Viva la Creative! [+Kenneth Brine]

Het was opeens als een Sahara in de ruimte. Hij voelde zich helemaal opgesloten in warmte. Wacht. Hoe kon het opeens zo bloedheet zijn? Maar nee, dit was dus een ander soort zintuiglijke waarneming die hij niet zo goed kende. Hij kreeg een knuffel. Normaal had hij het ijskoud, en daar was hij aan gewend. Normaal stonden mensen niet zo dicht bij hem in de buurt, en dat vond hij prima. Vandaar dat deze uiting van waardering hem niet bekend was. Hij kon zich zelfs niet meer herinneren of Nala hem ooit geknuffeld had. Waarschijnlijk wel. Hij herinnerde het zich weer. Het was een van de beste dagen die hij gekend had tot nu toe. Zijn goede gevoel uitte hij door een van zijn armen om haar rug te slaan. "Niemand heeft me ooit bedankt." Zei hij vrij neutraal. Hij deed wat hij deed altijd voor zichzelf. Voor de spanning en het gevoel dat je krijgt als je een taak goed uitvoert. Hij had wel eens gezien dat mensen blij waren met wat hij voor ze had gedaan. Maar hij was nog nooit bedankt geworden. Hij zou haast vergeten dat er paniek was. Het was op dat moment dat een Ledian zachtjes aan Cecille haar broekspijp trok om haar aandacht te krijgen.

Ja, niemand. Niemand die me ooit bedankt, me waardeert of zegt dat ik er toe doe. Dat wilde hij zo graag zeggen. Maar dat kon hij niet. En niet door de Ledian die even de aandacht pakte. Kenneth was een kluis met een vierslotscombinatie in een puzzel gemaakt door een raadsel verstrikt in een enigma met zeven codes. Anyway, de Ledian dus. Die had onder zijn armen een van de speciale Pokéballs vast. Kenneth maakte zelf de conclusie dat het beestje op de een of andere manier uit de Pokéball was gekomen en naar Cecille was gegaan. Het punt van interesse was hoe hij uit de Pokéball was gekomen en waarom die specifiek bij Cecille moest zijn. Kenneth vroeg zich ook af of deze Pokémon ook maar één aanval kon uitvoeren net als die van hemzelf. En toen Cecille vroeg wat er was hield de Ledian de Pokéball die hij bij zich had in haar richting. "Ledi."

Wacht eens even. Dit was voor Kenneth echt heel erg onbevredigend. Ze hebben hier de oplossing voor een probleem gevonden zonder er moeite voor te doen. Hij liet Cecille los en keek achterom. Het leek erop dat de Mightyena terug gedrongen waren en de groep zich het strand op aan het werken waren met een muur van Pokémon tussen hen in. Belangrijk was dat wel. Ze moesten het strand op komen en gelukkig snapte de rest van de groep dat ook. "We kunnen beter niet achterblijven." Merkte Kenneth op. Vervolgens liep hij al eens die kant op. Ja, lopen, want zijn mukking enkel deed nog zeer. Wat een timing.

Cecille was een energiek persoon, dat moest Kenneth bekennen. Ze rende hem zelfs voorbij. Ofja, dat was in ieder geval de reden die hij er zelf voor gaf. Het leek heel plausibel. Maar zelf versnelde hij zijn pas niet. In plaats daarvan liep hij door zonder aandacht te geven aan de groep. Hij knipte in zijn vingers en trok daarmee de aandacht van zijn Monferno. Die kwam nu achter hem aan gelopen. "Deze kant uit." Zei Kenneth rustig en hij liep de bosrand in. Hij vermoedde zo dat, als alles om puzzels draaide hier, dat ze naar hints moesten zoeken. En zoeken betekende dat ze verstopt waren. En niks kan zich op het strand verstoppen. Kom op zeg.. er was zelfs een pad het bos in voor ze aangelegd. Maar misschien speelde hij wel perfect in op wat het slechte meesterbrein hierachter met ze wilde. Achja, hij had er vertrouwen in dat ze het als groep nog wel konden redden. Als ze verstandig waren volgde ze hem ten minste, terwijl ze de Mightyena van zich af bleven houden. Want die gingen natuurlijk niet meteen opgeven.

-timeskip-

De Supersonic van Felix had de groep een mooie voorsprong op de Mightyena gegeven. Maar na een tijdje het pad gevolgd te hebben hoorde ze toch al wel weer het gehuil van de roedel. Het was erg omnious. Maar goed, terug naar de groep. Ze waren zo ondertussen bij een speciale plek aangekomen. Aan de rechterkant van het pad stonden drie grote bomen waarin aan een tak boven hun hoofd een kooi hing. Mooi vastgemaakt aan de boomstam. Aan de linkerkant lag een rivier met een enorm sterke stroming en in de verte op een berg een apart ontworpen kasteel. Kenneth had de groep uitgelegd dat hij vermoedde dat de persoon achter dit alles waarschijnlijk deze kooien had opgehangen voor hen met een reden. De groep splitste zich in drie groepen. Kenneth, Cecille en de architectstudent. En dan nog twee andere groepen. Om de een of andere reden wilde niemand zich bij hen voegen. Maar goed, de andere groepen namen de conclusie aan dat ze de kooien bovenop de Mightyena moesten laten vallen om ze te vangen. Dit deelde ze ook hardop met de groep. Maar Kenneth luisterde niet en bleef met zijn ogen gesloten nadenken. "Het kan niet zó makkelijk zijn." Deelde hij mede aan Cecille. Maar ze moesten toch snel een beslissing nemen, want het gehuil werd steeds luider.

kenneth's ogen opende en riep zo hard als hij kon "Nee!" Hij was like.. super excited voor het antwoord dat hij had bedacht. Hopelijk zouden Cecille en Viktoria naar hem luisteren. Het werd in ieder geval al duidelijk dat de andere groepjes dat niet deden. Die verstopten zich ieder achter een boom en hield het touw om de boomstam in de aanslag om los te laten en op de Mightyena te laten vallen. En die groepen probeerden dat ook al. "Onder de kooi staan!" Hij moest snel zijn in zijn communicatie. Hopelijk werkte het. Hij sprintte zelf naar de stam en het touw en nam het mee om zelf onder de kooi te gaan staan. Hij was van plan zichzelf en zijn kleine groepje te vangen in de kooi. Want weetje, die Mightyena vangen, dat is moeilijk, maar jezelf vangen is makkelijk. En daarnaast.. die Mightyena zouden je nooit kunnen grijpen door die tralies heen. Lolol

En Kenneth liet het touw los.. Ze vingen zichzelf in de kooi. Het mooie was dat Cecille één andere groep er in mee kon laten nemen. Die vingen zichzelf in hun eigen kooi. Maar de eerste groep deed dat niet. Die lieten hun kooi vallen en de Mightyena sprong simpelweg opzij en ontweken de kooi. In paniek klommen deze mensen maar óp de kooi. Zo hoog konden de hyena pokemon gelukkig niet komen. Maar bij de andere kooi was er direct frustratie. De oud-sporter riep direct naar Kenneth. "Hey nerd! En wat nu hè?! Nu zitten we vast!" De schrijfster gaf hem een por met haar elleboog en fluisterde dat ze nu nét hém te vriend moesten houden. Kenneth reageerde niet.. misschien Cecille wel.. waarschijnlijk Cecille wel. Kenneth wachtte even en zei: "Doe mij even na." Hij greep de tralies met zijn handen en tilde de kooi een klein beetje op. Nu hadden ze een schild waarmee ze rond konden lopen.. mits de dames met hem mee deden natuurlijk.

"Lopen." Zei Kenneth rustig. Er was immers nog steeds een pad. Die zal er niet voor niets zijn geweest. De rivier konden ze toch niet over met deze kooi. "3. 2. 1. Start." Telde Kenneth af. Het was belangrijk dit synchroon te doen. Anders kwamen ze geen kant uit. De andere groep stond in ieder geval met een mond vol tanden. Behalve de schrijfster. Die was meteen helemaal geïnspireerd voor een nieuw boek. Dit jonge genie was een geweldige bron voor een goed verhaal. Dat vond ze zelf ten minste. Kenneth zelf bleef liever uit de spotlight. En zij zette haar eigen groep ook aan om te gaan lopen. Alleen waren zij nog niet bezig met balans houden. Dat stukje hadden ze even gemist van Kenneth.