweg hardop alle borden langs de weg gingen lezen. Dat kon hij ook prima zelf. Maar goed, de blondine had wel gelijk. Hij zag de mensen die hij het doolhof uit had gestuurd al staan, samen met Professor Ram, en zijn twee bewakers. Vlug ging zijn blik langs Molly. Hij zag geen fysieke verwondingen. En zo snel als dat hij naar haar keek, keek hij ook weer weg. Hij nam twee Pokéballs erbij en stuurde Vinton en Ricoletti terug naar hun kleine wereldjes in de ballen. "Het is al zo druk hier." Oke.. prima. Waarom niet? Zijn hand bewoog naar zijn achterhoofd en begon te krabben als een kriebelige Herdier. "De hoog moet naar de mensen." Zei hij en wees naar de weg die omhoog leidde. Voor zover hij wist waren er geen in- en/of uitgangen onderaan dit gebouw.. robot.. voertuig.. ding. Dus dat leek hem het verstandigst. Vooraan liep hij eens die kant op. "Hey topper," De sporter stond met een bezorgde blik naar Cecille te kijken. Het leek alsof hij nog wat wilde zeggen.