Viva la Creative! [+Kenneth Brine]

"zie je, krijg je dit weer." Zei Kenneth tegen een man naast zich. Het was een korte mollige man met een grote grijze snor en een brilletje. Hij had zo'n leuk reizigershoedje op en een veel te grote rugzak met veel te veel survivalspullen op zijn rug. Die keek Kenneth teleurgesteld aan. Waarschijnlijk omdat hij zijn actie niet goed keurde. "Moeten ze het zelf gaan oplossen.. gaan ze twijfelen.." Zei hij gefrustreerd. Nog steeds geacteerd natuurlijk. "Jongeman, het wordt tijd om je trots opzij te zetten." Ze de man kalmpjes en liep naar de dames toe. Hijzelf dacht ook dat dit de juiste weg was. "Hij weet niet wat hij zegt. Zo iemand kun je beter maar laten gaan. Ooit leert hij het wel." En maakte aanstalte om verder te lopen samen met de dames. Kenneth rolde met zijn ogen. "Sure, als jij ook wilt sterven.."

Het jonge meisje waar al eerder over was gesproken. Die ene die op jonge leeftijd meerdere phd's had, was net klaar met haar notities en merkte toen pas alle commotie op. Echter maakte zij zich niet zo druk om de rest en liep in de richting van de KG-weg. "Zou ik er even langs mogen?" Zei ze rustig. Er was nog een jonge jongen die er rijk uit zag die zich ook aansloot bij het gezelschap. Maar waarschijnlijk meer omdat hij een oogje had op het phd meisje. Kenneth zag dat er nú beweging in iedereen zou komen. Perfecte timing. Nu liep hij vastberaden naar de HK gang en liep over de brug. De auteur en de sporter wachtte even een paar seconden af en liepen hem daarna achteraan. Hij hoorde ze achter hem lopen. Dit ging helemaal perfect.

Met reflexen zo snel als het licht wilde hij zich omdraaien toen hij het gegil hoorde. Maar op tijd verbeterde hij zich. En deed net alsof het hem niks zinde. Hij liep door. Het leek nu enkel alsof hij een spastische beweging had gemaakt. Nog nét niet verdacht genoeg gokte hij. Ugh, hij hield niet van gokken. Maar hij wist zeker dat KG de goede weg was. En zelf was hij nog bezig met een foute weg. Zij hadden eerst een brug, en daarna bij een toren een deur. Hij bleef er lang genoeg staan totdat de twee die met hem mee waren gelopen naast hem stonden. Hij reikte voor de deur toen hij.. De sporter duwde hem opzij en de auteur deed de deur open. "Sorry knulletje, maar wij gaan dit spel winnen. Wij willen in leven blijven." En de deur werd voor hem dichtgeslagen. Niet lang daarna hoorde hij ze gillen. Snel schoot hij naar de deur en opende deze. Hij viel bijna naar beneden. Want er was geen vloer. "Ik weet genoeg." Zij hij tegen zichzelf en begon preparaties te maken voor de volgende stap in het plan.

Hij liep vlug terug naar het platform waar de puzzel op te zien was. Hij zag ook het open valluik. Aha, dus dat was er gebeurd. Vervolgens hoorde hij alle bruggen vallen. Dat had hij mooi getimed. Maar nu werd het tijd voor de volgende stap. Hij klom naar de geluidsbox en keek achterin. Perfect. Een platkopschroevendraaier. Die zag hij aan de achterkant van de geluidsbox geplakt zitten. Dat was een truc die wel eens vaker werd gebruik door techneuten, als ze hun gereedschap niet wilde ordenen. Hij pakte het er af en liep naar de metalen platen waar de letters op stonden. Hij haalde de platen los en keek wat er onderin zat. Veel bedrading. Een aantal knoppen en wat lichtjes. Hij haalde voor iedere plaat een aantal draden los, en zette wat knoppen uit. Zo, nu stap drie.

Zo, nu nam hij een Pokéball erbij. De draden die hij had gepakt, had hij niet voor niets gepakt. Met klemmen maakte hij de draden vast aan de Pokéball. Het was de Pokéball van Ek. En toen verschoof hij een schakelaar. De Pokéball kreeg een schok en sprong open. Maar er gebeurde niks. Shit! Had hij de Pokéball van Ek nu verwoest? Wacht.. nee.. er gebeurde iets. Op dat moment gedroeg de Pokéball zich als normaal en Ek kwam tevoorschijn. Kenneth maakte de draden los en stopte de Pokéball weg. In deze korte tijd had de supercomputer al gezien dat ze niet op een normale plek waren. "Ik leg het later uit.
Voor nu moet je gewoon exact doen wat ik zeg." Hij ging op Ek zijn hoofd zitten en zei: "Ga dat gat daar in." Beide heren zakte naar beneden om de rest tegemoet te komen. Maar ze waren nog niet beneden.

Hij hoorde nog net de voorwaarts mars toen Ek en hij arriveerde bij de vloer. "Sorry dat ik zo laat ben." Heel af en toe had hij leuke heldenquotes. "Maak dat je weg komt rotjoch!" Uitte Vernon. Ohja, zij hadden natuurlijk niet door dat Kenneth bij de goeielingen hoorde.. en.. Dat hij nu ineens de enige was met een Pokémon was ook niet geheel onverdacht. Woeps. Hij was één ding vergeten in zijn plan. Het heette "Human error" iets dat hij als schuld voor veel van de problemen in de wereld toeschreef. "Zelfs al zou ik niet naar je luisteren, heb jij het recht niet om me de dood in te jagen door me tegen te houden." Zijn blik ging naar Cecille. Zijn gezicht bleef neutraal, maar misschien was hun band ondertussen zo sterk dat ze begreep dat voor het eerst vandaag.. de deelnemers in controle zouden zijn.

Eerst een vraag en toen een opmerking die Kenneth niet kon zien als grapje. Het was niets persoonlijks, humor was gewoon niet zijn ding, hij was er niet goed mee. "Het is een lang verhaal hoe me dat gelukt is. En als je het niet erg vind, wil ik zo snel mogelijk van dit eiland af." Dat meende hij niet. Hij wilde gewoon graag de dader vinden en zijn/haar plan ontrafelen, maar als dit was wat hij moest zeggen om iedereen mee te krijgen, dan zei hij dat lekker. "Ek." Ek's ogen gingen omhoog naar Kenneth toe."Het wordt tijd om de beuk er in te gooien." De meesten zette een stap opzij en Ek stoof, voor zover een blok metaal dat kon, naar voren. Kenneth liep er achter aan. Deuren werden gebroken, obstakels weggegooid en puzzels gecrushed. Nu gingen ze er ook écht voor. En iedereen die wilde mee meppen.. mocht dat natuurlijk doen. Yeehaw!

Er werd effectief door alles heen gebeukt. Ook Cecille gooide de beuk erin, en werd zelfs gegooid in een beuk. Kenneth had nog nooit iemand ontmoet die net zo weinig om persoonlijke veiligheid gaf als hijzelf. Het was vrij wonderlijk. Maargoed, De deur waar Cecille tegen gebeukt had leidde naar een grote kamer. Een grote ronde kamer. Geheel met decoratief tapijt, meubilair, wenteltrap, harnassen en een of ander vreemd apparaat dat leek op een grote recorder leek, maar het duidelijk niet was. Maar dat was niet het enige dat ze zagen.. ze zagen ook een mens staan. Geheel aangekleed met masker, hoed en flitsend pak. "Oh daar zijn jullie al!" Begon hij met dezelfde jolige stem die we eerder hadden gehoord. "Ik had niet gedacht dat jullie je er zo snel doorheen zouden.. slaan!" Not funny bro. Kenneth was nog niet als eerste binnen, dus hij kon nog niks doen of zeggen.