Viva la Creative! [+Kenneth Brine]

Kenneth hoorde allemaal geluiden, die konden duiden om een worsteling. Maar hij kon niet eens gokken dat dit Cecille en de Gamemaster waren. NIET EENS GOKKEN. Oh dear, zijn grootste talent kon hij nu niet eens gebruiken, nadenken. En als dat nog niet erg genoeg was, kon hij zijn lichaam ook niet bewegen. Maar er gebeurde iets opmerkelijks. Iets waar Kenneth meestal een negatieve opmerking over had. Toeval. Cecille's ruige bewegingen waren misschien in bedwang te houden door de Gamemaster, maar dat betekende niet.. dat het gemakkelijk was. Zijn knie stootte tegen de onderkant van het keyboard op. Dit keyboard knalde op zijn beurt weer tegen de onderkant van de elleboog, van een van de ridders, op. Schijnbaar was dit een command key. Twee van de kabels in Kenneth's helm schoten los. Het lukte hem weer om wat te kunnen nadenken.. en.. zijn rechter arm kon hij ook weer bewegen. Hij greep het keyboard vast en gooide het richting de rand van de toren. Het kasteel was nu enorm aan het trillen. Als iemand over de rand aan het kijken was.. dan kon je zien dat het kasteel nu rupsbanden had. Pas daarna nam de kwantiteit aan rook rondom het kasteel behoorlijk toe. "Er achteraan domoren!" Riep de Gamemaster, die nog druk bezig was met het blondje, naar zijn ridders. De ridders bij het hoofd rende achter het keyboard aan om het op te vangen, zodat het niet van het kasteel af zou vallen. Kenneth knalde met zijn hoofd op de grond. Wat fijn dat hij een helm op had.. In de commotie greep hij met zijn vrije hand naar de helm en zette het van zijn hoofd af. Het kasteel trilde harder, begon te knetteren.. meer rook! Zonder processor gingen er veel te veel dingen mis.. "Laat die emo niet ontsnappen!" Snauwde de Gamemaster naar de ridder die hem bij zijn voeten vast had. Meteen spurtte die ridder naar de helm toe om het op te pakken. Dit was.. voor Kenneth een kans. Zodra hij zijn lichaam weer kon bewegen, wilde hij het ook doen! Hij sprong op en rende naar de Gamemaster toe. En tacklede hem.

De voet van de Gamemaster zette steeds minder druk op Cecille's lichaam. Alles ging in slowmotion. Kenneth had hem in de volle greep vast. "Dit is.. de enige oplossing.." Dacht hij hardop. Beide heren vielen over de rand van de toren. Na vijf seconden van vallen verdwenen ze in de rook dat het kasteel gecreëerd had. Opeens hing er een stilte.

Kenneth had verwacht dat de Gamemaster nog zou schreeuwen. Maar dat gebeurde niet. Het enige geschreeuw dat hij hoorde was dat van Cecille, dat nu al.. vrij ver weg leek. Het enige dat hij kon voelen was een Gamemaster die hem met zijn armen fijn aan het knijpen was. Er zat flink wat kracht achter. "Urgh!" Kenneth voelde het bot in zijn arm breken. Oh wat een helse pijn.. Uiteindelijk plofte ze ergens op neer. Het klonk als metaal. Ze waren zeerzeker nog lang niet bij de grond. "En nu ben je er geweest." Kenneth volgde de stem met zijn oren. Hij kon niet zien waar de Gamemaster was vanwege de rook. Maar hij mocht niet te veel geluid maken.. anders zou hij weten waar hij was.. Hij moest geruisloos opstaan.. maar hij wist niet of dat kon.. met een kapotte enkel en een gebroken arm.. Er moest een andere manier zijn.

"De lol is er van af.." Kenneth voelde voor de eerste keer in zijn leven iets dat op paniek leek. Maar.. hij besloot niet te bewegen. Als hij zou bewegen, werd hij gehoord, en was er een honderd procent kans dat het mis zou gaan. Als hij niks zou doen, was er nog een kans dat hij het zou overleven. En dat was, na alles, alsnog de meest favoriete oplossing. "Oh.. je houdt je stil zeker.." Kenneth kon de arrogantie niet begrijpen. Zelfs al zoude Gamemaster zijn plan door hebben. Dan was er nog steeds geen kans dat de Gamemaster zou slagen. "Maar ik heb iedereen bestudeerd.." Uh wat? "Ik ken al jullie zwakke punten." Okay, dat zou nog best wel eens een voordeel kunnen zijn. Maar Kenneth wilde nog steeds niks zeggen. Er was nog altijd een kans dat het een bluf was. En daar zou hij niet intrappen. "Ik ga een voorstel doen. Als jij niks zegt, spring ik van het kasteel af.. en kom jij er nooit achter wat mijn plan was.. en hoe ik het heb uitgevoerd.." Dat moest een leugen zijn! Maar.. hij begon te zweten. Zijn handen begonnen te trillen.. hij wilde het risico van 'niet weten' niet riskeren. Hij zou er nooit mee kunnen leven. "Wacht." Zei Kenneth.

Binnen een seconde werd hij bij de kraag gegrepen. De rook was zo dik dat Kenneth moest hoesten. Hij zag enkel een soort silhouette door de rook heen. Het hoofd van de Gamemaster, zonder twijfel. "Dus zo slim ben je schijnbaar niet.. Brine.." Oef, hier zat haat achter. Dat had die Gamemaster nou nét niet moeten doen. Kenneth kreeg een grijns op zijn gezicht. "Wat? Wat doe je?" Zei de Gamemaster verontrust. "Nu weet ik wie je bent.." Zei Kenneth helemaal tevreden. Hij hoorde de Gamemaster knarsetanden en hij wierp Kenneth met een slingerworp tegen de grond. "Dat krijg je nu! Wat jij! En die verrotte familie van je verdient!" Kenneth kon niks zeggen. Maar.. hij kon wel rollen.

Kenneth probeerde weg te rollen.. maar de Gamemaster hield hem tegen. Door op Kenneth's gebroken arm te gaan staan. "AAAAAARGH!" Geen genade dus. Er was nu niks meer. Het was over. Hij kon niks doen. En als hij het al zou overleven zou het kasteel hem alsnog verpletteren. -Bam- Er viel iets op de Gamemaster en schakelde hem uit. Het leek op een lichaam. Het was pijnlijk.. maar Kenneth trok zijn arm van onder de voet van de Gamemaster uit. Hij kroop, door middel van zijn nog goede arm, verder. Hij hoorde nog iemand vallen. Hij keek om.. precies op de plek waar hij net nog lag. De vorige situatie was al gevaarlijk, maar deze kon even gevaarlijk zijn als de vorige. Hij hoefde zich in ieder geval niet meer druk te maken over alle antwoorden die hij mistte. De Gamemaster had het verklapt, zonder te verklappen.

Hij probeerde verder te kruipen. Zeurende pijn in zijn enkel. Kloppende pijn in zijn arm. Het ging niet meer. Hij bleef liggen. Hij wilde een plan bedenken. Een plan, zodat hij hier uit zou komen. Maar de adrenaline en de pijn deden er voor zorgen dat hij niet eens meer ergens over kon nadenken. Er was maar één iemand waar hij nu nog over kon nadenken. En dat was Nala. "Als ik hier uit kom, maar te gewond ben om mijn avonturen nog te beleven, dan heb ik ten minste haar nog." Dat was, mits ze wel bij de, misschien straks kreupele, Kenneth wilde blijven. Dat hij misschien kreupel zou worden, is geen reden om bij hem weg te gaan. Maar je weet maar nooit, niet iedereen denkt zo. Deze gedachte bekroop hem ook. "Wat als ze hierna niet meer verliefd op me is? Ineens." Zijn mondhoeken verlaagden zich. Hij sloot zijn ogen. En viel flauw van de pijn.

Het voelde alsof hij langzaam maar zeker zijn hoofd, zonder het te willen, meer naar zijn borstkas draaide. Maar in realiteit viel zijn hoofd achterover op de grond. De lucht voor hem kreeg steeds meer zwarte vlekken, totdat ineens alles wat hij kon zien weg was. Het enige dat hij mee kreeg was een soort droom. Zo'n droom die veel te wazig is om je goed te kunnen herinneren. En hij hoorde geluiden. Stemmen op precies te zijn. Een hele grote groep mensen die door elkaar sprak. Ze zeiden niets specifieks. Het waren er te veel. Heb je wel eens gehad dat je iemand iets hoort zeggen terwijl je oren onder water zijn? Klinkt dof hè? Datzelfde gevoel had Kenneth ook toen de hand zijn schouder reikte. Hij voelde het wel, maar zijn tastzintuig was dof. En toen vielen de puzzelstukjes van het leven weer in elkaar. Zijn ogen deden het weer, ondanks dat het voelde alsof hij door een lege wc-rol aan het kijken was. Zijn tast deed het weer. Maar hij was aan het trillen. Hij was helemaal wit geworden, met een groene huid rondom zijn ogen. Het groen was nu weg. Maar hij was nog steeds enorm bleek. 'Kenneth!'

Kenneth, ohja. Dat was zijn naam. Hij was Kenneth. Hij probeerde zich andere belangrijke feiten over zichzelf te herinneren. Ohja. Hij bestond. Een vreemde sensatie. Hij bestond. En mensen waren met hem bezig. Ze waren ongerust. Ze gaven om hem. This shit was mukking real yo. It's real as muk. Een groot deel van zijn leven had hij geleefd met een soort ongeloof. Alsof alles wat er was gebeurd, onmogelijk was. Maar het was echt. Echt heftig dus. "Ja." Kwam er alsnog een beetje gedesoriënteerd uit. Het was apart. Hij had deze hele dag nagenoeg perfect gehandeld. En toch was hij degene met de zwaarste verwondingen. Waar had hij de fout gemaakt? Hij snapte niet eens waarom hij naar een fout aan het zoeken was. "Sorry dat ik jullie heb laten schrikken." Zei hij oprecht. Hij voelde zich echt schuldig.