Viva la Creative! [+Kenneth Brine]

Geloof het of niet. Maar de hoeveelheid aan informatie werd hem te veel. Ja, shocker, het is Kenneth. "Zullen we eerst terug naar de grond gaan?" En toch bleef hij de man van de prioriteiten. Het was heel mooi om bezig te zijn met hem, maar hij had liever dat zo veel mogelijk mensen in veiligheid werden gebracht. Het was immers zijn schuld dat iedereen hier in verzeilt was geraakt. En vervolgens dat iedereen in gevaar werd gebracht. Hij geloofde dan wel niet dat er doden waren gevallen, maar het waren zeker wel traumatische ervaringen. En aan de andere kant had hij zelf eigenlijk ook wel behoefte om even rustig te gaan liggen. Het liefst, niet op een metalen plaat.

Een mechanisch gekraak was te horen een aantal meter van hem vandaan. Hij had helemaal meegekregen wat Cecille had gezegd. Maar hij richtte zich op wat er opzij gebeurde. Als dat het geluid was van het platform dat aan het instorten was.. dan was het einde oefening, vermoedde hij. Maar hij was goed genoeg bestand tegen dat soort angsten, zoals hij dat had laten zien een aantal minuten geleden. Het gekraak ging verder. "Wa.. grr grr.. wa.. verg... Was je mij soms.. soms.. soms.. soms.. grrr.. vergeten?" De stem? Het was de Gamemaster! Dat is onmogelijk! Maar.. het klonk ook meer mechanisch dan voorheen.. Nee.. dat kon niet.. Het silhouet, liep als een robotzombie op hem af. "Focus." Beval hij de twee dames. Hij kon zelf immers niet echt meer opstaan. En als dat al zou lukken, zou hij niet eens lang rechtop kunnen staan.

Metaal dat tegen elkaar sloeg. Gekraak. Trillende platen. Ontploffingen in de verte. En een dikke rook. Het kon ook niet anders. Cecille ging dit wel eens even oplossen. Maar deze keer, zou Kenneth er wél bij zijn. Hij zou wat doen, om haar direct te helpen. "Cecille, zijn knieën." Het was goed om je vijand te kennen. Vooral als die zwakke knieën had. Daar konden zelf, vermoedelijk, robotonderdelen niet tegen op. Kenneth dacht, door de stem dat de Gamemaster zo onderhand een cyborg zou kunnen zijn. Of moest hij zeggen, Dokter Ram. Ja, dat was zijn echte naam en titel. Daarom had Kenneth niet direct vermoed dat het hem was geweest. Toen hij hem nog kende als Dokter Ram, bewoog die zich noodgedwongen voort in een rolstoel. Hij keek Viktoria in haar ogen aan. Uit nerveusiteit was ze Kenneth zijn hoofd aan het aaien. "Er is niets om bang voor te zijn." Zei hij, zwakker dan eerder. "Monsters bestaan niet." Hij bedoelde, dat niemand daadwerkelijk kwaadaardig was. En hij hoopte dat de boodschap over kwam.

Viktoria leek niet gekalmeerd, maar wel afgeleid. Een beetje dan. Afgeleid genoeg om Kenneth het gevoel te geven dat hij bezig was met haar te helpen. Helpen.. niet ook flauw te vallen door de spanning. In de achtergrond hoorde ze metaal gekraak en doffe stampen, van alle harde stappen die tegen het platform werden gezet. "Maar dit is geen monster, het is een robot." Kenneth knipperde heel langzaam, en moeizaam. "Dus geen monster." Hij wilde haar niet verbeteren, technisch gezien was dokter Ram een cyborg, als hij zo moest gokken. Maar weetje, er is een plaats en tijd voor alles, gewoon niet nu. De verbeteringen bewaarde hij maar voor later. Mits er een later was. Anyway, de opmerking van Kenneth leek haar een beetje te kalmeren. Ze zag het als humor, en humor in een situatie als deze. Als Kenneth zo zelfverzekerd was over hun veiligheid, dan was zij dat ook. "Dankje." Zei ze met een gematigde glimlach.

Hij was zich niet bewust van het drama dat zich een paar meter verder afspeelde. Het was ook niet alsof er veel gezegd werd. En de plof die Cecille maakte kon net zo goed iets anders zijn geweest, met al die bijgeluiden enzo. Maar Viktoria keek wel maar eens op. De schim zag er niet goed uit. De Gamemaster met een uitgestrekte arm, en een tegenstribbelende Cecille. Ze moest iets doen. Niet alleen, omdat ze er anders alledrie waren geweest, maar omdat deze twee mensen zó veel moeite hadden gestoken in het beschermen van iedereen.. Ze mocht wel eens iets terug doen. En dat ging nú gebeuren. Ze keek snel om zich heen. Het leer er op, viel haar nu op, dat een muur, vlak naast het platform waar ze op stonden, naar beneden was gekukeld. Ze kon naar binnen! Ze sprintte naar binnen, in de hoop dat ze iets kon vinden! Maar vlak nadat ze naar binnen stormde, viel een andere plaat, nét voor de ingang, en sloot het alles af. De Gamemaster maakte vervolgens zijn weg naar Kenneth en greep hem met zijn andere arm vast bij zijn kraag. "Ik heb een leuke verassing voor jullie. Zal ik jullie wanhoop geven?" Ah, zijn stem..machine..dinges.. deed het schijnbaar weer. Kenneth deed zijn mond open om te reageren, maar er kwam nog niet direct iets uit.

Eigenlijk was het lachen dat Cecille deed, voor Kenneth persoonlijk, geen goed teken. Hij was direct bang dat de blondine gestoord was geworden. Dat was een van zijn grootste persoonlijke angsten. Een mentale stoornis. Het liet zijn moed zijn schoenen in zakken. Hij opende nogmaals zijn mond om iets te zeggen, toen hij merkte dat de zwaartekracht weer een verandering onderging. Hij was naar voren aan het vallen. Hij keek op. De Gamemaster viel zijwaarts. En Cecille viel naar achteren. Een kapotte knie was de oorzaak. Dat zal vast weer die onaangeraakte menselijke potentie zijn om voorbij hun limieten te gaan. Iets waar hij vandaag pas over had geleerd. En nu voor de tweede keer, bewust, in actie zag. Maar hij was nog niet helemaal blij met de situatie. De grip die er aan zijn kraag zat, was nog steeds oven sterk. En hij was bij lange na niet sterk genoeg om zichzelf los te trappen. Maar.. wat hij wel nog wist! Was die pen die de gamemaster had! Die wat Ek terug zijn Pokéball in had gestuurd! Hij gebruikte de klap die de Gamemaster onderging als afleiding om naar de pen in zijn binnenzak te graaien. Echter sprak de Gamemaster op zijn gemak rustig verder. "Is dit dezelfde pijn.. Kenneth.. die je tóén ook voelde." Kenneth kneep stevig zijn ogen dicht. Hij wilde het niet horen. Hij drukte op de pen. Het leek een bepaalde storing bij de Gamemaster te veroorzaken en zijn handen lieten los. Kenneth kroop meteen van hem weg. Maar.. hoe was Cecille eigenlijk gevallen?

Bij nadere inspectie van de pen, kon Kenneth zien dat er een kleine schakelaar was. Vermoedelijk had de pen twee standen. De situatie was nu zo wanhopig, in zijn ogen, dat hiermee gaan klooien hun nog best een kans zou kunnen geven op.. iets? Kenneth wist het niet. Maar hij deed het toch. Hij zette de schakelaar om, en drukte op de knop. Weer zo'n pijnlijk geluid. En nog geen seconde daarna schoten al zijn Pokéballs open. Zijn hele team kwam tevoorschijn, inclusief Roderick. Oh! Nu koken we met vuur! De situatie was vrij desoriënterend voor de hele bubs, maar instinctief hielpen Wiggins en Molly Kenneth overeind, en zette hem op de rug van Hermes, die op dit moment, goed leek te begrijpen dat de situatie té serieus was om hier moeilijk over te gaan doen. Ek stond als een muur voor Kenneth. Die wist natuurlijk al beter wat er aan de hand was. Vinton stond op zijn hoofd, die meteen een korte samenvatting doorkreeg van Ek over de situatie. En Ricoletti, die stond naast Ek. Die had voor de komende twee weken geen honger meer. Al die sappige negatieve emoties die ze hier in zich op kon nemen.. het was een lopend buffet.